Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε που είχα αυτοκίνητο στην κατοχή μου. Είχα στο παρελθόν ένα Citroen ZX 1.400cc, μετά ένα Almera Gti 2.000cc και τελευταίο ένα Saxo VTS. Από μικρός όμως είχα μπλέξει με μηχανάκια και αργότερα με μοτοσυκλέτες. Οι δραστηριότητές μου ήταν κυρίως εντός δρόμου και πίστας. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί να βγω εκτός δρόμου αλλά κάποια στιγμή μοιραία έγινε και αυτό θέλοντας και μη. Οι ασφάλτινοι προορισμοί στην Ελλάδα εξαντλούνται γρήγορα, οι χωμάτινοι είναι πραγματικά ατελείωτοι.

Ένα σοβαρό ατύχημα που είχα ακριβώς 2 μήνες πριν με ώθησε ξανά στους 4 τροχούς. Επέστρεφα από μια συνηθισμένη- εύκολη εξόρμηση στη Μεσσηνία και πάτησα πετρέλαια σε ένα πονηρό σημείο κοντά στην Τρίπολη. Ήταν αδύνατον να φανούν καθώς η άσφαλτος ήταν σχετικά πρόσφατη- μαύρη. Ελέω οικογένειας, ήταν υποχρέωσή μου να τερματίσω αυτή τη σχέση πάθους που είχα με τη μοτοσυκλέτα. Έτσι επέλεξα τον δρόμο ενός SUV ώστε να μπορεί να με ταξιδέψει άνετα παντού αλλά και να μπορεί να μπει και εκτός δρόμου. Επέλεξα το Nissan Qashqai του 2015 με τετρακίνηση σε Tekna έκδοση με πανοραμική οροφή (απαραίτητο χαρακτηριστικό για έναν πρώην μοτοσυκλετιστή).

Την Κυριακή που μας πέρασε αποφάσισα να κάνω την 1η μου εκδρομή στην Ευρυτανία για να αξιολογήσω τη συνεργασία αυτοκινήτου και οδηγού σε ίδιες περίπου συνθήκες που συναντούσα σαν μοτοσυκλετιστής εδώ και περίπου 10 χρόνια.

Πρώτος μου στόχος το όρος Κωνίσκος στα νότια του Καρπενησίου. Από τη θέση Κεφαλόβρυσο ένας χωματόδρομος με προώθησε ψηλότερα σχεδόν στα 1300m υψόμετρο.

Youtube Video

Ο δρόμος είναι αδιέξοδος και είναι άγνωστος ο λόγος που ανοίχτηκε. Πιθανότατα για να εξυπηρετήσει κάποιον βοσκό.

Από το σημείο που σταμάτησα συνέχισα με τα πόδια για την ψηλότερη κορυφή του βουνού η οποία δεν απείχε πολύ όμως ακόμα δεν έχω επανέλθει πλήρως και δεν ήθελα κάτι δυσκολότερο. Άλλωστε η βόλτα ήταν κυρίως αναγνωριστική.

Οι εικόνες του δάσους ήταν αναμενόμενα πανέμορφες.

Σε ένα ξέφωτο φάνηκε πίσω το Βελούχι.

Ένα ακόμη ξέφωτο στην πορεία μου προς τη ράχη του Κωνίσκου. Ένα υποτυπώδες σηματοδοτημένο μονοπάτι που ακολουθούσα δεν υπάρχει πια αλλά δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία σε τόσο εύκολο τερέν.

Φτάνοντας στη ράχη του βουνού παραδόξως βρήκα έναν μικρό κούκο.

Η πορεία μου πια είναι ακόμα πιο εύκολη.

Πλησιάζοντας την κορυφή, ξεπροβάλλει η επιβλητική Καλιακούδα στο βάθος.

Στην κορυφή δεν υπήρχε τριγωνομετρικό κολωνάκι. Απέναντι το Βελούχι.

Στο βάθος η Χελιδόνα.

Η Καλιακούδα σε όλο της το μεγαλείο.

Κατάβαση από τον Κωνίσκο μέχρι τη διασταύρωση που οδηγεί στον Άγιο Ανδρέα.

Η χωμάτινη διαδρομή μέχρι τον Άγιο Ανδρέα, ολοκληρώνοντας έτσι ένα ορεινό χωμάτινο πάσο στον Κωνίσκο.

Youtube Video

Άγιος Ανδρέας Ευρυτανίας.

Χωρίς σχόλια...

Από τον Άγιο Ανδρέα συνέχισα ασφάλτινα στην Ανιάδα. Είναι χτισμένη μέσα σε πυκνό ελατοδάσος σε υψόμετρο 1.100 μέτρων στις πλαγιές του όρους Καλιακούδα και αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς του νομού Ευρυτανίας.

Η ονομασία του χωριού λέγεται ότι προέρχεται είτε από τον αρχικό αριθμό των κατοικιών ή από τους αρχαίους Αινιάνες. Ο οικισμός αρχικά βρισκόταν στη θέση Αϊ-Λιας, ωστόσο μετά από κατολισθήσεις οι κάτοικοι μετέβησαν στη σημερινή θέση και έφτιαξαν εννιά καλύβες στη σημερινή θέση και ίσως από εκεί πήρε και την ονομασία του το χωριό (Εννιάδα, Ανιάδα).

Youtube Video

Από την Ανιάδα συνέχισα χωμάτινα προς το χωριό Βύθισμα ή Σέλο. Η διαδρομή είναι από τις ομορφότερες της περιοχής. Πριν κάποιους μήνες είχα προσπαθήσει να βγω στο Βύθισμα από το Μαρίνο και από την τοποθεσία Τρανό Ίσιωμα αλλά είχα αποτύχει λόγω του ότι και στις 2 διαδρομές είχαν πέσει οι γέφυρες που περνούσαν από το ρέμα της Ανιάδας. Στο 6:14 που ενώνεται ο δρόμος προς το Τρανό ίσιωμα παρατήρησα πως δημιουργήθηκε ένα πέρασμα για απέναντι.

Youtube Video

Άφιξη στο Βύθισμα. Απέναντι στη δεξιά αιχμηρή κορυφή βρίσκεται ο Άγιος Νικόλαος στον οποίο είχα ανέβει κάποιους μήνες πριν. Δύσκολη ανάβαση από την πλευρά του Μαρίνου. Είναι εντυπωσιακό το πως κατάφεραν να χτίσουν εκκλησία σε τόσο δύσβατο μέρος.

Συνεχίζοντας την εκπληκτική διαδρομή προς τον ερειπωμένο οικισμό Ψιανά Ευρυτανίας ο οποίος ήταν ο 2ος στόχος της εξόρμησης.

Τρομερό σημείο με την Καλιακούδα να δεσπόζει ψηλά.

Τα Ψιανά από ψηλά και ο Κρικελλοπόταμος. Ο πρώτος οικισμός βρισκόταν στο Παλιοχώρι που βρίσκεται χτισμένο σε μια πλαγιά λίγο νωρίτερα. Στο Παλιοχώρι μετά την Επανάσταση κατοίκησε ο στρατηγός Γιαννακάκης Γιολδάσης.

Τα Ψιανά είναι η πατρίδα του δάσκαλου, συγγραφέα και αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης Γιάννη Βράχα, προτομή του οποίου υπάρχει στην πλατεία του χωριού, μπροστά στο Δημοτικό Σχολείο.

Απέναντι υπάρχει εκκλησία και μνημείο πεσόντων.

Ήταν ένα εξαιρετικό σημείο για να τσιμπήσω κάτι πρόχειρο. Απέναντι το όρος Πλατανάκι.

Από τη μέρα που είχα σταματήσει στην πεσμένη γέφυρα που βρίσκεται στον δρόμο Μαρίνου- Βυθίσματος, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι κάποια στιγμή θα δοκιμάσω να φτάσω εκεί από την άλλη πλευρά. Έτσι από εναν κάθετο χωματόδρομο μεταξύ Βυθίσματος και Ψιανών, προσπάθησα να προσεγγίσω το σημείο.

Ο δρόμος φάνηκε από την αρχή παρατημένος και δεν έδινα αρκετές πιθανότητες να φτάνει μέχρι τη γέφυρα. Πράγματι σύντομα έφτασα σε απροσπέλαστο σημείο.

Χαμηλά ξανά ο Κρικελλοπόταμος.

Επέστρεψα πίσω και προσπάθησα να βγω στον δρόμο που οδηγεί στο διάσελο της Καλιακούδα και από εκεί να φτάσω στο Μεγάλο Χωριό.

Ο δρόμος επίσης έδειχνε παρατημένος για χρόνια.

Και μοιραία έφτασα σε σημείο που ο δρόμος έχει πέσει.

Λίγο οι αναστροφές είναι της ταλαιπωρίας σε τέτοιες περιπτώσεις. Με τη μηχανή είναι παιχνίδι.

Επιστρέφοντας προς το Βύθισμα μπήκα σε έναν κάθετο χωματόδρομο ο οποίος με οδήγησε σε μια πολύ όμορφη και πρόσφατα χτισμένη εκκλησία. Ομολογώ πως δεν το περίμενα να δω κάτι τέτοιο σε τόσο απομονωμένο μέρος. Δε γνωρίζω καν πως λέγεται, το google maps γράφει σκέτο ιερός ναός.

Στο βάθος διακρίνεται ο Κοκκινιάς, το ψηλότερο βουνό των Κράββαρων. Από πίσω του βρίσκεται η λίμνη του Εύηνου, ένα στολίδι για την περιοχή.

Τρομερή θέα από αυτήν την εκκλησία. Μας τα χαλάει λίγο το νεκροταφείο αλλά τι να κανς...

Επιστρέφοντας προς την Ανιάδα δεν κρατήθηκα και πέρασα απέναντι στο σημείο που σας είπα νωρίτερα το οποίο οδηγεί στην τοποθεσία Τρανό Ίσιωμα.

Οι κλίσεις αρκετά υψηλές αλλά δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα.

Σταμάτησα σε ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο στο οποίο είχα σταματήσει και στα τέλη του Οκτώβρη.

Δείτε πως μεταμορφώνεται το τοπίο αν είσαι τυχερός. Βέβαια για να είσαι τυχερός πρέπει και να την κυνηγάς την τύχη σου λίγο...

Από εκεί επέστρεψα στην Αθήνα, ολοκληρώνοντας μια φανταστική εξόρμηση. Δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο γιατί μιλάμε για την Ευρυτανία φυσικά. Δύσβατη, δύσκολη να τη ζεις, ακόμη και να τη διασχίζεις, όμως αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που την κάνουν μοναδική με άγρια ομορφιά.

Το Qashqai ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου. Με πήγε και με έφερε υπερ-άνετα και οικονομικά. Το δούλεψα επίτηδες αποκλειστικά σε επαρχιακό. Δηλαδή πήγα και ήρθα από παλιά εθνική οδό γιατί ήθελα να το δοκιμάσω και ήθελα να δω αν θα με κουράσει- δε με κούρασε καθόλου, έχουν αλλάξει πολλά συγκριτικά με τα παλιότερα αυτοκίνητα σε όλους τους τομείς. Ακόμη και στα χώματα που θεώρησα ότι θα βρίσκει εύκολα, θα κοπανάει και θα ψάχνω σύντομα για κιτ ανύψωσης, δε με προβλημάτισε σε 1η φάση. Θα δω πως θα πάει αυτό, επιλογές άλλωστε υπάρχουν διάφορες.

Όταν τελείωνα ένα ταξιδιωτικό, έλεγα στους συνάδελφους μοτοσυκλετιστές ''Πάντα όρθιοι'', μια έκφραση που συνηθίζεται στη μοτοσυκλετιστική αργκό. Τώρα δεν ξέρω τι να ευχηθώ. Να έχετε υγεία και όσο μπορείτε να ταξιδεύετε ίσως!

Τα λέμε την επόμενη φορά!

Μια εξόρμηση που ξεκίνησε με τις καλύτερες προοπτικές αλλά κατέληξε άδοξα. Δεν πρόλαβε να ολοκληρωθεί και σε αυτό έπαιξαν αρκετοί παράγοντες ρόλο. Η Δίβρη είναι ένα γραφικό ορεινό χωριό κοντά στη Λαμία, χτισμένο στα 800 μέτρα υψόμετρο. Είχα βρεθεί ξανά εκεί σχεδόν 20 χρόνια πριν παρέα με ένα φίλο, ένα καλοκαιρινό βράδυ με αφόρητο καύσωνα. Σπουδάζαμε στη Λαμία και είχαμε όρεξη για εξερεύνηση. Δεν είδαμε φυσικά την απίστευτη θέα ανεβαίνοντας αλλά έχουμε να θυμόμαστε τις τρέλες που κάναμε. Με παπάκι δικάβαλο, μέσα στη νύχτα να ανεβούμε στη Δίβρη. Η μοναδική διαφορά βέβαια 20 χρόνια μετά είναι ότι απλώς παίζουμε με ακριβότερα παιχνίδια...

Ανεβαίνοντας για Δίβρη, απέναντι η Οίτη. Φανταστική ορεινή διαδρομή.

Άφιξη στη Δίβρη 20 χρόνια μετά, μόνο κάτι φωτάκια θυμόμουν όπως είναι λογικό.

Είχε χιονάκι ψηλότερα, όχι όμως κάτι ανησυχητικό εκ πρώτης όψεως. Άλλωστε η διαδρομή που ήθελα να κάνω δεν πέρναγε από μεγάλο ύψος.

Η Δίβρη από άλλη οπτική γωνία.

Ακριβώς στην έξοδο του χωριού υπάρχει αυτή η ταμπέλα που η αλήθεια είναι ότι με εξέπληξε. Οι χωματόδρομοι που έβλεπα στον χάρτη να καταλήγουν σε διάφορες κατευθύνσεις, δε μου γέμιζαν το μάτι σε κάποια σημεία. Συγκεκριμένα ήθελα να βγω στη Μελιταία και ήταν μια απόφαση της τελευταίας στιγμής γιατί κατά τα άλλα αυτό που είχα σχεδιάσει βρισκόταν βορειότερα. Εν τω μεταξύ το google maps από τη Δίβρη έβγαζε κανονικά τη διαδρομή και μάλιστα σε σχετικά σύντομο δρόμο τύπου 23 λεπτά τα 13 χιλιόμετρα χωματόδρομου, κάτι που δεν έδειχνε κάτι παράξενο.

Ξεκίνησα αρχικά για το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία που βρισκόταν σχετικά κοντά. Ο δρόμος είχε χιόνι και πάγο από την αρχή αλλά είχα άριστη πρόσφυση.

