Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε που είχα αυτοκίνητο στην κατοχή μου. Είχα στο παρελθόν ένα Citroen ZX 1.400cc, μετά ένα Almera Gti 2.000cc και τελευταίο ένα Saxo VTS. Από μικρός όμως είχα μπλέξει με μηχανάκια και αργότερα με μοτοσυκλέτες. Οι δραστηριότητές μου ήταν κυρίως εντός δρόμου και πίστας. Ποτέ δεν είχα σκεφτεί να βγω εκτός δρόμου αλλά κάποια στιγμή μοιραία έγινε και αυτό θέλοντας και μη. Οι ασφάλτινοι προορισμοί στην Ελλάδα εξαντλούνται γρήγορα, οι χωμάτινοι είναι πραγματικά ατελείωτοι.
Ένα σοβαρό ατύχημα που είχα ακριβώς 2 μήνες πριν με ώθησε ξανά στους 4 τροχούς. Επέστρεφα από μια συνηθισμένη- εύκολη εξόρμηση στη Μεσσηνία και πάτησα πετρέλαια σε ένα πονηρό σημείο κοντά στην Τρίπολη. Ήταν αδύνατον να φανούν καθώς η άσφαλτος ήταν σχετικά πρόσφατη- μαύρη. Ελέω οικογένειας, ήταν υποχρέωσή μου να τερματίσω αυτή τη σχέση πάθους που είχα με τη μοτοσυκλέτα. Έτσι επέλεξα τον δρόμο ενός SUV ώστε να μπορεί να με ταξιδέψει άνετα παντού αλλά και να μπορεί να μπει και εκτός δρόμου. Επέλεξα το Nissan Qashqai του 2015 με τετρακίνηση σε Tekna έκδοση με πανοραμική οροφή (απαραίτητο χαρακτηριστικό για έναν πρώην μοτοσυκλετιστή).
Την Κυριακή που μας πέρασε αποφάσισα να κάνω την 1η μου εκδρομή στην Ευρυτανία για να αξιολογήσω τη συνεργασία αυτοκινήτου και οδηγού σε ίδιες περίπου συνθήκες που συναντούσα σαν μοτοσυκλετιστής εδώ και περίπου 10 χρόνια.
Πρώτος μου στόχος το όρος Κωνίσκος στα νότια του Καρπενησίου. Από τη θέση Κεφαλόβρυσο ένας χωματόδρομος με προώθησε ψηλότερα σχεδόν στα 1300m υψόμετρο.
Ο δρόμος είναι αδιέξοδος και είναι άγνωστος ο λόγος που ανοίχτηκε. Πιθανότατα για να εξυπηρετήσει κάποιον βοσκό.
Από το σημείο που σταμάτησα συνέχισα με τα πόδια για την ψηλότερη κορυφή του βουνού η οποία δεν απείχε πολύ όμως ακόμα δεν έχω επανέλθει πλήρως και δεν ήθελα κάτι δυσκολότερο. Άλλωστε η βόλτα ήταν κυρίως αναγνωριστική.
Οι εικόνες του δάσους ήταν αναμενόμενα πανέμορφες.
Σε ένα ξέφωτο φάνηκε πίσω το Βελούχι.
Ένα ακόμη ξέφωτο στην πορεία μου προς τη ράχη του Κωνίσκου. Ένα υποτυπώδες σηματοδοτημένο μονοπάτι που ακολουθούσα δεν υπάρχει πια αλλά δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία σε τόσο εύκολο τερέν.
Φτάνοντας στη ράχη του βουνού παραδόξως βρήκα έναν μικρό κούκο.
Η πορεία μου πια είναι ακόμα πιο εύκολη.
Πλησιάζοντας την κορυφή, ξεπροβάλλει η επιβλητική Καλιακούδα στο βάθος.
Στην κορυφή δεν υπήρχε τριγωνομετρικό κολωνάκι. Απέναντι το Βελούχι.
Στο βάθος η Χελιδόνα.
Η Καλιακούδα σε όλο της το μεγαλείο.
Κατάβαση από τον Κωνίσκο μέχρι τη διασταύρωση που οδηγεί στον Άγιο Ανδρέα.
Η χωμάτινη διαδρομή μέχρι τον Άγιο Ανδρέα, ολοκληρώνοντας έτσι ένα ορεινό χωμάτινο πάσο στον Κωνίσκο.
