Υπέρβαση: Η ενέργεια η οποία υπερβαίνει τα επιτρεπόμενα, τα καθορισμένα ή και τα συνηθισμένα όρια. Γιατί φτάνει ένας άνθρωπος σε μια τέτοια ενέργεια? Ένας λόγος είναι γιατί δεν υπάρχει τρόπος να πραγματοποιήσει κάτι αν κινηθεί μέσα σε αυτά τα όρια που αναφέρθηκαν, συνεπώς πρέπει να τα υπερβεί. Ένας άλλος λόγος και ίσως το ίδιο σημαντικός είναι γιατί απλά μπορεί να κάνει την υπέρβαση και αυτό αποτελεί ένα κίνητρο από μόνο του.
Για πρώτη φορά βρέθηκα στη Ροδόπη με το Qashqai και επίσης για πρώτη φορά έγραψα συνολικά 1380km σε μια μέρα. Μέχρι τη Λάρισα η διαδρομή και στο πήγαινε αλλά και στο έλα έγινε από την παλιά εθνική, ενώ από εκεί και πάνω από την καινούργια. Είναι κάτι που συνέφερε αρκετά καθώς τα διόδια είναι πολύ φθηνά από τη Λάρισα μέχρι την Ξάνθη. Επίσης πάντα προτιμώ τον παλιό δρόμο αντί της βαρετής εθνικής. Πράγματι κάποια στιγμή στην επιστροφή είχα βαρεθεί αρκετά μέχρι να μπω στον παλιό δρόμο για Φάρσαλα. Μόλις μπήκα ζωντάνεψα αμέσως για ευνόητους λόγους.
Λίμνη Βόλβη
Νοτιοδυτικές παρυφές της Ροδόπης.
Από την έξοδο της Εγνατίας για Εύλαλο και Τοξότες έφτασα στον οικισμό Γαλάνη από όπου ξεκινά το φανταστικό παραποτάμιο μονοπάτι του Νέστου.
Youtube Video
Λόγω 3μέρου είχε αρκετό κόσμο και η εύρεση πάρκινγκ κόστισε λίγο χρόνο. Βέβαια δεν είχα κάποια σπουδαία ετοιμασία να κάνω, δηλαδή έτσι όπως ήμουν με τη βερμούδα και τα αθλητικά παπούτσια ξεκίνησα αμέσως να περπατάω.
Το μονοπάτι είναι βατό ακόμη και για μικρά παιδιά, ειδικά στην αρχή του που είναι πλακόστρωτο.
Δημιουργήθηκε από τους εργάτες της σιδηροδρομικής γραμμής. Παρακάτω θα δείτε και τις γραμμές του τραίνου και σήραγγες.
Μαγικό τοπίο. Ιδιαίτερη εμπειρία.
Η σιδηροδρομική γραμμή που λέγαμε.
Λαξευμένος βράχος για να δημιουργηθεί πέρασμα. Φανταστείτε σφυριά και καλέμια. Δε νομίζω να χρησιμοποιήθηκε δυναμίτης αλλά δεν παίρνω και όρκο.
Συνεχίζοντας παράλληλα με τη γραμμή. Το μονοπάτι είναι τεράστιο και φτάνει μέχρι τη Σταυρούπολη όπως και η σιδηροδρομική γραμμή φυσικά. Εννοείται δεν είχα έρθει για να το περπατήσω ολόκληρο. Θα έπρεπε να ζούμε σε άλλο πλανήτη με μεγαλύτερη μέρα!
Προχώρησα βέβαια αρκετά!
Κάποια στιγμή το μονοπάτι μπήκε σε πυκνό δάσος.
Και ξαναβγήκε σε σημεία με εκπληκτική θέα στους μαιάνδρους του Νέστου.
Η αλήθεια είναι ότι η ζέστη ήταν αρκετή καθώς το υψόμετρο της περιοχής είναι σχεδόν 70 μέτρα. Γενικά τα χαμηλά υψόμετρα δε μου αρέσουν τέτοια εποχή για περπάτημα αλλά έπρεπε να εκμεταλλευτώ τη μεγάλη μέρα του Ιουνίου.
Κάποια στιγμή πέτυχα και έναν ψαρά που ήταν μέσα στο ποτάμι. Η αλήθεια είναι ότι ζήλεψα λίγο με τη ζέστη που επικρατούσε.
Ένα τρομερό πέρασμα που δημιουργήθηκε για σύντομη παράκαμψη. Από τα εντυπωσιακότερα σημεία του μονοπατιού.
Συνεχίζοντας με τον Νέστο πάντα δίπλα μου.
Μπαίνοντας ξανά σε σημείο με λαξευμένους κατακόρυφους βράχους.
Όπως είδατε και στην προηγούμενη φωτογραφία. Πλέον το μονοπάτι έμπαινε σε αρκετά πυκνή βλάστηση. Ο καύσωνας και η υψηλή υγρασία λόγω του ποταμού είναι κακός συνδυασμός.
Σε αυτό το σημείο πέτυχα τον Δημήτρη, έναν Λαρισαίο φοιτητή που σπουδάζει στην Ξάνθη και είχε έρθει και αυτός εκεί για να περπατήσει το μονοπάτι. Μου είπε ότι λίγα μέτρα παραπέρα έχει πολλά φίδια ακόμη και μέσα στο μονοπάτι. Δυστυχώς δεν είχα πάρει μαζί το μπατόν λόγω της ευκολίας του μονοπατιού. Σίγουρα θα βοηθούσε για να συνεχίσω. Είχα ήδη βέβαια διεισδύσει ήδη μια ώρα και παραπάνω μέσα στο φαράγγι και είχα μάλλον δει τα καλύτερα σημεία του. Έπρεπε να επιστρέψω στο αυτοκίνητο γιατί είχα και κάποιες χωμάτινες διαδρομές να κάνω στις νοτιοδυτικές παρυφές της Ροδόπης.
Από τους Τοξότες ένας χωματόδρομος με οδήγησε στον ερειπωμένο οικισμό Αγέλη. Μόνο κάποιοι βοσκοί πλέον πηγαινοέρχονται από το χωριό λόγω των ζωντανών που έχουν εκεί.
Youtube Video
Αρκετά ερείπια.
Τα νοτιοδυτικά τμήματα της Ροδόπης στο βάθος.
Από την Αγέλη ξεκίνησα να ανεβαίνω πια προς τον ορεινό όγκο του Γρόνθου και του Αχλαδόβουνου. Ο δρόμος από τα πρώτα μέτρα έδειχνε ότι δε βγαίνει αλλά είπα να συνεχίσω μέχρι όσο πάει. Δεκαετίες παρατημένος και μεγάλο σπαστήρι.
Youtube Video
Κάποια στιγμή σε μια φουρκέτα πέτυχα αυτό και δε μπορώ να καταλάβω τι αυτοκίνητο είναι καν. Για πείτε γνώμες! Εν τω μεταξύ πως διάβολο έγινε αυτό? Δεν το έχω ξαναδεί ποτέ σε χωματόδρομο!
Φανταστικό σημείο της διαδρομής!
Στην τοποθεσία Γρόνθος, από την ομώνυμη κορυφή που βρίσκεται ακριβώς από πάνω. Αν έστριβα δεξιά θα κατευθυνόμουν προς το Αχλαδόβουνο αλλά δεν υπήρχε χρόνος για περαιτέρω διερεύνηση.
Έτσι έκοψα αριστερά με στόχο να βγω στην Ίμερα, έναν ακόμη ερειπωμένο οικισμό ο οποίος όμως δείχνει να έχει 2-3 σπίτια που ίσως χρησιμοποιούνται. Φυσικά δεν είχα ιδέα για το αν βγαίνει ο δρόμος γιατί τα πάντα έδειχναν παρατημένα. Πάντως συνέχισε σε ακόμα χειρότερο τερέν. Ευτυχώς όμως ήταν σπαστήρι με φυτευτές και όχι με μαλακό έδαφος που γίνεται σώβρακο από τις βροχές και δημιουργούνται τεράστια λούκια ή διαλύεται τελείως.
Youtube Video
Η ζούγκλα της Ροδόπης. Μοναδικές εικόνες!
Άφιξη στην Ίμερα
Κατάβαση προς Τοξότες από τον ασφάλτινο δρόμο πλέον. Ωραία θέα που θα ήταν ακόμα καλύτερη το χειμώνα φυσικά.
Ένα κλασσικό τζαμί στους Τοξότες όπως συναντάμε συνήθως στα Πομακοχώρια. Υπάρχει και εκκλησία στο χωριό βέβαια. Σε άλλα χωριά υπάρχουν μόνο τζαμιά. Γενικότερα οι εικόνες αυτές είναι κάπως ξένες για όσους δε μένουν κοντά στα μέρη αυτά. Σκεφτείτε τώρα να περνάγατε από χωριά της Πίνδου και αντί για τις εκκλησίες και τα πλατάνια στις κεντρικές πλατείες να βλέπατε τζαμιά. Θα ήταν κάπως άκυρες εικόνες βάσει αυτών που έχουμε συνηθίσει. Βέβαια με αυτούς που έχουμε μπλέξει στο τιμόνι της χώρας, δε θα μου κάνει εντύπωση αν ξυπνήσω μια μέρα και δω τη Μητρόπολη να έχει γίνει τζαμί! 
Επιστροφή περίπου στις 11 το βράδυ, αρκετά κουρασμένος, όχι όμως όσο θα περίμενα. Όπως είπα και νωρίτερα, περισσότερο με κούρασαν τα βαρετά χιλιόμετρα Θεσσαλονίκης-Λάρισας παρά η υπόλοιπη διαδρομή. Και με τη μηχανή θυμάμαι με κούραζαν αυτές οι βαρετές ευθείες. Βέβαια για να είμαι δίκαιος, είναι απαραίτητα για να βγουν άκοπα τα μισά χιλιόμετρα της εξόρμησης. Αλλιώς τα νούμερα δε βγαίνουν.
Ακόμη μια εξόρμηση λοιπόν που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα την κάνει κάποιος λογικός άνθρωπος καθώς θα περιμένει ένα 3μερο ας πούμε για να πάει. Δεν έχουν όλοι αυτήν την πολυτέλεια φυσικά, οπότε ή θα πήγαινα έστω και έτσι, ή δε θα πήγαινα ποτέ. Στο τέλος μετράνε αυτά που έκανες και όχι αυτά που θα ήθελες να κάνεις.
Να είστε καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!
