Το χειρότερο που έχω ζήσει είναι στον όμιλο που εργάζομαι τώρα. Το χάσμα σε κάποιες περιπτώσεις το θεωρώ και φυσιολογικό. Αλλά με την απανθρωπιά εξοργίζομαι. Δεν θα αναφερθώ στην τερατώδη αδιαφορία για θέματα υγείας, αλλά στο περιβάλλον που εργάζομαι έχει περάσει σε άλλο στάδιο η απανθρωπιά.
Να έχεις βαριά άρρωστο άνθρωπο στην οικογένειά σου με ανίατη ασθένεια και να σου λένε μέσα στα μούτρα ότι είναι προτιμότερο να αδιαφορήσω, να μην μπλέξω με τέτοια θέματα και να βρω νοσοκόμες για να αναλάβουν τον άρρωστο. Και το χειρότερο; "Αφού θα πεθάνει, καλύτερα να μην μπλέκεις."
Και όλα αυτά γιατί; Γιατί ζήτησα κάποιες φορές να εργάζομαι από το σπίτι για να είμαι κοντά στο συγγενικό μου πρόσωπο που είναι στο κρεββάτι και αμέσως ο γιδοβοσκός γούρλωσε τα μάτια του επειδή δεν θα έχει το γιουσουφάκι στο Νταχάου.
Ωραία εταιρικά περιβάλλοντα. Να τα χαίρονται οι CEO και όλοι οι γιδοβοσκοί που τους έκαναν προϊσταμένους.
Και αυτά τα περνάω εγώ που πλησιάζω τα 60.
Δεν θέλω καν να σκέφτομαι τι περνάνε οι νεώτεροι, ειδικά όσοι δεν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη και παλεύουν να επιβιώσουν σε αυτό το κοινωνικό περιβάλλον μπουρδέλο και σκατά και βόθρος εντελώς.
Για αυτό επιμένω. Οι νέοι να φύγουν από την σκατοχώρα αυτή. Και να κάτσουν εδώ μόνο οι γιδοβοσκοί που το παίζουν ιδιοκτήτες, προϊστάμενοι και διευθυνταράδες να φάνε τα σκατά μόνοι τους.
Αυτά, γιατί πρωί-πρωί το ζώο, το ντουβάρι με εξόργισε πάλι.