Σύντομα όμως οι ροδιές χάθηκαν, ο δρόμος στένεψε και το χιόνι έδειχνε να βαθαίνει.

Αποφάσισα να μην το ρισκάρω και να κάνω αναστροφή.

Η διαδρομή μέχρι την τοποθεσία Γεωργαρά όπου και σταμάτησα.

Youtube Video

Πίσω λοιπόν στον κεντρικό χωματόδρομο ο οποίος ήταν πολύ βατός, με λίγο παγωμένο όμως χιόνι αλλά πήγαινα πολύ άνετα.

Κάποια στιγμή πέρασα από ένα τεράστιο οροπέδιο όπου υπήρχαν πιο βαθειές ροδιές. Δεν προβληματίστηκα κάπου. Δεν ήμουν βέβαιος όμως για το αν θα καταφέρω να βγω στη Μελιταία, υπό την έννοια ότι μπορεί να πετύχαινα απάτητο δρόμο και να μη συνέχιζα, όπως και νωρίτερα. Σε κάθε περίπτωση η διαδρομή ήταν απολαυστική.

Το εντυπωσιακότερο ήταν ότι πέτυχα ακόμη μια ταμπέλα σε αυτή τη διασταύρωση που μου έδωσε θάρρος να συνεχίσω. Ούτε στα Άγραφα δεν έχει ταμπέλες σε διασταυρώσεις! Εδώ πας και χωρίς καν GPS. Αυτή όμως ήταν και η παγίδα!

Ο δρόμος για Μελιταία ήταν πιο στενός αλλά η διαδρομή ήταν πραγματικά μαγική. Κάποιες λάσπες δε με προβλημάτισαν γιατί δεν ήταν βαθειές και εκτός αυτού πάντα οι λάσπες παγώνουν σε αυτά τα υψόμετρα υπό αυτές τις συνθήκες.

Βέβαια είχα ξεκινήσει να κατεβαίνω, όμως οι θερμοκρασίες ήταν πολύ χαμηλές. Πέτυχα 2 κυνηγούς που μου είπαν ότι ο δρόμος βγαίνει κανονικά στη Μελιταία.

Ο 2ος μάλιστα που μου το είπε, ήταν περίπου 200-300 μέτρα από αυτό!

Όπως θα δείτε και στο βίντεο προς το τέλος, πετυχαίνω τους κυνηγούς και μιλάμε και μου λένε ''οκ στη διασταύρωση λίγο πιο κάτω θα κάνεις δεξιά και μετά θα βγεις''

Youtube Video

Μέσα σε λίγα μέτρα κόλλησα στο χειρότερο είδος λάσπης που μπορεί να συναντήσει κανείς στο βουνό, τη λεγόμενη λάσπη-πηλό. Στόχος μου ήταν να σκάψω όσο μπορώ και με τα traction boards (τις πλαστικές σανίδες) που είδατε στην προηγούμενη φωτογραφία, να κάνω λίγο όπισθεν και να συνεχίσω λίγο πάνω σε ένα άνοιγμα που είχε για να επιστρέψω. Άλλωστε είχα κολλήσει μόλις μερικά μέτρα πριν το κομμάτι με τον πηλό. Που ήταν κάτι εντελώς άκυρο καθώς τα πάντα μέχρι εκείνο το σημείο ήταν παγωμένα και ξαφνικά για 1 χιλιόμετρο η λάσπη-πηλός ήταν παντού και μαλακή! Ίσως το μικροκλίμα εκείνου του σημείου να άλλαζε, δεν έχω ιδέα.

Εκεί που είχα μείνει είχα κλείσει τον δρόμο. Ένα ψηλωμένο αγροτικό ήρθε αλλά δε χώραγε να περάσει και γύρισε με όπισθεν. Άλλα δύο τζηπ ψηλωμένα κατάφεραν να φύγουν απο παράκαμψη στα αριστερά, το αγροτικό λόγω καρότσας δε μπορούσε γιατί είχε αυλάκι και θα έβρισκε. Κανένας τους δεν προσφέρθηκε να με βοηθήσει εν τω μεταξύ, γιατί λίγα μέτρα αν με τράβαγαν πίσω θα είχα ξεμπερδέψει.

Εγώ πίστευα πως με τις σανίδες θα καταφέρω να βγω. Τελικά τζίφος, δεν έβρισκα πρόσφυση με τίποτα. Από κάτω ήρθαν κάτι ψηλωμένα τζηπ τέρατα και δε χωρούσαν, τους έδειξα την παράκαμψη που θα μπορούσαν να περάσουν αλλά τους παρακάλεσα αν μπορούν να έρθουν και να με τραβήξουν λίγο προς τα πίσω. Όλοι ήταν βιαστικοί γιατί κυνηγούσαν αγριογούρουνα.

Τελικά έφυγαν και ένας πιο νέος ήρθε με τα πόδια να με βοηθήσει. Δυστυχώς με πήρε στο λαιμό του ακόμα περισσότερο. Ενώ ήθελα να βγω προς τα πίσω όπως είπα, αυτός με προέτρεψε να συνεχίσω από κάτω. Δε μου φαινόταν καλή ιδέα αλλά δεν έβλεπα και κανέναν να βοηθάει. Με λίγο σπρώξιμο ξεκόλλησα εύκολα γιατί το σημείο ήταν κατηφορικό. Σύντομα όμως κόλλησα ξανά και χειρότερα. Η πλάκα είναι ότι στις φωτογραφίες δε φαίνεται να έχει βυθιστεί το αυτοκίνητο αλλά πιστέψτε με ούτε καν σπρωχνόταν πια. Είχα πια μπλέξει κυριολεκτικά από το πουθενά.

Ο κυνηγός αυτός έφυγε να συναντήσει τους άλλους και μου είπε ότι θα καλέσει για βοήθεια. Το πρόβλημα ήταν ότι η ώρα περνούσε και δεν είχα καθόλου σήμα εκεί. Βγήκα από το αυτοκίνητο και περπάτησα τον δρόμο προς Μελιταία να δω από τι δρόμο θεωρούσε αυτός ότι θα μπορούσα να περάσω.

Να σημειωθεί ότι αυτός ΉΡΘΕ από εκεί. Εντάξει, τον περπάτησα τον δρόμο μέχρι τη διασταύρωση που όντως έδειχνε να καλυτερεύει και η κατάσταση ήταν απίστευτα πιο δραματική. Τι σκέφτηκε ο τύπος όταν με βοήθησε να πάω ακόμα πιο κάτω, πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω. Μιλάμε ότι η όλη φάση ήθελε αποκλειστικά MUD λάστιχο και σοβαρό ψήλωμα. Δεν καταλαβαίνω πως γίνεται ένας άνθρωπος που έχει φάει τα βουνά με το κουτάλι, ντόπιος Διβριώτης, να θεωρεί ότι ένα SUV και χωρίς MUD λάστιχο θα μπορέσει να πάει από εκεί. Σηκώνω τα χέρια ψηλά!

Με τα πολλά σήμα δε βρήκα πουθενά, η ώρα περνούσε και όσους κυνηγούς πέτυχα είτε δε με βοήθησαν είτε με παρέσυραν βαθύτερα στο βούρκο, πήρα την απόφαση να πάρω το 112 γιατί καταρχήν με όλα αυτά δεν τους εμπιστευόμουν, κατα δεύτερον δεν ήμουν βέβαιος αν τα τζηπ που είδα θα μπορούσαν να με ξεκολλήσουν μέχρι ένα ασφαλές σημείο. Είχα την εντύπωση ότι μόνο με κανά τρακτέρ θα έβγαινα από εκεί μέσα.

το 112 με σύνδεσε με την αστυνομία Λαμίας. Εκεί μίλησα με κάποιον που γνώριζε την περιοχή. Του έδωσα το τηλέφωνο της Πανελλαδικής ομάδας βοήθειας 4x4 γιατί αρχικά ήθελε να μου στείλει κυνηγούς και του εξήγησα πως οι κυνηγοί της περιοχής με έμπλεξαν περισσότερο!

Επίσης του έδωσα τηλέφωνα δικών μου να τους ενημερώσει να μην ανησυχούν κλπ.

Μετά από 1,5 ώρα ήρθε τελικά ένα land rover στρατιωτικού τύπου, τερατάκι. Δεν τα ξέρω αυτά καλά οπότε συγχωρέστε με. Ο κυνηγός που με είχε βοηθήσει με το σπρώξιμο εν τω μεταξύ δεν ξαναφάνηκε! Πάλι καλά που ενήργησα μόνος μου γιατί ακόμα εκεί θα ήμουν!!! Δεν ξέρω μπορεί να ένιωσε και άσχημα ο άνθρωπος που με βούτηξε ακόμα πιο βαθειά στο βούρκο!

Το Land Rover ήρθε από την πάνω πλευρά που είχα έρθει και εγώ.

-''Που πας ρε άνθρωπε ???'' μου λέει

-φίλε πραγματικά είναι μεγάλη ιστορία τι να σου εξηγώ τώρα. Θα με τραβήξεις σε παρακαλώ προς τα πίσω γιατί προς τα κάτω περπάτησα και δεν πρόκειται να βγω με τίποτα?

-Όχι ρε ξέρω εγώ λίγα μέτρα είναι θα βγεις μετά Μελιταία εύκολα.

-Φίλε πήγα και είδα με τα μάτια μου, δεν πρόκειται αυτό το αυτοκίνητο να βγει χωρίς ρυμούλκηση από αυτό το κομμάτι. Δεν περνάει με τίποτα!!!!

-Βρε ξέρω σου λέω μη φοβάσαι έλα πάμε γιατί κυνηγάω γουρούνια πρέπει να φύγω κλπ.

Ήταν κυνηγός τελικά, μου είχαν στείλει ακόμα έναν κυνηγό! Νευρικό γέλιο με είχε πιάσει με την κατάσταση!

Με τράβηξε μέχρι ένα ίσιωμα με βαθειές λάσπες και μου είπε να συνεχίσω μόνος μου.

-Ρε φίλε δεν πρόκειται να βγω από εδώ μείνε μαζί μου τουλάχιστον μέχρι το σημείο που καλυτερεύει ο δρόμος. Την ανηφόρα που είδα σε ένα σημείο μετά το ίσιωμα δεν τη βγάζω.

-Έλα πάμε εντάξει θα σε βλέπω.

Προφανώς η ανηφόρα δε βγήκε και εκεί έπρεπε να κάνω όπισθεν, όμως τα λούκια ήταν βαθειά και έτσι ξήλωσα την ποδιά κινητήρα η οποία με τη σειρά της παρέσυρε το δεξιό φρύδι και το δεξιό κομμάτι του προφυλακτήρα σπάζοντας κάποια κουμπώματα και βάσεις. Αν με είχε τραβήξει εξ αρχής θα γλίτωνα αυτές τις μικροζημιές.

Εν τέλει με τράβηξε μέχρι το σημείο όπου όντως καλυτέρευε ο δρόμος και εύκολα βγήκα στη Μελιταία. Δηλαδή η όλη φάση ήταν 13 χιλιόμετρα χωματόδρομου από τη Δίβρη, με μόλις το 1km να είναι απίστευτα χάλια και να χρειάζεται απαραίτητα MUD ελαστικό.

Ήταν μια δύσκολη κατάσταση από την οποία όμως μόνο σοφότερος θα μπορούσα να βγω. Το πρόβλημα δεν είναι ακριβώς το αν μπορείς να προβλέψεις τη στραβή, αλλά το πως μπορείς να ξεμπλέξεις. Σίγουρα τα Traction Boards δε βοηθάνε καθόλου ακόμη και σε ελαφρύ κόλλημα. Όταν ένας άνθρωπος με έσπρωξε λίγο και ξεκόλλησα, δεν υπάρχει δικαιολογία να μη μπορούν να σε βγάλουν από τη δύσκολη αυτές οι σανίδες. Είναι τα πιο άχρηστα 135 ευρώ που έχω πετάξει! Μόνο για κανένα γεφύρωμα μπορούν να χρησιμεύσουν.

Ένας εργάτης θα βοηθούσε σίγουρα, στην περίπτωσή μου ακόμη και ένας χειροκίνητος ίσα για να με βγάλει προς τα πίσω κανά μέτρο και σιγά σιγά να γυρίσω με όπισθεν. Όταν έμπλεξα χαμηλότερα δε θα βοηθούσε ούτε αυτός. Δε θα έμπλεκα ποτέ όμως χαμηλότερα αν δε με παρέσερνε ο κυνηγός. Φορητό εργάτη δεν έχω δει πουθενά να χρησιμοποιούν στα βίντεο του Youtube.

Επίσης κάτι που θεωρώ πως θα βοηθούσε θα ήταν ένας τέτοιος γρύλος που φουσκώνει με τα καυσαέρια της εξάτμισης

Με αυτόν θα μπορούσε να σηκωθεί σημαντικά το αυτοκίνητο και να γεμίσω με κλαδιά τα σημεία που πατούσαν οι ρόδες ώστε να κάτσει κανονικά μετά χωρίς να ακουμπάει κάπου από κάτω. Ο κανονικός γρύλος που σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω όταν έβλεπα ότι δε βγαίνω με τις σανίδες, δε μπορούσε να σταθεί χωρίς να γλιστράει ούτε πάνω σε αυτές για να το σηκώσω το αυτοκίνητο. Και το σκάψιμο είναι γενικώς πολύ δύσκολο σε αυτό το τερέν που καλά καλά δε μπορείς να σταθείς (τα παπούτσια πρέπει να ζύγιζαν 10 κιλά έκαστο).

Γενικότερα το self recovery είναι ένα θέμα με το αυτοκίνητο αλλά δεν πειράζει, ευτυχώς υπάρχουν και οι κυνηγοί στα βουνά ε?

Το θετικό είναι πως το αυτοκίνητο κινείται κανονικά και απέφυγα κάποια σοβαρότερη ζημιά αλλά η αλήθεια είναι πως στενοχωρέθηκα λίγο. Δεν πειράζει, συμβαίνουν και αυτά τα απρόοπτα. Είναι μέσα στο παιχνίδι.

Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!

