Νομίζω ότι αρκετό κράξιμο έφαγε ο επίσημος Βασιλάκης Καίλας του φόρουμ.
Να επανέλθουμε εκεί που άρχισε η συζήτηση.
Τι έγραφε το λίνκ ?
Οτι αντί πλέον ο εργοδότης να πληρώνει ένα επιπλέον ποσό για τον μισθό του εργαζόμενου, ως εισφορά εργοδότη και ο εργαζόμενος την δική του εισφορά πάνω στον μισθό του, το υποχρεωτικό θα είναι να πληρώνουν για τον βασικό μισθό.
Από εκεί και μετά είναι επιλογή του εργαζόμενου τι θα κάνει για να βελτιώσει την σύνταξη του.
Αυτό δεν είναι πρωτοφανές. Εχοντας 2 ξαδέρφια που σπούδασαν και δουλεύουν στην Γερμανία, μου λένε ότι οι συντάξεις τους δεν θα είναι ιδιαίτερα μεγαλύτερες από το 1000 τις δικές μας, γιατί και εκεί δεν είναι υποχρεωτικές οι εισφορές πέρα από κάποιο ποσό.
Οι εργαζόμενοι κάνουν το δικό τους κουμάντο. Οι συγκεκριμένοι έχουν επενδύσει από την αρχή σε μετοχές μεγάλων εταιρειών, ασφαλιστικών, τραπεζών κλπ με μεγάλα μερίσματα, οπότε πέραν της σύνταξης θα έχουν σχεδόν άλλα 2000 τον μήνα από μερίσματα καθαρά μετά τον φόρο.
Αλλοι έκαναν επενδύσεις σε συνταξιοδοτικά προγράμματα, όπως μάθαμε για εκείνον τον βουλευτή του σύριζα που δούλευε στην Αγγλία και πήρε στα 65 του 1 εκ. ευρώ.
Ηδη το κράτος έκανε κάποια ταμεία όπως το ΤΕΚΑ, αλλά και επαγγελματικά ταμεία που θα έχουν τέτοιες λογικές.
Δηλαδή αν κάποιος παίρνει 1500 καθαρά και έχει 2200 μικτά, ενώ ο εργοδότης δίνει επιπλέον 500 ευρώ εργοδοτικές εισφορές, τα 2700 αυτά μπορούν να γίνουν 2400, αλλά ο εργαζόμενος να παίρνει 1800 καθαρά. και τα 600 να είναι η εισφορά του βασικού μισθού και η εφορία του.
Θα μπορεί τότε ο εργαζόμενος ανάλογα με την κατάσταση του κάθε μήνα ένα ποσό αυτών των 300 ευρώ που παίρνει παραπάνω να το επενδύει.
Για να τελειώνουμε με τις γενιές, ας πάμε λίγο στο 2008 της διεθνούς κρίσης.
Αυτοί που το 2008 ήταν άνω των 65, δηλαδή γεννημένοι πριν το 1943, ήταν ήδη συνταξιούχοι.
Ευνοημένοι συνήθως από την άνοδο της εποχής μετά το 1950 που βίωσαν μία συνεχή ανάπτυξη, έστω και με σκαμπανεβάσματα.
Αυτοί είχαν εύκολες τις συντάξεις των 2000+ ευρώ τότε. Μιλάω για πλήρη σύνταξη 37 χρόνων που ίσχυε τότε για ΙΚΑ-ΟΑΕΕ-ΤΑΕ-ΕΤΑΑ, ενώ κάτι χλιδάτα ταμεία ΟΤΕ-ΔΕΗ κλπ πέρναγαν τα 3000. Και ανάλογα και οι υπόλοιποι συνταξιούχοι.
Αυτοί έχασαν ποσά, αλλά αρκετούς τους κράτησε η προσωπική διαφορά.
Οσοι μπήκαν όμως μετά στην σύνταξη δηλαδή οι γεννημένοι από το 1943 - 1954, αν βάλουμε ως τέλος της κρίσης το 2019, πήραν σύνταξη κάπου στα μισά των προηγούμενων, ενώ είχαν πληρώσει ανάλογες εισφορές.
Αυτοί είναι η πρώτη γενιά των χαμένων.
Πάμε τώρα σε αυτούς που γεννήθηκαν από το 1955 έως το 1965, η γενιά μου δηλαδή. Αυτοί στην κρίση ήταν από 53 - 64 έως 43 - 54. Οι πρώτοι δηλαδή όσοι ήταν στην δεκαετία ηλικίας 50-60 έφαγαν μεγάλο στραπάτσο αφού υποτίθεται θα ήταν η δεκαετία της επαγγελματικής τους κορύφωσης και αντίθετα ήταν αυτή της επαγγελματικής τους κατάρρευσης, ενώ είχαν και αυξημένες οικογενειακές υποχρεώσεις, λόγω μεγάλων παιδιών.
