Ο καιρός την προηγούμενη Κυριακή δεν ευνοούσε για κάποια θαλάσσια εξόρμηση στα σημεία που με ενδιέφεραν, οπότε είπα να κάνω μια σχετικά απαιτητική ορειβασία μετά από καιρό. Μεταξύ της γνωστής πλέον παραλίας Θαψά και του Μετοχίου υπάρχει μια μυστηριώδης και δυσπρόσιτη παραλία. Είναι η παραλία Ναυτικός ή Ναυτικό σύμφωνα με το google maps.
Αρκετό καιρό την είχα εντοπίσει και την είχα μέσα στη λίστα με τα πράγματα που θα προσπαθήσω να κάνω πριν πεθάνω. Όπως παρατηρήσατε, δεν υπάρχει κανένας δρόμος που να φτάνει καν κοντά σε αυτήν οπότε προσεγγίζεται μόνο από θάλασσα ή από ένα σχετικά απαιτητικό ορειβατικό μονοπάτι.
Η διαδρομή που ακολούθησα ήταν η κλασσική για Στενή και Μετόχι. Νωρίς το πρωϊ η καιρική αστάθεια προσέφερε μαγικές εικόνες!
Λίγο μετά το Μετόχι μπήκα αριστερά σε δύσβατο αδιέξοδο χωματόδρομο ο οποίος οδηγούσε σε παλιά μαντριά.
Youtube Video
Η τοποθεσία που σταμάτησα ήταν φανταστική. Στους ορειβατικούς χάρτες ονομάζεται Τραπεζά.
Από εκεί ξεκινά ένα πολύ παλιό μονοπάτι το οποίο δεν έχω ιδέα για ποιό λόγο ανοίχτηκε. Μου φαίνεται λίγο δύσκολο να ανοίχτηκε αρκετά παλιά κιόλας για να κάνει μπάνιο ο κόσμος στην παραλία Ναυτικού.
Σαφέστατα τα χρόνια περνάνε και δε βρίσκεται σε καλή κατάσταση. Μπορεί να προσεγγίζω μια παραλία, το μονοπάτι όμως είναι καθαρά ορειβατικό. Παπούτσια ορειβατικά απαραίτητα, το μπατόν σημαντικό, εμπειρία επιθυμητή προς απαραίτητη καθώς είναι εύκολο κάποιος να χάσει το μονοπάτι λόγω ελλιπούς σήμανσης.
Ας πούμε εγώ το έχασα κάποιες φορές και στο πήγαινε και στο έλα. Το ξαναβρήκα όμως επειδή ήξερα προς τα που πάει. Κάποιος που δε γνωρίζει μπορεί να κατέβει χαμηλότερα και να μπλέξει στο φαράγγι. Θέλει προσοχή.
Να σημειωθεί πως το μονοπάτι ξεκινά από τα 500 υψομετρικά μέτρα και καταλήγει στη θάλασσα. Και η ιδιαιτερότητα της κατάστασης είναι ότι οι 2+ ώρες που απαιτούνται για να φτάσει κανείς στην παραλία είναι αρκετές για να κουράσουν μύες και γόνατα λόγω μεγάλων κλίσεων σε ορισμένα σημεία και σαθρότητας του εδάφους. Και μετά πρέπει κανείς να τα ανέβει όλα όσα κατέβηκε. Θέλει καλή φυσική κατάσταση, δεν αστειεύεται.
Χαμηλά κοιτούσα το τεράστιο ρέμα της Καρυάς όπως λέγεται και ήμουν περίεργος για το αν θα μπορούσε να γίνει κατάβαση και από εκεί μέχρι τη θάλασσα χωρίς εξοπλισμό. Δεν έδινα πολλές πιθανότητες βέβαια γιατί ξέρω τι εστί Εύβοια γενικώς...
Μερικοί ορειβατικοί κούκοι βρίσκονται διάσπαρτοι αλλά δυστυχώς δεν αρκούν για τη σωστή πλοήγηση καθώς είναι λίγοι.
Τα περάσματα πάντως είναι εκπληκτικά. Από τη δεξιά πλευρά έφτασα στο σημείο που τραβάω τη φωτογραφία.
Σε αυτό το σημείο διέκρινα την εντυπωσιακή παραλία Ναυτικού. Σε ευθεία απόσταση δεν πρέπει να είναι πάνω από 500 μέτρα. Όμως η ανύψωση του βουνού είναι πολύ απότομη και χρειάζεται δουλίτσα ακόμα.