Ήταν Μάιος του 2016 όταν ανέβηκα για 1η φορά στη δρακόλιμνη Βερλίγκα και στην κορυφή του Λάκμου, την Τσούκα Ρέλλα. Το τοπίο με μάγεψε όπως ήταν αναμενόμενο όμως από την πίσω πλευρά της κορυφής είχα παρατηρήσει κάποιους δρόμους που δε μπορούσα να καταλάβω ούτε από που ξεκινούσαν, ούτε που κατέληγαν. Οι πληροφορίες στο ίντερνετ τότε ήταν ελάχιστες και από αυτές είχα διαπιστώσει πως πρόκειται για γενικά δύσκολες και σχετικά παρατημένες διαδρομές. Από τότε είχα πει ότι με την 1η ευκαιρία θα δοκίμαζα ένα καλοκαίρι με στόχο να ολοκληρώσω αυτή τη διαδρομή που ουσιαστικά ξεκινά από το Παλιοχώρι Ιωαννίνων και καταλήγει είτε στους Καλαρρύτες, είτε στο Συρράκο. Τα χρόνια πέρασαν, οι προτεραιότητες ήταν διαφορετικές και μέχρι την Κυριακή που μας πέρασε δεν είχα καταφέρει να πάω.

Το αστείο ήταν ότι και την Κυριακή βρέθηκα εκεί πάνω καθαρά από σπόντα. Ο καιρός ήταν άστατος μέχρι και το Σάββατο το βράδυ που τον κοιτούσα, βροχή έδειχνε και στις 6 το πρωϊ που ξύπνησα. Για αυτό το λόγο είχα σχεδιάσει μια διαδρομή προς Πήλιο και ξεκίνησα για εκεί. Στο ύψος του Δομοκού όμως είπα να δω ακόμη μια φορά τον καιρό μήπως άλλαξε κάτι! Τι τύχη! Ο καιρός έδειχνε ανοιχτός οπότε τράβηξα απευθείας για πάνω από Τρίκαλα-Καλαμπάκα- Εγνατία και έξοδο στο Μικρό Περιστέρι!

Διακρίνεται το Παλιοχώρι και το φαράγγι Δέος, κάποια στιγμή ίσως επιστρέψω και για αυτό! Μάλλον σίγουρα, όχι ίσως!

Από τη θέση Σταυρός ξεκινά η χωμάτινη διαδρομή που διεισδύει στα μαγικά αλπικά τοπία του Λάκμου.

Youtube Video

Οι συνθήκες είναι ακριβώς αυτές που μου αρέσουν στα βουνά. Χαμηλή νέφωση που σου δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεσαι ακόμα ψηλότερα από ότι πραγματικά είσαι!

Σε κάποια σημεία ο καιρός άνοιγε τελείως. Η λέξη μαγεία είναι πραγματικά πολύ λίγη για να περιγράψει τα τοπία εκεί ψηλά.

Είχα παρατηρήσει πως ένας κάθετος δρόμος έφτανε στη βάση της ψηλότερης κορυφής του Λάκμου και δεν το σκέφτηκα και πολύ, τον ακολούθησα με στόχο ίσως να ανέβω στην Τσουκα Ρέλλα μετά από 8.5 χρόνια.

'Εφτασα και έβαλα μόνο τα ορειβατικά παπούτσια και μια ορειβατική μπλούζα απο πάνω γιατί ένα κρυάκι το είχε. Απείχα 200 υψομετρικά μέτρα για την κορυφή.

Η συνέχεια της διαδρομής από ψηλά με νότια κατεύθυνση.

Το τερέν είναι αρκετά βατό αλλά φυσικά πολύ ανηφορικό σε αυτό το σημείο.

Εκεί χαμηλά διακρίνεται ένα κομμάτι της Βερλίγκας η οποία φυσικά δεν έχει νερό αυτήν την εποχή. Θα τη δούμε καλύτερα αργότερα.

Τις προηγούμενες 2 φορές που είχα έρθει στο βουνό αυτό είχε φουλ χιόνια. Πρώτη φορά το βλέπω τέτοια εποχή. Κάθε εποχή έχει τα θετικά και τα αρνητικά της.

Χωρίς λόγια!

Πλησιάζοντας στην κορυφή, περικυκλωμένος από σύννεφα.

Τσούκα Ρέλλα Λάκμου 2.295m.

Βερλίγκα από ψηλά.

Ο μύθος λέει για ένα παράξενο μαύρο κριάρι που εμφανίστηκε κάποτε στην περιοχή και κάποιοι βοσκοί το έψησαν και το έφαγαν. Κάποιος τους είπε να μην φάνε την καρδιά του γιατί θα γίνουν δράκοι όμως ο ένας βοσκός δεν τον άκουσε και την έφαγε. Έτσι μεταμορφώθηκε σε έναν φιδόμορφο δράκο αλλά δεν άντεξε αυτή τη μεταμόρφωση και τρύπησε το έδαφος, δημιουργώντας όλους αυτούς τους μαιάνδρους, και χάθηκε μέσα στη γη.

Πριν 2 χρόνια είχα βρεθεί ξανά εκεί αλλά σε εντελώς διαφορετικό τοπίο.

Δείτε πως ήταν τον Μάιο του 2016 η Βερλίγκα

Youtube Video

Επιστροφή στο Qashqai και συνέχεια της διαδρομής μέχρι τον Μπάρο κοντά στους Καλαρρύτες.

Η φανταστική λίμνη Πηγών Αώου στο βάθος.

Συνέχεια της διαδρομής

Youtube Video

Τα λόγια είναι πάντα φτωχά για να περιγράψουν τις εικόνες.

Από τον Μπάρο συνέχισα προς Ματσούκι

Πριν το Ματσούκι στη θέση Κριθάρια ξεκινά ο χωματόδρομος που με αρκετό κόπο καταλήγει στο χωριό Νεράιδα. Την προηγούμενη βδομάδα γνωστός μου δεν κατάφερε να ολοκληρώσει τη διαδρομή εξαιτίας μιας καθίζησης στο ύψος του Κρυάκουρα ο οποίος είναι ένας από τους ορεινούς όγκους της Κακαρδίτσας.

Όλως τυχαίως όμως ένας φίλος με μηχανή πήγε μεσοβδόμαδα και εκείνο το σημείο που ο δρόμος είχε πέσει είχε φτιαχτεί πρόχειρα από κάποιον και χωρούσε ίσα ίσα ένα αυτοκίνητο! Για αυτό πήρα την απόφαση να ολοκληρώσω και αυτή τη διάσχιση της Κακαρδίτσας που επίσης ήθελα αρκετά χρόνια να κάνω.

Η Κακαρδίτσα αποτελεί μια ξεχωριστή οροσειρά με μέγιστο υψόμετρο 2.429m. Πολλές φορές συγχέεται εσφαλμένα με τα Τζουμέρκα αλλά και τον Λάκμο. Τα όρια σε αυτά τα 3 βουνά είναι κάπως δυσδιάκριτα αλλά έχουν καθοριστεί εδώ και πολλά χρόνια. Σε αυτή τη στάνη ξεκινά το μονοπάτι για την κορυφή. Την τελευταία φορά που είχα έρθει δεν είχε άλογα αλλά ήταν μέσα Νοέμβρη.

Η διαδρομή μέχρι τη βάση του Κρυάκουρα στο σημείο που είχε γίνει η καθίζηση του δρόμου. Απολαύστε!

Youtube Video

Μερικά κορυφαία σημεία αυτής της διάσχισης.

Η καθίζηση που ευτυχώς επισκευάστηκε και κατάφερα να ολοκληρώσω την πλήρη διάσχιση του βουνού.

Youtube Video

Ψηλά ο Κρυάκουρας.

Σκέφτομαι τους μεγάλους καλλιτέχνες που έχουν περάσει από αυτόν τον πλανήτη και γελάω. Ποιός να συγκριθεί με την ίδια τη φύση?

Η συνέχεια μετά την κατολίσθηση μέχρι τη Νεράιδα ήταν πολύ ζόρικη, γεμάτη κοτρώνια και σαθρά σημεία, έτοιμα να καταρρεύσουν εντελώς στην πρώτη κακοκαιρία και να κλείσει εντελώς ο δρόμος.

Παρολαυτά ήταν απολαυστική και φυσικά το ότι ήθελα πολλά χρόνια να την ολοκληρώσω, μου έδωσε ιδιαίτερη ικανοποίηση!

Άφιξη στη Νεράιδα και επιστροφή προς τα πίσω!

Ήταν μια εξόρμηση που θα έπρεπε να έχει γίνει αρκετά χρόνια νωρίτερα όμως ποτέ δεν είχαν συγχρονιστεί τα άστρα. Το ότι ολοκληρώθηκε μετά από καθαρή σπόντα αποτέλεσε και το αλατοπίπερο της συνολικής εμπειρίας.

Να είστε όλοι καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!

Υπέρβαση: Η ενέργεια η οποία υπερβαίνει τα επιτρεπόμενα, τα καθορισμένα ή και τα συνηθισμένα όρια. Γιατί φτάνει ένας άνθρωπος σε μια τέτοια ενέργεια? Ένας λόγος είναι γιατί δεν υπάρχει τρόπος να πραγματοποιήσει κάτι αν κινηθεί μέσα σε αυτά τα όρια που αναφέρθηκαν, συνεπώς πρέπει να τα υπερβεί. Ένας άλλος λόγος και ίσως το ίδιο σημαντικός είναι γιατί απλά μπορεί να κάνει την υπέρβαση και αυτό αποτελεί ένα κίνητρο από μόνο του.

Για πρώτη φορά βρέθηκα στη Ροδόπη με το Qashqai και επίσης για πρώτη φορά έγραψα συνολικά 1380km σε μια μέρα. Μέχρι τη Λάρισα η διαδρομή και στο πήγαινε αλλά και στο έλα έγινε από την παλιά εθνική, ενώ από εκεί και πάνω από την καινούργια. Είναι κάτι που συνέφερε αρκετά καθώς τα διόδια είναι πολύ φθηνά από τη Λάρισα μέχρι την Ξάνθη. Επίσης πάντα προτιμώ τον παλιό δρόμο αντί της βαρετής εθνικής. Πράγματι κάποια στιγμή στην επιστροφή είχα βαρεθεί αρκετά μέχρι να μπω στον παλιό δρόμο για Φάρσαλα. Μόλις μπήκα ζωντάνεψα αμέσως για ευνόητους λόγους.

Λίμνη Βόλβη

Νοτιοδυτικές παρυφές της Ροδόπης.

Από την έξοδο της Εγνατίας για Εύλαλο και Τοξότες έφτασα στον οικισμό Γαλάνη από όπου ξεκινά το φανταστικό παραποτάμιο μονοπάτι του Νέστου.

Youtube Video

Λόγω 3μέρου είχε αρκετό κόσμο και η εύρεση πάρκινγκ κόστισε λίγο χρόνο. Βέβαια δεν είχα κάποια σπουδαία ετοιμασία να κάνω, δηλαδή έτσι όπως ήμουν με τη βερμούδα και τα αθλητικά παπούτσια ξεκίνησα αμέσως να περπατάω.

Το μονοπάτι είναι βατό ακόμη και για μικρά παιδιά, ειδικά στην αρχή του που είναι πλακόστρωτο.

Δημιουργήθηκε από τους εργάτες της σιδηροδρομικής γραμμής. Παρακάτω θα δείτε και τις γραμμές του τραίνου και σήραγγες.

Μαγικό τοπίο. Ιδιαίτερη εμπειρία.

Η σιδηροδρομική γραμμή που λέγαμε.

Λαξευμένος βράχος για να δημιουργηθεί πέρασμα. Φανταστείτε σφυριά και καλέμια. Δε νομίζω να χρησιμοποιήθηκε δυναμίτης αλλά δεν παίρνω και όρκο.

Συνεχίζοντας παράλληλα με τη γραμμή. Το μονοπάτι είναι τεράστιο και φτάνει μέχρι τη Σταυρούπολη όπως και η σιδηροδρομική γραμμή φυσικά. Εννοείται δεν είχα έρθει για να το περπατήσω ολόκληρο. Θα έπρεπε να ζούμε σε άλλο πλανήτη με μεγαλύτερη μέρα!

Προχώρησα βέβαια αρκετά!

Κάποια στιγμή το μονοπάτι μπήκε σε πυκνό δάσος.

Και ξαναβγήκε σε σημεία με εκπληκτική θέα στους μαιάνδρους του Νέστου.

Η αλήθεια είναι ότι η ζέστη ήταν αρκετή καθώς το υψόμετρο της περιοχής είναι σχεδόν 70 μέτρα. Γενικά τα χαμηλά υψόμετρα δε μου αρέσουν τέτοια εποχή για περπάτημα αλλά έπρεπε να εκμεταλλευτώ τη μεγάλη μέρα του Ιουνίου.

Κάποια στιγμή πέτυχα και έναν ψαρά που ήταν μέσα στο ποτάμι. Η αλήθεια είναι ότι ζήλεψα λίγο με τη ζέστη που επικρατούσε.

Ένα τρομερό πέρασμα που δημιουργήθηκε για σύντομη παράκαμψη. Από τα εντυπωσιακότερα σημεία του μονοπατιού.

Συνεχίζοντας με τον Νέστο πάντα δίπλα μου.

Μπαίνοντας ξανά σε σημείο με λαξευμένους κατακόρυφους βράχους.

Όπως είδατε και στην προηγούμενη φωτογραφία. Πλέον το μονοπάτι έμπαινε σε αρκετά πυκνή βλάστηση. Ο καύσωνας και η υψηλή υγρασία λόγω του ποταμού είναι κακός συνδυασμός.

Σε αυτό το σημείο πέτυχα τον Δημήτρη, έναν Λαρισαίο φοιτητή που σπουδάζει στην Ξάνθη και είχε έρθει και αυτός εκεί για να περπατήσει το μονοπάτι. Μου είπε ότι λίγα μέτρα παραπέρα έχει πολλά φίδια ακόμη και μέσα στο μονοπάτι. Δυστυχώς δεν είχα πάρει μαζί το μπατόν λόγω της ευκολίας του μονοπατιού. Σίγουρα θα βοηθούσε για να συνεχίσω. Είχα ήδη βέβαια διεισδύσει ήδη μια ώρα και παραπάνω μέσα στο φαράγγι και είχα μάλλον δει τα καλύτερα σημεία του. Έπρεπε να επιστρέψω στο αυτοκίνητο γιατί είχα και κάποιες χωμάτινες διαδρομές να κάνω στις νοτιοδυτικές παρυφές της Ροδόπης.

Από τους Τοξότες ένας χωματόδρομος με οδήγησε στον ερειπωμένο οικισμό Αγέλη. Μόνο κάποιοι βοσκοί πλέον πηγαινοέρχονται από το χωριό λόγω των ζωντανών που έχουν εκεί.

Youtube Video

Αρκετά ερείπια.

Τα νοτιοδυτικά τμήματα της Ροδόπης στο βάθος.

Από την Αγέλη ξεκίνησα να ανεβαίνω πια προς τον ορεινό όγκο του Γρόνθου και του Αχλαδόβουνου. Ο δρόμος από τα πρώτα μέτρα έδειχνε ότι δε βγαίνει αλλά είπα να συνεχίσω μέχρι όσο πάει. Δεκαετίες παρατημένος και μεγάλο σπαστήρι.

