Μετά από αρκετό καιρό επέστρεψα στα πάτρια εδάφη. Το όρος Τόμαρος είναι από τα ψηλά βουνά του νομού, με ύψος 1.974m. Αποτελεί τη νότια απόληξη μιας ευρύτερης ''οροσειράς'' που συνεχίζει βόρεια και ελαφρώς δυτικά, σε μια νοητή ευθεία γραμμή, ενώνεται με το όρος Κασιδιάρης στο Πωγώνι Ιωαννίνων και αργότερα με τον Μακρύκαμπο, τον τελευταίο φύλακα των συνόρων μας.
Στην ψηλότερη κορυφή του Τόμαρου είχα ανέβει μερικά χρόνια πριν, όμως οι ''υποχρεώσεις'' μου εκεί δεν είχαν τελειώσει. Έτσι, τα ξημερώματα της Κυριακής και μέσω παλαιάς εθνικής οδού (με μερικές παρακάμψεις στη Νέα Εθνική) έφτασα στη Δωδώνη, ένα μέρος με ιστορία χιλιάδων ετών το οποίο φυσικά είχα επίσης επισκεφθεί στο παρελθόν. Εκεί ο Τόμαρος με περίμενε αγέρωχος και έτοιμος να μου δείξει ότι θα είναι εκείνος ο πρωταγωνιστής της εξόρμησης.
Ένας πολύ σύντομος χωματόδρομος της τάξεως του ενός χιλιομέτρου με οδήγησε στο σημείο έναρξης του μονοπατιού προς το εκκλησάκι της Παναγίας. Αυτό το ένα χιλιόμετρο ήταν πολύ δύσκολο με φουρκέτες και σαθρές ανηφόρες πολύ υψηλής κλίσης. Κάτι που φυσικά με προϊδέασε για τη συνέχεια της εξόρμησης. Αλλά θα ασχολιόμουν αργότερα με αυτό το σκέλος. Εκείνη τη στιγμή με ενδιέφερε απλώς να φτάσω στο εκκλησάκι.
Απέναντι ο Λάκμος με λίγα εναπομείναντα χιόνια.
Σήμανση δεν υπήρχε αλλά το μονοπάτι ήταν εμφανές ακόμα και στη δορυφορική εικόνα. Η κλίση ήταν έντονη από πολύ νωρίς, κάτι που φυσικά περίμενα αντικρίζοντας τις άγριες πλαγιές του Τόμαρου.
Το μονοπάτι είχε χαραχτεί πολύ σωστά και παρά την έντονη κλίση, με ανέβαζε δυναμικά ψηλότερα.
Η θέα όσο ανεβαίνεις είναι ανάλογη του ύψους που κερδίζεις. Χαμηλά διακρίνεται ένα κομμάτι της Εγνατίας οδού.
Σε αυτό το σημείο το μονοπάτι περνά σύριζα με ένα μεγάλο ρέμα το οποίο λίγο ψηλότερα έδειχνε να έχει χαρακτηριστικά μικρού φαραγγιού.
Κάποια στιγμή μπήκα σε πανέμορφο δασωμένο κομμάτι.
Σιγά σιγά βγαίνω από το δάσος.
Ψηλά διέκρινα ένα κομμάτι του καμπαναριού της εκκλησίας.
Προσεγγίζοντας την Παναγία.
Το εκκλησάκι κτίστηκε το 1664 μ.Χ. και λειτούργησε ως γυναικείο μοναστήρι.
Θαυμάστε θέα!
Κλασσικό ηπειρώτικο εκκλησάκι. Χρειάστηκα ακριβώς μια ώρα συνεχούς ανάβασης για να φτάσω εδώ.
Επιστροφή στο Qashqai και συνέχεια στο 2ο εξίσου απαιτητικό σκέλος της εξόρμησης. Αυτός ο κάτι σαν χωματόδρομος που έβλεπα μόνο στη δορυφορική εικόνα, έδειχνε να ξεκινά από τους Μελιγγούς και να καταλήγει στην Αγία Αναστασία στη βόρεια πλευρά του βουνού. Η εικόνα του μου έδειχνε ότι μάλλον δε βγαίνει, αλλά το τόλμησα και δικαιώθηκα για την επιλογή μου!
Κάποια σημεία ήταν στενά λες και ανοίχτηκε για μηχανές ο δρόμος.