Άγιος Ανδρέας Ευρυτανίας.
Χωρίς σχόλια...
Από τον Άγιο Ανδρέα συνέχισα ασφάλτινα στην Ανιάδα. Είναι χτισμένη μέσα σε πυκνό ελατοδάσος σε υψόμετρο 1.100 μέτρων στις πλαγιές του όρους Καλιακούδα και αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς του νομού Ευρυτανίας.
Η ονομασία του χωριού λέγεται ότι προέρχεται είτε από τον αρχικό αριθμό των κατοικιών ή από τους αρχαίους Αινιάνες. Ο οικισμός αρχικά βρισκόταν στη θέση Αϊ-Λιας, ωστόσο μετά από κατολισθήσεις οι κάτοικοι μετέβησαν στη σημερινή θέση και έφτιαξαν εννιά καλύβες στη σημερινή θέση και ίσως από εκεί πήρε και την ονομασία του το χωριό (Εννιάδα, Ανιάδα).
Από την Ανιάδα συνέχισα χωμάτινα προς το χωριό Βύθισμα ή Σέλο. Η διαδρομή είναι από τις ομορφότερες της περιοχής. Πριν κάποιους μήνες είχα προσπαθήσει να βγω στο Βύθισμα από το Μαρίνο και από την τοποθεσία Τρανό Ίσιωμα αλλά είχα αποτύχει λόγω του ότι και στις 2 διαδρομές είχαν πέσει οι γέφυρες που περνούσαν από το ρέμα της Ανιάδας. Στο 6:14 που ενώνεται ο δρόμος προς το Τρανό ίσιωμα παρατήρησα πως δημιουργήθηκε ένα πέρασμα για απέναντι.
Άφιξη στο Βύθισμα. Απέναντι στη δεξιά αιχμηρή κορυφή βρίσκεται ο Άγιος Νικόλαος στον οποίο είχα ανέβει κάποιους μήνες πριν. Δύσκολη ανάβαση από την πλευρά του Μαρίνου. Είναι εντυπωσιακό το πως κατάφεραν να χτίσουν εκκλησία σε τόσο δύσβατο μέρος.
Συνεχίζοντας την εκπληκτική διαδρομή προς τον ερειπωμένο οικισμό Ψιανά Ευρυτανίας ο οποίος ήταν ο 2ος στόχος της εξόρμησης.
Τρομερό σημείο με την Καλιακούδα να δεσπόζει ψηλά.
Τα Ψιανά από ψηλά και ο Κρικελλοπόταμος. Ο πρώτος οικισμός βρισκόταν στο Παλιοχώρι που βρίσκεται χτισμένο σε μια πλαγιά λίγο νωρίτερα. Στο Παλιοχώρι μετά την Επανάσταση κατοίκησε ο στρατηγός Γιαννακάκης Γιολδάσης.
Τα Ψιανά είναι η πατρίδα του δάσκαλου, συγγραφέα και αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης Γιάννη Βράχα, προτομή του οποίου υπάρχει στην πλατεία του χωριού, μπροστά στο Δημοτικό Σχολείο.
Απέναντι υπάρχει εκκλησία και μνημείο πεσόντων.
Ήταν ένα εξαιρετικό σημείο για να τσιμπήσω κάτι πρόχειρο. Απέναντι το όρος Πλατανάκι.
Από τη μέρα που είχα σταματήσει στην πεσμένη γέφυρα που βρίσκεται στον δρόμο Μαρίνου- Βυθίσματος, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι κάποια στιγμή θα δοκιμάσω να φτάσω εκεί από την άλλη πλευρά. Έτσι από εναν κάθετο χωματόδρομο μεταξύ Βυθίσματος και Ψιανών, προσπάθησα να προσεγγίσω το σημείο.
Ο δρόμος φάνηκε από την αρχή παρατημένος και δεν έδινα αρκετές πιθανότητες να φτάνει μέχρι τη γέφυρα. Πράγματι σύντομα έφτασα σε απροσπέλαστο σημείο.
Χαμηλά ξανά ο Κρικελλοπόταμος.
Επέστρεψα πίσω και προσπάθησα να βγω στον δρόμο που οδηγεί στο διάσελο της Καλιακούδα και από εκεί να φτάσω στο Μεγάλο Χωριό.