Youtube Video

Κάποια στιγμή σε μια φουρκέτα πέτυχα αυτό και δε μπορώ να καταλάβω τι αυτοκίνητο είναι καν. Για πείτε γνώμες! Εν τω μεταξύ πως διάβολο έγινε αυτό? Δεν το έχω ξαναδεί ποτέ σε χωματόδρομο!

Φανταστικό σημείο της διαδρομής!

Στην τοποθεσία Γρόνθος, από την ομώνυμη κορυφή που βρίσκεται ακριβώς από πάνω. Αν έστριβα δεξιά θα κατευθυνόμουν προς το Αχλαδόβουνο αλλά δεν υπήρχε χρόνος για περαιτέρω διερεύνηση.

Έτσι έκοψα αριστερά με στόχο να βγω στην Ίμερα, έναν ακόμη ερειπωμένο οικισμό ο οποίος όμως δείχνει να έχει 2-3 σπίτια που ίσως χρησιμοποιούνται. Φυσικά δεν είχα ιδέα για το αν βγαίνει ο δρόμος γιατί τα πάντα έδειχναν παρατημένα. Πάντως συνέχισε σε ακόμα χειρότερο τερέν. Ευτυχώς όμως ήταν σπαστήρι με φυτευτές και όχι με μαλακό έδαφος που γίνεται σώβρακο από τις βροχές και δημιουργούνται τεράστια λούκια ή διαλύεται τελείως.

Youtube Video

Η ζούγκλα της Ροδόπης. Μοναδικές εικόνες!

Άφιξη στην Ίμερα

Κατάβαση προς Τοξότες από τον ασφάλτινο δρόμο πλέον. Ωραία θέα που θα ήταν ακόμα καλύτερη το χειμώνα φυσικά.

Ένα κλασσικό τζαμί στους Τοξότες όπως συναντάμε συνήθως στα Πομακοχώρια. Υπάρχει και εκκλησία στο χωριό βέβαια. Σε άλλα χωριά υπάρχουν μόνο τζαμιά. Γενικότερα οι εικόνες αυτές είναι κάπως ξένες για όσους δε μένουν κοντά στα μέρη αυτά. Σκεφτείτε τώρα να περνάγατε από χωριά της Πίνδου και αντί για τις εκκλησίες και τα πλατάνια στις κεντρικές πλατείες να βλέπατε τζαμιά. Θα ήταν κάπως άκυρες εικόνες βάσει αυτών που έχουμε συνηθίσει. Βέβαια με αυτούς που έχουμε μπλέξει στο τιμόνι της χώρας, δε θα μου κάνει εντύπωση αν ξυπνήσω μια μέρα και δω τη Μητρόπολη να έχει γίνει τζαμί!

Επιστροφή περίπου στις 11 το βράδυ, αρκετά κουρασμένος, όχι όμως όσο θα περίμενα. Όπως είπα και νωρίτερα, περισσότερο με κούρασαν τα βαρετά χιλιόμετρα Θεσσαλονίκης-Λάρισας παρά η υπόλοιπη διαδρομή. Και με τη μηχανή θυμάμαι με κούραζαν αυτές οι βαρετές ευθείες. Βέβαια για να είμαι δίκαιος, είναι απαραίτητα για να βγουν άκοπα τα μισά χιλιόμετρα της εξόρμησης. Αλλιώς τα νούμερα δε βγαίνουν.

Ακόμη μια εξόρμηση λοιπόν που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα την κάνει κάποιος λογικός άνθρωπος καθώς θα περιμένει ένα 3μερο ας πούμε για να πάει. Δεν έχουν όλοι αυτήν την πολυτέλεια φυσικά, οπότε ή θα πήγαινα έστω και έτσι, ή δε θα πήγαινα ποτέ. Στο τέλος μετράνε αυτά που έκανες και όχι αυτά που θα ήθελες να κάνεις.

Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!

Πάντα με γοήτευε η άγρια ομορφιά του Ταϋγέτου, είτε από την πλευρά της Σπάρτης είτε από την πλευρά της Καλαμάτας. Γνώριμο σε μένα το βουνό καθώς έχω εκτελέσει δεκάδες εξορμήσεις σε αυτόν. Πάντα όμως υπάρχουν ανοιχτοί λογαριασμοί και σημεία που έχεις περάσει ξυστά και δεν τα είδες ποτέ.

Το Καλάθιον αποτελεί έναν ορεινό όγκο του Ταϋγέτου και υπό συνθήκες θα μπορούσε να θεωρείται ξεχωριστό βουνό καθώς διαχωρίζεται από τον κύριο πυρήνα του βουνού μέσω του Ριντόμου, ενός από τα εντυπωσιακότερα φαράγγια στη χώρα μας. Παρολαυτά, εντάσσεται στο γενικότερο ορεινό σύμπλεγμα, πιθανότατα και λόγω του ιστορικού υποβάθρου που υπάρχει στην περιοχή.

Όταν βρεθείτε στην Καλαμάτα και κοιτάξετε τον Ταύγετο, ουσιαστικά κοιτάτε το Καλάθιον το οποίο κρύβει επιμελώς τους ψηλότερους ορεινούς όγκους του βουνού.

Με συνοπτικές διαδικασίες έφτασα στην Καλαμάτα και τράβηξα την πολύ στενή διαδρομή για Άνω Βέργα. Σύντομα κέρδισα ύψος και θαύμασα την απίστευτη θέα στην Καλαμάτα και τον Μεσσηνιακό κόλπο.

Η Άνω Βέργα βρίσκεται σε υψόμετρο 869 μέτρων και μέχρι το 1956 ονομαζόταν Άνω Σελίτσα. Στη συγκεκριμένη περιοχή έγινε η ιστορική Μάχη της Βέργας όπου οι Μανιάτες οχυρωμένοι πίσω από το «Τείχος της Βέργας», νίκησαν τον Ιμπραήμ και η Μάνη παρέμεινε αδούλωτη.

Στην Άνω Βέργα πάρκαρα και προετοιμάστηκα για πεζοπορία προς μερικούς ενδιαφέροντες προορισμούς.

Κάποια κόκκινα σημάδια εντός του χωριού με οδήγησαν στην έναρξη του μονοπατιού

Ναός του Αγίου Νικολάου. Δεξιά διακρίνεται το μονοπάτι που τραβά προς το βουνό.

Έχοντας βγει από το χωριό, διακρίνεται ο ορεινός όγκος του Καλαθιού.

Η θέα αναμενόμενα εκπληκτική!

Το μονοπάτι είναι πολύ παλιό και είχε φτιαχτεί σωστά από την αρχή με λίθινες ενισχύσεις. Για αυτό και άντεξε στο χρόνο.

Ένα εντυπωσιακό σημείο.

Συνεχίζοντας, λίγο μετά έκοψα αριστερά εκτός μονοπατιού.

Για να φτάσω σε αυτό το αλώνι το οποίο αναφέρεται ως αρχαίο στο google maps αλλά δεν είμαι βέβαιος για αυτό. Σε κάθε περίπτωση όμως θα ερχόμουν για να το δω.

Ο επόμενος προορισμός βρισκόταν λίγο πιο κάτω στη νοητή ευθεία όμως η πυκνή βλάστηση και το δύσβατο τερέν καθιστούσε αδύνατη την προσέγγισή του από εκεί που βρισκόμουν. Έτσι επέστρεψα στο χωριό και ακολούθησα ένα άλλο μονοπάτι.

Το οποίο μετά από 20 λεπτά με οδήγησε στο γραφικό βυζαντινό ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής

Η τοποθεσία του δεν επιλέχθηκε τυχαία, λίγα μέτρα από το ξωκλήσι, κάτω από κάτι βράχους ανάβλυζε νερό.

Δε χορταίνεται η θέα!

Η πεζοπορία διήρκησε συνολικά μια ώρα περίπου. Έφτασα στην Άνω Βέργα και συνέχισα στο 2ο σκέλος της εξόρμησης που περιλάμβανε χωμάτινες διαδρομές. Αρχικά έφτασα σε ένα άλλο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου.

Youtube Video

Υπέροχη τοποθεσία μέσα σε ρόμπολα.

Συνεχίζοντας στην πανέμορφη χωμάτινη διαδρομή μέχρι το εκκλησάκι του Αη Λιά.

Youtube Video

Άγιος Ηλίας σε μια κατάφυτη τοποθεσία.

Σε εκείνο το σημείο δε μπορούσα να διακρίνω καθόλου θέα λόγω του δάσους. Λίγο παραπέρα όμως παρατήρησα ένα ξέφωτο και αμέσως κινήθηκα προς αυτό.

Εκεί αποκαλύφθηκε το μεγαλείο της τοποθεσίας καθώς το εκκλησάκι βρίσκεται στην ομώνυμη κορυφή.

Προς Καρδαμύλη

Youtube Video

Από τον Άη Λια συνέχισα νότια τη χωμάτινη διαδρομή μέχρι την τοποθεσία Μεγάλη Λάκκα. Απίθανη θέα σε μερικά ανοίγματα αλλά και σημεία με πελώρια έλατα γύρω μου.

Youtube Video

Άφιξη στη Μεγάλη Λάκκα.

Και εκεί υπήρχαν κόκκινα σημάδια που οδηγούσαν στον κρατήρα Καλαθιού. Αμέσως προετοιμάστηκα και ξεκίνησα να κατεβαίνω σε δασικό μονοπάτι.

Κατέβηκα αρκετά μέτρα και ήμουν βέβαιος πως θα αντικρίσω κάτι μεγαλειώδες.

Πράγματι έφτασα σε μια τεράστια λάκκα που ονομάζεται κρατήρας για ευνόητους λόγους. Μια από τις μεγαλύτερες που έχω δει σίγουρα.

Εκεί έκοβε και τελείως ο αέρας και κυριολεκτικά δεν άκουγα τίποτα, παρά μόνο ήχους από πουλιά και έντομα. Το απόλυτο Ζεν.

Επιστροφή στο Qashqai και χωμάτινη συνέχεια μέχρι το χωριό Αλτομιρά στο οποίο είχα υποσχεθεί ότι θα επιστρέψω κάποια στιγμή. Παλιότερα το είχα προσεγγίσει από το Μπίλιοβο, ένα εκπληκτικό καλντερίμι που δημιουργήθηκε με κόπο αρκετές δεκαετίες πριν. Σύμφωνα με τοπική παράδοση, το χωριό οφείλει το όνομά του σε κάποιο ληστή που ονομαζόταν Αλτόμορος και είχε καταφύγει στην περιοχή

Youtube Video

Από εκεί επέστρεψα αναγκαστικά πίσω καθώς ήθελα να συνεχίσω προς Ριζανά, ένα από τα ορεινότερα χωριά της Πελοποννήσου στα 1.000m ύψος.

Λόγω τεχνικού προβλήματος δεν κατάφερα να καταγράψω τη διαδρομή μέχρι την Κρύα Βρύση και τα Ριζανά. Εδώ ένα στιγμιότυπο της διαδρομής.

Έχοντας μπει στα Ριζανά.

Συνεχίζοντας χωμάτινα προς την τοποθεσία Μπάκα Λαιμός

Δεν υπάρχουν πολλά λόγια που να μπορούν να περιγράψουν την ομορφιά αυτού του τοπίου. Μου θύμισε λίγο το πέτρινο δάσος στο Μονοδένδρι.

Εναλλαγές τοπίου!

Στην τοποθεσία Μπάκα Λαιμός ουσιαστικά τερμάτισε μια μεγάλη, κυκλική χωμάτινη περιπλάνηση μήκους 40 χιλιομέτρων που ξεκίνησε από την Άνω Βέργα.

Συνεχίζοντας ασφάλτινα πια μέχρι το Τουριστικό περίπτερο στον δρόμο Σπάρτης-Καλαμάτας.

Στη Σπάρτη με περίμεναν 2 φίλοι τους οποίους είχα να δω μερικά χρόνια. Ήταν ευκαιρία να κάνω και την αγαπημένη ασφάλτινη διαδρομή μέχρι εκεί.

Και κάπως έτσι ακόμα μια υπερπλήρης εξόρμηση έφτασε στο τέλος της. Είδα πανέμορφα τοπία από άλλη οπτική γωνία, ευχαριστήθηκα ασφάλτινη αλλά και χωμάτινη οδήγηση, περπάτησα πίσω στο χρόνο και πάνω από όλα, είδα καλούς φίλους. Τα λέμε με το καλό την επόμενη φορά!

Ακόμη μια εξόρμηση που είχα αφήσει στη μέση μερικά χρόνια πριν λόγω χειμώνα και αρκετού νερού στα ποτάμια που η διαδρομή επέβαλλε να διασχίσω δύο φορές. Τους καλοκαιρινούς μήνες και ειδικά φέτος ήταν δεδομένο ότι δε θα βρω αρκετό νερό, με ένα σοβαρό ερωτηματικό όμως το πέρασμα του Εύηνου. Καλοκαίρι μεν αλλά Εύηνος είναι αυτός, σκεφτόμουν. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις αν δε βρεθείς ο ίδιος εκεί.

Από τον κλασσικό δρόμο για Λιδωρίκι έκοψα αριστερά για Πενταγιούς-Αρτοτίνα. Στην τοποθεσία Πράτα Λάκκος, μπήκα αριστερά στον χωματόδρομο που ενώνει την Ορεινή Ναυπακτία με την ορεινή Φωκίδα.

Η διαδρομή στο μεγαλύτερο μέρος της βατή, με εξαίρεση το τελευταίο κομμάτι το οποίο είναι γεμάτο φυτευτές. Θυμάμαι ακόμα μια παλαβή Γερμανίδα πριν 12 χρόνια με Honda Transalp που ψαχνόταν με έγγραφο χάρτη στην περιοχή!

Youtube Video

Άφιξη στο Γρηγόριο και την Ελατόβρυση

Και από εκεί συνέχεια της διαδρομής μέχρι την Καλλονή.

Youtube Video

Δείτε πόσο νερό κατεβάζει το χειμώνα ο Βοϊτσάνος που βλέπετε στη φωτογραφία του βίντεο. Και όχι μόνο φουλ νερό αλλά και κοτρώνες! Φυσικά ο δρόμος δείχνει να καθαρίζεται τα καλοκαίρια.

