Οι λόγοι που ανοίγω αυτή την ενότητα είναι πολλοί, αφορμή ωστόσο διαβάζοντας παλιότερα θέματα στο φόρουμ υπήρξαν κάποιες μικρές τάσεις οπαδισμού απέναντι στους οδηγούς του WRC. Ουσιαστικά δεν έχει γραφτεί ποτέ τι ακριβώς είναι rallyman, κάτι που ελπίζω να γράψουμε όλοι μαζί εδώ. Πως θα γίνει αυτό;
Με όμορφο πάντα τρόπο και όση ανάλυση θέλει ο καθένας μπορεί να γράψει για κάποιο χαρακτηριστικό οδηγό του σήμερα αλλά και του χθες που είναι και πολλοί περισσότεροι: τα 'καλά τους' αλλά και τα 'κακά τους', αφού μπορούμε να βρούμε μέσα από όσους έχουν τρέξει ως επαγγελματίες πως θα ήταν ο τέλειος rallyman ανακαλύπτοντας ίσως πως δεν πρέπει να είναι! Η πάλι αντίθετα. Καλό θα είναι να μην επικεντρωθούμε μόνο στους οδηγούς του σήμερα ακόμη και αν χρειαστεί να σχολιάσουμε τις διαφορετικές συνθήκες που υπήρχαν σε κάθε δεκαετία από το 1973 και μετά, κάτι που πιστεύω πως θα έχει ενδιαφέρον προκειμένου να γίνει ανάλυση και διάλογος.
Επίσης δεν υπάρχει λόγος να βιαστούμε, καθώς ένα σχόλιο για κάποιον οδηγό μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο για πολύ ανάλυση.
Ξέρω πως το θέμα είναι δύσκολο, πως για τους οδηγούς του WRC που είναι όλοι χεράδες έχουν γραφτεί ακόμη και από ειδικούς ελάχιστα πράγματα για το στυλ τους, τα καλά και τα κακά τους, πως μετράνε πάνω απ' όλα τα αποτελέσματα και πως το θέμα είναι αυτό που λέμε 'εύφλεκτο'.
Θα ήθελα να αποφύγουμε και μια παγίδα, αυτή που θέλει πολλούς να κρίνουν έναν οδηγό από μια επίδοση: αν και το σωστό είναι να κρίνει κανένας έναν οδηγό στο τέλος της καριέρας του αλλά υπάρχουν θαυμάσιοι οδηγοί και σήμερα με καλά στοιχεία ή μπορεί και όχι...
Το τελευταίο είναι στο χέρι μας και θα κάνω την αρχή με ένα σχόλιο του Βάλντεγκαρντ για τον δικό μας Ιαβέρη. Ο Σουηδός είχε πει βλέποντας τους χρόνους του Τάσου, πως έχει την ταχύτητα αλλά χρειάζεται να αποκτήσει και τέμπο... Άσχετα αν η φιλοσοφία του Ιαβέρη ήταν 'τέρμα' από την πρώτη ειδική...
Το τέμπο δεν είναι κάτι εύκολο, ο Μάκινεν όταν ήρθε 6ος στο RAC για να πάρει τους βαθμούς που χρειαζόταν ώστε να γίνει πρωταθλητής είχε πει πως είναι πολύ δύσκολο αυτό που κάνει και πως θα του ήταν ευκολότερο να πάει γρηγορότερα (έκανε μάλιστα τε τα κε με κάπου 160 χλμ./ώρα χωρίς να ακουμπήσει πουθενά το Μιτσουμπίσι!).
Το τέμπο από την άλλη έχει να κάνει με τα χιλιόμετρα των ειδικών διαδρομών πολλές φορές και σε κάποιους, κάτι που δεν μπορούμε να δούμε όσοι είμαστε έξω από το αυτοκίνητο στις ειδικές έχει να κάνει σε κάποιες (όχι σε όλες) περιπτώσεις με τον συνοδηγό: ο Μάρτιν όταν έχασε την τελευταία ειδική και το... πρωτάθλημα από το Σόλμπεργκ στο RAC είπε πως 'κοιμήθηκε' από κάποιο σημείο και μετά και φυσικά δεν 'τον ξύπνησε' ο συνοδηγός του που έπρεπε σαν 'ουδέτερος με το τιμόνι' να του το θυμίσει, γιατί εκεί ο τέμπο ήταν 100% που έπρεπε να ακολουθήσει.
Επειδή τα θέμα είναι τεράστιο και το τέμπο μπορεί να συζητηθεί παρακάτω, θα κάνω την αρχή με τον Κάρλος Σάινθ που 'είχε την τάση' να κερδίζει πολύ μεγάλες ειδικές σε μήκος. Αυτό δεν είναι τέμπο αγώνα, οι μεγάλες ειδικές ωστόσο είναι μια δύσκολη περίπτωση όπου όποιος πάει γρήγορα στην αρχή την πατάει στο τέλος, αποτελώντας έναν μικρό αγώνα από μόνες τους που θέλει... τέμπο.
Ο Σάινθ είχε την τάση να γράφει και πάρα πολλά στις σημειώσεις του αλλά και να πετυχαίνει καλούς χρόνους σε κλειστά κομμάτια, όταν ο Οριόλ με λιγότερο διάβασμα ή ο Μακ Ρέι με... ελάχιστο κέρδιζαν στις γρήγορες ειδικές που συνήθως κάνουν και την διαφορά.
Ο Σάινθ τώρα την χρονιά που έτρεχε με την παρωχημένη Δελτόνα είχε πολλές εξόδους γιατί το τέμπο του ήταν... τέρμα γκάζι για να μαζέψει τα χαμένα: τέρμα γκάζι ήταν και ο Μίκολα στην δύση της καριέρας του με το Μάζντα που έχανε κατά κράτος από τις Τογιότα και Λάντσια αλλά πάνω στο δρόμο: ειδικά όσοι δεν τον είδαν να κατεβαίνει Καρούτες στο Ακρόπολις του 1991 έχασαν...
Για να ανοίξω κι άλλο το θέμα του τέμπο (μπορείτε να κάνετε αναφορά σε οποιοδήποτε στοιχείο, δεν είναι απαραίτητο αν το τέμπο δεν σας καλύπτει να ξεκινήσουμε με αυτό) θα αναφέρω την περίπτωση του Κάνκουνεν που παρά τον 'νεανικό του ενθουσιασμό' τις εποχές του γκρουπ Β ξεκινούσε 'αργά' (ελπίζω να καταλάβατε γιατί έβαλα εισαγωγικά στο αργά...) την πρώτην μέρα του αγώνα για να ανεβάσει ρυθμό την δεύτερη και να 'λυσάξει' αν χρειαστεί την τελευταία. Εδώ υπάρχει μια διαφορετική μορφή τέμπο που είχε να κάνει με ολόκληρο το σκέλος(!) και που δικαίωσε με την υπομονή του τον ταχύτατο στο χώμα Κάνκουνεν τέσσερις φορές.
Μεγάλο βγήκε, θα έχει και λάθη (εκτός από τις εξετάσεις στο σχολείο που οι δύο μέρες έπεφταν πάντα στο Ακρόπολις με αποτέλεσμα να πηγαίνω λίγες μέρες μετά να δώσω με κανέναν που είχε αρρωστήσει...) και μιας και 'έχει πράμα' περιμένω...
