Δυστυχώς ο δρόμος είναι αποτρεπτικός παράγοντας για τους περισσότερους. Αντίθετα στην Αγριά εκείνη τη μέρα που γυρνούσα γινόταν χαμός και πάντα γίνεται τα ΣΚ. Ούτε τραπέζι δεν υπήρχε! Άλλο πράγμα να πηγαίνεις 10 λεπτά διαδρομή και άλλο να χρειάζεσαι 50 λεπτά με μια ώρα φουλ στροφιλίκι. Δυστυχώς η χώρα είναι έρμαιο και του γεωγραφικού αναγλύφου της. Από την άλλη πλευρά όμως αυτό το ίδιο ανάγλυφο είναι που της προσδίδει ξεχωριστή ομορφιά και αυθεντικότητα. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις πάντα.
@piliourits said in Νότιο Πήλιο- Αλατάς- Μονή Αγίων Σαράντα 11-5-2025:
Κάποιοι έχουμε ανεβοκατεβει τόσες φορές το δρόμο Βόλου Αργαλαστης Λαυκου Μηλινας που τον ξέρουμε απ έξω σαν πίστα και πιτσιρικάδες φτάναμε/νε όντως στα όρια του (μας) το κάθε αμάξι (και μηχανάκι) καθώς κάποιες εποχές και ώρες εύκολα τον βρίσκεις πολύ άδειο, οπότε ούτε οι μλκιες και τα λάθη θα λείπουν απ όσους βρίσκονται ακόμη σε "παιδική" ηλικία, ουκ ολίγοι έχουν ανέβει στα κλαδιά απ τις ελιές, ευτυχώς δεν έχει χαωδεις γκρεμούς όπως το ανατολικό Πήλιο.
Να χαίρεσαι τη ζωή και τα ωραία μέρη της χώρας μας, που είναι άπειρα κι εύκολα κι ούτε καν πολλά λεφτά δεν χρειάζονται αρκετά, μόνο χρόνο.
Πολλά απ αυτά που επισκευθηκες οι ντόπιοι ίσως δεν τα χουν δει ποτέ.
Κι εγώ που τα χω δει τα περισσότερα, έχω ξεχάσει την τελευταία φορά.
Τυφλά να χουν ο Ευτύχης κι ο Κούλης, θα τους ξεπεράσεις ταξιδιωτικά!
Σε ευχαριστώ φίλε μου! Όπως λέω εδώ και πολλά χρόνια ''ταξιδεύω άρα υπάρχω''!!!
Μια ονειρεμένη εξόρμηση που κάποτε είχα οραματιστεί, χωρίς όμως να έχω το κατάλληλο μέσο για την πραγματοποιήσω. Είχα πει απλώς ''τι ωραία που θα ήταν να μπορώ να περάσω απέναντι σε αυτό το κατάφυτο νησάκι''. Βέβαια με το όχημα που είχα φτάσει στο Νότιο Πήλιο τότε, ήταν πραγματικά πολύ μακριά η οποιαδήποτε υποψία υλοποίησης αυτής της σκέψης.
Ξεκινώντας τα ξημερώματα από Αθήνα, βρισκόμουν την κατάλληλη ώρα στη Μηλίνα.
Απέναντι βρίσκεται το νησί Αλατάς. Είναι το νησί που πριν πάρα πολλά χρόνια είχα σκεφτεί ότι θα ήθελα πολύ να πάω με κάποιον τρόπο.
Ο τρόπος αυτός βρέθηκε μετά από πολλά χρόνια, χάρις στην ευρηματικότητα κάποιων ανθρώπων. Να βγάλουν ένα φουσκωτό καγιάκ το οποίο χωράει σε μια μεγάλη τσάντα και μεταφέρεται εύκολα μέσα στο πορτ μπαγκάζ.
Μέσα σε λίγα λεπτά βρισκόμουν στο νερό και ζούσα ουσιαστικά σε ένα μικρό ταξίδι μέσα στο μεγάλο ταξίδι που με έφερε μέχρι εδώ.
Ο καιρός ήταν ιδανικός και χωρίς αέρα προωθήθηκα ταχύτατα προς τον Αλατά.
Ο οποίος είναι ακόμα πιο εντυπωσιακός από κοντά.
Κατάφυτος μέχρι το επίπεδο της θάλασσας.
Εντυπωσιακοί γεωλογικοί σχηματισμοί.
Είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία που ξεφεύγει από τις συνηθισμένες πεζοπορίες.
Σε αυτήν την παραλία θα βγω και θα συνεχίσω με τα πόδια μέχρι το μοναστήρι των Αγίων Σαράντα.
Δεν το άφησα εδώ φυσικά αλλά το έβγαλα τελείως έξω.
Αλατάς ονομάστηκε λόγω κάποιων αλυκών που υπήρχαν στην περιοχή.
Το νησί αποτελείται από άπειρες ελιές!
Να και κάτι που δεν περίμενα να δώ! Ήταν μια παρέα από 2 καγιάκ που είχαν έρθει από τον Βόλο αρκετά νωρίτερα και είχαν κάνει ήδη τον γύρο του νησιού, κάτι που σκόπευα να κάνω και εγώ.
Μονή Αγίων Σαράντα. Χτίστηκε στα μέσα του 18ου αιώνα και μέχρι το 2001 ζούσαν μόνιμα 5 μοναχοί. Πλέον δε ζει κανένας.
Η δυτική πλευρά του νησιού. Να σημειωθεί πως το 1822 έγινε φονική μάχη μεταξύ Ελλήνων επαναστατών και Τουρκαλβανών, που κατέληξε σε νίκη των Ελλήνων
Είδα αρκετούς γλάρους στην περιοχή.
Αυτή η νησίδα ονομάζεται Γλαρονήσι και όπως βλέπετε υπάρχει μια και μοναδική ελιά πάνω της!
Πρέπει να είναι αρκετά παλιά όπως και αρκετές που είδα.
Δυστυχώς όσο βρισκόμουν στο νησί ο καιρός αγρίεψε και σήκωσε δυνατό αέρα. Δε ρίσκαρα να κάνω το γύρο του νησιού και αποφάσισα να βγω το συντομότερο έξω. Η αλήθεια είναι πως δεν προβληματίστηκα κάπου και παρά τον δυνατό αέρα βγήκα εύκολα στη Μηλίνα. Ίσως έπρεπε να κάνω μια βόλτα μέχρι τη μύτη του νησιού. Δεν πειράζει όμως, ο στόχος μου επετεύχθη και ένιωθα πλήρης αλλά και η εξόρμηση θα συνέχιζε με το κλασσικό χωμάτινο- εξερευνητικό σκέλος.
Κοντά στη Μηλίνα με κατεύθυνση προς Τρίκερι, υπάρχει ένας διαλυμένος χωματόδρομος ο οποίος καταλήγει μέσα από έναν μεγάλο ελαιώνα στην παραλία των Θεοχαραίικων. Δεν τη βρήκα εύκολα γιατί υπήρχαν μπάρες σε κάποια σημεία
Τελικά όμως το βρήκα και ήταν πραγματικά ένα παραδεισένιο μέρος.
Δείτε ολόκληρη τη διαδρομή ανάποδα μέχρι την άσφαλτο
Ένα ωραίο σημείο προσεγγίζοντας την άσφαλτο όπου διακρίνεται μέχρι και το Τρίκερι.
Μόλις βγήκα στην άσφαλτο ακριβώς απέναντί μου είδα μια απότομη χωμάτινη ανηφόρα η οποία σύμφωνα με τον χάρτη παρέκαμπτε τον ασφαλτόδρομο μέχρι ένα σημείο και έβγαινε κοντά στο δρόμο για τη Μηλίνα. Δοκίμασα να ολοκληρώσω τη διαδρομή η οποία από ένα σημείο και μετά ήταν εμφανώς παρατημένη για δεκαετίες και φυσικά δεν υπήρχε δρόμος.
Εντάξει νομίζω ότι το παράκανα λίγο. Η φωτογραφία αδικεί την πολύ μεγάλη κλίση που είχε ο ''δρόμος''
Επιστρέφοντας με καταπληκτική θέα.
Κατευθυνόμενος προς Μηλίνα συνάντησα κάθετο χωματόδρομο ο οποίος οδηγούσε αρχικά στο εκκλησάκι του Αγίου Αποστόλου και αργότερα προς το Αιγαίο.
Άγιος Απόστολος ο Νέος όπως αναφέρεται. Δίπλα του ένα σπίτι.