Ο δρόμος επίσης έδειχνε παρατημένος για χρόνια.
Και μοιραία έφτασα σε σημείο που ο δρόμος έχει πέσει.
Λίγο οι αναστροφές είναι της ταλαιπωρίας σε τέτοιες περιπτώσεις. Με τη μηχανή είναι παιχνίδι.
Επιστρέφοντας προς το Βύθισμα μπήκα σε έναν κάθετο χωματόδρομο ο οποίος με οδήγησε σε μια πολύ όμορφη και πρόσφατα χτισμένη εκκλησία. Ομολογώ πως δεν το περίμενα να δω κάτι τέτοιο σε τόσο απομονωμένο μέρος. Δε γνωρίζω καν πως λέγεται, το google maps γράφει σκέτο ιερός ναός.
Στο βάθος διακρίνεται ο Κοκκινιάς, το ψηλότερο βουνό των Κράββαρων. Από πίσω του βρίσκεται η λίμνη του Εύηνου, ένα στολίδι για την περιοχή.
Τρομερή θέα από αυτήν την εκκλησία. Μας τα χαλάει λίγο το νεκροταφείο αλλά τι να κανς...
Επιστρέφοντας προς την Ανιάδα δεν κρατήθηκα και πέρασα απέναντι στο σημείο που σας είπα νωρίτερα το οποίο οδηγεί στην τοποθεσία Τρανό Ίσιωμα.
Οι κλίσεις αρκετά υψηλές αλλά δεν αντιμετώπισα κανένα πρόβλημα.
Σταμάτησα σε ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο στο οποίο είχα σταματήσει και στα τέλη του Οκτώβρη.
Δείτε πως μεταμορφώνεται το τοπίο αν είσαι τυχερός. Βέβαια για να είσαι τυχερός πρέπει και να την κυνηγάς την τύχη σου λίγο...
Από εκεί επέστρεψα στην Αθήνα, ολοκληρώνοντας μια φανταστική εξόρμηση. Δε θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο γιατί μιλάμε για την Ευρυτανία φυσικά. Δύσβατη, δύσκολη να τη ζεις, ακόμη και να τη διασχίζεις, όμως αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που την κάνουν μοναδική με άγρια ομορφιά.
Το Qashqai ξεπέρασε κατά πολύ τις προσδοκίες μου. Με πήγε και με έφερε υπερ-άνετα και οικονομικά. Το δούλεψα επίτηδες αποκλειστικά σε επαρχιακό. Δηλαδή πήγα και ήρθα από παλιά εθνική οδό γιατί ήθελα να το δοκιμάσω και ήθελα να δω αν θα με κουράσει- δε με κούρασε καθόλου, έχουν αλλάξει πολλά συγκριτικά με τα παλιότερα αυτοκίνητα σε όλους τους τομείς. Ακόμη και στα χώματα που θεώρησα ότι θα βρίσκει εύκολα, θα κοπανάει και θα ψάχνω σύντομα για κιτ ανύψωσης, δε με προβλημάτισε σε 1η φάση. Θα δω πως θα πάει αυτό, επιλογές άλλωστε υπάρχουν διάφορες.
Όταν τελείωνα ένα ταξιδιωτικό, έλεγα στους συνάδελφους μοτοσυκλετιστές ''Πάντα όρθιοι'', μια έκφραση που συνηθίζεται στη μοτοσυκλετιστική αργκό. Τώρα δεν ξέρω τι να ευχηθώ. Να έχετε υγεία και όσο μπορείτε να ταξιδεύετε ίσως!
Τα λέμε την επόμενη φορά!
Τραγικό! Εν τω μεταξύ και εγώ μόνο που το έβλεπα στο χάρτη, δεν έδινα πολλές πιθανότητες να περνάει γιατί πραγματικά έτσι όπως είναι, στην 1η κακοκαιρία θα κατεβάσει ότι υπάρχει και δε θα περνάει τίποτα. Ευτυχώς το είχαν φτιάξει. Δεν ξέρω βέβαια πόσες φορές θα το έχουν φτιάξει από το 2022 γιατί πραγματικά είναι εντελώς απροστάτευτο το σημείο και σίγουρα θα διαλύεται κάθε χειμώνα. Διαδρομάρα όμως έτσι?
