Μια εξόρμηση που ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές αλλά κατέληξε άδοξα. Δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί και σε αυτό έπαιξαν αρκετοί παράγοντες ρόλο. Η Δίβρη είναι ένα γραφικό ορεινό χωριό κοντά στη Λαμία, χτισμένο στα 800 μέτρα υψόμετρο. Είχα βρεθεί ξανά εκεί σχεδόν 20 χρόνια πριν παρέα με ένα φίλο, ένα καλοκαιρινό βράδυ με αφόρητο καύσωνα. Σπουδάζαμε στη Λαμία και είχαμε όρεξη για εξερεύνηση. Δεν είδαμε φυσικά την απίστευτη θέα ανεβαίνοντας αλλά έχουμε να θυμόμαστε τις τρέλες που κάναμε. Με παπάκι δικάβαλο, μέσα στη νύχτα να ανεβούμε στη Δίβρη. Η μοναδική διαφορά βέβαια 20 χρόνια μετά είναι ότι απλώς παίζουμε με ακριβότερα παιχνίδια... 
Ανεβαίνοντας για Δίβρη, απέναντι η Οίτη. Φανταστική ορεινή διαδρομή.
Άφιξη στη Δίβρη 20 χρόνια μετά, μόνο κάτι φωτάκια θυμόμουν όπως είναι λογικό.
Είχε χιονάκι ψηλότερα, όχι όμως κάτι ανησυχητικό εκ πρώτης όψεως. Άλλωστε η διαδρομή που ήθελα να κάνω δεν πέρναγε από μεγάλο ύψος.
Η Δίβρη από άλλη οπτική γωνία.
Ακριβώς στην έξοδο του χωριού υπάρχει αυτή η ταμπέλα που η αλήθεια είναι ότι με εξέπληξε. Οι χωματόδρομοι που έβλεπα στον χάρτη να καταλήγουν σε διάφορες κατευθύνσεις, δε μου γέμιζαν το μάτι σε κάποια σημεία. Συγκεκριμένα ήθελα να βγω στη Μελιταία και ήταν μια απόφαση της τελευταίας στιγμής γιατί κατά τα άλλα αυτό που είχα σχεδιάσει βρισκόταν βορειότερα. Εν τω μεταξύ το google maps από τη Δίβρη έβγαζε κανονικά τη διαδρομή και μάλιστα σε σχετικά σύντομο δρόμο τύπου 23 λεπτά τα 13 χιλιόμετρα χωματόδρομου, κάτι που δεν έδειχνε κάτι παράξενο.
Ξεκίνησα αρχικά για το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία που βρισκόταν σχετικά κοντά. Ο δρόμος είχε χιόνι και πάγο από την αρχή αλλά είχα άριστη πρόσφυση.
Σύντομα όμως οι ροδιές χάθηκαν, ο δρόμος στένεψε και το χιόνι έδειχνε να βαθαίνει.
Αποφάσισα να μην το ρισκάρω και να κάνω αναστροφή.
Η διαδρομή μέχρι την τοποθεσία Γεωργαρά όπου και σταμάτησα.
Youtube Video
Πίσω λοιπόν στον κεντρικό χωματόδρομο ο οποίος ήταν πολύ βατός, με λίγο παγωμένο όμως χιόνι αλλά πήγαινα πολύ άνετα.
Κάποια στιγμή πέρασα από ένα τεράστιο οροπέδιο όπου υπήρχαν πιο βαθειές ροδιές. Δεν προβληματίστηκα κάπου. Δεν ήμουν βέβαιος όμως για το αν θα καταφέρω να βγω στη Μελιταία, υπό την έννοια ότι μπορεί να πετύχαινα απάτητο δρόμο και να μη συνέχιζα, όπως και νωρίτερα. Σε κάθε περίπτωση η διαδρομή ήταν απολαυστική.
Το εντυπωσιακότερο ήταν ότι πέτυχα ακόμη μια ταμπέλα σε αυτή τη διασταύρωση που μου έδωσε θάρρος να συνεχίσω. Ούτε στα Άγραφα δεν έχει ταμπέλες σε διασταυρώσεις! Εδώ πας και χωρίς καν GPS. Αυτή όμως ήταν και η παγίδα!
Ο δρόμος για Μελιταία ήταν πιο στενός αλλά η διαδρομή ήταν πραγματικά μαγική. Κάποιες λάσπες δε με προβλημάτισαν γιατί δεν ήταν βαθειές και εκτός αυτού πάντα οι λάσπες παγώνουν σε αυτά τα υψόμετρα υπό αυτές τις συνθήκες.
Βέβαια είχα ξεκινήσει να κατεβαίνω, όμως οι θερμοκρασίες ήταν πολύ χαμηλές. Πέτυχα 2 κυνηγούς που μου είπαν ότι ο δρόμος βγαίνει κανονικά στη Μελιταία.
Ο 2ος μάλιστα που μου το είπε, ήταν περίπου 200-300 μέτρα από αυτό!
Όπως θα δείτε και στο βίντεο προς το τέλος, πετυχαίνω τους κυνηγούς και μιλάμε και μου λένε ''οκ στη διασταύρωση λίγο πιο κάτω θα κάνεις δεξιά και μετά θα βγεις''
Youtube Video
Μέσα σε λίγα μέτρα κόλλησα στο χειρότερο είδος λάσπης που μπορεί να συναντήσει κανείς στο βουνό, τη λεγόμενη λάσπη-πηλό. Στόχος μου ήταν να σκάψω όσο μπορώ και με τα traction boards (τις πλαστικές σανίδες) που είδατε στην προηγούμενη φωτογραφία, να κάνω λίγο όπισθεν και να συνεχίσω λίγο πάνω σε ένα άνοιγμα που είχε για να επιστρέψω. Άλλωστε είχα κολλήσει μόλις μερικά μέτρα πριν το κομμάτι με τον πηλό. Που ήταν κάτι εντελώς άκυρο καθώς τα πάντα μέχρι εκείνο το σημείο ήταν παγωμένα και ξαφνικά για 1 χιλιόμετρο η λάσπη-πηλός ήταν παντού και μαλακή! Ίσως το μικροκλίμα εκείνου του σημείου να άλλαζε, δεν έχω ιδέα.
Εκεί που είχα μείνει είχα κλείσει τον δρόμο. Ένα ψηλωμένο αγροτικό ήρθε αλλά δε χώραγε να περάσει και γύρισε με όπισθεν. Άλλα δύο τζηπ ψηλωμένα κατάφεραν να φύγουν απο παράκαμψη στα αριστερά, το αγροτικό λόγω καρότσας δε μπορούσε γιατί είχε αυλάκι και θα έβρισκε. Κανένας τους δεν προσφέρθηκε να με βοηθήσει εν τω μεταξύ, γιατί λίγα μέτρα αν με τράβαγαν πίσω θα είχα ξεμπερδέψει.
Εγώ πίστευα πως με τις σανίδες θα καταφέρω να βγω. Τελικά τζίφος, δεν έβρισκα πρόσφυση με τίποτα. Από κάτω ήρθαν κάτι ψηλωμένα τζηπ τέρατα και δε χωρούσαν, τους έδειξα την παράκαμψη που θα μπορούσαν να περάσουν αλλά τους παρακάλεσα αν μπορούν να έρθουν και να με τραβήξουν λίγο προς τα πίσω. Όλοι ήταν βιαστικοί γιατί κυνηγούσαν αγριογούρουνα.
Τελικά έφυγαν και ένας πιο νέος ήρθε με τα πόδια να με βοηθήσει. Δυστυχώς με πήρε στο λαιμό του ακόμα περισσότερο. Ενώ ήθελα να βγω προς τα πίσω όπως είπα, αυτός με προέτρεψε να συνεχίσω από κάτω. Δε μου φαινόταν καλή ιδέα αλλά δεν έβλεπα και κανέναν να βοηθάει. Με λίγο σπρώξιμο ξεκόλλησα εύκολα γιατί το σημείο ήταν κατηφορικό. Σύντομα όμως κόλλησα ξανά και χειρότερα. Η πλάκα είναι ότι στις φωτογραφίες δε φαίνεται να έχει βυθιστεί το αυτοκίνητο αλλά πιστέψτε με ούτε καν σπρωχνόταν πια. Είχα πια μπλέξει κυριολεκτικά από το πουθενά.