Από την Καλλονή συνέχισα μέχρι την Κυδωνιά που βρίσκεται στις βόρειες πλαγιές του όρους Πύργος, σε υψόμετρο 880 μέτρων. Το όνομά της μετά την περίοδο της τουρκοκρατίας ήταν Ζηλίστα ή Ζελίστα αλλά το 1927 μετονομάστηκε σε Οξυά, ενώ μόλις ένα χρόνο αργότερα πήρε οριστικά το όνομα Κυδωνιά. Προς έκπληξη μου, κάποια στιγμή προς το τέλος ο δρόμος έγινε άσφαλτος.

Youtube Video

Πολύ ωραία διαδρομή όπως αναμενόταν. Μέχρι την Καλλονή είχα φτάσει στο παρελθόν, από εκεί και μετά δεν είχε τύχει.

Από την Κυδωνιά ο χωματόδρομος κατεβαίνει στον Εύηνο και ανηφορίζει μέχρι τη Λεύκα. Μεγάλες κλίσεις και μερικά απαιτητικά κομμάτια. Η τετρακίνηση κρίνεται απαραίτητη αν δε θέλει κανείς να μείνει για πάντα στη χαράδρα.

Ολόκληρη η διαδρομή εδώ, δύσκολη η ανάβαση μετά το ποτάμι.

Youtube Video

Το ποτάμι δεν είχε πολύ νερό αλλά σίγουρα δεν είχε τόσο λίγο όσο ο Βοϊτσάνος.

Άφιξη στη Λεύκα.

Στην αρχή της εκπληκτικής διαδρομής που ανεβαίνει στα Βοσκοτόπια και καταλήγει στο καταφύγιο Οξυάς!

Όρος Κοκκινιάς, το ψηλότερο στα Κράββαρα.

Η Λεύκα από ψηλά.

Η διαδρομή μέχρι το καταφύγιο της Οξυάς. Θυμίζει σε πολλά σημεία εκείνη που ενώνει τα Κοκκάλια με το Γαρδίκι.

Youtube Video

Απολαύστε υπεύθυνα!

Απέναντι τα Βαρδούσια!

Καταφύγιο Οξυάς

Τέλη Φλεβάρη το 2021 με αρκετό χιόνι!

Κατεβαίνοντας από το καταφύγιο για να βρω τον δρόμο που ενώνει Γραμμένη Οξυά και Γαρδίκι. Το όνομα Γραμμένη Οξυά προέρχεται απο τα σημάδια που χάραζαν ψηλά στις Οξιές οι κλέφτες και οι Αρματολοί με τα σπαθιά τους το χειμώνα για να δείξουν ότι πέρασαν.Την άνοιξη που το χιόνι είχε λιώσει και πηγαιναν πάλι στις θέσεις τους χάραζαν πιο χαμηλά τα σημάδια. Όποιος δεν άφηνε σημάδι την άνοιξη σήμαινε οτι ήταν νεκρός.

Μνημείο μάχης Οξυάς όπου Ελληνες και Τούρκοι συγκρούστηκαν τον Σεπτέμβρη του 1828 με αποτέλεσμα τη νίκη των Ελλήνων και την υποχώρηση των Τούρκων στο Γαρδίκι.

Συνεχίζοντας τον δρόμο για Γαρδίκι, μέσα στο νοτιότερο δάσος Οξυάς της Ευρώπης. Πλέον άσφαλτος, τον έχω προλάβει κακό χωματόδρομο ο οποίος το χειμώνα ήταν φουλ στις λάσπες!

Κάποια χρόνια πριν, έχοντας ανέβει με ένα φιλαράκι όσο το δυνατόν χωμάτινα από τον Κορινθιακό μέχρι τον δρόμο για Γαρδίκι, είχαμε σταματήσει σε έναν χωματόδρομο που ήταν κάθετος και έδειχνε να τραβερσάρει το βουνό και να πηγαίνει κάπου απέναντι. Του πρότεινα να πάμε αλλά ήταν εξουθενωμένος και μου είπε να το αφήσουμε για άλλη φορά. Εμένα από τότε μου είχε μείνει απωθημένο και τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή. Η θέση που ξεκινά η διαδρομή ονομάζεται Αρσανίτης. Το τέλος της διαδρομής είναι στον Πλάτανο Φθιώτιδας όπου φυσικά μπορεί να φτάσει κανείς και μέσω του ασφάλτινου δρόμου από το Γαρδίκι.

Youtube Video

Η διαδρομή άξιζε τον κόπο παρά το ότι ήταν κάπως σπαστήρι στο 1ο μισό της.

Από τον Πλάτανο συνέχισα χωμάτινα μέχρι το Κυριακοχώρι. Σύμφωνα με ντόπιο, ο δρόμος αυτός έχει πληρωθεί και φαίνεται άσφαλτος επίσημα αλλά ο εργολάβος με τον δήμαρχο της περιοχής έκαναν τα μαγικά τους και ο δρόμος παραμένει χωματόδρομος!!! Το ανησυχητικό είναι πως πλέον ακούς κάτι τέτοιο και δεν έχεις κανέναν λόγο να μην το πιστέψεις! Έχουμε δει και χειρότερα σε αυτή τη χώρα!

Άφιξη στο Κυριακοχώρι!

Από εκεί συνέχισα ασφάλτινα πια μέχρι τον δρόμο Μακρακώμης-Λαμίας και επέστρεψα. Ακόμη μια εξόρμηση που ήταν γραμμένη στο bucket list μου πραγματοποιήθηκε. Σίγουρα δεν είναι μεγάλη πλέον αυτή η λίστα αλλά θεωρώ πως όταν σου αρέσει αυτό που κάνεις πάντα θα βρίσκεις κίνητρο για να ξυπνάς τα ξημερώματα μετά από ζόρικη βδομάδα και τη μοναδική μέρα που έχεις για να ξεκουραστείς, να τη χρησιμοποιείς έτσι...

Να είστε όλοι καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!

Ετοιμαζόμουν για κάπου βορειότερα όμως ο καιρός έδειχνε άστατος. Υπό φυσιολογικές συνθήκες δε θα έπρεπε να κάνω τίποτα καθώς ήμουν ψιλοάρρωστος, όχι με πυρετό αλλά με εκνευριστικό βήχα και μπούκωμα (τελικά είχα Covid...). Όμως είχα ανοιχτούς λογαριασμούς στα ανατολικά του νομού Λακωνίας και η εξαιρετική μέρα που θα επικρατούσε εκεί, δεν άφηνε τη συνείδησή μου ήσυχη σε καμία περίπτωση. Ήταν μια καλή ευκαιρία να κατέβω και ας ήμουν όπως ήμουν, άλλωστε στο παρελθόν είχα ανέβει και στην κορυφή του Πάρνωνα με covid και είχα επιστρέψει παραδόξως σε καλύτερη κατάσταση! Το ταξίδι είναι ευεργετικό!

Πρώτος στόχος της εξόρμησης ήταν το Γκιότσαλι, ένα ερειπωμένο πια χωριό το οποίο δημιουργήθηκε από διωγμένους Ηπειρώτες και Κρητικούς περίπου το 1.500 μ.Χ. Η περιοχή που σήμερα βρίσκονται τα απομεινάρια του οικισμού κοντά στον Άγιο Δημήτριο Ζάρακος, απαριθμούσε εφτά πηγές με νερό και λίγες καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Στοιχεία αρκετά για να εγκατασταθούν εδώ οι κυνηγημένοι και να στήσουν μια καινούρια ζωή.

Η χωμάτινη διαδρομή μήκους πάνω από 10km ξεκινά κοντά στον Άγιο Δημήτριο Ζάρακος και είναι πολύ βατή.

Youtube Video

Γκιότσαλι από την πάνω πλευρά.

Διερεύνηση κάποιων σύντομων χωματόδρομων τριγύρω

Προς το κέντρο του ερειπωμένου οικισμού.

Το Γκιότσαλι άκμασε για περισσότερο από 300 χρόνια φτάνοντας να απαριθμεί στις μεγάλες του δόξες 58 οικογένειες (απογραφή Ενετών του 1.700). Μάλιστα, τα χρόνια της Επανάστασης αποτέλεσε ένα καλό καταφύγιο για αρματολούς και οπλαρχηγούς. Αξιοσημείωτο είναι πως δεν κατακτήθηκε ποτέ από τους Τούρκους. Μέχρι το 1920 οι Γκιοτσαλίτες κατοικούσαν στον ορεινό οικισμό μόνο τους θερινούς μήνες ενώ ξεχειμώνιαζαν στο σημερινό χωριό, Άγιο Δημήτριο.

Από εκεί επέστρεψα πίσω στην άσφαλτο καθώς ο χωματόδρομος είναι αδιέξοδος και συνέχισα μέχρι τη Ρειχέα από όπου κατέβηκα στην πανέμορφη παραλία της Βλυχάδας. Πολύ όμορφη διαδρομή με θέα το απέραντο γαλάζιο αν και αρκετά στενός ο δρόμος.

Youtube Video

Είχε ξένους κατασκηνωτές αυτήν την εποχή! Δεν το περίμενα να πω την αλήθεια.

Επιστρέφοντας προς τα πάνω για να συναντήσω τον χωματόδρομο που θα με οδηγούσε στη διπλανή παραλία. Στο βάθος διακρίνεται ένα τεράστιο σε μήκος φαράγγι το οποίο καταλήγει στην παραλία. Κάποτε ίσως επιστρέψω για να κάνω ένα κομμάτι του.

Βλυχάδα από ψηλά!

Συνάντησα τον χωματόδρομο και τον πήγα μέχρι το τέλος. Τα τελευταία μέτρα του είναι αυστηρά για τουλάχιστον ψηλό τετρακίνητο SUV.

Youtube Video

Στο τέλος του δρόμου δε θέλω να σκεφτώ τι μπλέξιμο θα γίνει εδώ κάποια στιγμή με τόσο στενό δρόμο.

Χαμηλά η παραλία Μπαλογκέρι η οποία όπως θα αντιληφθήκατε και εσείς προσεγγίζεται μόνο από απότομο μονοπάτι που ξεκινά από τον δρόμο.

Στην παραλία καταλήγει και ο βασικός στόχος της εξόρμησης, το εντυπωσιακό φαράγγι Μπαλογκέρι. Είναι εντυπωσιακό και το γνωρίζει.

Κατεβαίνοντας προς την παραλία.

Είπαμε το μονοπάτι είναι οριακά ορειβατικό. Δεν είναι δηλαδή να πας να κατέβεις με παντόφλες κάτω κλπ και σίγουρα υπό ζεστές συνθήκες θα ταλαιπωρήσει κουβαλώντας και τα απαραίτητα πράγματα, ειδικά ανεβαίνοντας. Αυτά φυσικά ουδόλως με απασχολούν αυτήν την κρύα και αρκετά ''αέρινη'' μέρα.

Η είσοδος στο φαράγγι.

Δώσε μου φυσικά γλυπτά και πάρε μου την ψυχή. Βρίσκομαι σε ένα ακόμη υπαίθριο μουσείο!

Σε αυτό το σημείο το φαράγγι είναι αρκετά επίπεδο χωρίς σκαμπανεβάσματα. Δεν έχω ιδέα τι θα συναντήσω μετά.

Φυσικά δεν υπάρχει χρόνος για να το διασχίσω όλο αλλά στόχος μου είναι να διεισδύσω όσο γίνεται για να το θαυμάσω

Πολύ σύντομα φτάνω σε ένα απροσπέλαστο σημείο χωρίς τον απαραίτητο εξοπλισμό. Το σηματοδοτημένο μονοπάτι μου δείχνει ότι παρακάμπτεται νωρίτερα από τη δεξιά πλευρά, κάτι που φυσικά θα έκανα και εγώ.

Ομορφιές!

Το τερέν είναι από την αρχή δύσβατο αλλά υπάρχουν περάσματα.

Σε μερικά σημεία η ίδια η φύση είναι σαν να έχει μεριμνήσει για μας!

Φαντασία!

Κοιτώντας πίσω μετά από 50 λεπτά από τη στιγμή που ξεκίνησα. Να σημειωθεί πως έχω σταματήσει να βήχω αρκετή ώρα! Ούτε φάρμακο δε χρειάζεται όταν η ίδια η επαφή με τη φύση είναι το καλύτερο φάρμακο!

Κάπου εδώ το στόμα παραμένει ανοιχτό μπροστά στο μεγαλείο αυτού του φαραγγιού. Ομολογώ πως δεν το περίμενα τόσο όμορφο! Διαφέρει από τα ''στενά'' φαράγγια αλλά δημιουργεί μια απόκοσμη αίσθηση.

Όταν η ίδια η φύση έφτιαχνε σκαλοπάτια πολύ πριν δημιουργηθεί ο άνθρωπος!

Υπήρξε δυσκολία σε μερικά περάσματα καθώς ήταν εκτεθειμένα.

Μετά από περίπου 1,5 ώρα συνολικά έφτασα σε ένα απροσπέλαστο σημείο. Τα σημάδια που έβλεπα μέχρι εκεί μου έδειχναν ότι το φαράγγι συνήθως το κατεβαίνουν και κατά πάσα πιθανότητα με εξοπλισμό. Κοιτώντας για αρκετή ώρα το σημείο δεν έβρισκα ασφαλή τρόπο για να σκαρφαλώσω. Μόνο με ρίσκο θα γινόταν και σίγουρα ένα από τα τελευταία μέρη που θες να χτυπήσεις είναι ένα άγνωστο σχετικά φαράγγι. Έτσι και αλλιώς η ώρα ήταν περασμένη και δε θα πήγαινα και πολύ παραπέρα. Είχε έρθει η ώρα της επιστροφής!

Λίγο παιχνίδι μακράς έκθεσης με τα χρώματα να με ευνοούν.

Επιστρέφοντας προς Ρειχέα μου χαρίστηκε ακόμα μια εικόνα που θα θυμάμαι, λες και δεν είχα χορτάσει εκείνη τη μέρα. Ήταν ίσως κάτι σαν ανταμοιβή για τον κόπο που έκανα!

Σαν τελευταίο αξιοθέατο της εξόρμησης είχα βάλει έναν ακόμη ερειπωμένο οικισμό, το Λογγάρι. Ανεβαίνοντας τον βατό χωματόδρομο που τα παλιότερα χρόνια δεν υπήρχε και η κίνηση από και προς το χωριό γινόταν αποκλειστικά μέσω μονοπατιών. Ο δρόμος ξεκινά από τον δρόμο Γέρακα-Μονεμβασιάς.

Στο σημείο που είχα σταματήσει βρισκόταν ακόμη ένας ερειπωμένος οικισμός ο οποίος ονομαζόταν Τραγάνα.

Ήδη έχω ξεκινήσει να κερδίζω ύψος.

