Μερικές φορές πέφτει στα χέρια σου ένα παραδοσιακό μηχανοκίνητο σύνολο και καταλαβαίνεις γιατί όλος αυτός ο ντόρος. Το impreza στην δεύτερη γενιά του ζυγίζει 1350 κιλά που τα λες λίγα για τα σημερινά δεδομένα. Ήταν το στρογγυλοφαναρο, άνετα το πιο άσχημο από όλες τις γενιές. Κάθεσαι πολύ χαμηλά και βλέπεις μπροστά το εξίσου πολύ χαμηλό καπό λόγω boxer και την εισαγωγή και νομίζεις ότι οδηγείς wrc. Το τιμόνι δεν είναι τίποτα ιδιαίτερο και το μπροστινό μέρος στρίβει σταθερά και πατάει καλά αλλά δεν είναι ιδιαίτερα agile, όπως ένα mx5. Το πενταρι κιβώτιο γρήγορο αλλά όχι με καλή ακρίβεια. Αυτό που σε κάνει πραγματικά να παραμιλας είναι ο boxer με την τετρακίνηση. Ξεκινάς και έχει βεβαια lag, και στις χαμηλές στροφές έχει απλά αξιοπρεπή δύναμη, τραβάει όπως ένα "οικογενειακό" turbo, τίποτα δεν σε προετοιμάζει για αυτό που έρχεται, το δεύτερο κύμα ξεκινάει πάνω από τις 4500 σαλ εκεί που αλλά ξεφουσκώνουν αυτό απογειώνεται. Έχεις αίσθηση ατμοσφαιρικού κινητήρα που βγάζει ψηλά την δύναμη αλλά με τεράστια αποθέματα ροπής και ισχύος, πρέπει να είχε γύρω στα 330, δεν βρίσκεις να κυκλοφορούν και πολλά με λιγότερα. Το φοβερό είναι ότι κρατάει την δύναμη μέχρι τις 6500σαλ και μπορεί και την βάζει κάτω χωρίς σπιναρισματα, traction control, κόφτες ισχύος κλπ. Αυτά σε συνδυασμό με το μικρό βάρος παράγουν τελικα κάμποσα g, στιγμιαία αρκετά περισσότερα από αυτά που θα νιώσεις ακόμα και σε ένα γρήγορο ηλεκτρικο. Ο ήχος καταιγιστικός, καθαρόαιμου αγωνιστικού, η πρόσφυση στις εξόδους, ασύλληπτη, σε κάνει να αναθεωρείς για τις δυνατότητες που μπορεί να έχει ένα όχημα. Έτσι έπρεπε να πηγαίνουν όλα