Ακόμα μια φανταστική εξόρμηση η οποία σχεδιάστηκε εντελώς διαφορετικά, αλλά τελικά οι συνθήκες τα έφεραν έτσι που κατέληξα να υλοποιώ το 2o πλάνο που είχα στο μυαλό μου.
Το αρχικό μου πλάνο ήταν να βρεθώ πολύ νωρίς στη Δάφνη Ευβοίας ώστε να προλάβω τον συνήθως ήρεμο καιρό που συνήθως έχει εκείνες τις ώρες. Τα δελτία καιρού και κυρίως οι χάρτες ανέμων επιβεβαίωναν αυτό που συνήθως συναντάω και εγώ νωρίς το πρωϊ.
Ο λόγος που ήθελα αυτήν την ηρεμία ήταν για να ρίξω το καγιάκ και να ανέβω βόρεια παράλληλα με το αιχμηρό όρος Καντήλι μέχρι τη Μονή Γαλατάκη. Ως γνωστόν δεν υπάρχει παραλιακός δρόμος για να βρεθεί κανείς εκεί. Μόνο δύσκολοι χωματόδρομοι μέσα από το βουνό ή αλλιώς ο κλασσικός ασφάλτινος δρόμος που φτάνει στη Λίμνη Ευβοίας. Τα έχω κάνει και τα δύο.
Κατεβαίνοντας για παραλία Δάφνης!
Youtube Video
Δυστυχώς το πλάνο μου κατέρρευσε σύντομα μόλις αντίκρισα τη θάλασσα.
Είχε αρκετό κύμα και σίγουρα μέσα θα είχε ακόμα περισσότερο. Γενικά δεν είχε αέρα και μου έκανε εντύπωση πως είχε τόσο κύμα. Πάντως και οι χάρτες κυματισμού έδειχναν ήρεμη την περιοχή εκείνες τις ώρες που σκόπευα να είμαι μέσα. Τελικά δεν είχαν δίκιο. Εντάξει θάλασσα είναι αυτή, δε μπορείς να προβλέψεις με τέτοια ακρίβεια. Είχα οραματιστεί μια ωραία λαδιά που θα μου έδινε μια ευχάριστη εμπειρία με σχετικά καλή ταχύτητα πλεύσης.
Είπα να παίξω το 2ο μου χαρτί και να κατευθυνθώ βόρεια προς τη Λιχάδα καθώς και εκεί έδειχνε να είναι ήρεμος ο καιρός σύμφωνα με τα δελτία. Εντάξει, στη χειρότερη δε θα έριχνα το καγιάκ και θα ευχαριστιόμουν τη βόλτα και τις διαδρομές που είχα στο μυαλό μου.
Η συνέχεια ήταν ακριβώς δίπλα μου, στο όρος Καντήλι φυσικά. Επέλεξα για πρώτη φορά να διεισδύσω από το χωριό Νεροτριβιά που βρίσκεται δίπλα στη Δάφνη. Έβαλα σαν checkpoint το εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου. Αρχικά η διαδρομή ήταν βατή και με υπέροχη θέα στον Ευβοϊκό κόλπο.
Σύντομα έφτασα και σε πιο δύσκολα σημεία που το χειμώνα σίγουρα θα προβληματίσουν χωρίς MUD ελαστικό. Το Καντήλι γενικά δεν είναι για να παίζεις και το γνωρίζω καλά πολλά χρόνια.
Κάποια στιγμή έφτασα σε κάτι που δεν περίμενα να δω και κατά πάσα πιθανότητα είναι πολύ πρόσφατο. Βατός δρόμος όμοιος με εκείνους που ανοίγονται για ανεμογεννήτριες! Και εδώ ρε ξεφτίλες? Τι ετοιμάζετε πάλι?
Θαυμάστε θέα
Αυτό το κάδρο άξιζε δική του ξεχωριστή φωτογραφία πιστεύω.
Άφιξη στο εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου! Εξαιρετική τοποθεσία και για διανυκτέρευση.