Άφιξη στο Λογγάρι με τα εντυπωσιακά πέτρινα διώροφα κτίσματα. Ένα αρχιτεκτονικό διαμάντι το οποίο δυστυχώς αφέθηκε στην τύχη του.

Τα οποία σπίτια έφεραν και πολεμίστρες παρακαλώ!

Στον κάτω όροφο βρισκόταν ο σταύλος από αυτά που διάβασα.

Κατάβαση από το Λογγάρι στον δρόμο για Μονεμβασιά.

Youtube Video

Γεμάτος από εικόνες και εμπειρίες επέστρεψα στο σπίτι. Είχα πλέον θεραπευτεί όσο και απίστευτο αν ακούγεται. Αρνητικό της εποχής η μικρή μέρα αλλά πολλές φορές αυτά τα στενά χρονικά πλαίσια σε κρατούν σε εγρήγορση και με σωστό προγραμματισμό μπορείς να κάνεις πράγματα που ίσως πιστεύεις ότι θα γίνονταν σε περισσότερες μέρες!

Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!

Η χερσόνησος Μακρυνικόλα είναι ένας άγνωστος και ατόφιος προορισμός που πάντα τον παρομοιάζω με τα Άγραφα, όχι όμως για τους λόγους που νομίζετε. Δεν έχουν φυσικά καμία σχέση με τα Άγραφα ούτε σε ομορφιά αλλά ούτε και σε ανάγλυφο αλλά ούτε και σε αριθμό καθώς και μέγεθος χωριών. Είναι όμως μια τεράστια χερσόνησος στην οποία ο χρόνος έχει σταματήσει πολλά χρόνια πριν και η κίνηση σε όλο το μήκος της γίνεται αποκλειστικά από χωματόδρομους.

Θα έλεγα ότι είναι η χαρά του off roader. Δυστυχώς και αυτός ο τόπος δε γλίτωσε από τις ανεμογεννήτριες οι οποίες μπήκαν σχετικά πρόσφατα και αλλοίωσαν τον ατόφιο χαρακτήρα της περιοχής. Είμαι τυχερός που πρόλαβα αυτόν τον τόπο χωρίς ανεμογεννήτριες πριν κάποια χρόνια.

Σαφέστατα όσοι δε γνωρίζουν τη συγκεκριμένη χερσόνησο θα αναρωτιούνται για αυτήν την περίεργη ονομασία της. Ένας χάρτης θα σας κατατοπίσει καλύτερα για το που βρίσκεται αλλά και για το γιατί ονομάστηκε έτσι.

Η χερσόνησος βρίσκεται δυτικά της παραλίας του Διστόμου στο νοτιοανατολικό άκρο του νομού Φωκίδας. Στο κέντρο της χερσονήσου θα παρατηρήσετε τα Μακριά Μαλλιά και λίγο χαμηλότερα τον Άγιο Νικόλαο. Αυτοί οι δύο οικισμοί συνέθεσαν το όνομα του ακρωτηρίου και κατά συνέπεια της χερσονήσου (Μακρύ-Νικόλα).

Με πρωϊνή εκκίνηση και συνοπτικές διαδικασίες έφτασα στη Δεσφίνα, στο βόρειο άκρο της χερσονήσου.

Στο βάθος ο χιονισμένος Παρνασσός.

Η διαδρομή που ξεκινά από τη Δεσφίνα και κατευθύνεται νότια προς το ακρωτήρι ανοίχτηκε για τις ανάγκες του αιολικού πάρκου. Είναι βατή και ξεκινά από μεγάλο ύψος, προσφέροντας έτσι μαγικές εικόνες στον Κορινθιακό.

Απολαύστε τη διαδρομή μέχρι τα Μακριά Μαλλιά.

Youtube Video

Πρέπει να ανησυχήσω? Εν τω μεταξύ δεν δεν υπάρχει σε κανέναν χάρτη τοποθεσία με αυτό το όνομα.

Έφτασα στο σημείο που κυκλώσει στον χάρτη και ήταν ο αντικειμενικός στόχος της εξόρμησης αυτής.

Όσοι παρατηρήσατε τη δορυφορική εικόνα του χάρτη νωρίτερα, θα διαπιστώσατε ότι πρόκειται για μια μια ξερή χερσόνησο τύπου Μάνης.

Σε ένα εκτεταμένο κομμάτι που καταλήγει μέχρι τη θάλασσα υπάρχει ένα μεγάλο δάσος από πεύκα. Για αυτό και η παραλία όπως θα δείτε ονομάζεται Πευκιάς. Προφανώς προσεγγίζεται ορθολογικά μέσω θαλάσσης αλλά η πρόκληση για μένα ήταν να φτάσω εκεί μέσω του ρέματος που διακρίνεται. Ήταν κάτι που σκεφτόμουν να κάνω εδώ και 2-3 χρόνια.

Από τη δορυφορική εικόνα είχα δει ότι υπάρχουν κάποιες γιδόστρατες αλλά και κάποια κτίσματα. Το καίριο ερώτημα όμως ήταν τι θα γινόταν από εκεί και κάτω. Εκεί δυστυχώς (ή ευτυχώς για μένα) χρειάζεται η πρακτική μέθοδος, δηλαδή να πας και να δεις ο ίδιος αν βγαίνει, μιας και δεν υπάρχουν πληροφορίες στο διαδίκτυο.

Αυτό το μυστήριο είναι που με γοητεύει, αν ήξερα ότι σίγουρα βγαίνει μέχρι τη θάλασσα δε θα πήγαινα με την ίδια όρεξη. Θα πήγαινα όμως και πάλι γιατί είμαι πιστός θαυμαστής του Σενέκα που έλεγε ότι δεν έχει σημασία πόσο μικρή είναι η ζωή, αλλά πόσα περισσότερα και διαφορετικά πράγματα προλαβαίνεις να κάνεις σε αυτήν.

Για τους υπόλοιπους ανθρώπους ο Σενέκας έλεγε ότι και 1000 χρόνια ζωής να είχαν, θα την ξόδευαν στο ίδιο μέρος και όταν πια γερνούσαν θα είχαν το ίδιο παράπονο, ότι η ζωή είναι σύντομη και δεν πρόλαβαν να κάνουν όσα ήθελαν.

Γίδια σίγουρα υπάρχουν ακόμα και σήμερα στην περιοχή γιατί το μονοπάτι αυτό είναι αδύνατον να διατηρηθεί έτσι.

Κοιτώντας πίσω. Η υψομετρική διαφορά από το σημείο που ξεκίνησα μέχρι τη θάλασσα είναι 350 μέτρα.

Ενδιαφέροντες γεωλογικοί σχηματισμοί. Διαβρωμένοι από τις βροχές και το αλάτι.

Αυτό θα μπορούσε να είναι αρκετά παλιό αλλά δε γνωρίζω κάτι για την περιοχή.

Σιγά σιγά η κλίση γίνεται πιο απότομη και το ρέμα παίρνει χαρακτηριστικά φαραγγιού.

Αυτό το κτίσμα δείχνει επίσης πολύ παλιό και είναι στο πουθενά.

Ο όρμος διακρίνεται αλλά πλέον το τερέν είναι αρκετά πιο δύσκολο και πρέπει να βρω περάσματα. Χρειάστηκε να κλαδέψω σε κάποια σημεία για να καταφέρω να περάσω.

Το τοπιό εδώ είναι πλέον άγριο.

Έχοντας μπει μέσα στο ρέμα αφού δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Εδώ και ώρα το παιχνίδι είναι ορειβατικό και όχι πεζοπορικό.

Έχοντας πια πλησιάσει στην παραλία.

Να και κάτι σαν παλιό μονοπάτι που δεν περίμενα να δω καθώς πιο πάνω έχει χαθεί τελείως. Μάλλον υπήρχε κάποιος αρχαίος οικισμός στην περιοχή που δεν έχει ανασκαφεί ακόμα. Τα κτίσματα που συνάντησα νωρίτερα οδηγούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Ο Παυσανίας πάντως σίγουρα δεν είχε περάσει από εδώ οπότε ότι και να βρεθεί θα υπάρχουν ερωτηματικά.

Τίνος είσαι εσύ ωρέ?

Κάποιος είχε βάλει περίφραξη κάποτε η οποία έχει καταρρεύσει.

Παραλία Πευκιάς. Ο στόχος επετεύχθη. Στο βάθος υπάρχει ακόμα μια μικρή παραλία την οποία προσπάθησα να προσεγγίσω.

Πηγαίνοντας προς τη μικρή παραλία συνάντησα κάτι σαν παλιό ασβεστοκάμινο. Έχω πετύχει ξανά σε μια άκυρη παραλία της Λακωνίας αλλά εδώ δεν περίμενα να δω κάτι τέτοιο και δεν ξέρω και αν είναι κιόλας ασβεστοκάμινο. Για ρίξτε καμιά ιδέα. Πυροβολείο σε αυτή τη θέση δύσκολο να υπήρχε αλλά όχι και απίθανο.

Η διπλανή μικρή παραλία είναι ιδανική για σκάφη με οποιονδήποτε καιρό.

Η προσέγγισή της είναι δύσκολη αν όχι αδύνατη με τα πόδια. Οι σάρες δεξιά γλιστράνε πάρα πολύ. Δε δοκίμασα αλλά εμπειρικά το λέω.

Επιστροφή στο αυτοκίνητο και συνέχεια της εξόρμησης μέχρι τον Άγιο Νικόλαο.

Youtube Video

Ο Άγιος Νικόλαος δείχνει ερειπωμένος, τουλάχιστον αυτήν την εποχή. Είναι όμως πολύ γραφικός οικισμός και σε αυτή τη θέση που βρίσκεται έχει απέραντη θέα.

Από εκεί κατέβηκα στην παραλία Γυάλινη Άμμος, στη δεξιά πλευρά του ακρωτηρίου.

Youtube Video

Εκεί υπάρχουν 3 σπίτια και μόλις το ένα από αυτά δείχνει να χρησιμοποιείται το καλοκαίρι.

Όσες φορές έχω έρθει πάντως, δε θυμάμαι ούτε μια που να μη φύσαγε μανιασμένα. Επειδή η παραλία αυτή βρίσκεται κοντά στην άκρη της χερσονήσου είναι εκτεθειμένη.

Επέστρεψα στον Άγιο Νικόλαο και ξεκίνησα να ανεβαίνω από την ανατολική πλευρά. Πρώτη στάση στην παραλία του Άγιου Ανδρέα.

Youtube Video

Και από εκεί συνέχισα χωμάτινα μέχρι τον Πρόσακο με τα εντυπωσιακά βράχια στην άκρη.

Μόλις έφτασα στην Αντίκυρα είπα να επισκεφθώ ξανά μετά από χρόνια την παραλία της Μόκκας η οποία προσεγγίζεται μέσω μιας ωραίας σύντομης χωμάτινης διαδρομής.

Άφιξη στη Μόκκα. Άγνωστο γιατί την ονόμασαν έτσι. Θα τη συναντήσετε και ως Κούτρο.

Για μένα η καλύτερη εποχή για να αράξεις σε οποιαδήποτε παραλία και ας μην κάνεις μπάνιο.

Αν αναγνωρίζεις τον πελαργό τότε φίλε μου βρίσκεσαι τουλάχιστον στο μισό της ζωής σου. Στην καλύτερη περίπτωση πάντα!

Η παραλία φεύγοντας από ψηλά.

Το κάστρο Βουρλιά στην αρχή της διαδρομής. Ένα κάστρο το οποίο χρησιμοποιήθηκε από τη Νεολιθική περίοδο και αργότερα από τους Καταλανούς καθώς το λιμάνι της Αντίκυρας ονομαζόταν Port de Aragó. Σίγουρα πάντως χρησιμοποιήθηκε και κατά την πρώιμη Βυζαντινή περίοδο. Χρησιμοποιούσε άριστα το ανάγλυφο του βράχου σαν φυσική οχύρωση συμπληρωματικά με τα τείχη.

Αυτό ήταν το τέλος αυτής της, πλούσιας σε εικόνες, εξόρμησης. Η κατάβαση στον Πευκιά ήταν ένα από τα διάφορα πράγματα που έχω κυκλώσει για να κάνω. Ο συνδυασμός με αγαπημένες χωμάτινες διαδρομές ήταν ιδανικός. Γενικότερα αυτή η χερσόνησος μου έχει κάνει κλικ από την πρώτη φορά που την είδα. Ίσως γιατί διατηρεί ακόμα και σήμερα έναν αυθεντικό χαρακτήρα παρά τα μεταλλικά τερατουργήματα που της φόρτωσαν.

Να είστε όλοι καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!

Σαββατιάτικη οικογενειακή εξόρμηση στο πανέμορφο χιονισμένο ορεινό σύμπλεγμα του Ελικώνα. Ήταν μια βόλτα που είχα υποσχεθεί στα κορίτσια μου κανά μήνα νωρίτερα αλλά δεν τα είχα καταφέρει λόγω ασθένειας.

Αυτήν την εικόνα που είχα δει στα τέλη του Δεκέμβρη, ήθελα απαραίτητα να τη δουν.

Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε για το χωριό του Ελικώνα αλλά ήθελα να βγούμε από τη χωμάτινη διαδρομή, από την πλευρά της Αγίας Τριάδας. Δεν ήξερα φυσικά πόσο χιόνι θα είχε οπότε θα πηγαίναμε βλέποντας και κάνοντας.

Ανεβαίνοντας από τον κεντρικό δρόμο Θήβας-Λιβαδειάς προς Αγία Τριάδα. Χιονάκι είχε όχι όμως πάρα πολύ. Ίσα για να ομορφύνει τόσο όσο το τοπίο χωρίς να δημιουργεί όμως και προβλήματα στην κυκλοφορία.

Λίγο μετά την Αγία Τριάδα προς Αγία Άννα, στα δεξιά ξεκινά ένας βατός χωματόδρομος ο οποίος καταλήγει στο πολύ γραφικό χωριό του Ελικώνα, όπου βρισκόταν και η λίμνη που είδατε στην 1η φωτογραφία. Το βουνό ονομάζεται Μεγάλη Λούτσα ή Βουνό Μεγάλης Λούτσας, έχει υψόμετρο 1.553μ και ανήκει στα 200 ψηλότερα βουνά της Ελλάδας. Η ψηλότερη κορυφή του ονομάζεται Καψάλα.

Από την αρχή είχε χιόνι, όχι όμως κάτι που θα μας προβλημάτιζε και υπήρχαν και ροδιές, κάτι που σημαίνει πως είχαν περάσει κάποια οχήματα.

