Μέρος 2ο
Βάζω επιτόπου Google maps και ψάχνω ανοιχτές ταβέρνες σε απόσταση μέχρι μισής ώρας, με κορυφαία βαθμολογία. Τη προσοχή μου, τραβάει η ταβέρνα Κοκκινομηλιά, στο ομώνυμο χωριό. 4.8 αστέρια (ίσως ανέβει με τη κριτική που θα κάνω), με φωτογραφίες πιάτων που πείθουν... Βάζω το GPS και μου βγάζει μια διαδρομή πάνω από το μοναστήρι (συνεχίζοντας δηλαδή την ανηφόρα), που γνωρίζω ότι δεν οδηγεί κάπου, από προηγούμενη φορά... Η εναλλακτική; Κατεβαίνοντας το μοναστήρι, στρίβεις αριστερά (περνώντας από ένα κιόσκι), και υποτίθεται σε 20' και 10 km διαδρομής, είσαι στη Κοκκινομηλιά...
Sure... Μετά από 3 km αν θυμάμαι, μου έδειχνε να στρίψω σε ένα χωματόδρομο...
38,8538317, 23,2887535 οι συντεταγμένες...
Σας εκλιπαρώ, ΜΗΝ κάνετε το λάθος και στρίψετε εκεί! Υποτίθεται, από εκεί, θα βρισκόμουν σε 15' και 6,9 km στη ταβέρνα τρώγοντας κοψίδια...
Αμ δε! Πρέπει να ήταν τα πιο μαρτυρικά 6,2 km που έκανα ποτέ στη ζωή μου... Αυτό γιατί μετά από χωματόδρομο γεμάτο κοτρώνες, με το Mondeo φορτωμένο να δυσανασχετεί (και εγώ να κάνω μετάνοιες...) γλύφοντας (και μερικές φορές χτυπώντας) στο έδαφος και λειτουργώντας ως θεριζοαλωνιστική μηχανή για τα ξερά χόρτα ύψους 50 cm, φτάνω 700 m από το χωριό. Σε μήκος... Σε ύψος πρέπει να ήταν καμιά εκατοστή... Υπάρχει διχάλα... Κατεβαίνω ποδαρατος, να δω ποιο είναι το σωστό μονοπάτι, γιατί δεν διακρίνεται στο GPS. Από αριστερά, είναι λάθος, μιας και οδηγεί σε χωράφια (παρατημένα...). Από δεξιά, πάω πάλι ποδαράτος και στα περίπου 650 μέτρα από το χωριό, υπάρχει πεσμένο δέντρο... Παίρνω τηλέφωνο τη κυρία Κική (ταβερνιάρισα) και της εξηγώ τη κατάσταση... Ουσιαστικά, δεν μπορεί να διανοηθεί ότι είμαι τόσο κοντά, γιατί όπως μου είπε μετά, δεν ήξερε ότι υπάρχει δρόμος εκεί... Δίκιο είχε... Δεν ήμουν σε δρόμο... Μου λέει να γυρίσω πίσω... Μου κόβονται τα γόνατα... Μετά από όλο αυτό το Γολγοθά, να γυρίσω πίσω από μια διαδρομή που λίγο έλειψε να κολλήσω... Κάνω μια τελευταία προσπάθεια με το GPS, βάζοντας όμως προορισμό την Αιδηψό, αντί τον Όσιο Δαυίδ. Μετά από 500 γνωστά μέτρα χωματόδρομου, μου βγάζει να στρίψω αριστερά αντί δεξιά, κάπου που υποτίθεται είναι ο προφήτης Ηλίας (ξεκάθαρα δηλαδή σε κορυφή). Συνεχίζω και μετά από 200m βλέπω άσφαλτο! Τελευταία μέτρα και το Mondeo σπινάρει... Λέω 'να σου γ@μήσω δεν θα μείνω 5m πριν το πολιτισμό! Υπομονή στο γκάζι και βγαίνω άσφαλτο! Θέλω να κατέβω να τη φιλήσω! 20m πιο κάτω, πινακίδα 'Κοκκινομηλιά'. Το διάβασα ως 'Κόκκινη Μηλιά'... Άλλωστε η διαδρομή φάνηκε ως αναζήτηση κάποιου μυθικού μέρους... Προχωράω μια βρίσκω μια απότομη ανηφόρα, μια δεύτερη και να σου η ταβέρνα! Βγαίνει η κυρά Κική και μου λέει να συνεχίσω πιο πάνω να παρκάρω στη πλατεία. Τα πόδια μου τρέμουν και ξεχνάω ότι δεν έχω βάλει ταχύτητα... Ξερογκαζιά και με παίρνει πίσω... Χειρόφρενο και γκάζι, με τους τροχούς να προσπαθούν να βρουν πρόσφυση στο πλακόστρωτο... Από πίσω έρχεται και κολλάει αγροτικό... Υπομονή στο γκάζι και προχωράω. Βρίσκω τη πλατεία, που είναι σαν μικρό θεατράκι. Λέω αποκλείεται να εννοεί να παρκάρω εκεί μέσα... Κάνω τελικά το κύκλο του χωριού, γιατί δεν υπάρχει άλλο μέρος για στάθμευση και το αφήνω στην αρχή της πρώτης ανηφόρας. Ανεβαίνω ασθμαίνοντας τις ανηφόρες και κάθομαι στη ταβέρνα... Μετά από όλα αυτά, τουλάχιστον ευχαριστιέμαι μια φοβερή χοιρινή με βλίτα... Η συμβία πήρε μπιφτέκια. Σύνολο 24 ευρώ μαζί με νερό και κέρασμα καρπούζι. Ψύχρα γενικά, ειδικά για κάποιον που είχε σταξει στον ιδρώτα όπως εγώ. Παίρνω το δρόμο για Αιδηψό, και σε 35 λεπτά είμαι στο parking του ξενοδοχείου...