Ολόκληρη η διαδρομή από τη Νεροτριβιά μέχρι το ξωκλήσι
Youtube Video
Από το ξωκλήσι συνέχισα ευθεία με στόχο να βγω στο άλλο ξωκλήσι της Παναγιάς. Ο δρόμος όμως από πολύ νωρίς είχε δυσκολίες και τελικά σε ένα σημείο είχε κρατήσει πολύ νερό και βαθειά λάσπη, σε φάση που μέχρι και με τη μηχανή να ήμουν και τακουνάτο ελαστικό, να μη το ρίσκαρα.
Ολόκληρη η διαδρομή εδώ μέχρι το σημείο που σταμάτησα κάτω από τη Γερακοφωλιά.
Youtube Video
Φυσικά επέστρεψα στο εκκλησάκι του Αγίου Αθανασίου και δοκίμασα έναν άλλο δρόμο που κινείται ψηλότερα στο βουνό και περνά από το εκκλησάκι της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος. Μετά από λίγα λεπτά συνάντησα κάτι που δεν πιστεύω ότι θα περίμενε κανείς να δει στο Καντήλι!
Εντάξει μέχρι εκεί ο δρόμος είναι οκ σε γενικές γραμμές, αλλά σίγουρα όχι για Tesla. Δηλαδή απόρησα. Λίγα μέτρα παραπέρα είχε σοβαρή ανηφοριά με βαθύ νεροφάγωμα και σταμάτησα και εγώ χωρίς να δοκιμάσω ανάβαση. Είπαμε με το Καντήλι δεν παίζουμε. Εν τω μεταξύ ίσως αργότερα να είναι πιο κομπλέ ο δρόμος, δε γνωρίζω γιατί δεν έχει τύχει να κάνω τη συγκεκριμένη διαδρομή. Δεν έδινα σοβαρές πιθανότητες.
Youtube Video
Επιστροφή στον Άγιο Αθανάσιο και συνέχεια της χωμάτινης διαδρομής μέχρι που έφτασα στον Άγιο, στο κλασσικό διάσελο με τις ταβέρνες. Στη μικρογραφία του βίντεο μπορείτε να διακρίνετε ένα γουρούνι από τα κάμποσα που πέτυχα στο βουνό.
Youtube Video
Από τον Άγιο συνέχισα τη διαδρομή μέχρι το Προκόπι. Συνάντησα τους κλασσικούς προσκυνητές που χαροπαλεύουν περπατώντας στην άκρη του δρόμου!
Από το Προκόπι έφτασα στη Λίμνη και ξεκίνησα να ανεβαίνω τον κεντρικό παραλιακό δρόμο για Λουτρά Αιδηψού όπου συνάντησα τοίχο!
Μέχρι αυτό το σημείο δεν υπάρχει καμία ενημερωτική ταμπέλα. Όπως δεν υπήρχε και πριν 8 μήνες που ήρθα. Θεωρούσα όμως πως τόσο καιρό αργότερα θα έχει φτιαχτεί ο δρόμος γιατί μιλάμε για τον ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΔΡΟΜΟ ΛΙΜΝΗΣ-ΑΙΔΗΨΟΥ!!!! Ας αφήσουμε στην άκρη το γεγονός ότι οκ υπάρχουν καθυστερήσεις για τον χ-ψ λόγο (που δεν τους δέχομαι για μια κεντρική αρτηρία των πιο κοσμοπολίτικων χωριών της δυτικής Εύβοιας), πόσο κοστίζει μια ταμπέλα ρε απατεώνες να ενημερώνει τον κόσμο που ανεβαίνει από τον Άγιο να μη φτάσει στη Λίμνη και ανέβει τζάμπα στον κλειστό δρόμο αλλά να συνεχίσει ευθεία πάνω για Ιστιαία?
Για να καταλάβετε για τι τριμπούρδελο κράτος και περιφέρεια μιλάμε, υπάρχει μια παράκαμψη από την οποία με έστειλε το google maps η οποία ανεβαίνει από τις Ροβιές και συναντά πολύ μετά τον δρόμο για Ιστιαία. Ούτε εκεί υπήρχε ταμπέλα ότι μπορεί κανείς να πάει προς Ιστιαία-Αιδηψό. Δηλαδή ξεκινά η τουριστική σεζόν και ο κεντρικός δρόμος είναι κλειστός αλλά και ταμπέλες για το ότι είναι κλειστός δεν υπάρχουν!!! Καλά θα πάει αυτό το καλοκαίρι.