Στο σπίτι δεν υπήρχε κάποιος εκείνη τη στιγμή αλλά μου τράβηξε την προσοχή η συγκεκριμένη πλάκα.
Ο χωματόδρομος συνέχιζε όπως είπα προς την πλευρά του Αιγαίου και συγκεκριμένα στη Χονδρή Άμμο.
Προσεγγίζοντας από μακριά το μέρος μου φάνηκε εντυπωσιακό.
Και ήταν! Κλασσικό τοπίο Νότιου Πηλίου!
Επιστροφή στη Μηλίνα και ασφάλτινο ανέβασμα στον Λαύκο από όπου μπήκα στην όμορφη χωμάτινη διαδρομή η οποία οδηγεί στη μονή Αγίου Αθανασίου.
Εκεί πέτυχα τον Μανώλη από τον Λαύκο με το κοπάδι του και είπαμε 5 κουβέντες. Μου είπε ότι ο δρόμος φτιάχτηκε πρόσφατα γιατί λόγω Daniel είχε καταστραφεί σε ορισμένα σημεία. Και κάποιες διαδρομές που ήθελα να κάνω τριγύρω είχαν καταστραφεί δυστυχώς.
Το μοναστήρι ιδρύθηκε το 1795 από τον οπλαρχηγό Στέργιο Μπασδέκη και τα κτίρια χτίστηκαν από τον Δήμο Ζουπανιώτη, έναν γνωστό Ηπειρώτη μάστορα ο οποίος είχε φτιάξει πολλά παρόμοια κτίσματα στο Πήλιο
Επιστροφή προς Βόλο. Πραγματικά ο δρόμος είναι τραγικός αλλά προσφέρει ωραία θέα σε πολλά σημεία. Εκεί κοντά στην Αργαλαστή είναι απόλαυση το στροφιλίκι αλλά σε γενικές γραμμές πλησιάζοντας στο Βόλο η μέση ωριαία πέφτει δραματικά τόσο λόγω κακού και στενού οδοστρώματος, όσο και αρκετών που θεωρούν πως έχουν ακόμα 600 χρόνια ζωής.
Σχεδόν 850 απολαυστικά χιλιόμετρα, 30 περίπου από αυτά χωμάτινα. Κωπηλασία με καγιάκ μέχρι το απέναντι νησάκι, μίνι πεζοπορία μέχρι το μοναστήρι των Αγίων Σαράντα. Τρομερές εικόνες και μοναδικές εμπειρίες. Τι περισσότερο θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος σε μια μονοήμερη εξόρμηση? Μάλλον όχι πολλά περισσότερα, η μέρα δυστυχώς δεν έχει περισσότερες ώρες.
Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!
@a-d-p said in Κ.Ο.Κ.-Παραβασεις και προστιμα.:
@billy84 said in Κ.Ο.Κ.-Παραβασεις και προστιμα.:
@a-d-p said in Κ.Ο.Κ.-Παραβασεις και προστιμα.:
Εσείς δλδ, όταν ένας βλάκας σας κολλάει από πίσω, αντί να κάνετε δεξιά να περάσει, επιταχύνετε να μην σας περάσει....;;; Είναι λογική αντίδραση αυτή;
Πολλές φορές στη μεσαία πάνε με 50 και ίσως δε θες να χάσεις φόρα. Δεν είναι παράλογο και δε σημαίνει ότι κάνεις ''άνοιγμα'' για να μη σε περάσει. Πολλές φορές έχω ανοίξει σε τέτοιες περιπτώσεις αλλά μπήκα αργότερα δεξιά που δεν υπήρχαν χελώνες. Εσυ βρίσκεις λογική αυτήν την τακτική που αναφέρθηκε?
Δεν την βρίσκω λογική, αλλά σίγουρα δεν είναι ο κανόνας
100% δεν είναι ο κανόνας!
@a-d-p said in Κ.Ο.Κ.-Παραβασεις και προστιμα.:
Εσείς δλδ, όταν ένας βλάκας σας κολλάει από πίσω, αντί να κάνετε δεξιά να περάσει, επιταχύνετε να μην σας περάσει....;;; Είναι λογική αντίδραση αυτή;
Πολλές φορές στη μεσαία πάνε με 50 και ίσως δε θες να χάσεις φόρα. Δεν είναι παράλογο και δε σημαίνει ότι κάνεις ''άνοιγμα'' για να μη σε περάσει. Πολλές φορές έχω ανοίξει σε τέτοιες περιπτώσεις αλλά μπήκα αργότερα δεξιά που δεν υπήρχαν χελώνες. Εσυ βρίσκεις λογική αυτήν την τακτική που αναφέρθηκε?
Ήδη υπάρχουν κάποια ασφαλίτικα που πάνε και κολλάνε επίτηδες και μετά τους σταματάνε και τους γράφουν! Πολύ έξυπνο! Προτείνω και ένα νέο κόλπο, να πηγαίνουν στα μπαρ και να κοιτάνε επίμονα γκόμενες που συνοδεύονται. Μόλις φάνε ξύλο να συλλαμβάνουν τον άντρα για βιαιοπραγία!
Γάτε είσαι τυχερός που πρόλαβες ατόφιες αυτές τις διαδρομές με χώμα. Θα ήταν μια περιπέτεια η διάσχισή τους. Έτσι και εγώ που βλέπω τα Άγραφα πλέον με άσφαλτο στο μεγαλύτερο μέρος τους, θυμάμαι που τα πρόλαβα φουλ χώμα. Ακόμα περισσότερο χαίρομαι που τα έχω καταγράψει όπως και όλα τα υπόλοιπα. Φαντάσου σε 20 χρόνια πως θα φαίνονται τέτοια βίντεο όταν θα υπάρχει άσφαλτος σε ακόμα περισσότερα μέρη.
Γέφυρα Κοράκου all time classic και γενικότερα αυτή η διαδρομή από Αργιθέα κλπ. Χρειάστηκε να την κάνω αρκετές φορές, δεν την πρόλαβα χώμα όμως. Σίγουρα θα ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρουσα και άγρια ειδικά για μερικούς ανώμαλους που γουστάρουν μαζοχισμό! Ονόματα δε λέμε υπολήψεις δε θίγομεν!
Ωραία θα ήταν όπως είπες να φεύγω από Σάββατο και να κοιμάμαι κάπου έξω, θα το έχω υπόψιν όταν γίνω δημόσιος υπάλληλος!
@Kagkelarios σε ευχαριστώ φίλε μου, και το OsmAnd που δουλεύω τις έχει όλες τις κορυφές. Απλώς δεν είναι πάντα εύκολο όταν έχεις να κάνεις με περίεργη οπτική γωνία. Κατά πάσα πιθανότητα πάντως η συγκεκριμένη κορυφή του Αυγού είναι αυτή που είπα.
@civil357 said in Πίνδος- Συρράκο- Καλαρρύτες 4-5-2025:
@billy84 said in Πίνδος- Συρράκο- Καλαρρύτες 4-5-2025:
Πολλές φορές εντελώς λανθασμένα συγχέονται με την Κακαρδίτσα. Δηλαδή όλος αυτός ο ορεινός όγκος από πολλούς θεωρείται Τζουμέρκα και είναι λάθος. Πρόκειται για δύο ξεχωριστές οροσειρές μάλιστα.
Εδώ έχουμε μία μικρή ( πλήρως ανούσια βέβαια στην πράξη ) , διαφωνία.
Ναι χαρτογραφικά , μοιάζουν δύο ξεχωριστές οροσειρές. Αλλά , τα τοπωνύμια, δε δίνονται κατά ανάγκη από τη μορφολογία μίας περιοχής αλλά διαχρονικά από τους ντόπιους. Κοινώς , από ποιοι χωριανοί , βόσκουν τα ζωντανά τους στο συγκεκριμένο βουνό. Από τη μεριά του Αράχθου , το βουνό το "εκμεταλλεύονταν" , κυρίως οι Μελλισουργοί και το Ματσούκι και από τον Αχελώο , η Νεράιδα και τα διπλανά χωριά. Όλοι αυτοί , τον ευρύτερο "τόπο" τον αποκαλούν Τζουμέρκο. Κάπως έτσι όταν και ορίστηκαν τα όρια των κοινοτήτων (προπολεμικά) , τα όρη ονομάστηκαν γενικά Αθαμανικά Όρη. Παρόμοια το Κάμενικ στο Γράμμο και πολλές άλλες κορυφές της Πίνδου. Το διαβάζω κατά καιρούς σε εξορμήσεις ορειβατών τον διαχωρισμό, ίσως έχουν δίκιο και ίσως περάσει με τον καιρό και στις νέες γενιές των "ντόπιων" η αλλαγή, αλλά δεν υπάρχει και κανένας μόνιμος βέβαια σχεδόν πια.
