Δεν υπάρχουν μεγάλοι κατασκευαστές στη χώρα μας, και δεν υπάρχουν τεράστιες εκτάσεις οι οποίες μπορούν να ενταχθούν στο σχέδιο και να γίνει συνδυασμένη οικιστική ανάπτυξη. Μια εξαίρεση θα είναι το Ελληνικό, που αναπτύσσεται αυτή τη στιγμή από έναν και μόνο φορέα.
Κάτι άλλο, εδώ είμαστε προσκολλημένοι στο σπίτι με θεμέλια και ψυχρή κατασκευή. Ήτοι σπίτι με μπετά, σίδερα, τούβλα, σοβάδες. Στο αμέρικα, αλλά και αλλού, ρίχνουν κάτι της πλάκας θεμέλια, μετά μια πλάκα, και αυτό είναι όλο το μπετό που θα χρησιμοποιήσουν. Μετά πάνω στην πλάκα, η οποία είναι σηκωμένη 3 σκαλάκια από το έδαφος σηκώνεται το σπίτι, συνήθως μαιζονέτα. Ο σκελετός της είναι ξύλινος, τα τελευταία χρόνια βάζουν και κοιλοδοκούς σιδερένιους 10x10 εκ. και μετά αρχίζουν οι επενδύσεις με κόντρα πλακέ, φορμάικες, γυψοσανίδες, ταπετσαρίες, και βαψίματα ή επενδύσεις με φύλλο αλουμινίου εξωτερικά. Τέλος γίνεται και μια κεραμοσκεπή, με συνθετικά κεραμίδια ή ασφαλτικά ψευτοκεράμιδα, και το σπίτι τελειώνει σε 3 μήνες.
Το σπίτι αυτό είναι γλήγορο, μονωμένο και πάμφθηνο, αλλά εκεί τελειώνουν τα πλεονεκτήματά του. Είναι ευάλωτο σε ανεμοστρόβιλους, δεν έχει καλή ηχομόνωση, τρίζουν τα πατώματα, δεν έχει καλή πυροπροστασία, θέλει πολύ περισσότερη συντήρηση από το δικό μας, και δεν αντέχει σε βάθος χρόνου ενώ τα σύγχρονα δικά μας θα αντέξουν για εκατονταετηρίδες.
Έχουμε και εδώ τέτοια, ή κάπως τέτοια, τα λένε λυόμενα, αλλά ο κοζμάκης τα αποφεύγει.
Και γιατί τα αποφεύγει? Γιατί ένα λυόμενο έχει 800-1.000 ευρώ κόστος και είναι 'ντέφι', οπότε ο άλλος σου λέει δίνω τα ίδια ή έστω κάτι παραπάνω και φτιάχνω σπίτι καλό και για πάντα, όχι καλύβι τριζάτο.