Ακόμη ένα εντυπωσιακό πέρασμα
Απο χαμηλά, εκεί που βρίσκεται η εσοχή των κατακόρυφων βράχων, φαινόταν κάτι σαν αρχαία οχύρωση.
Τελικά έκανα μια παράκαμψη καθώς με έφαγε η περιέργεια να δω αν πράγματι υπήρχε κάτι φτιαγμένο από ανθρώπινο χέρι και αν η εσοχή έκρυβε κάποιο ενδιαφέρον σπήλαιο. Τελικά δεν ίσχυε τίποτα από τα δύο, ήταν οφθαλμαπάτη από χαμηλά.
Η πανοραμική θέα όμως ήταν ασύλληπτη.
Συνεχίζοντας στο μονοπάτι πια προς τα κάτω.
Έχοντας μπει σε ένα μικρό δασωμένο κομμάτι. Διέκρινα κάποια παλιά κτίσματα λίγο πιο πάνω. Πιθανότατα υπήρχαν βοσκοί παλιότερα εδώ. Αυτό ίσως έλυσε και την απορία μου για το ποιός άνοιξε και χρησιμοποιούσε το μονοπάτι.
Έχοντας φτάσει κυριολεκτικά πάνω από την παραλία η οποία όσο κοντά δείχνει, αλλο τόσο μακριά είναι. Απο εδώ ξεκινάει η πολύ απότομη κατάβαση για γερά νεύρα.
Σε πολλά σημεία έβλεπα περιττώματα γιδιών και αυτός είναι ο λόγος που αυτό το μονοπάτι δεν έχει κλείσει τελείως. Πλέον το συντηρούν τα γίδια!!! Τα πέτυχα μετά στην παραλία.
Έχοντας κατέβει κάποια μέτρα. Διακρίνεται χαμηλά η κατάληξη του ρέματος.
Κοιτώντας από μερικά σημεία, αδυνατούσα να καταλάβω πως διάβολο πάει το μονοπάτι και σε ποιό σημείο θα με κατεβάσει στο επίπεδο της θάλασσας.
ΘΑΥΜΑ, ΘΑΥΜΑ! Σε διαδρομή 2 ωρών χωρίς το παραμικρό κόκκινο σημάδι, βρέθηκε σημάδι καρφιτσωμένο πάνω σε δέντρο λίγο πριν φτάσω στην παραλία. Δεν ξέρω, απορώ με μερικά πράγματα. Ποιός έβαλε μόνο εδώ σημάδι και αν είχε βάλει και αλλού πού πήγαν???
Λίγο πριν το μονοπάτι με οδηγήσει στο ρέμα. Ενδεικτική η φωτογραφία της απαιτητικότητας της κατάβασης.
Επίσης ενδεικτική η φωτογραφία του πόσο καλά είχε φτιαχτεί κάποτε αυτό το μονοπάτι. Εντυπωσιακό. Και δεν υπάρχει πουθενά σε χάρτες να σημειωθεί. Εγώ από το δορυφόρο είχα διακρίνει μερικά κομμάτια του και αποφάσισα να το ακολουθήσω αλλά είχα σοβαρές αμφιβολίες για το αν θα βγαίνει κάτω.
Σας είπα προηγουμένως για τη σκέψη που έκανα, για το αν θα μπορούσε να κατέβει κανείς από πάνω και μέσα από το φαράγγι. Μόλις το μονοπάτι συναντήθηκε με το ρέμα πήγα μόλις 20 μέτρα απόσταση προς τα πάνω για να δω πως πηγαίνει. Η απάντηση ήρθε σύντομα για την προσπελασιμότητα του φαραγγιού 
Μόνο με εξοπλισμό θα μπορούσε κανείς να το κατέβει.
Πορεία μέσα στο ρέμα προς την παραλία. Βρίσκομαι πια στο επίπεδο της θάλασσας.
Προς μεγάλη μου έκπληξη υπήρχε ένα παλιό κτίσμα εκεί.
Έχοντας φτάσει στην παραλία και κοιτώντας πίσω. Φίλε, μέχρι και εγώ που κοιτάω αυτό το πράγμα απορώ πως και από που έφτασα μέχρι εδώ. Είναι όμως κάτι πραγματικά εντυπωσιακό το να βλέπεις αυτήν την εικόνα και να σκέφτεσαι ότι υπάρχει πέρασμα που βγάζει ψηλά στον κεντρικό δρόμο Μετοχίου- Κύμης.