Και μία "εξυπναδίστικη" πληροφορία, το Ματσούκι , είναι το νοτιότερο χωριό σε όλα τα Βαλκάνια της εξάπλωσης των βλαχοφώνων. Για κάποιο άγνωστο λόγο , δεν πέρασε η εξάπλωσή τους ποτέ τον Καλαρρύτικο ποταμό! Αναφέρονται και μετακινούμενοι βλάχοι σε βουνά της Στερεάς , αλλά εγώ μιλάω για μόνιμο οικισμό με αμιγώς βλαχόφωνο πληθυσμό.
@piliourits said in Πίνδος- Συρράκο- Καλαρρύτες 4-5-2025:
Αν θα μπορούσα να έχω μια μόνιμη επαγγελματική δραστηριότητα κάπου σ αυτά τα μέρη, θα το σκεφτόμουν για μόνιμη εγκατάσταση,
Ο ξενώνας στο Συρράκο είναι κοινοτικός , κατά καιρούς βγαίνει σε δημοπρασία, ήταν για καιρό κλειστός , άνοιξε σχετικά πρόσφατα πάλι. Έχε το νού σου! Το καλό είναι ότι πλέον ο Δήμος Β.Τζουμέρκων είναι πολύ δραστήριος στο θέμα τουρισμού και κρατάει το δρόμο όσο μπορεί ανοικτό το χειμώνα. Αλλά δε σώζεσαι μόνο με τον τουρισμό, τα χωριά θα εξακολουθήσουν να είναι προορισμοί (κυριώς ντόπιων) για λίγες μέρες ησυχίας (λογικό κιόλας).
Μέχρι το 94 ( αν δεν απατώμαι) , τα δύο χωριά ήταν σχεδόν φαντάσματα. Αργοσβήνανε , ο δρόμος ήταν μαρτύριο , σπαστήρι κανονικό, ήθελες ώρες να προσεγγίσεις από την Πράμαντα. Ο Μπάρος ήταν στα όρια της βλαχόστρατας. Τότε (επιμένω αν θυμάμαι καλά), στα Ιωάννινα έγινε σύνοδος της Ε.Ε. και ο μύθος λέει ότι επίσημοι επισκέφθηκαν την περιοχή με ελικόπτερο , προκειμένου να αναδειχθούν οι ανισότητες της Ένωσης. Σε λίγο καιρό ο δρόμος φτιάχθηκε (εδώ είναι αλήθεια) και σιγά σιγά η περιοχή έγινε γνωστή. Μύθος (μάλλον) με κάποιες αλήθειες , θα ρωτήσω για περισσότερες αλήθειες.
Νομίζω πως το σωστότερο ίσως θα ήταν να χωρίζονται σε Ανατολικά και Δυτικά Αθαμανικά Όρη. Η Κακαρδίτσα δε γνωρίζω πως προέκυψε σαν ονομασία.
Φυσικά δεν τίθεται κανένα θέμα διαφωνίας ή συμφωνίας. Όπως έχω αναφέρει ξανά, τοποθετούμαι βάσει της επίσημης λίστας του Νίκου Νέζη η οποία εκδόθηκε το 2010 από την Ε.Ο.Ο.Α. Φυσικά δεν είναι υποχρεωτικό για οποιονδήποτε να τη θεωρεί θέσφατο, υπό την έννοια ότι εκδόθηκε από την ομοσπονδία ορειβασίας και αναρρίχησης. Είναι ας το πούμε κάπως πιο εξειδικευμένη και μπορείς να πεις οτι απευθύνεται και σε συγκεκριμένο κοινό. Σωστά λες ότι αν πας σε έναν ντόπιο και του πεις ''κοίτα εδώ δεν είμαστε Τζουμέρκα είμαστε στην Κακαρδίτσα'' μπορεί και να σε κράξει ξέρω γω
Να τονίσω βέβαια πως τον κύριο αυτόν που εξέδωσε το τρίτομο βιβλίο του μέσω της ομοσπονδίας δεν τον γνωρίζω προσωπικά και ούτε έχω αγοράσει καν αυτό το βιβλίο. Δε χρειάστηκε καθώς όλα τα βουνά και οι συντεταγμένες τους υπάρχουν δωρεάν στο pezoporia.gr https://www.pezoporia.gr/pez/vouna.asp?toggle=1 και αυτές ήταν που ακολούθησα στη δική μου πορεία προς τα 200 ψηλότερα βουνά της Ελλάδας. Μη νομίζει κανείς ότι κάνω διαφήμιση!
Όσον αφορά για τη μόνιμη κατοικία σε αυτά τα χωριά, θεωρώ πως δεν είναι κάτι απλό αλλά σίγουρα για κάποιον συνειδητοποιημένο που έχει ιδέα πως είναι η ζωή εκεί, θα είναι σούπερ επιλογή. Ξένους πάντως τουρίστες πέτυχα στο μονοπάτι. Επίσης πέτυχα και Έλληνες και ζευγάρια που έμεναν στο Συρράκο. Για αρχές Μαϊου είναι μια χαρά για τέτοια κίνηση εκεί. Στο χωριό δεν πας για να βγάλεις πολλά λεφτά ούτως ή άλλως, έχεις ξεπεράσει αυτό το στάδιο αν πεις ότι πας να μείνεις εκεί.
Εδώ και αρκετά χρόνια, με το που μπει ο Μάιος πάντα προσπαθώ να πραγματοποιήσω μια μονοήμερη εξόρμηση στην Πίνδο. Πάντα έχω διάφορους ανοιχτούς λογαριασμούς. Κάποιο μονοπάτι, κάποια κορυφή, κάποιες χωμάτινες διαδρομές.
Το μονοπάτι που συνδέει το Συρράκο με τους Καλαρρύτες ήταν πάντα μέσα στο bucket list μου και είχε έρθει η ώρα να το περπατήσω.
Η διαδρομή γνωστή, Αθήνα- Μουζάκι- Πύλη- Ελάτη- Μπάρος- Καλαρρύτες.
Λίγο μετά την Πύρρα.
Το όρος Αυγό Τρικάλων απέναντι.
Κλασσικό σημείο της διαδρομής, ο ναός του Αγίου Νικολάου μέσα στο βράχο.
Ανάβαση προς το πέρασμα του Μπάρου.
Να σημειωθεί πως ο Μπάρος είναι ουσιαστικά κάποιος από τους ορεινούς όγκους της προηγούμενης φωτογραφίας. Έτσι πήρε και το όνομά της ολόκληρη η ορεινή διαδρομή. Είναι ο υψηλότερος ασφαλτοστρωμένος δρόμος της Ελλάδας και διασχίζει το όρος Κακαρδίτσα και προς το τέλος πιάνει και λίγο Λάκμο.
Άφιξη στους Καλαρρύτες σε υψόμετρο 1.150m.
Απέναντι τα Τζουμέρκα. Πολλές φορές εντελώς λανθασμένα συγχέονται με την Κακαρδίτσα. Δηλαδή όλος αυτός ο ορεινός όγκος από πολλούς θεωρείται Τζουμέρκα και είναι λάθος. Πρόκειται για δύο ξεχωριστές οροσειρές μάλιστα.
Από την πίσω πλευρά διακρίνεται η συνέχεια της Κακαρδίτσας με νότια κατεύθυνση. Ακόμα θυμάμαι την εκπληκτική διάσχιση που πραγματοποίησα πέρισυ μέχρι το χωριό Νεράιδα. Σίγουρα τέτοια εποχή δε βγαίνει καθώς στα σκιερά είναι εμφανές μέχρι και από εδώ ότι θα υπάρχουν μεγάλες χιονούρες.
Στην είσοδο του χωριού ακολούθησα τον περιφερειακό δρόμο ο οποίος κινείται κυκλικά και πάει από την πίσω πλευρά όπου βρίσκεται και το ξακουστό μονοπάτι που καταλήγει στους Καλαρρύτες. Να σημειωθεί πως μέχρι τους Καλαρρύτες χρειάστηκα λίγο κάτω από 5 ώρες οδήγησης.
Απέναντι το Συρράκο στις νότιες παρυφές του Λάκμου.
Στο τέλος του δρόμου από όπου ξεκινά το μονοπάτι.
Εντάξει σίγουρα γίνεται και σε λιγότερο χρόνο. Θα το δούμε στο τέλος.