Αυτή είναι η πιο χτυπημένη γενιά, γιατί και μετά το 2019, σε ηλικίες από 55 και πάνω δεν ήταν επιλέξιμοι στην αγορά εργασίας. Πολλοί δούλευαν κάτι 7μηνα σε δήμους, για να μαζέψουν τα ένσημα, ενώ η χαμένη 11ετία τους στέρησε και πολλά ένσημα. Ετσι η ήδη μειωμένη σύνταξη τους, θα μειωνόταν και άλλο, λόγο χαμένων ενσήμων.
Εδώ να πούμε ένα μεγάλο μπράβο στον Τσίπρα και τον Σύριζα-Ανελ, που το 2015 έκανε τις 120 δόσεις για τα χρέη στα ταμεία των ΕΕ και των αυταπασχολούμενων, ενώ μετά το 2017 τους επέτρεψε να έχουν και τις εισφορές της πρώτης κλίμακας και όχι της τελευταίας που είχαν υποχρεωτικά μέχρι τότε.
Ετσι αρκετοί κατάφεραν να έχουν και ασφάλιση και να πληρώνουν τις δόσεις τους.
Αυτό που έπαθε αυτή η γενιά ήταν η κορυφαία ζημιά. Ακολουθούν οι νέοι συνταξιούχοι της προηγούμενης γενιάς που δεν πρόλαβαν τις παχυλές συντάξεις.
Γενικά όσοι ήταν το 2008 από 45 και πάνω έπαθαν την πιο πολύ ζημιά.
Η γενιά που το 2008 ήταν 25 έως 45, αυτοί όντως πέρασαν ένα δύσκολο κομμάτι με χαμηλούς μισθούς, αλλά ήταν στην αρχή και οι υποχρεώσεις τους σαφώς μικρότερες από τους μεγαλύτερους.
Αυτοί ήταν το άνω όριο της γενιάς του Λαπ αφού μιλάει για αυτούς που πλησιάζουν τα 40 σήμερα.
Αυτοί λοιπόν το 2008 ήταν 15-25 όντως είχαν μεγαλώσει στην περίοδο της αφθονίας 2002-2008 των διακοποδανείων και όλων αυτών και ξαφνικά όταν έπρεπε να δουλέψουν ήταν μέσα στην κρίση. Γκρινιάζει λοιπόν ο Λαπ και σωστά γκρινιάζει, αλλά δεν μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του ότι χτυπήθηκε περισσότερο από την κρίση από τους άλλους, όταν είχε επιλογές και το εξωτερικό και το εσωτερικό και κυρίως την ηλικία του και τις ελάχιστες υποχρεώσεις.
Οι νεώτεροι της γενιάς του Λαπ, δηλαδή όσοι ήταν κάτω των 15 το 2008, μεγάλωσαν μέσα στην κρίση, έχουν εντελώς διαφορετική αντιμετώπιση των πραγμάτων για όσα γίνονται σήμερα και δεν θεωρούν ότι τους χρωστάει κανένας κάτι.
Διάβασα κάτι μισθούς του 2000 και δεν νομίζω ότι ισχύουν.
Δεν θυμάμαι τώρα πολλά πράγματα, αλλά έχω ένα παράδειγμα.
Τεχνική εταιρεία με την οποία είχαμε συνεργασία, έψαχνε το 2000 μηχανικό, που θα πήγαινε να παρακολουθήσει για λογαριασμό της την κατασκευή μεγάλων τουριστικών έργων, στο θέμα των επιμετρήσεων και του κοστολογίου σε διάφορα μέρη της χώρας μας. Μισθός 1 εκ τον μήνα με μπλοκάκι, επίσης αυτοκίνητο διαμονή και αν ήταν σε νησί, 2 αεροπορικά εισιτήρια με επιστροφή τον μήνα δωρεάν.
Η εταιρεία δεν μπορούσε να βρει νέο μηχανικό, γιατί όλοι ήθελαν κάτι πιο εύκολο. Τελικά βρέθηκε έμπειρος εργοδηγός επιμετρητής που άφησε οικογένεια και 2 παιδιά, απασχολήθηκε για 4 χρόνια σε διάφορα έργα και επιστρέφοντας αγόρασε και το σπίτι της οικογένειας, αφού τα 48 εκ που εισέπραξε, ήταν αρκετά για ένα καλό σπίτι σε μέτρια προς καλή περιοχή και να ζήσει η οικογένεια του αυτά τα 4 χρόνια.
Προφανώς αν αυτή η δουλειά ήταν 10 χρόνια μετά θα είχαμε ουρά μηχανικών για να την πάρουν.