Η διαδρομή ήταν πραγματικά απολαστική αν και δεν την ολοκληρώσαμε καθώς απο κάποιο σημείο είχε πέσει περισσότερο φρέσκο χιόνι και φυσικα δε θα ρίσκαρα ούτε στο ελάχιστο να προχωρήσω. η πρόσφυσή μου πάντως καθόλη τη διάρκεια ήταν υποδειγματική μπορώ να πω.

Youtube Video

Αυτό ήταν το σημείο που αποφάσισα ότι δεν πρέπει να ρισκάρουμε. Ο δρόμος συνεχίζει ευθεία αλλά είχαμε ακόμα τουλάχιστον 6-7km για να φτάσουμε στο χωριό και είχα αμφιβολίες.

Έτσι γυρίσαμε λίγο πίσω και στη διασταύρωση ανεβήκαμε λίγο τον πατημένο δρόμο που πάει σε ανεμογεννήτριες. Εκεί σταματήσαμε λίγο να παίξουμε στο χιόνι.

Επειδή είχε έρθει η ώρα του φαγητού κατεβήκαμε ξανά στο δρόμο για Αγία Άννα και κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί. Υπάρχουν αρκετές και καλές επιλογές για φαγητό.

Και το τοπίο έξω ήταν ιδανικό!

Για να φτάσουμε στη λίμνη του Ελικώνα έπρεπε να συνεχίσουμε προς Αρβανίτσα-Κυριάκι και από εκεί προς Λιβαδειά. Η απόσταση ήταν κανά μισάωρο και ανησυχούσα μην κοιμηθεί η μικρή και δεν προλάβει να δει τη λίμνη. Ευτυχώς είχε αρκετή ενέργεια και δεν την πήρε ο ύπνος. Η διαδρομή προς Κυριάκι με αυτές τις συνθήκες είναι καταπληκτική.

Youtube Video

Φτάσαμε στη λίμνη του Ελικώνα και αυτή τη φορά το τοπίο ήταν ακόμα πιο μαγικό καθώς ήταν παγωμένη σε πολλά σημεία.

Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν αυτό το απίστευτο θέαμα. Να σημειώσουμε πως η λίμνη είναι εποχική. Το καλοκαίρι είναι μια στεγνή λάκκα και μάλιστα υπάρχει μικρός δρόμος που τη διασχίζει. Στο βάθος διακρίνεται το χωριό του Ελικώνα και η Μεγάλη Λούτσα. Ο χωματόδρομος θα μας έβγαζε στην αριστερή πλευρά του χωριού όπως το κοιτάμε.

Να τονίσω εδώ ότι ο περισσότερος κόσμος, πιθανότατα μέχρι και οι ντόπιοι, θα θεωρούν ότι το βουνό ονομάζεται Ελικώνας ο οποίος όμως βρίσκεται πίσω από από αυτό το βουνό, για αυτό ίσως και το ίδιο το χωριό ονομάστηκε έτσι. Εγώ επειδή έχω ασχοληθεί εκτενώς με το ορεινό ανάγλυφο και με την λίστα βουνών της ομοσπονδίας ορειβασίας και αναρρίχησης, οφείλω να λέω την πραγματική ονομασία του βουνού. Άλλωστε εδώ αφιέρωσα αρκετές ώρες μελέτης και ανάβασης για την κορυφή. Έκανα έναν κόπο δηλαδή που δε θα είχα κάνει αν δεν συμπεριλαμβανόταν στα 200 ψηλότερα βουνά της Ελλάδας (και ήταν απλά ένας ορεινός όγκος του Ελικώνα).

Εν τέλει καταφέραμε και είδαμε όλοι μαζί αυτή τη μαγική λίμνη. Η μικρή τελικά κοιμήθηκε σε ολόκληρη την επιστροφή μέχρι την Αθήνα. Οριακά δηλαδή προλάβαμε! Είπαμε είναι οι κλασσικοί περιορισμοί που έχει κανείς με παιδιά από 5 χρονών και κάτω (από 5 και πάνω δε γνωρίζω ακόμα και μάλλον δε θέλω να μάθω από τώρα )

Να είστε όλοι καλά και τα λέμε σύντομα με την επεισοδιακή εξόρμηση της επόμενης μέρας!

Είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω πως πέρασε ένας χρόνος από την απόκτηση του Nissan Qashqai 4x4 1,6 DCI. To 1o μου ταξιδιωτικό έγινε στις 31-3-2024 στο όρος Κωνίσκος Ευρυτανίας και στα πέριξ https://forum.4troxoi.gr/topic/102745/κωνίσκος-1-416m-ψιανά-ευρυτανίας-31-3-2024
Για την ακρίβεια βέβαια η 1η εξόρμηση ήταν την προηγούμενη ακριβώς μέρα στα Γεράνεια και στο δενδρόσπιτο.
Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο επιλέχθηκε καταρχήν γιατί μου άρεσε οπτικά, κατά δεύτερον το βρήκα σε σούπερ τιμή και η έκδοσή του ήταν η πλήρης Tekna. Κατά τρίτον το επέλεξα λόγω της πληθώρας ανταλλακτικών που γνώριζα ότι υπήρχαν. Ό,τι και να έβγαζε υπάρχουν τα πάντα εύκολα, γρήγορα και οικονομικά.

Τελικά 30.000km αργότερα δε μου έβγαλε κάποια βλάβη, δε με άφησε ποτέ στο δρόμο πέραν από σκίσιμο ελαστικών στις αρχές. Από μαζέματα που προϋπήρχαν χρειάστηκα μόνο φούσκες ημιαξονίων πέρισυ το καλοκαίρι καθώς ήταν σκισμένες. Μετά από σχεδόν 1 χρόνο τα μπροστικά αμορτισέρ χρειάστηκαν αλλαγή αλλά φορτώθηκαν με σκληρά χιλιόμετρα πάνω τους. Αντικαταστάθηκαν όλα με Monroe Adventure τα οποία μέχρι στιγμής αποδίδουν εξαιρετικά. Ευτυχώς μου έκοψε και δεν έμπλεξα με άλλα ελατήρια καθώς τα Monroe είναι ήδη όσο σφιχτά χρειάζεται. Θα σκλήραινε άνευ λόγου το αυτοκίνητο πιστεύω.

Από εκεί και πέρα το Qashqai μετά από ένα χρόνο ξεπέρασε τις προσδοκίες μου καθώς με πήγε σχεδόν όπου πήγαινα και με τη μηχανή που ταξίδευα προηγουμένως. Ουσιαστικά δηλαδή ακολούθησα την ίδια λίστα με τα πράγματα που ήθελα να κάνω από πιο πριν και αυτό μόνο κέρδος είναι καθώς τώρα ταξιδεύω και με πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια.

Δημιούργησα ένα βίντεο με τις καλύτερες στιγμές από αυτόν τον 1 χρόνο κατοχής. Βλέποντάς το μέχρι και εγώ που βρίσκομαι στο τιμόνι πραγματικά μένω έκπληκτος από τα φανταστικά μέρη και διαδρομές που με πήγε. Απολαύστε υπεύθυνα!

Youtube Video

Σήμερα στην Κωνσταντινουπόλεως ένα 3008 είχε δημιουργήσει κυκλοφοριακό καθώς είχε μείνει στη δεξιά λωρίδα στο ύψος του 1+1! @gatoz πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν, μετά τους νικάς!!!

Πέτυχα Tesla με αυτοκόλλητο στο πίσω μέρος '' I bought this car before Elon Musk went crazy''

Επιστροφή στη Ζάλτσα μετά από 11 μήνες περίπου. Ξανά οικογενειακώς καθώς την είχαμε ευχαριστηθεί πέρισυ αυτήν την παραλία. Σε ένα κομμάτι μετά τη διασταύρωση για Όσιο Σεραφείμ έχει ξεκινήσει και στρώνεται άσφαλτος οπότε είναι θέμα χρόνου να ξεκινήσει να χαλάει και αυτή η παραλία πιστεύω. Ευελπιστώ πως όχι γιατί η απόσταση θα παραμένει μεγάλη από Αθήνα αλλά η φάση δείχνει ότι θα γίνει μια εναλλακτική του Σαράντη.

Μελανό σημείο και κάποια τροχόσπιτα με αρκετή ''προίκα'' μαζί τους. Πέρισυ δεν υπήρχαν. Σκέφτομαι ήδη τον Otso να βγάζει καντήλες με αυτήν την εικόνα!

Αυτή η Κυριακή ήταν καταπληκτική από άποψη καιρού. Μαξ 30 βαθμοί και άπνοια. Σπάνιος συνδυασμός!

Αν έχεις γυναίκες μαζί πρέπει να τα υποστείς και αυτά!

Εννοείται δοκιμάσαμε όλοι μαζί το καγιάκ για 1η φορά και πήγαμε μέχρι το τέρμα του ακρωτηρίου που βλέπετε, το οποίο όμως δε φαίνεται καθώς συνεχίζει από πίσω.

Πολύ ωραία η διαδρομή κοντά στα άγρια βράχια

Φτάνοντας στην άκρη μετά από κανά μισάωρο. Στο google maps το υπολόγισα περίπου 1,2 χιλιόμετρα απόσταση από την παραλία.

Από την άλλη πλευρά υπάρχει μια παραλία που έχει πρόσβαση μόνο από θάλασσα, στην οποία ήθελα να πάμε αλλά δυστυχώς είχαμε ήδη κάνει μεγάλη βόλτα για 1η φορά και έπρεπε να γυρίσουμε. Και τα 2 κορίτσια ξετρελάθηκαν οπότε θα έχουμε συνέχεια!

Ο Ελικώνας όπως φαίνεται μέσα από τη θάλασσα! Εντυπωσιακός!

@ntinaras said in Κ.Ο.Κ.-Παραβασεις και προστιμα.:

@billy84 said in Κ.Ο.Κ.-Παραβασεις και προστιμα.:

Ο Άλντους Χάξλεϋ πριν πολλές δεκαετίες είχε πει πως η τεχνολογική πρόοδος μας έδωσε πιο αποτελεσματικά μέτρα για να οπισθοδρομήσουμε. Που να ήξερε...

Με αυτοκίνητα που έχουν ένα κάρο συστήματα ασφαλείας και είναι κλάσεις ασφαλέστερα από εκείνα των περασμένων δεκαετιών τόσο σε ενεργητική όσο και σε παθητική ασφάλεια. Με τα λάστιχα να βρίσκονται σε άλλο επίπεδο συγκριτικά με παλιότερα. Με ασφαλείς εθνικές οδούς που φτάνουν σχεδόν παντού. Με όλες αυτές τις παραμέτρους, τα όρια αντί να αυξάνονται ''μειώνονται''. Το θέατρο του παραλόγου!

Τα αυτοκινητα μπορει να εχουν γινει πιο ασφαλη, αλλα οι νομοι της φυσικης δεν εχουν αλλαξει προς οφελος μας.
Ισα ισα που οσο πιο βαρια γινονται τα αυτοκινητα, τοσο πιο μεγαλη ενεργεια εχουν κατα τη συγκρουση.
Οποτε δεν γινεται ξαφνικα τα ορια να διπλασιαστουν λες και μιλαμε για ταχυτητες ιντερνετ.

Δε μίλησα για διπλασιασμό ορίων αλλά τα 120 είναι πολύ λίγα για εθνικές οδούς με 4 λωρίδες, ακόμη και για τα παλιότερα αυτοκίνητα φυσικά.

Το ότι γίνονται βαρύτερα τα αυτοκίνητα ισχύει, όμως γίνονται λόγω των πολλών συστημάτων ασφαλείας που έχουν, κάτι που τα κάνει κατά πολύ ασφαλέστερα από τα παλιότερα ''ελαφριά'' χωρίς τα ανάλογα συστήματα. Συνεπώς η μεγαλύτερη κινητική ενέργεια κατά τη σύγκρουση ελάχιστη σημασία έχει όταν στην πράξη κάθε σύγχρονο αυτοκίνητο είναι πολύ πιο ασφαλές από τα παλιότερα.

@a-d-p said in Κ.Ο.Κ.-Παραβασεις και προστιμα.:

@billy84 said in Κ.Ο.Κ.-Παραβασεις και προστιμα.:

Ο Άλντους Χάξλεϋ πριν πολλές δεκαετίες είχε πει πως η τεχνολογική πρόοδος μας έδωσε πιο αποτελεσματικά μέτρα για να οπισθοδρομήσουμε. Που να ήξερε...

Με αυτοκίνητα που έχουν ένα κάρο συστήματα ασφαλείας και είναι κλάσεις ασφαλέστερα από εκείνα των περασμένων δεκαετιών τόσο σε ενεργητική όσο και σε παθητική ασφάλεια. Με τα λάστιχα να βρίσκονται σε άλλο επίπεδο συγκριτικά με παλιότερα. Με ασφαλείς εθνικές οδούς που φτάνουν σχεδόν παντού. Με όλες αυτές τις παραμέτρους, τα όρια αντί να αυξάνονται ''μειώνονται''. Το θέατρο του παραλόγου!

Τα όρια ισχύουν για όλα τα αυτοκίνητα, δεν μπορείς να γίνει διαχωρισμός με βάση την παλαιότητα, gsr 2 κτλ, οπότε πρέπει να καλύπτουν και τα αυτοκίνητα 30+ ετών που κυκλοφορούν ακόμη ... δυστυχώς

Όπως είπα και στον φίλο, τα 120 στην ευθεία της Θήβας ή της Λάρισας πχ είναι ήδη λίγα ακόμη και για τα παλιότερα αυτοκίνητα (και υπάρχουν εκατομμύρια παράλογα όρια σε απίθανα σημεία στην επικράτεια). Γενικότερα το θέμα δε χρίζει ιδιαίτερης συζήτησης καθώς όλοι γνωρίζουμε πως τα παράλογα όρια φέρνουν και τρομακτικά έσοδα στα ταμεία. Κανέναν υψηλά ιστάμενο δεν ενδιαφέρει η ασφάλεια στους δρόμους γιατί αν τους ενδιέφερε θα έστρωναν σωστή άσφαλτο! Για μένα το σημαντικότερο είναι να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας (δεν το λέω προσωπικά αλλά γενικά).

Ο Άλντους Χάξλεϋ πριν πολλές δεκαετίες είχε πει πως η τεχνολογική πρόοδος μας έδωσε πιο αποτελεσματικά μέτρα για να οπισθοδρομήσουμε. Που να ήξερε...

Με αυτοκίνητα που έχουν ένα κάρο συστήματα ασφαλείας και είναι κλάσεις ασφαλέστερα από εκείνα των περασμένων δεκαετιών τόσο σε ενεργητική όσο και σε παθητική ασφάλεια. Με τα λάστιχα να βρίσκονται σε άλλο επίπεδο συγκριτικά με παλιότερα. Με ασφαλείς εθνικές οδούς που φτάνουν σχεδόν παντού. Με όλες αυτές τις παραμέτρους, τα όρια αντί να αυξάνονται ''μειώνονται''. Το θέατρο του παραλόγου!