Το μονοπάτι είναι καλοφτιαγμένο, θα έλεγα σε ευρωπαϊκά πρότυπα.
Βέβαια αυτές οι σιδεριές θα μπορούσαν να λείπουν. Δεν ταιριάζουν στο χώρο και εκτείνονται σε βάθος 1,5 χιλιομέτρου. Πολύ σίδερο, ακριβό κιόλας σε τόσο μεγάλο μέγεθος, χωρίς να προσφέρει επί της ουσίας τίποτα.
Το Συρράκο σε 1ο πλάνο.
Πολύ ωραίο πέρασμα.
Το μονοπάτι ξεκινά να κατεβαίνει.
Περνά από δάσος
Καταπληκτική θέα στο φαράγγι.
Εδώ είναι ένα απότομο σημείο και μόνο εδώ έχουν νόημα τα κάγκελα για τους αρχάριους κλπ.
Σούπερ πέρασμα!
Το εντυπωσιακότερο από όλα είναι ότι συνήθως τα φαράγγια σε τέτοια σημεία είναι απροσπέλαστα. Απορώ πως κατάφεραν οι πρώτοι να βρουν τα σωστά περάσματα και να δημιουργήσουν το μονοπάτι. Μεγάλοι μάγκες.
Κατεβαίνοντας προς την κοίτη του Καλαρρυτικού ποταμού.
Κοιτώντας ψηλά τα περάσματα δείχνουν ακόμα πιο εντυπωσιακά.
Άφιξη στο ποτάμι. Παραδεισένιο μέρος!
Αυτό το γεφυράκι θα με περάσει απέναντι από όπου θα συνεχίσω για Συρράκο.
Η ανάβαση για Συρράκο είναι πολύ απότομη και γενικά νιώθω κούραση. Δεν κοιμήθηκα και καλά το προηγούμενο βράδυ και ξύπνησα και στις 5 για να ξεκινήσω νωρίς. Όλα παίζουν το ρόλο τους.
Από αυτήν την πλευρά παρατηρώ πως το μονοπάτι έχει διατηρηθεί ατόφιο, όπως ήταν δηλαδή πριν 30-40 χρόνια. Χωρίς σιδεριές, χωρίς πρόσφατες πλάκες στο έδαφος.
Είναι ένα κλασσικό καλντερίμι.
Έφτασα αρκετά κουρασμένος. Δεν κράτησα πόση ώρα έκανα αλλά μόλις είδα τις ώρες των φωτογραφιών αναχώρησης και άφιξης κατάλαβα ότι απλώς λόγω της καλής βατότητας του μονοπατιού παραπήγα γρήγορα, πολύ ταχύτερα από έναν απλώς σβέλτο ρυθμό. 11.09 ξεκίνησα και 12.19 έφτασα στο τέλος του μονοπατιού με στάσεις για φωτογραφίες. Δηλαδή χονδρικά έκανα 1 ώρα από τη 1,5 που αναφέρει η πινακίδα. Για αυτό ένιωθα κουρασμένος και λαχάνιασα πέραν του αναμενομένου σε ορισμένα σημεία.
Το πολύ γραφικό Συρράκο. Έχω έρθει κάμποσες φορές τόσο εδώ όσο και στους Καλαρρύτες. Πάντα οδικώς. Πρώτη φορά περπάτησα το μονοπάτι και άξιζε 100% τον κόπο.
Κακαρδίτσα στο βάθος
Επιστροφή ξανά από το ίδιο μονοπάτι.
Ο μεγάλος Αντρέι Ταρκόφσκι θα ήταν περήφανος για αυτή τη φωτογραφία, είμαι βέβαιος. Και εγώ προς τιμήν του την τράβηξα, αυτός μου ήρθε στο μυαλό.
Από τον περιφερειακό των Καλαρρυτών ξεκινά ένας χωματόδρομος που κινείται βόρεια, περνά από κάποιες στάνες και συναντά τον κεντρικό χωματόδρομο που ξεκινά από το πέρασμα του Μπάρου και κινείται βόρεια προς τις ψηλότερες κορυφές του Λάκμου και προς τα χωριά από τη βόρεια πλευρά. Την έκανα πέρισυ αυτή τη διάσχιση του βουνού. Ήθελα να δοκιμάσω και αυτήν και να ολοκληρώσω μια κυκλική διαδρομή μέχρι τον Μπάρο.
Η διαδρομή από νωρίς μου φάνηκε παρατημένη για χρόνια και δεν έδινα πολλές πιθανότητες να βγει στον κεντρικό χωματόδρομο.
Ήταν όμως φανταστική και άξιζε να προσπαθήσω να πάω μέχρι όσο πάει.
Τελικά έφτασα σε μια μεγάλη κατολίσθηση που ήθελε αρκετή ώρα δουλειάς για να περάσω.
Το γεγονός όμως ότι ήμουν ήδη πολύ μακριά και το ότι σχεδόν σε όλες αυτές τις περιπτώσεις ο δρόμος θα είναι ακόμα χειρότερος μετά, με απέτρεψε από το να προσπαθήσω να ανοίξω πέρασμα. Βρισκόμουν και σχεδόν 6 ώρες από την Αθήνα μη ξεχνάμε.
Η όρεξη είχε ανοίξει και ήταν ένα καλό σημείο να αράξω.
Επιστρέφοντας βρήκα την ευκαιρία να αποτυπώσω τις πηγές του Καλαρρυτικού ποταμού οι οποίες βρίσκονται πάνω στο δρόμο και βγαίνουν μέσα από μια σπηλιά!
Εντελώς τυχαία παρατήρησα και το φεγγάρι ακριβώς από πάνω από μια κορυφή. Ούτε παραγγελιά να έκανα την εικόνα!
Από τον Μπάρο επέστρεψα ξανά προς τα πίσω με σκοπό να κάνω ακόμα μερικές χωμάτινες διαδρομές.
Κάτω από τη διασταύρωση για Γαρδίκι βρίσκεται η Γέφυρα Αλεξίου και ένας χωματόδρομος που καταλήγει μετά από αρκετά χιλιόμετρα στο Αρματολικό. Είναι ένας δρόμος που έχω κάνει αρκετές φορές στο παρελθόν.
Ποτέ όμως δεν είχα πάει από την πάνω πλευρά που υπάρχει ένας παράλληλος χωματόδρομος ο οποίος καταλήγει επίσης στο Αρματολικό. Τώρα ήταν η ευκαιρία μου. Από τη Γέφυρα Αλεξίου συνέχισα για λίγο τον κεντρικό δρόμο και μπήκα δεξιά σε άλλο χωματόδρομο που με ανέβασε ψηλά στο ξωκλήσι της Αγίας Μαρίνας.
Ξωκλήσι Αγίας Μαρίνας. Βρίσκομαι σε ένα βουνό που κάποτε παραλίγο να με κρατήσει για πάντα κοντά του. Ονομάζεται Δοκίμι Παχτουρίου, αν πληκτρολογήσετε στο google αυτό το όνομα θα σας εμφανίσει και την μεγάλη περιπέτεια που πέρασα εκεί.
Απέναντι βρίσκεται κάποιος ορεινός όγκος του Αυγού αλλά δε μπορώ να καταλάβω ποιος ακριβώς είναι. Πιθανολογώ ότι είναι η Τσούκα με υψόμετρο 1727m.
Από την Αγία Μαρίνα συνέχισα τη χωμάτινη διαδρομή που κινείται παράλληλα με τον κεντρικό δρόμο. Σύντομα κατάλαβα πως είναι εντελώς παρατημένος ο δρόμος και δείχνει να μη χρησιμοποιείται καθόλου. Πέρασα μερικά δύσκολα σημεία αλλά η ώρα ήταν περασμένη και δε σήκωνε το παραμικρό ρίσκο. Επέστρεψα προς την Αγία Μαρίνα και τον οικισμό Παλαιοχώρι και κατέβηκα προς τον κεντρικό δρόμο.
Γνήσια εικόνα κεντρικής Πίνδου!
Άφιξη στο Αρματολικό
Επιστροφή αυτή τη φορά από Μεσοχώρα και Στουρναραίικα, για να αλλάξω και λίγο παραστάσεις!
Τα τοπία δεν επιδέχονται κριτικής φυσικά, ούτε και οι εμπειρίες που αποκτά κανείς στην Πίνδο. Ένας σημαντικός παράγοντας όμως είναι και το πήγαινε-έλα. Εκεί χρειάζεσαι ένα όχημα το οποίο να ευχαριστιέσαι οδηγικά. Γιατί αν βαριέσαι στη διαδρομή, δε θα μπορέσει ποτέ να σε κρατήσει ακόμη και το τοπίο της Πίνδου. Θα πας μια φορά, θα απηυδήσεις και δε θα ξαναπάς ποτέ. Με το Qashqai θα μπορούσα να πηγαίνω κάθε Κυριακή χωρίς να κουράζομαι είτε σωματικά είτε ψυχολογικά!
Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!
@gatoz said in Μάνη- Κάστρο Τηγάνι- Μονή Αγήτριας 27-4-2025:
36.518629, 22.464061
χαχαχαχα
φοβερη θεα....
Λέγε έχεις ήδη εκεί πάνω από την Κοκκάλα κανέναν πύργο?
@gatoz said in Μάνη- Κάστρο Τηγάνι- Μονή Αγήτριας 27-4-2025:
@billy84 said in Μάνη- Κάστρο Τηγάνι- Μονή Αγήτριας 27-4-2025:
Μονή Αγήτριας
σου εχω πει οτι πας στα μερη μου? ε? διαρκως ομως?
αχαχαχαχα
περα απο το τηγανι που ειναι στα ορια του χωριου της μανας μου, εχεις βγαλει και φωτογραφια (!!!) το οικοπεδο στο δρυ που εχω γραψει στα παιδια μου.... αχαχαχαχα
ειναι αυτο το γωνιακο αριστερα με το χαμηλο τοιχακι, πισω απο τη κολωνα και μεχρι πανω...
α-π-ι-σ-τ-ε-υ-τ-ο
https://www.google.com/maps/@36.4886584,22.3716395,113m/data=!3m1!1e3?entry=ttu&g_ep=EgoyMDI1MDQyOC4wIKXMDSoASAFQAw%3D%3D
(ειναι ακριβως στο κεντρο, στη γωνια... μαλιστα με εχει βοηθησει στο κτηματολογιο ο βρωμοστομος χαρης)
περι μονοπατιου για το τηγανι και για την Οδηγητρια, βασικα μπορεις να παρκαρεις και στο πλατωμα προς την Οδηγητρια αριστερα για να μην γρατζουνισεις αμαξι το καλοκαιρι που τα αγκαθια παιρνουν ολο το χωματοδρομο που παει μεχρι το πλατωμα που ξεκιναει το μονοπατι προς τηγανι, προσοχη μεγαλη στη διαδρομη προς τηγανι, παντα με κλειστα παπουτσια και μακρυ παντελονι, εχει πολλες οχιες.περι ονοματος
Η λ. Μάνη προέρχεται από το επίθετο μανός, άδεντρος τόπος. Το επίθετο μανή(γη), καθώς ουσιαστικοποιήθηκε με αναβιβασμό του τόνου, έδωσε τον τύπο Μάνη (δηλ. χώρα ξερή και άνυδρη). Ο βυζαντινός τύπος Μαΐνη προήλθε από την ανάπτυξη ενός ημίφωνου ι, δηλαδή Μάινη και ως λόγιος τύπος ,Μαΐνη. Οι τύποι αυτοί απαντούν στο Χρονικόν του Μορέως. Ο κάτοικος της Μάνης αρχικά λεγόταν Μαϊνώτης – Μανιάτης(Mainotti).
ΑρΕς
μην αρχισετε τα περι κληρονομιας, απο τη μάνα μου το βρηκα πραγματι, ειναι εντος σχεδιου και εντος παλαιου οικισμου (...απο το 1400μχ περιπου) 1500τμ μετρα περιπου και ο ενφια καθε χρονο ειναι 2.9 (ολογραφως δυο ευρω και ενενηντα λεπτα) που σημαινει υπαρχει για να θυμιζει την καταγωγη (50% της μανας μου καθοτι το αλλο 50% ηταν απο χανια ενω ο πατερας μου 100% απο ολυμπιες μανης), βασικα εχει μονο εξοδα και μηδεν εσοδα και φυσικα αξια...
Ρε φίλε μέχρι και από Μάνη κρατά η σκούφια σου? Πραγματικά τελείως κουφό γιατί σκέψου τα χωριά αυτά δεν τα είχα προσέξει καν τόσα χρόνια!!! Τώρα έτυχε που κοιτούσα για χωμάτινες διαδρομές οι οποίες είναι ούτως ή άλλως λίγες εκεί κάτω.
Λοιπόν εκεί θέλει να φτιάξεις έναν πύργο για τα παιδιά να πηγαίνουν διακοπές! Ο Γερολιμένας είναι κυριολεκτικά 5 λεπτά! Πολύ καλό σημείο γιατί έχεις και ηρεμία ακόμα και το καλοκαίρι αλλά έχεις και ζωή πολύ κοντά. Γουστάρω Μάνη φουλ!
Ενάμισης χρόνος πέρασε από την τελευταία φορά που κατέβηκα στη Μάνη. Για σχεδόν 15 χρόνια, οι επισκέψεις μου στη χερσόνησο είναι πολύ συχνές, σίγουρα 2-3 το κάθε έτος. Πάντα προσπαθούσα τουλάχιστον μια φορά το χρόνο να κατεβαίνω αλλά αυτή τη φορά καθυστέρησα κάποιους μήνες.
Η Μάνη κάτι μου είχε δημιουργήσει μέσα μου από την 1η φορά που βρέθηκα εκεί. Δε μπόρεσα ποτέ να προσδιορίσω τι ακριβώς είναι αυτό. Κάποιοι μιλούν για έναν τόπο ''ενέργειας'', αλλά δεν πιστεύω σε αυτά. Ίσως με τράβηξαν τα άγονα τοπία και το άγριο ανάγλυφο σε συνδυασμό με τους αμέτρητους πύργους της. Ποιός ξέρει, ίσως αν τελικά μπορούσα να προσδιορίσω τι με τράβηξε σε αυτήν, στο τέλος να μη με τράβαγε.
Ο καιρός ήταν γενικά άστατος παντού την Κυριακή και τα περισσότερα χιλιόμετρα έγιναν σε βρεγμένο τερέν. Στη Μάνη ευτυχώς τα πάντα ήταν διαφορετικά.
Από την Αρεόπολη τράβηξα νότια τον κεντρικό δρόμο μέχρι τον οικισμό της Καφιόνας.
Από εκεί κατέβηκα στον όρμο Κακούρι γιατί δεν είχε τύχει να πάω ποτέ τόσα χρόνια.
Ενώ θα περίμενε κανείς κατεβαίνοντας να δει κάποιου τύπου παραλία, τελικά εξεπλάγην με την αγριάδα του όρμου. Παντού κοφτερά βράχια και κανένα ίχνος έστω και μιας μικρής παραλίας μερικών μέτρων. Δε θυμάμαι πότε το είδα αυτό τελευταία φορά.
Επόμενος προορισμός η παραλία Κάτω Μέζαπος.
Κλασσικά στην περιοχή κυριαρχεί το βότσαλο αλλά και τα πεντακάθαρα κρυστάλλινα νερά.
Επόμενος προορισμός το Κάστρο Τηγάνι το οποίο βρίσκεται στο άκρο της ομώνυμης χερσονήσου. Ένας σύντομος χωματόδρομος από το χωριό Αγία Κυριακή με οδήγησε σε ένα υποτυπώδες μικρό πάρκινγκ
Στο βάθος το Τηγάνι. Πολλά χρόνια ήθελα να βρω χρόνο και να έρθω να το περπατήσω. Τα ευρήματα από κοντά με εξέπληξαν ακόμα περισσότερο.
Διακρίνεται το Κάβο Γκρόσσο στο βάθος.
Το μονοπάτι είναι ευδιάκριτο. Από αυτήν την οπτική γωνία δε φαίνεται καλά το γιατί ονομάστηκε τηγάνι η χερσόνησος.
Βάσει των χρωμάτων που είδα, νομίζω ότι ήταν η καταλληλότερη εποχή για επίσκεψη στην τοποθεσία.
έχοντας μπει στη χερσόνησο πια.
Ένα από τα διάφορα μιτάτα που βρήκα στο δρόμο μου.
Το κάστρο φωνάζει από μακριά ότι πρόκειται για Βυζαντινό. Μάλιστα οι Οθωμανοί αργότερα πολλές φορές αντέγραψαν τους Βυζαντινούς για αυτό και μερικά κάστρα τους μοιάζουν αρκετά.
Πικραλίδα ή Ταράξακος. Θυμάμαι σαν παιδί τα άνθη του που πέταγαν στις γειτονιές της Αθήνας και τα ονομάζαμε Κλέφτες. Πράγματι έχει επικρατήσει και αυτή η ονομασία για το ίδιο το φυτό. Δεν περίμενα να το δω εδώ.
