@criuser said in ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΚