Πολλές φορές αναρωτιέμαι. Ζούμε σε μια χώρα με ατελείωτη ακτογραμμή και βουνά σε απόσταση αναπνοής και η επίσκεψη της πλειοψηφίας σε αυτά είναι μόνο κάποιες συγκεκριμένες μέρες. Οι παραλίες το χειμώνα είναι άδειες. Τα βουνά το καλοκαίρι επίσης. Γεμίζουν μόνο κάποια συγκεκριμένα λόγω χιονοδρομικών για όσο έχει κατάλληλο χιόνι. Αναρωτιέμαι λοιπόν πως είναι δυνατόν να έχουμε τόση ποικιλία σε τοπία δίπλα μας και οι πλατείες τόσο στις μεγάλες πόλεις, όσο και στην επαρχία, να είναι γεμάτες.
Κουλτούρα? Έλλειψη ενδιαφερόντων ή χρημάτων? Απλή σαπίλα? Όλα μαζι? Κάτι άλλο? Στο εξωτερικό πάντως, ακόμη και στα ψυχρότερα κλίματα, δεν είδα πουθενά παρόμοια φιλοσοφία. Υπάρχει κόσμος ας πούμε που το καλύτερο πράγμα που έχει σε κοντινή απόσταση είναι ένα ποτάμι. Για να δει θάλασσα ή βουνό πρέπει να κάνει κανονικό ταξίδι. Σκεφτείτε πόσο τυχερούς θεωρούν τους ανθρώπους με τόσα πολλά και διαφορετικά μέρη δίπλα τους...
Από την αρχή της ενασχόλησής μου με το kayaking, είχα κυκλώσει το ακρωτήριο Μελαγκάβι και την θαλάσσια προσέγγιση της βόρειας πλευράς όπου βρίσκονται οι γνωστές-άγνωστες παραλίες Στέρνα και Μυλοκοπή.
Οι συνθήκες ήταν εκ πρώτης όψεως ιδανικές οπότε βρέθηκα ταχύτατα στη Λίμνη Ηραίου ή Βουλιαγμένης ή κατά την αρχαιότητα Γοργόπις ή Εσχατιώτις.
Εκεί σπατάλησα λίγη ώρα να περιεργαστώ το καινούργιο μου σκάφος. Γενικά δε μου αρέσουν οι αλλαγές αν κάτι με έχει βολέψει, εδώ όμως όφειλα να ανέβω κατηγορία καθώς το σπορ με τράβηξε (και το φθηνό Κ2 είχε αρχίσει να πνέει τα λοίσθια) .
Το καγιάκ είναι Spinera Hybris 410, ένα μέτρο μεγαλύτερο από το προηγούμενο, με drop stitch πάτο που φουσκώνει στα 8 psi και ενισχυμένα πλαϊνά μπαλόνια PVC χαμηλού προφίλ για καλύτερη απόδοση και πολύ μικρότερη επιρροή από ανέμους, κάτι που τα καγιάκ με μεγάλα μπαλόνια πάσχουν σημαντικά.
Έχοντας περάσει το μικρό κανάλι που ενώνει τη λίμνη με τον Κορινθιακό κόλπο όπως είδατε στην προηγούμενη φωτογραφία και κινούμενος προς τον γνωστό φάρο Μελαγκάβι.
Με το καλημέρα κινούμαι με 1,5 χιλιόμετρο παραπάνω συγκριτικά με το παλιό καγιάκ. Και αν σας φαίνεται λίγο, θα σας πω ότι πρόκειται για μια διαφορά 30% στο φάσμα των 5-6 χιλιομέτρων ανά ώρα.
Και αυτό χρησιμοποιώντας τα παλιά φθηνά κουπιά που βρίσκονταν στη συσκευασία του Intex.
Σίγουρα με ένα ποιοτικότερο κουπί το χάσμα θα αυξηθεί.
Εντυπωσιακό σπήλαιο με έναν μικρό σταλαχτίτη και σταλαγμίτη στο κέντρο του.