Η πρόσβαση στο κάστρο δεν είναι ιδιαίτερα απλή. Δηλαδή θεωρώ πως καλό θα ήταν να γίνεται με ορειβατικά παπούτσια. Βέβαια στο κάστρο έρχονται και αρκετοί καλοκαιρινοί τουρίστες και οι τραυματισμοί θα είναι μάλλον συχνό φαινόμενο. Εκείνη τη μέρα είδα με τα μάτια μου έναν που τσακίστηκε παρόλο που είχε και μπατόν μαζί του και φορούσε και ορειβατικά. Ήταν βέβαια και κάποιας ηλικίας αλλά το κακό δεν αργεί να γίνει.
Απαιτείται και ένα στοιχειώδες σκαρφάλωμα για να βρεθεί κανείς εντός.
Μόλις ανέβηκα διέκρινα ένα τριγωνομετρικό κολωνάκι. Η βλάστηση έχει πυκνώσει τόσο πολύ που μερικά κτίρια δεν προσεγγίζονται καν.
Το κάστρο χτίστηκε επί Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα. Έχει επικρατήσει να λέγεται και κάστρο Μαΐνης επειδή από πολλούς ταυτίζεται με το ιστορικό φράγκικο κάστρο της Μεγάλης Μαΐνης ή Grande Magne. Η Μεγάλη Μαΐνη κτίστηκε το 1248 από τον Γουλιέλμο Βιλεαρδουίνο.
Η ονομασία Μαΐνη είναι που έδωσε το όνομα «Μάνη» σε ολόκληρη την περιοχή.
Κάποια στιγμή σταμάτησα να δω το ύψος του γκρεμού και σε εκείνο το σημείο κολυμπούσε αμέριμνη μια μεγάλη χελώνα! Δεν ήξερα ότι υπάρχουν τόσο μεγάλες χελώνες τόσο νότια. Είχα υπόψιν ότι βρίσκονται περισσότερο στη δυτική πλευρά της χώρας. Δεν έχει και αμμώδεις παραλίες η Μάνη πλην του Μαρμαρίου αρκετά πιο νότια που θα μπορούσαν να γεννήσουν. Η περιοχή είναι γεμάτη βράχια και πέτρες. Περίεργο...
Πάρα πολλά χτίσματα σε όλη την έκταση του τηγανιού.
Το κυριότερο κτίσμα όμως είναι αυτό. Αρχαίος ναός, νεκροταφείο. Πολλοί κίονες και σκαλιστές πέτρες. Απολαύστε εικόνες Βυζαντινής εποχής!
Κομμάτι από το τείχος που διασώζεται σε σχετικά καλή κατάσταση. 1500 ετών και δίπλα στη θάλασσα μη ξεχνάμε...
Επέστρεψα στο αυτοκίνητο και συνέχισα για τη Μονή Αγήτριας που είχα βρεθεί 11 χρόνια νωρίτερα, περίπου ίδια εποχή.
Το μονοπάτι προς το μοναστήρι είναι εξαιρετικό.
Μονή Αγήτριας ή Οδηγήτριας απηχώντας τη Μονή Οδηγών της Κωνσταντινούπολης. Βυζαντινή εκκλησία χτισμένη τον 7ο αιώνα.
Δίπλα στο εκκλησάκι υπάρχουν εντυπωσιακές σπηλιές και κατακόρυφοι βράχοι.
Εντός της εκκλησίας σώζονται σε μέτρια εώς κακή κατάσταση Βυζαντινές αγιογραφίες.
Εντυπωσιακά τα σκαλιστά στις κολώνες.
Πολύ εντυπωσιακό και το γεγονός του πόσο έχει προχωρήσει η τεχνολογία μέσα σε 10 χρόνια όμως. Μόλις είδα τις παλιές φωτό που είχα τραβήξει με μια Sony Cybershot πραγματικά έπαθα ένα μικρό σοκ.
2014 ψηφιακή μηχανή. Το μοναδικό θετικό είναι ότι πλέον δείχνει Vintage . Σαν να πήγα πριν 35 χρόνια.
2025 κινητό
Από την Αγία Κυριακή συνέχισα χωμάτινα μέχρι το χωριό του Αγίου Αθανασίου.
Από εκεί βγήκα στην Κηπούλα και συνέχισα χωμάτινα μέχρι το Δρυ.
Συνεχίζοντας προς Γερολιμένα.
Νωρίτερα είχα κατέβει στην παραλία του Κάτω Μέζαπου. Είχε έρθει η ώρα να πάω και στην παραλία Κουρκού. Ένας εντυπωσιακός κυκλικός γκρεμός με μια μικρή παραλία πλάτους το πολύ 2 μέτρων η οποία βέβαια προσεγγίζεται κολυμπώντας ή με βάρκα. Η προβλήτα που σταμάτησα προσεγγίζεται κανονικά από οχήματα. Ήταν ένα ιδανικό σημείο για να αράξω και να τσιμπήσω κάτι πρόχειρο.
Στην αρχή νόμιζα πως είναι κάποια σπίτια του χωριού λίγο παραπέρα, τελικά είναι πολυτελείς βίλες για διακοπές.
Η εξόρμησή μου στη Μάνη είχε πρακτικά τελειώσει. Σκέφτηκα να ρίξω λίγο το καγιάκ και να πάω μέχρι τις σπηλιές αλλά είχε σηκώσει αέρα και ο καιρός έδειχνε γενικά να χαλάει. Το άφησα για κάποια επόμενη φορά, η περιοχή έχει τεράστιο ενδιαφέρον και δια της θαλάσσης.
Στην Τρίπολη έφαγα δυνατή μπόρα στην επιστροφή.
Από Κόρινθο και μετά ο καιρός ήταν σούπερ και είχα μια ωραία επιστροφή. Για τη Μάνη τι να λέμε, ούτε μια φορά δε με απογοήτευσε όλα αυτά τα χρόνια. Βέβαια δεν είμαι και αντικειμενικός ως προς αυτήν. Πάντα παίζει ρόλο όμως και τι ψάχνεις να κάνεις εκεί.
Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!
Καλά και η Γερμανία δεν είναι πανάκεια. Απλώς εξαγοράζονται ακριβότερα.
@antoniokon said in Πανάγαλι- Λίμνη Λάδωνα 13-4-2025.:
Κι έλεγα πότε θα περάσεις από την πατρίδα?
Λίμνη Λάδωνα καταπληκτική...
Θα μπορούσε να είναι η λίμνη Πλαστήρα της Πελοποννήσου...
Πράγματι πανέμορφη λίμνη και γενικά όλα τα μέρη τριγύρω της! Από που να ξεκινήσεις και που να τελειώσεις!
@gatoz said in Πανάγαλι- Λίμνη Λάδωνα 13-4-2025.:
μπραβο ρε μπιλι...
τελειωνω και εγω κατι βλακειες που με κρατησαν μεσα για μηνες και εφυγα για βουνα!!!
Καλη ανάσταση!!!ΑρΕς
ρε, ο ευηνος στελνει εδω και χρονια τα νερα του στον μορνο, το εργο ειναι η λιμνη-φραγμα του αγιου δημητριου κατω απο τη περδικοβρυση με τις πιτες της μαριας εκει...αν και εγω συνηθως παω στο χανι του λιολιου....
βασικα τωρα εχει πολυ νερο ο φιδαρης, δες στο καρελι οτι δεν υπαρχει περασμα, λενε οι ντοπιοι μετα τον ιουνιο θα εχει κατσει για να ειναι για μπανιο. αυτος που τον εχει πιει τελειως ειναι ο μορνος που ακομη και τωρα αφηνουν μονο πολυ λιγο νερο, πηγαινε στη γεφυρα κοντα στο χανι ρερεση και κατεβα, λιγες γουρνες μεινανε μονο. σκεψου στη περιθιωτισα περνας κανονικα μεσα απο το ποταμι οπως και στα μαλαματα ενω προπερσι που δοκιμασα με ενα άουλαντερ φεβ την περιθιωτισα που πηρε τη μουρη το ρευμα παρολο που ζυγιζε 2 τονους το αμαξι
πεφτει πολυ ψεμα για τα υδατινα αποθεματα και σιγουρα κακη διαχειριση
Άντε Γάτε ο καιρός ανοίγει και τα βουνά περιμένουν!
