Μόνο στις μικρές επιχειρήσεις οι εργοδότες ξέρουν και αφουγκράζονται τους υπαλλήλους τους. Όσο αυξάνεται ο αριθμός των υπαλλήλων τόσο αυξάνεται και η απόσταση της εργοδοσίας (ιδιοκτήτες/ΔΣ) από τους υπαλλήλους. Τα ενδιάμεσα στελέχη είναι το μεγάλο πρόβλημα στα εταιρικά περιβάλλοντα στην Ελλάδα.
Άλλο πράγμα είναι ένας υπάλληλος να μπορεί να χτυπήσει την πόρτα του γραφείου του ιδιοκτήτη μίας εταιρείας και να συζητήσει κάτι μαζί του και άλλο πράγμα να ξέρει ο υπάλληλος, ότι ο δντής του τομέα του, δεν γνωρίζει καν την ύπαρξή του.
Και ναι υπάρχουν όμιλοι και εταιρείες στην Ελλάδα που είναι χάος σε αυτά τα θέματα. Τεράστια χάσματα μεταξύ υπαλλήλων ακόμη και μεταξύ των άμεσα προϊσταμένων τους.
Στην Ελλάδα επίσης υπάρχει και μία ακόμη εταιρική κουλτούρα που γνώρισα σε τραπεζικό όμιλο και μου έκανε τεράστια εντύπωση. Υπήρχε το δόγμα να μην αναπτύσσονται καθόλου σχέσεις μεταξύ υπαλλήλων και διευθυντών και γενικών διευθυντών. Δηλαδή ένας διευθυντής να αποφεύγει συνειδητά τα πολλά-πολλά με τους υπαλλήλους του.
Ούτε καλημέρα, ούτε καλό απόγευμα, ούτε τίποτα. Μόνο εταιρική σχέση και συναντήσεις για αποτελέσματα εργασιών.
Υπήρχαν (και υπάρχουν) πολλοί λόγοι που είχαν υιοθετήσει μία τέτοια απρόσωπη και απόμακρη συμπεριφορά.