Και υπήρχαν σημεία που αναγκαστικά σταμάτησα για να βγάλω μερικά κοτρώνια που είχαν πέσει.
Άφιξη στην Αγία Αναστασία! Ο δρόμος ανοίχτηκε πριν 14 χρόνια και προφανώς δεν έχει συντηρηθεί ούτε για δείγμα.
Συνέχισα τον ασφάλτινο δρόμο προς Μπαγαίους μέχρι που συνάντησα στα αριστερά μου τον χωματόδρομο που ανεβαίνει στο καταφύγιο του βουνού. Ο δρόμος ήταν σε πολύ κακή κατάσταση αλλά η θέα που προσφέρουν αυτές οι διαδρομές είναι από άλλο πλάνήτη, από τον πλανήτη των βουνών!
Άφιξη στο εντυπωσιακό καταφύγιο του Τόμαρου ή Ολύτσικα, όπως τον λέγαμε παλιότερα.
Η κορυφή Μπέλου στο βάθος.
Ο δρόμος συνέχιζε προς εκείνη την κορυφή. Χμμμ ρε λες? Πόσο να αντισταθεί κανείς?
Από την πίσω πλευρά του καταφυγίου είδα ένα ωραίο λιβάδι το οποίο χανόταν απότομα, έδειχνε να έχει κλίση προς τα κάτω από ένα σημείο και μετά, κάτι που σήμαινε ότι θα έχει και τρομερή θέα. Μάλιστα είδα ότι υπήρχαν ροδιές στο λιβάδι οπότε πήγα από εκεί με το Qashqai για καμιά ωραία φωτογραφία με θέα. Μόλις έφτασα στο λιβάδι που ήταν επίπεδο όμως αμέσως κοίταξα αριστερά, διαπιστώνοντας πως οι ροδιές συνέχιζαν σε ένα ύψωμα. Κάτι σαν μίνι Καραφλά Καλαβρύτων ή Κοκκάλια.
Αμέσως σκαρφάλωσα. Ήταν και ομαλό το κομμάτι οπότε δεν αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα.
Έφτασα σε ένα μεγάλο οροπέδιο και στο βάθος διέκρινα ένα τριγωνομετρικό κολωνάκι και μια τεράστια αλεπού η οποία άργησε να με πάρει χαμπάρι. Δυστυχώς στο screenshot δε φαίνεται αλλά στο βίντεο που θα ανέβει σύντομα στο κανάλι μου διακρίνεται να απομακρύνεται μόλις με παίρνει χαμπάρι.
Πανόραμα βουνών. Από αριστερά προς τα δεξιά, Μιτσικέλι, Λάκμος, Τζουμέρκα.
Η κορυφή ονομάζεται Λάχανο και έχει υψόμετρο περίπου 1.500m
H κορυφή Μπέλου στο βάθος και ο ''δρόμος'' που με έφερε εδώ.
Συνέχεια της διαδρομής μέχρι την κορυφή Μπέλου. Ήθελα να δω το τέρμα αυτού του δρόμου!
Από εκείνο το σημείο ξεκίνησα επιτέλους να δουλεύω σωστά την τετρακίνηση του αυτοκινήτου. Πάντα έβλεπα στα βιντεάκια ότι τα δουλεύουν συνέχεια στο auto και αν τύχει και κολλήσουν βάζουν lock.
Αυτό όμως που είχα παρατηρήσει σε δρόμους σπαστήρια με χαμηλές ταχύτητες και 1η ήταν ότι κάποια στιγμή αν οι στροφές έπεφταν κοντά στις 1000, το αυτοκίνητο κρέμαγε και έσβηνε. Έτσι ξεκίνησα να δοκιμάζω το Lock συνέχεια, πριν μπω στα δύσκολα. Αυτό ήταν!!! Με Lock δίνει 50-50 σταθερά και ένιωθα να έχει ώθηση σωστή από πολύ χαμηλες στροφές χωρίς το παραμικρό σπινιάρισμα. Όπου είχε δύσκολα σημεία με Lock τα περνούσα πολύ σιγά χωρίς να συμπλεκτάρω όπως έκανα με το Auto. Σε πολλά ανηφορικά σημεία ανέβαινα μέχρι και με 2α και 1000 στροφές, κάτι αδύνατον με Auto. Φυσικά η κάμερα ποτέ δε μπορεί να αποτυπώσει ούτε την κλίση, ούτε τη σαθρότητα του εδάφους, ούτε φυσικά και το μέγεθος των πετρών.