Κάτι άλλο καινούργιο είχαν πει ότι θα κάνουν. Μεγάλο έργο! σύνδεση απευθείας των 2 λιμνών ή κάτι τέτοιο. Αντιλαμβάνεσαι τι μασαμπούκα θα πέσει με ψέμματα!
@lap said in Πανάγαλι- Λίμνη Λάδωνα 13-4-2025.:
Εγώ απορώ που οι 4 τροχοί έχουν τέτοιο ταξιδιώτη στα πόδια τους και δεν κάνουν ειδική στήλη με δύο τρεις σελίδες για εξορμήσεις με SUV
Σε ευχαριστώ φίλε μου να είσαι καλά!
Το ταξίδι με αυτοκίνητο εδώ και σχεδόν ένα χρόνο μου άνοιξε την όρεξη για να δοκιμάσω και κάτι διαφορετικό. Κάτι που είχα στο μυαλό μου αλλά με μοτοσυκλέτα που συνήθως ταξίδευα, θεωρούσα αδύνατο να υλοποιηθεί. Ο άπλετος χώρος που έχουν οι 4 τροχοί άνοιξε νέους ορίζοντες πάνω στις ήδη ''γεμάτες'' εξορμήσεις μου.
Αυτή τη φορά κινήθηκα στον νομό Αρκαδίας. Μέσω παλιάς εθνικής οδού έφτασα στο λεγόμενο πάσο της Κανδήλας. Σε 1ο πλάνο ο Σκίαθις.
Μόλις πέρασα την Κανδήλα μπήκα σε χωμάτινη διαδρομή που κινείται παράλληλα με το Λυκόρεμα, ένα ρέμα που διασχίζει ολόκληρο το οροπέδιο της Κανδήλας.
Αργότερα έφτασα στην Πηγή Σίντζι, έναν μικρό υδροβιότοπο απαραίτητο για το εύφορο έδαφος του οροπεδίου.
Μερικές χρήσιμες πληροφορίες για τον υδροβιότοπο.
Από εκεί συνέχισα προς το Διακόπι και μπήκα σε χωμάτινη διαδρομή που ανεβαίνει ψηλά στον ερειπωμένο οικισμό Πανάγαλι.
Μερικά σπίτια είναι χτισμένα μεταγενέστερα αλλά υπάρχουν πάρα πολλά ερείπια στην περιοχή.
Στο Πανάγαλι κάθε χρόνο ανήμερα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου, τηρείται το έθιμο της ''Κουλούρας''. Γίνεται ένας αγώνας δρόμου με μικρούς και μεγάλους που ξεκινά από το ξωκλήσι και τερματίζει ψηλά στο βουνό. Ο νικητής κερδίζει μια ''κουλούρα'', κάτι σαν χειροποίητο γλυκό.
Μερικά ερείπια ακόμα.
Στο βάθος το όρος Σαϊτάς το οποίο κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν Όρυξις. Ο Παυσανίας το ανέφερε έτσι κατά την περιήγησή του στην Αρκαδία.
Από το Πανάγαλι συνέχισα τη χωμάτινη διαδρομή μέχρι που βγήκα στο χωριό Λίμνη, ολοκληρώνοντας έτσι ένα ωραίο χωμάτινο πάσο.
Από τη Λίμνη βγήκα ασφάλτινα στη Χωτούσσα και από εκεί μέσω χωμάτινης διαδρομής στην Κώμη.
Από την Κώμη συνέχισα προς Καλύβια Καρνέση και από εκεί μια πολύ ωραία ανηφορική χωμάτινη διαδρομή με προώθησε στο χωριό Πράσινο.
Η ώρα ήταν ήδη περασμένη και έπρεπε να φτάσω στη λίμνη του Λάδωνα το συντομότερο δυνατόν. Περίπου μετά από 50 λεπτά έφτασα ασφάλτινα από την πάνω πλευρά της λίμνης κοντά στο φράγμα.
Τι ήθελα να κάνω στη λίμνη λοιπόν που θα ήταν τόσο διαφορετικό από ότι κάνω τα τελευταία 15 χρόνια? Μα να τη γυρίσω με καγιάκ φυσικά!!!
Όλα αυτά τα χρόνια, βλέπω τις λίμνες από όλες τις οπτικές γωνίες, είτε οδηγώντας, είτε περπατώντας. Ήρθε η ώρα να ζήσω κάτι διαφορετικό λοιπόν!
Πολύ σύντομα βρισκόμουν στο νερό και η εμπειρία ήταν πράγματι μοναδική.
Η λίμνη σε ένα σημείο κοντά στη Μουριά έχει και ένα νησάκι. Δώστε βάση στη στάθμη του νερού.
Και τώρα δείτε το νησί από τη δορυφορική εικόνα. Προφανώς η φωτογραφία είναι καλοκαιρινή και η στάθμη είναι πάντα χαμηλότερα.
Όμως οι απατεώνες που κυβερνούν έχουν ήδη ξεκινήσει εκστρατεία παραπληροφόρησης περί λειψυνδρίας κλπ. Προσπαθούν να δώσουν σε εργολάβους μεγάλα έργα για να ενωθεί ο Εύηνος με τον Μόρνο. Φαντάζομαι και άλλα έργα. Επίσης ετοιμάζονται για αυξήσεις στους λογαριασμούς του νερού. Φέτος λοιπόν έχει ρίξει φουλ χιόνια στα βουνά και αρκετό νερό. Δεν υπάρχει κανένα θέμα λειψυνδρίας. Μην πιστεύετε οτιδήποτε ακούτε από συστημικά μέσα ενημέρωσης.
Οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Παρατηρείστε το παλιό τείχος που υπήρχε πριν τη λίμνη.
Διακρίνεται το χωριό Μουριά στο ύψωμα.
Μερικές τρομερές εικόνες που δε μπορείς να δεις από μακριά.
Και φυσικά τα καθιερωμένα βυθισμένα κτίσματα που υπάρχουν σε αρκετές λίμνες της Ελλάδας. Οι άνθρωποι που τα είχαν αποζημιώθηκαν και μεταφέρθηκαν κάπου κοντά.
Διακρίνεται η Πτεριά χαμηλά και ο Μπουλιάρης ψηλά.
Η χωμάτινη διαδρομή που συνδέει την Πτεριά με το Γεφύρι της Κυράς.
Έχοντας μπει στο στενό κομμάτι προς το γεφύρι της Κυράς.
Περνώντας από τρομερούς γεωλογικούς σχηματισμούς!
Σε αυτό το σημείο φτάνει και χωματόδρομος.
Μέχρι εδώ είχα φάει αρκετή ώρα και το κακό είναι ότι ο καιρός αγρίευε με αρκετό αέρα που θα είχα κόντρα στην επιστροφή. Οπότε αποφάσισα να επιστρέψω. Το γεφύρι της Κυράς είναι δίπλα από το κάτι σαν μικρό φράγμα εκεί στο βάθος.
Επιστροφή.
Σε ένα σημείο από τη δεξιά πλευρά υπήρχε μια σπηλιά με ίχνη υποτυπώδους οχύρωσης.
Μια ακόμα εντυπωσιακή εικόνα που μπορείς να απολαύσεις μόνο από τόσο κοντά.
Ο καιρός είχε αγριέψει και σε ορισμένα σημεία είχε πραγματικά δυνατό αέρα. Προχωρούσα μεν, πολύ αργά όμως. Τα πάντα θα ήταν διαφορετικά με άπνοια.
Αρκετές παλιές μάντρες στις όχθες της λίμνης. Η στάθμη πάντως ήταν πάνω από φουλ.
Υπήρχαν ελάχιστα λεπτά που ο αέρας έκοβε εντελώς. Εκεί κάλυπτα και μεγάλη απόσταση πολύ πιο εύκολα.
Να και μια εικόνα που θα δει κανείς πολύ σπάνια!
Επειδή είχα να κάνω κανό από μικρό παιδί, είπα να το πάω χαλαρά για 1η φορά. Τελικά κατέληξα να κάνω σχεδόν όλη τη λίμνη του Λάδωνα με κακό καιρό κιόλας. Συνολικά κωπηλάτησα σχεδόν 5 ώρες με ελάχιστα διαλείμματα. Όταν έφτασα στο σημείο που ξεκίνησα ένιωθα πραγματικά κουρασμένος. Έφαγα όμως κάτι και ήπια χυμό και επανήλθα. Μυϊκά όμως ήμουν χάλια όπως είναι λογικό. Δηλαδή μόλις κρύωσα, με δυσκολία έβαζα ταχύτητες στην επιστροφή. Ο δεξιός ώμος δε σηκωνόταν εύκολα.