@gtsartsal said in Νοτιοδυτική Ροδόπη-Παραποτάμιο μονοπάτι Νέστου 8-6-2025:

Η γραμμή είναι μία και από Δράμα πάει Παρανέστι, Σταυρούπολη, κατεβαίνει Τοξότες, μετά πάει Ξάνθη και συνεχίζει μέχρι Αλεξανδρούπολη και Ορμένιο.

Όσο δεν υπήρχε η Εγνατία οδός, και η διαδρομή με αυτοκίνητο ήταν λίγο πιο γρήγορη είχε κίνηση, ζήτηση και γινόταν μια σχετική συντήρηση.
Με την ολοκλήρωση της Εγνατίας, ελάχιστοι χρησιμοποιούσαν πλέον τρένο και την παράτησαν εντελώς.....

Ωραίος δεν το γνώριζα. Πίστευα ότι ήταν ξεχωριστή γραμμή. Κρίμα που την παράτησαν. Συνέφερε και τους εργολάβους της Εγνατίας η απαξίωση του σιδηρόδρομου όπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

@criuser said in Νοτιοδυτική Ροδόπη-Παραποτάμιο μονοπάτι Νέστου 8-6-2025:

Η γραμμή δεν λειτουργεί εδώ και λίγα χρόνια, αλλά όχι ακριβώς έτσι.

Υπάρχει θέμα στην γραμμή από τις Σέρρες μέχρι τους Τοξότες και πρέπει να πηγαίνεις με βραδυπορία 20-30 χαω, οπότε μόνο εμπορικά τρένα περνάνε.

Τα επιβατικά σταματάνε Σέρρες και από Ξάνθη μέχρι Ορεστιάδα.

Προσοχή για να μη μπερδευτούμε, η συγκεκριμένη σιδηροδρομική γραμμή των στενών του Νέστου δεν είναι η κεντρική που πήγαινε Αλεξανδρούπολη αλλά από τους Τοξότες πήγαινε βόρεια στη Σταυρούπολη παράλληλα με το ποτάμι, δίπλα στο μονοπάτι που έκανα. Σταματούσε και Τοξότες η κεντρική βέβαια αλλά αυτή χώνεται μέσα στα βουνά με βόρεια κατεύθυνση.

Βρήκα μια παλιά φωτογραφία του 1949

@otso said in Νοτιοδυτική Ροδόπη-Παραποτάμιο μονοπάτι Νέστου 8-6-2025:

Εψαξα και το βρηκα .
Μπηκε στα υποψιν , ελπιζω να τα καταφερω αν και ΑΜΕΑ
Βεβαια φθινοπωρο αργα .
Η γραμμη λειτουργει ;

Με το καλό φίλε αξίζει! Δεν πρέπει να λειτουργεί η γραμμή εδώ και κάποιες δεκαετίες.

@george-0 said in Νοτιοδυτική Ροδόπη-Παραποτάμιο μονοπάτι Νέστου 8-6-2025:

Αλλη μια πολυ ωραια ταξιδιωτικη αναφορα. Ειχα παει ενα Πασχα προς τα εκει. Ειχαμε κανει Kayak 2 ατομων σε καποιο κομματι του Νεστου. Καταπληκτικο ποταμι σιγουρα το μεγαλυτερο σε πλατος που εχω βρεθει.

Επισης καναμε μια επικη πεζοπορια στα Θρακικα μετεωρα οπου ειδαμε κοπαδι αγριων αλογων. Στο τελος της διαδρομης ειχαν κανονισει να φαμε απο πομακους οι οποιοι ειχαν στρωσει κουβερτες κατω απο τα δεντρα και ειχαν μεγαλες κατσαρολες με ρυζι και μοσχαρι.

Αξεχαστη εκδρομη και απο αλλες πλευρες.

Τρομερή εμπειρία μου ακούγεται το τελευταίο με το παραδοσιακό φαγητό των Πομάκων κάτω από τα δέντρα! Στα Θρακικά Μετέωρα επίσης πήγα πριν 2 χρόνια με μηχανή όμως. Φτάνει και κακοτράχαλος δρόμος κοντά τους.

Να είσαι καλά φίλε!

Υπέρβαση: Η ενέργεια η οποία υπερβαίνει τα επιτρεπόμενα, τα καθορισμένα ή και τα συνηθισμένα όρια. Γιατί φτάνει ένας άνθρωπος σε μια τέτοια ενέργεια? Ένας λόγος είναι γιατί δεν υπάρχει τρόπος να πραγματοποιήσει κάτι αν κινηθεί μέσα σε αυτά τα όρια που αναφέρθηκαν, συνεπώς πρέπει να τα υπερβεί. Ένας άλλος λόγος και ίσως το ίδιο σημαντικός είναι γιατί απλά μπορεί να κάνει την υπέρβαση και αυτό αποτελεί ένα κίνητρο από μόνο του.

Για πρώτη φορά βρέθηκα στη Ροδόπη με το Qashqai και επίσης για πρώτη φορά έγραψα συνολικά 1380km σε μια μέρα. Μέχρι τη Λάρισα η διαδρομή και στο πήγαινε αλλά και στο έλα έγινε από την παλιά εθνική, ενώ από εκεί και πάνω από την καινούργια. Είναι κάτι που συνέφερε αρκετά καθώς τα διόδια είναι πολύ φθηνά από τη Λάρισα μέχρι την Ξάνθη. Επίσης πάντα προτιμώ τον παλιό δρόμο αντί της βαρετής εθνικής. Πράγματι κάποια στιγμή στην επιστροφή είχα βαρεθεί αρκετά μέχρι να μπω στον παλιό δρόμο για Φάρσαλα. Μόλις μπήκα ζωντάνεψα αμέσως για ευνόητους λόγους.

Λίμνη Βόλβη

Νοτιοδυτικές παρυφές της Ροδόπης.

Από την έξοδο της Εγνατίας για Εύλαλο και Τοξότες έφτασα στον οικισμό Γαλάνη από όπου ξεκινά το φανταστικό παραποτάμιο μονοπάτι του Νέστου.

Youtube Video

Λόγω 3μέρου είχε αρκετό κόσμο και η εύρεση πάρκινγκ κόστισε λίγο χρόνο. Βέβαια δεν είχα κάποια σπουδαία ετοιμασία να κάνω, δηλαδή έτσι όπως ήμουν με τη βερμούδα και τα αθλητικά παπούτσια ξεκίνησα αμέσως να περπατάω.

Το μονοπάτι είναι βατό ακόμη και για μικρά παιδιά, ειδικά στην αρχή του που είναι πλακόστρωτο.

Δημιουργήθηκε από τους εργάτες της σιδηροδρομικής γραμμής. Παρακάτω θα δείτε και τις γραμμές του τραίνου και σήραγγες.

Μαγικό τοπίο. Ιδιαίτερη εμπειρία.

Η σιδηροδρομική γραμμή που λέγαμε.

Λαξευμένος βράχος για να δημιουργηθεί πέρασμα. Φανταστείτε σφυριά και καλέμια. Δε νομίζω να χρησιμοποιήθηκε δυναμίτης αλλά δεν παίρνω και όρκο.

Συνεχίζοντας παράλληλα με τη γραμμή. Το μονοπάτι είναι τεράστιο και φτάνει μέχρι τη Σταυρούπολη όπως και η σιδηροδρομική γραμμή φυσικά. Εννοείται δεν είχα έρθει για να το περπατήσω ολόκληρο. Θα έπρεπε να ζούμε σε άλλο πλανήτη με μεγαλύτερη μέρα!

Προχώρησα βέβαια αρκετά!

Κάποια στιγμή το μονοπάτι μπήκε σε πυκνό δάσος.

Και ξαναβγήκε σε σημεία με εκπληκτική θέα στους μαιάνδρους του Νέστου.

Η αλήθεια είναι ότι η ζέστη ήταν αρκετή καθώς το υψόμετρο της περιοχής είναι σχεδόν 70 μέτρα. Γενικά τα χαμηλά υψόμετρα δε μου αρέσουν τέτοια εποχή για περπάτημα αλλά έπρεπε να εκμεταλλευτώ τη μεγάλη μέρα του Ιουνίου.

Κάποια στιγμή πέτυχα και έναν ψαρά που ήταν μέσα στο ποτάμι. Η αλήθεια είναι ότι ζήλεψα λίγο με τη ζέστη που επικρατούσε.

Ένα τρομερό πέρασμα που δημιουργήθηκε για σύντομη παράκαμψη. Από τα εντυπωσιακότερα σημεία του μονοπατιού.

Συνεχίζοντας με τον Νέστο πάντα δίπλα μου.

Μπαίνοντας ξανά σε σημείο με λαξευμένους κατακόρυφους βράχους.

Όπως είδατε και στην προηγούμενη φωτογραφία. Πλέον το μονοπάτι έμπαινε σε αρκετά πυκνή βλάστηση. Ο καύσωνας και η υψηλή υγρασία λόγω του ποταμού είναι κακός συνδυασμός.

Σε αυτό το σημείο πέτυχα τον Δημήτρη, έναν Λαρισαίο φοιτητή που σπουδάζει στην Ξάνθη και είχε έρθει και αυτός εκεί για να περπατήσει το μονοπάτι. Μου είπε ότι λίγα μέτρα παραπέρα έχει πολλά φίδια ακόμη και μέσα στο μονοπάτι. Δυστυχώς δεν είχα πάρει μαζί το μπατόν λόγω της ευκολίας του μονοπατιού. Σίγουρα θα βοηθούσε για να συνεχίσω. Είχα ήδη βέβαια διεισδύσει ήδη μια ώρα και παραπάνω μέσα στο φαράγγι και είχα μάλλον δει τα καλύτερα σημεία του. Έπρεπε να επιστρέψω στο αυτοκίνητο γιατί είχα και κάποιες χωμάτινες διαδρομές να κάνω στις νοτιοδυτικές παρυφές της Ροδόπης.

Από τους Τοξότες ένας χωματόδρομος με οδήγησε στον ερειπωμένο οικισμό Αγέλη. Μόνο κάποιοι βοσκοί πλέον πηγαινοέρχονται από το χωριό λόγω των ζωντανών που έχουν εκεί.

Youtube Video

Αρκετά ερείπια.

Τα νοτιοδυτικά τμήματα της Ροδόπης στο βάθος.

Από την Αγέλη ξεκίνησα να ανεβαίνω πια προς τον ορεινό όγκο του Γρόνθου και του Αχλαδόβουνου. Ο δρόμος από τα πρώτα μέτρα έδειχνε ότι δε βγαίνει αλλά είπα να συνεχίσω μέχρι όσο πάει. Δεκαετίες παρατημένος και μεγάλο σπαστήρι.

Youtube Video

Κάποια στιγμή σε μια φουρκέτα πέτυχα αυτό και δε μπορώ να καταλάβω τι αυτοκίνητο είναι καν. Για πείτε γνώμες! Εν τω μεταξύ πως διάβολο έγινε αυτό? Δεν το έχω ξαναδεί ποτέ σε χωματόδρομο!

Φανταστικό σημείο της διαδρομής!

Στην τοποθεσία Γρόνθος, από την ομώνυμη κορυφή που βρίσκεται ακριβώς από πάνω. Αν έστριβα δεξιά θα κατευθυνόμουν προς το Αχλαδόβουνο αλλά δεν υπήρχε χρόνος για περαιτέρω διερεύνηση.

Έτσι έκοψα αριστερά με στόχο να βγω στην Ίμερα, έναν ακόμη ερειπωμένο οικισμό ο οποίος όμως δείχνει να έχει 2-3 σπίτια που ίσως χρησιμοποιούνται. Φυσικά δεν είχα ιδέα για το αν βγαίνει ο δρόμος γιατί τα πάντα έδειχναν παρατημένα. Πάντως συνέχισε σε ακόμα χειρότερο τερέν. Ευτυχώς όμως ήταν σπαστήρι με φυτευτές και όχι με μαλακό έδαφος που γίνεται σώβρακο από τις βροχές και δημιουργούνται τεράστια λούκια ή διαλύεται τελείως.

Youtube Video

Η ζούγκλα της Ροδόπης. Μοναδικές εικόνες!

Άφιξη στην Ίμερα

Κατάβαση προς Τοξότες από τον ασφάλτινο δρόμο πλέον. Ωραία θέα που θα ήταν ακόμα καλύτερη το χειμώνα φυσικά.

Ένα κλασσικό τζαμί στους Τοξότες όπως συναντάμε συνήθως στα Πομακοχώρια. Υπάρχει και εκκλησία στο χωριό βέβαια. Σε άλλα χωριά υπάρχουν μόνο τζαμιά. Γενικότερα οι εικόνες αυτές είναι κάπως ξένες για όσους δε μένουν κοντά στα μέρη αυτά. Σκεφτείτε τώρα να περνάγατε από χωριά της Πίνδου και αντί για τις εκκλησίες και τα πλατάνια στις κεντρικές πλατείες να βλέπατε τζαμιά. Θα ήταν κάπως άκυρες εικόνες βάσει αυτών που έχουμε συνηθίσει. Βέβαια με αυτούς που έχουμε μπλέξει στο τιμόνι της χώρας, δε θα μου κάνει εντύπωση αν ξυπνήσω μια μέρα και δω τη Μητρόπολη να έχει γίνει τζαμί!

Επιστροφή περίπου στις 11 το βράδυ, αρκετά κουρασμένος, όχι όμως όσο θα περίμενα. Όπως είπα και νωρίτερα, περισσότερο με κούρασαν τα βαρετά χιλιόμετρα Θεσσαλονίκης-Λάρισας παρά η υπόλοιπη διαδρομή. Και με τη μηχανή θυμάμαι με κούραζαν αυτές οι βαρετές ευθείες. Βέβαια για να είμαι δίκαιος, είναι απαραίτητα για να βγουν άκοπα τα μισά χιλιόμετρα της εξόρμησης. Αλλιώς τα νούμερα δε βγαίνουν.

Ακόμη μια εξόρμηση λοιπόν που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα την κάνει κάποιος λογικός άνθρωπος καθώς θα περιμένει ένα 3μερο ας πούμε για να πάει. Δεν έχουν όλοι αυτήν την πολυτέλεια φυσικά, οπότε ή θα πήγαινα έστω και έτσι, ή δε θα πήγαινα ποτέ. Στο τέλος μετράνε αυτά που έκανες και όχι αυτά που θα ήθελες να κάνεις.

Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!