Στο κέντρο της παραλίας υπάρχουν κάποιοι μεγάλοι βράχοι και ένα μικρό εικονοστάσι.
Η θέα προς τα βόρεια τρομερή. Αριστερά η Δίρφη, δεξια ο Πυξαριάς και το Γερακοβούνι. Εν τω μεταξύ, ο καιρός δεν ήταν άσχημος μέχρι εκείνη την ώρα και για καγιάκ. Βέβαια χάλασε απότομα και αυτό ήταν μέσα στις προβλέψεις, οπότε δεν άξιζε το ρίσκο εξ'αρχής.
Βίντεο με τα καλύτερα σημεία της προσέγγισης που αποτυπώνει το τοπίο με μεγαλύτερη ακρίβεια.
Youtube Video
Επιστροφή στο αυτοκίνητο και βουρ προς τα πίσω πάλι. Στο βάθος οι Σποράδες. Φουλ καθαρή η ατμόσφαιρα!
Λίγο μετά το Μετόχι έκοψα δεξιά σε βατό χωματόδρομο ο οποίος με έβγαλε λίγο πριν την παραλία Χιλιαδού.
Youtube Video
Από τη Χιλιαδού έφτασα στη Λάμαρη μέσω μιας δύσβατης χωμάτινης διαδρομής υψηλής κλίσης.
Youtube Video
Πέτυχα και έναν Βιταραίο (Γάτε αφιερωμένη #monovitara)! Ο δρόμος είναι πολύ στενός εν τω μεταξύ. Σε μερικά σημεία θα χρειαστούν αρκετά μέτρα όπισθεν για να καταφέρεις να ξεμπλέξεις.
Το τοπίο είναι μαγικό σε αυτή τη διαδρομή!
Λίγο πριν τη Λάμαρη.
Από τη Λάμαρη συνέχισα και κατέβηκα στην παραλία Κοκκινιάς. Είχα ξαναπάει αλλά με μηχανή. Ο δρόμος σαν να έχει χαλάσει αρκετά μου φάνηκε! Δε ρίσκαρα να κατέβω στα Λιβαδάκια ή Γερμανού (προς απογοήτευση του φίλου Γάτου) γιατί είναι αρκετά δύσκολη η διαδρομή και η ώρα ήταν πολύ περασμένη για ηρωϊσμούς! Κάποια άλλη μέρα με χρόνο ίσως το δοκιμάσω, για να υπάρχει και αρκετός χρόνος για να έρθουν να με μαζέψουν ή για τις χωματουργικές εργασίες που θα απαιτηθούν
Youtube Video
Τρομερό σημείο κατεβαίνοντας με αρκετές σπηλιές στους απέναντι βράχους.
Άφιξη στην παραλία.
Απόλυτη ηρεμία ειδικά τέτοια εποχή.
Η πορεία προς τα πίσω.
Επιστροφή και σε πρώτο πλάνο οι Στρόπωνες. Μεγάλο χωριό με αρκετή ζωή για τα δεδομένα της περιοχής. Στο βάθος το εντυπωσιακό Ξηροβούνι με μέγιστο υψόμετρο το έτος της άλωσης της Πόλης από τους Οθωμανούς!
Μια ωραία καινούργια συνήθεια που έχω αποκτήσει είναι να αποφεύγω την Αρτάκη και τα πέριξ της όπως ο διάολος το λιβάνι. Πάω από Πισσώνα και βγαίνω στον Λήλαντα ποταμό από τον περιφερειακό δρόμο. Είναι κύκλος αλλά τουλάχιστον αποφεύγω την εμετική κίνηση μέσα στην Αρτάκη.
Όπως έχω γράψει ξανά στο παρελθόν, οι περισσότεροι Αθηναίοι συνήθως την Εύβοια την έχουμε σαν μια εναλλακτική λύση όταν παντού βρέχει, ή σαν μια φθηνή λύση καθότι πολύ κοντά μας. Το αρνητικό είναι ότι μάλλον θα έπρεπε να είναι η πρώτη μας επιλογή, αλλά δεν το έχουμε κατανοήσει ακόμα. Δεν πειράζει, κάποτε θα το κατανοήσουν άλλοι για μας...
Να είστε όλοι καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!