Το μέρος είναι απρόσιτο από ξηρά αλλά αυτό το στοιχείο είναι που δίνει αυτές τις εικόνες.
Εδώ μια ωραία εσοχή και πάνω δεξιά διακρίνεται το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου. Είχα πάει πριν κάποια χρόνια και η θέα είναι εντυπωσιακή από εκεί ψηλά.
Βρίσκομαι σε οπτική επαφή με τον φάρο Μελαγκάβι.
Ακριβώς από κάτω υπάρχει μια μικρή παραλία και ο ναός της Ήρας. Η περιοχή κατοικήθηκε και μεταγενέστερα επί Ρωμαϊκής εποχής όπου χτίστηκε μια αγροικία.
Εντυπωσιακός πολυφωτογραφημένος βράχος αλλά από ψηλά. Σπάνια θα βρείτε εικόνες μέσα από τη θάλασσα.
Πλησιάζοντας το ακρωτήρι.
Έχοντας περάσει από τη βόρεια πλευρά. Μερικές πληροφορίες για τον φάρο. Χτίστηκε το 1897 και λειτουργούσε με πετρέλαιο. Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου παρέμεινε σβηστός και επαναλειτούργησε το 1947. Το 1982 έγινε ηλεκτρικός. Από το 2001 θεωρείται ιστορικό διατηρητέο μνημείο.
Youtube Video
Ακόμα μερικά γλυπτά της θάλασσας.
Τα γλυπτά αυτού του υπαίθριου μουσείου δεν περιορίζονται μόνο μέσα στη θάλασσα αλλά και έξω από αυτήν.
Η καταπράσινη βόρεια πλευρά του ακρωτηρίου. Ταυτόχρονα πολύ άγρια και βραχώδης. Δεν υπάρχουν καθόλου παραλίες για αρκετά χιλιόμετρα.
Το τοπίο αποζημιώνει με το παραπάνω τον κόπο μου.
Εντυπωσιακό γλυπτό
Έχοντας πλησιάσει στο ακρωτήριο της Στέρνας.
Το οποίο αποτελείται επίσης από άγριους γεωλογικούς σχηματισμούς.
Μόλις πέρασα το ακρωτήρι ο καιρός αγρίεψε αρκετά. Αέρας και θάλασσα πολύ ανακατεμένη. Κανένα πρόβλημα φυσικά για το καγιάκ αλλά προφανώς η ταχύτητά μου μειώθηκε αισθητά.
Το ακρωτήρι όπως το κοιτάω πίσω μου. Εντυπωσιακό!
Η παραλία της Στέρνας είναι προστατευμένη από τον καιρό. Κάποιοι προσπάθησαν να φτιάξουν ξενοδοχείο εδώ και χρόνια αλλά είναι ακόμα ημιτελές. Είχα έρθει πριν αρκετά χρόνια από τη χωμάτινη διαδρομή που φτάνει στην παραλία.
Στο βάθος υπάρχει μια ταβέρνα. Μιας και το σπορ μου ανοίγει την όρεξη σκέφτηκα για λίγο μήπως φάω κανά κοψίδι!
Συνήλθα σύντομα όμως. Αυτός ο πελώριος βράχος είναι που προστατεύει την παραλία από τον αέρα και το κύμα.
Όση ώρα περίμενα στην παραλία ο αέρας έκοψε λίγο και μου έδωσε την ευκαιρία να συνεχίσω μέχρι την παραλία της Μυλοκοπής. Όχι ότι θα είχα πρόβλημα απλά όπως και να το κάνουμε όταν έχω κόντρα καιρό και κύμα είναι λίγο πρήξιμο @@.
Φανταστική και η συνέχεια προς Μυλοκοπή.
Έχοντας φτάσει λίγα μέτρα από την παραλία Μυλοκοπή.
Χαρακτηριστικό το σπιτάκι στη μέση της παραλίας. Δεν έχω πάει με το Qashqai ακόμα. Με τη μηχανή παλιότερα είχα κατέβει μερικές φορές.
Επιστροφή περισσσότερο γιαλό γιαλό γιατί κάποιους κόλπους στο πήγαινε τους παρέκαμψα για να φτάσω ταχύτερα στη Μυλοκοπή.