Μετά από καμιά ώρα βέβαια συνήθισα αλλά φοβόμουν πολύ το πως θα είμαι την επόμενη μέρα. Σε αντίστοιχες περιπτώσεις μέχρι και πυρετό έχω σηκώσει. Μόλις επέστρεψα πήρα Niflamol και την επόμενη μέρα σηκώθηκα πολύ καλύτερα από ότι περίμενα. Σίγουρα πονούσα παντού αλλά ήμουν οκ σε γενικές γραμμές. Πήρα και την επόμενη μέρα το βράδυ Niflamol και την επόμενη ήμουν σαν να μην είχα κάνει τίποτα την Κυριακή!! Έχω εφαρμόσει αυτή τη στρατηγική στο παρελθόν σε ένα διάστρεμμα που είχα πάθει και είχε δουλέψει και τότε (απλώς δεν πονούσα ιδιαίτερα την επόμενη μέρα, όχι ότι περνάει το διάστρεμμα αν δεν περάσει συγκεκριμένο χρονικό διάστημα).
Εντάξει στο τέλος το είδα σαν μια πολύ δυνατή προπόνηση. Ναι μεν δε σκόπευα να μαζοχιστώ τόσο, όμως όσο ήμουν μέσα με συνεπήραν οι εικόνες της λίμνης και ήθελα να συνεχίσω μέχρι την άλλη άκρη. Σαν εμπειρία ήταν φανταστική και μοναδική. Και πάνω από όλα, σε μια συνηθισμένη εξόρμηση το να μπορείς να βγάλεις ένα καγιάκ από το πορτ μπαγκάζ και μέσα σε 15-20 λεπτά να βρίσκεσαι μέσα στο νερό, είναι μεγάλο πράγμα.
Εύχομαι καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όλους. Υγεία πάνω από όλα και προσοχή στους δρόμους τώρα που είναι γιορτές. Αργότερα να είμαστε καλά, έχουμε να δούμε όλοι μας και άλλες μοναδικές εικόνες!
@vigilantius__1985 said in Προβληματισμός για το ποιο αμάξι να θυσιαστεί:
@billy84 said in Προβληματισμός για το ποιο αμάξι να θυσιαστεί:
@vigilantius__1985 said in Προβληματισμός για το ποιο αμάξι να θυσιαστεί:
Επανέρχομαι για άλλη μαι φορά στο θέμα, καθώς σήεμρα έκανα μεγάλο σέρβις στη giulietta και μαζί με τακάκια, δισκόπλακες, μπαράκια ζαμφόρ, μια βάση μηχανής και κάτι ψιλολόγια, πήγε σχεδόν ένα χιλιάρικο σε εξουσιοδοτημένο...δεδομένου ότι του χρόνου μάλλο θα χρειαστώ και δίσκο-πλατό (κανά χιλιάρικο ακόμα αν χρειαστεί αλλαγή και το βολάν) έκανα κάποιες δεύτερες σκέψεις. Γενικά έχω πολλή προσεγμένη τη giulietta και έχω ρίξει αρκετό χρήμα στη συντήρησή της (αναλώσιμα όλα, όχι κάτι απρόβλεπτο πέρα από ένα κολάρο τουρμπίνας στα 11 χρόνια), λυπάμαι κάπως να τη δώσω...Γενικά κάνω γύρω στα 1200 χλμ το μήνα σε αστικό και περιαστικό περιβάλλον λόγω δουλειάς...μήπως θα ήταν πιο καλύ λύση να σπρώξω του χρόνου το swift της γυναίκας που θα έχει τότε βαριά 90.000 χλμ και να ψαχτώ για κάποιο ηλεκτρικό για μένα για να κάνω εξοικονόμηση καυσίμου; (αν τρέξει ΚΗ4 φυσικά...). Και να δώσω τη giulietta στη γυναίκα για ατ ελάχιστα χιλιόμετρα που κάνει και να την ξεμπουκώνουμε σε κανένα ταξίδι, αν φοβόμαστε να πάρουμε το ηλεκτρικό λόγω αυτονομίας..
Αν είναι να κάνεις με το Ντήζελ ελάχιστα χιλιόμετρα δεν αξίζει να το κρατήσεις. Θεωρητικά θα σου βγάλει προβλήματα από την ακινησία. Το Swift είναι πιο ενδεδειγμένη λύση για αυτό που θες.
Σίγουρα η λογική επιτάσσει αυτό, απλώς λυπάμαι τα χρήματα που έχω δώσει. Το έχω πολύ προσεγμένο. Από την άλλη έχει πολύ πιο ακριβή συντήρηση από ό,τι περιμένα. Ο κουμπάρος μου με αντίστοιχης χρονολογίας civic diesel δίνει για αντίστοιχα σέρβις και αλλαγές αναλώσιμων γύρω στο 40% πιο κάτω (σε εξουσιοδοτημένο πάντα)
Είναι πραγματικά κρίμα γιατί είναι και ωραίο αυτοκίνητο και το έχεις προσέξει όμως φοβάμαι πως τα έξοδα θα εκτοξευτούν από την ακινησία. Σκέψου μήπως τελικά αξίζει να συνεχίσεις έτσι όπως είσαι με αυτά τα 2 αυτοκίνητα.
@lap said in Suzuki eVitara:
Αυτό απασχολεί εσάς με τα Nissan. τα vitara ήταν η σωτηρία σας!
Τα Vitara θα ήταν η σωτηρία μας αν έβγαζαν το NV diesel με αργά και ψηλότερο κατά 7 πόντους!
@vigilantius__1985 said in Προβληματισμός για το ποιο αμάξι να θυσιαστεί:
Επανέρχομαι για άλλη μαι φορά στο θέμα, καθώς σήεμρα έκανα μεγάλο σέρβις στη giulietta και μαζί με τακάκια, δισκόπλακες, μπαράκια ζαμφόρ, μια βάση μηχανής και κάτι ψιλολόγια, πήγε σχεδόν ένα χιλιάρικο σε εξουσιοδοτημένο...δεδομένου ότι του χρόνου μάλλο θα χρειαστώ και δίσκο-πλατό (κανά χιλιάρικο ακόμα αν χρειαστεί αλλαγή και το βολάν) έκανα κάποιες δεύτερες σκέψεις. Γενικά έχω πολλή προσεγμένη τη giulietta και έχω ρίξει αρκετό χρήμα στη συντήρησή της (αναλώσιμα όλα, όχι κάτι απρόβλεπτο πέρα από ένα κολάρο τουρμπίνας στα 11 χρόνια), λυπάμαι κάπως να τη δώσω...Γενικά κάνω γύρω στα 1200 χλμ το μήνα σε αστικό και περιαστικό περιβάλλον λόγω δουλειάς...μήπως θα ήταν πιο καλύ λύση να σπρώξω του χρόνου το swift της γυναίκας που θα έχει τότε βαριά 90.000 χλμ και να ψαχτώ για κάποιο ηλεκτρικό για μένα για να κάνω εξοικονόμηση καυσίμου; (αν τρέξει ΚΗ4 φυσικά...). Και να δώσω τη giulietta στη γυναίκα για ατ ελάχιστα χιλιόμετρα που κάνει και να την ξεμπουκώνουμε σε κανένα ταξίδι, αν φοβόμαστε να πάρουμε το ηλεκτρικό λόγω αυτονομίας..
Αν είναι να κάνεις με το Ντήζελ ελάχιστα χιλιόμετρα δεν αξίζει να το κρατήσεις. Θεωρητικά θα σου βγάλει προβλήματα από την ακινησία. Το Swift είναι πιο ενδεδειγμένη λύση για αυτό που θες.
Ομορφότερο στο πίσω μέρος, μπροστά κάπως υπερβολικό το βρίσκω εκεί χαμηλά στον προφυλακτήρα. Αν κρατούσαν τη μούρη του παλιού θα ήταν σούπερ. Τώρα εντάξει, ηλεκτρικό με επίσημη αυτονομία 400km... μάλλον θα δούμε πολλές οδικές να ανεβαίνουν στα χιονοδρομικά!
@tgd said in Ταΰγετος- Φαράγγι Βυρού- Ρίντομο 7-4-2025:
Άμα πας, τράβηξε μου μερικές φωτογραφίες με την τοιχογραφία με τον ζωδιακό κύκλο σε παρακαλώ. Με λεπτομέρειες για το πώς είναι ζωγραφισμένα τα ζώδια.
Λογικά θα αργήσω να ξαναπάω στο ίδιο μέρος! Μάλλον θα με προλάβεις και θα το φωτογραφίσεις εσύ!