Τέλος πάντων με τα πολλά έφτασα στον Άγιο Γεώργιο και τον Κάβο. Τα χρώματα εκπληκτικά, ο καιρός υποδειγματικός!!!
Αυτό εδώ το σημείο πάντα με τραβούσε για κάποιο λόγο. Στα Λιχαδονήσια που βλέπετε απέναντι έχω βρεθεί και για ψάρεμα με σκάφος στο παρελθόν, αλλά και με το κλασσικό καραβάκι που μεταφέρει κόσμο στα μπιτσόμπαρα τους καλοκαιρινούς μήνες. Πιστέψτε με, αυτό που θα δείτε δεν έχει καμία επαφή με τον χαμό του καλοκαιριού!
Για να έχετε μια πιο καλή εικόνα δείτε τα Λιχαδονήσια στον χάρτη. Στόχος μου ήταν να περιπλανηθώ σε κάποια σημεία ενδιαφέροντος με κατάληξη στη Στρογγυλή.
Έτοιμος για αναχώρηση!
Πλησιάζοντας το 1ο νησάκι που ονομάζεται Μονολιά και διακρίνεται και το κλασσικό μπιτσόμπαρο που λειτουργεί αργότερα.
Παρακάμπτοντας τη Μονολιά από αριστερά.
Από την πίσω πλευρά της Μονολιάς. Διακρίνεται ένα στενό πέρασμα. Από την αριστερή πλευρά ξεκινάνε τα Νησιά Λιχάδας όπως αναφέρονται στους χάρτες. Έχει επικρατήσει βέβαια όλα μαζί, συμπεριλαμβανομένης της Μονολιάς και της Στρογγυλής να ονομάζονται Λιχαδονήσια.
Από την πίσω πλευρά της Μονολιάς υπάρχουν κάποια παλιά κτίσματα, το ένα μάλιστα δίπατο!
Ακόμη ένα που δείχνει να χρησιμοποιείται το καλοκαίρι ίσως.
Παραδόξως τα καραβάκια φέρνουν κόσμο ακόμη και τον Μάιο. Δεν το γνώριζα! Λίγος κόσμος βέβαια.
Λέγονται και ως οι Σεϋχέλλες της Ελλάδας. Εντάξει αν εξαιρέσεις τους φοίνικες και τους αιχμηρούς βράχους που δεν υπάρχουν εδώ, παραμένουν ένα εξωτικό, για τα ελληνικά δεδομένα, τοπίο!
Συνέχεια από το στενό πέρασμα και κίνηση προς την κάτω πλευρά των νησιών.
Διακρίνεται η Στρογγυλή στο βάθος. Θα κάνω μια παράκαμψη όμως στα αριστερά για ακόμη μια εξωτική παραλία.
Τα νερά είναι πράγματι φανταστικά. Μοναδικές εικόνες και φυσικά αυτήν την εποχή χωρίς κόσμο.
Πολλές μικρές Μέδουσες όμως.
Θαυμάστε εικόνες!
Συνέχεια της βόλτας προς τη Στρογγυλή.
Η περιοχή είναι γεμάτη γλάρους και πάντα με γοήτευε ο τρόπος που ατενίζουν τη θάλασσα αγέρωχοι πάνω στους βράχους.
Πολλές φορές τους ζήλεψα με την καλή έννοια, δεν το κρύβω...
Πλησιάζω το τελευταίο Λιχαδονήσι. Από εκεί και μετά θα βγω σε ένα πιο ανοιχτό κομμάτι. Ο καιρός έρχεται από αριστερά και μέχρι στιγμής προστατεύομαι από τα νησιά. Είμαι περίεργος για το πως θα συμπεριφερθεί το καγιάκ.
Έχοντας βγει σε πιο ανοιχτά νερά, κάτι που φαίνεται έντονα συγκριτικά με την προηγούμενη φωτογραφία. Πάω μια χαρά και αρκετά σβέλτα.
Λίγα μέτρα απομένουν από τη Στρογγυλή η οποία έχει και έναν φάρο στην κορυφή της. Δεν τον είχα προσέξει ποτέ ή δε θυμάμαι γιατί έχουν περάσει και σχεδόν 20 χρόνια από την τελευταία φορά που την πλησίασα.