Ο κυνηγός αυτός έφυγε να συναντήσει τους άλλους και μου είπε ότι θα καλέσει για βοήθεια. Το πρόβλημα ήταν ότι η ώρα περνούσε και δεν είχα καθόλου σήμα εκεί. Βγήκα από το αυτοκίνητο και περπάτησα τον δρόμο προς Μελιταία να δω από τι δρόμο θεωρούσε αυτός ότι θα μπορούσα να περάσω.
Να σημειωθεί ότι αυτός ΉΡΘΕ από εκεί. Εντάξει, τον περπάτησα τον δρόμο μέχρι τη διασταύρωση που όντως έδειχνε να καλυτερεύει και η κατάσταση ήταν απίστευτα πιο δραματική. Τι σκέφτηκε ο τύπος όταν με βοήθησε να πάω ακόμα πιο κάτω, πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω. Μιλάμε ότι η όλη φάση ήθελε αποκλειστικά MUD λάστιχο και σοβαρό ψήλωμα. Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται ένας άνθρωπος που έχει φάει τα βουνά με το κουτάλι, ντόπιος Διβριώτης, να θεωρεί ότι ένα SUV και χωρίς MUD λάστιχο θα μπορέσει να πάει από εκεί. Σηκώνω τα χέρια ψηλά!
Με τα πολλά σήμα δε βρήκα πουθενά, η ώρα περνούσε και όσους κυνηγούς πέτυχα είτε δε με βοήθησαν είτε με παρέσυραν βαθύτερα στο βούρκο, πήρα την απόφαση να πάρω το 112 γιατί καταρχήν με όλα αυτά δεν τους εμπιστευόμουν, κατα δεύτερον δεν ήμουν βέβαιος αν τα τζηπ που είδα θα μπορούσαν να με ξεκολλήσουν μέχρι ένα ασφαλές σημείο. Είχα την εντύπωση ότι μόνο με κανά τρακτέρ θα έβγαινα από εκεί μέσα.
το 112 με σύνδεσε με την αστυνομία Λαμίας. Εκεί μίλησα με κάποιον που γνώριζε την περιοχή. Του έδωσα το τηλέφωνο της Πανελλαδικής ομάδας βοήθειας 4x4 γιατί αρχικά ήθελε να μου στείλει κυνηγούς και του εξήγησα πως οι κυνηγοί της περιοχής με έμπλεξαν περισσότερο!
Επίσης του έδωσα τηλέφωνα δικών μου να τους ενημερώσει να μην ανησυχούν κλπ.
Μετά από 1,5 ώρα ήρθε τελικά ένα land rover στρατιωτικού τύπου, τερατάκι. Δεν τα ξέρω αυτά καλά οπότε συγχωρέστε με. Ο κυνηγός που με είχε βοηθήσει με το σπρώξιμο εν τω μεταξύ δεν ξαναφάνηκε! Πάλι καλά που ενήργησα μόνος μου γιατί ακόμα εκεί θα ήμουν!!! Δεν ξέρω μπορεί να ένιωσε και άσχημα ο άνθρωπος που με βούτηξε ακόμα πιο βαθειά στο βούρκο!
Το Land Rover ήρθε από την πάνω πλευρά που είχα έρθει και εγώ.
-''Που πας ρε άνθρωπε ???'' μου λέει
-φίλε πραγματικά είναι μεγάλη ιστορία τι να σου εξηγώ τώρα. Θα με τραβήξεις σε παρακαλώ προς τα πίσω γιατί προς τα κάτω περπάτησα και δεν πρόκειται να βγω με τίποτα?
-Όχι ρε ξέρω εγώ λίγα μέτρα είναι θα βγεις μετά Μελιταία εύκολα.
-Φίλε πήγα και είδα με τα μάτια μου, δεν πρόκειται αυτό το αυτοκίνητο να βγει χωρίς ρυμούλκηση από αυτό το κομμάτι. Δεν περνάει με τίποτα!!!!
-Βρε ξέρω σου λέω μη φοβάσαι έλα πάμε γιατί κυνηγάω γουρούνια πρέπει να φύγω κλπ.
Ήταν κυνηγός τελικά, μου είχαν στείλει ακόμα έναν κυνηγό! Νευρικό γέλιο με είχε πιάσει με την κατάσταση!
Με τράβηξε μέχρι ένα ίσιωμα με βαθειές λάσπες και μου είπε να συνεχίσω μόνος μου.