Ο δρόμος τερμάτισε σε μια δεξαμενή στα 1.650m
Κάτω από την κορυφή Μπέλου.
Εκεί βρισκόταν και αυτό το παρατημένο Ford το οποίο δεν είχε καν μοτέρ πάνω.
Η ώρα ήταν περασμένη και έπρεπε φυσικά να ξεκινήσω να κατεβαίνω προς τα κάτω. Βέβαια ο Τόμαρος δεν είχε πει την τελευταία του λέξη ακόμα και έπρεπε να συμφωνήσει και αυτός να με αφήσει. Κατεβαίνοντας, μόλις 3 περίπου χιλιόμετρα πριν την άσφαλτο το μοιραίο έγινε.
Τελικά το extra load που έγραφε στα πλάγια το pilot sport 4 δεν κρίθηκε ικανό να αντέξει τις κακουχίες και σε μόλις 5 εξορμήσεις με χονδρικά 250km χωματόδρομων παρέδωσε πνεύμα και σκίστηκε στα πλάγια. Ήμουν τυχερός που έγινε τόσο κοντά στην άσφαλτο καθώς κατάφερα να το κατεβάσω σιγά σιγά μέχρι εκεί.
Εδώ και ένα μήνα όλο έλεγα να δω τη ρεζέρβα αν έχει αέρα και συνεχώς το ξεχνούσα, τελικά δεν είχε οπότε αναγκάστηκα να καλέσω οδική και να πάμε σε βενζινάδικο να τη φουσκώσουμε και να την τοποθετήσουν. Η διάσταση της ρεζέρβας είναι 140-90-16 και γράφει ότι θέλει 60psi!!!! Δεν το περίμενα. Όπως δεν περίμενα ότι θα συμπεριφερθεί και πολύ τίμια σε ολόκληρη την επιστροφή μου μέχρι την Αθήνα. Μέχρι και ο τύπος της οδικής μου είπε ''που να πας τώρα με δαύτη? Να πάρουμε κανένα βουλκανιζατέρ εδώ να σε εξυπηρετήσουν με κανένα μεταχειρισμένο λάστιχο''. Όλα ήταν κλειστά εν τω μεταξύ και κανένας δε σήκωνε τηλέφωνα!
Επέστρεψα στην Αθήνα αργά το βράδυ, αρκετά προβληματισμένος για το τι θα κάνω τις επόμενες μέρες. Έχω στο πρόγραμμα να βάλω 16αρες με ΑΤ ελαστικά αλλά το βασικό μου πλάνο ήταν να γίνει από Οκτώβρη γιατί η αλήθεια είναι ότι οι σιδερένιες 16αρες είναι μεν τίμιες και θα κάνουν τη δουλειά άριστα, αλλά δε βλέπονται. Και θα με στενοχωρεί κάπως να παροπλίσω τις πανέμορφες 19αρες ειδικά από τη στιγμή που δε μπορώ ότι με έχουν προβληματίσει από άποψη κοπανήματος στο συγκεκριμένο αυτοκίνητο.
Τελικά αποφάσισα να παίξω ένα τελευταίο χαρτί με Runflat ελαστικά. Η λογική λέει ότι έχουν πολύ ενισχυμένα πλαϊνά και θα αντέχουν την καταπόνηση. Αυτό όμως είναι κάτι κριθεί στην πράξη. Επίσης οπουδήποτε και να σκάσουν, θεωρητικά θα μπορέσουν να με βγάλουν στην άσφαλτο και με μηδέν πίεση. Φυσικά υπάρχουν και μειονεκτήματα όπως αυξημένο βάρος και χειρότερο κράτημα αλλά αυτό είναι κάτι που θα έχω και με 16αρες και ΑΤ ελαστικά φαντάζομαι (συγκριτικά με 19 και pilot sport ελαστικά). Δε μπορούμε να τα έχουμε όλα, και κράτημα και αντοχή σε σπαστήρια και φυσικά είναι κάτι με το οποίο συμβιβάζομαι εδώ και πολλά χρόνια για να κάνω τη δουλειά που θέλω.
Καλό Πάσχα και καλή Ανάσταση σε όλους με υγεία πάνω από όλα. Τα ξαναλέμε με το καλό μετά τις γιορτές!