Ένα εικονοστάσι πάνω στο νησάκι. Από εδώ φαίνεται αρκετή η απόσταση σε ευθεία γραμμή μέχρι τον Κάβο.
Ούτε δεσίματα ούτε τίποτα, απλά το παίρνεις στα χέρια και το βγάζεις.
Περιπλανήθηκα λίγο στο νησί και βρήκα ένα καλά κρυμμένο εκκλησάκι. Λόγω πυκνής βλάστησης δε φαίνεται καθόλου.
Προσπάθησα να φτάσω στον φάρο από εκεί που βρισκόμουν αλλά δεν ήταν εφικτό. Μονοπάτι δε βρήκα, η βλάστηση ήταν φουλ πυκνή και με μαγιώ και παντόφλες δεν έπαιζε να περάσω. Ίσως από την άλλη πλευρά να υπήρχε μονοπάτι αλλά βαρέθηκα να πάω. Συνάντησα πολλά τείχη με πολεμίστρες. Δε βρήκα πληροφορίες αλλά ίσως υπήρχε κάποιο καστρομονάστηρο πάνω στο νησί. Γιατί τα περισσότερα βρίσκονταν πέριξ της εκκλησίας.
Στην επιστροφή επέλεξα να πάω σε ευθεία γραμμή μέχρι τον Κάβο από τη δεξια πλευρά των νησιών έτσι όπως τα κοιτούσα. Προηγουμένως είχα έρθει από την αριστερή πλευρά και κινήθηκα σε ήρεμα νερά εκτός από το ανοιχτό κομμάτι μέχρι τη Στρογγυλή. Τώρα ήταν ευκαιρία να δοκιμάσω τη δύσκολη πλευρά που χτυπούσε ο καιρός από τα δεξιά και είχε σηκώσει λίγο κυματάκι.
Σε 40 λεπτά διένυσα ολόκληρη την απόσταση από τη Στρογγυλή μέχρι τον Κάβο και αρκετά απροβλημάτιστα θα έλεγα. Ήταν ένα καλό τεστ. Στη λίμνη του Λάδωνα είχα ζοριστεί σε κάποια σημεία γιατί είχε πολύ αέρα. Μου φαίνεται επίσης πως στο γλυκό νερό δεν τσουλάς τόσο εύκολα ενώ στη θάλασσα έχεις καλύτερη ταχύτητα σε παρόμοιες συνθήκες. Δεν ξέρω ακόμα αν ισχύει ή αν είναι ιδέα μου. Θα τσεκάρω με το GPS κάποια στιγμή.
Μιας και είχε περισσέψει χρόνος συνέχισα χωμάτινα από τον Κάβο μέχρι τον Φάρο Βασιλίνας.
Ιδού ο εντυπωσιακός φάρος.
Το τοπίο από την πλευρά του κατάφυτου όρους Ξεροσουβάλα και η συνέχεια της διαδρομής.
Από εκεί συνέχισα σε μια εκπληκτική διαδρομή που κινείται παράλληλα με τη θάλασσα σε κάποια σημεία
Μπαίνει στο πυκνό δάσος πεύκης της Ξεροσουβάλας
Και καταλήγει στο Πόρτο Πεύκο παρακάμπτοντας τον Άγιο Γεώργιο, το Γρεγολίμανο και τα Γιάλτρα
Από εκεί επέστρεψα πίσω γράφοντας συνολικά 550km τα οποία για εξόρμηση στην Εύβοια πιστέψτε με είναι πάρα πολλά λόγω του οδικού δικτύου της. Γύρισα πίσω γεμάτος από υπέροχες εικόνες και εμπειρίες οι οποίες είναι δύσκολο να αποτυπωθούν σε μερικές φωτογραφίες. Ακόμα και έτσι όμως πήρατε μια καλή γεύση από αυθεντικά Ευβοιώτικα τοπία!
Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!
, αν και δεν ήμουν και ποτέ υπερβολικός με λιπαρά,τηγανητά κ.λ.π. Μόνο η προσωρινή αποχή από γλυκά και σοκολάτα με ζορίζει).Φάρμακα δεν χρειάζεται να παίρνω