-Ρε φίλε δεν πρόκειται να βγω από εδώ μείνε μαζί μου τουλάχιστον μέχρι το σημείο που καλυτερεύει ο δρόμος. Την ανηφόρα που είδα σε ένα σημείο μετά το ίσιωμα δεν τη βγάζω.
-Έλα πάμε εντάξει θα σε βλέπω.
Προφανώς η ανηφόρα δε βγήκε και εκεί έπρεπε να κάνω όπισθεν, όμως τα λούκια ήταν βαθειά και έτσι ξήλωσα την ποδιά κινητήρα η οποία με τη σειρά της παρέσυρε το δεξιό φρύδι και το δεξιό κομμάτι του προφυλακτήρα σπάζοντας κάποια κουμπώματα και βάσεις. Αν με είχε τραβήξει εξ αρχής θα γλίτωνα αυτές τις μικροζημιές.
Εν τέλει με τράβηξε μέχρι το σημείο όπου όντως καλυτέρευε ο δρόμος και εύκολα βγήκα στη Μελιταία. Δηλαδή η όλη φάση ήταν 13 χιλιόμετρα χωματόδρομου από τη Δίβρη, με μόλις το 1km να είναι απίστευτα χάλια και να χρειάζεται απαραίτητα MUD ελαστικό.
Ήταν μια δύσκολη κατάσταση από την οποία όμως μόνο σοφότερος θα μπορούσα να βγω. Το πρόβλημα δεν είναι ακριβώς το αν μπορείς να προβλέψεις τη στραβή, αλλά το πως μπορείς να ξεμπλέξεις. Σίγουρα τα Traction Boards δε βοηθάνε καθόλου ακόμη και σε ελαφρύ κόλλημα. Όταν ένας άνθρωπος με έσπρωξε λίγο και ξεκόλλησα, δεν υπάρχει δικαιολογία να μη μπορούν να σε βγάλουν από τη δύσκολη αυτές οι σανίδες. Είναι τα πιο άχρηστα 135 ευρώ που έχω πετάξει! Μόνο για κανένα γεφύρωμα μπορούν να χρησιμεύσουν.
Ένας εργάτης θα βοηθούσε σίγουρα, στην περίπτωσή μου ακόμη και ένας χειροκίνητος ίσα για να με βγάλει προς τα πίσω κανά μέτρο και σιγά σιγά να γυρίσω με όπισθεν. Όταν έμπλεξα χαμηλότερα δε θα βοηθούσε ούτε αυτός. Δε θα έμπλεκα ποτέ όμως χαμηλότερα αν δε με παρέσερνε ο κυνηγός. Φορητό εργάτη δεν έχω δει πουθενά να χρησιμοποιούν στα βίντεο του Youtube.
Επίσης κάτι που θεωρώ πως θα βοηθούσε θα ήταν ένας τέτοιος γρύλος που φουσκώνει με τα καυσαέρια της εξάτμισης
Με αυτόν θα μπορούσε να σηκωθεί σημαντικά το αυτοκίνητο και να γεμίσω με κλαδιά τα σημεία που πατούσαν οι ρόδες ώστε να κάτσει κανονικά μετά χωρίς να ακουμπάει κάπου από κάτω. Ο κανονικός γρύλος που σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω όταν έβλεπα ότι δε βγαίνω με τις σανίδες, δε μπορούσε να σταθεί χωρίς να γλιστράει ούτε πάνω σε αυτές για να το σηκώσω το αυτοκίνητο. Και το σκάψιμο είναι γενικώς πολύ δύσκολο σε αυτό το τερέν που καλά καλά δε μπορείς να σταθείς (τα παπούτσια πρέπει να ζύγιζαν 10 κιλά έκαστο).
Γενικότερα το self recovery είναι ένα θέμα με το αυτοκίνητο αλλά δεν πειράζει, ευτυχώς υπάρχουν και οι κυνηγοί στα βουνά ε?
Το θετικό είναι πως το αυτοκίνητο κινείται κανονικά και απέφυγα κάποια σοβαρότερη ζημιά αλλά η αλήθεια είναι πως στενοχωρέθηκα λίγο. Δεν πειράζει, συμβαίνουν και αυτά τα απρόοπτα. Είναι μέσα στο παιχνίδι.
Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!