Τελικά υπάρχει μια και μοναδική παραλία από τη Στέρνα μέχρι την παραλία στον ναό της Ήρας! Προσβάσιμη μόνο από τη θάλασσα.
Ακόμη ένα εντυπωσιακό πέρασμα που έχασα πηγαίνοντας!
Μετά από σχεδόν 6 ώρες (με τα χασομέρια) επέστρεψα στη λίμνη. Ήταν 3 το μεσημέρι οπότε είχε περισσέψει λίγος χρόνος για να κάνω επιτέλους μια διαδρομή που ήθελα να κάνω αρκετά χρόνια αλλά ποτέ δεν τύχαινε. Λίγο μετά τα Πίσια προς Σχίνο, δε μπήκα δεξιά στο δρόμο που πάει για το δενδρόσπιτο αλλά στον επόμενο που καταλήγει στη Μαυρολίμνη.
Youtube Video
Εντυπωσιακή διαδρομή και ακόμα δεν έχω δει τίποτα φυσικά.
Εκκλησάκι Αγίας Μαρίνας.
Συνέχεια της διαδρομής η οποία αποδείχθηκε λίγο δυσκολούτσικη. Μάλιστα θα ήταν τελείως απροσπέλαστη αν δεν είχαν περάσει τζηπάδες να ανοίξουν ορισμένα σημεία που να περνάει οριακά αυτοκίνητο!!!
Youtube Video
Ας πούμε δείτε ένα σημείο της διαδρομής!!! Αναρωτιέμαι πόσο καιρό θα αντέξει πριν καταρρεύσει ολόκληρος ο δρόμος!
Διακρίνεται η αιχμηρή βραχώδης κορυφή Μεγάλη Ντουσκιά με υψόμετρο 1.068m. Εγώ βρίσκομαι χονδρικά περίπου στα 700m ύψος.
Χαμηλά Σχίνος και Αγία Σωτήρα. Φανταστική θέα!
Πλησιάζοντας το ρέμα Ζουργιά το οποίο φαινόταν πραγματικά τεράστιο από τη δορυφορική εικόνα και αμφέβαλλα για την προσπελασιμότητά του!
Πράγματι είναι εντυπωσιακά τεράστιο. Και όμως περνούσε!
Η ώρα ήταν περασμένη και ήταν ρίσκο να συνεχίσω προς Μαυρολίμνη οπότε κατέβηκα έναν σαθρό δρόμο υψηλής κλίσης ακριβώς δίπλα στο ρέμα που κατεβαίνει καρφί στις Βαμβακιές.
Η κατάβαση στις Βαμβακιές
Youtube Video
Δυστυχώς η μέρα είναι μικρή και είναι αδύνατον να τα προλάβω όλα. Κάποια στιγμή θα επιστρέψω για το κομμάτι Βαμβακιές- Μαυρολίμνη (αν βγαίνει). Πολύ ευχαριστημένος με το νέο μου καγιάκ αλλά όπως συμβαίνει πάντα, όταν πληρώνεις την τετραπλάσια αξία από αυτή του φθηνού Intex Κ2, υπάρχουν και οι ανάλογες απαιτήσεις. Δεν υπάρχει επιείκεια όπως με το φθηνό προϊόν. Ελπίζω να αντέξει όπως υπόσχεται.
Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!
Τραγικό! Εν τω μεταξύ και εγώ μόνο που το έβλεπα στο χάρτη, δεν έδινα πολλές πιθανότητες να περνάει γιατί πραγματικά έτσι όπως είναι, στην 1η κακοκαιρία θα κατεβάσει ότι υπάρχει και δε θα περνάει τίποτα. Ευτυχώς το είχαν φτιάξει. Δεν ξέρω βέβαια πόσες φορές θα το έχουν φτιάξει από το 2022 γιατί πραγματικά είναι εντελώς απροστάτευτο το σημείο και σίγουρα θα διαλύεται κάθε χειμώνα. Διαδρομάρα όμως έτσι?
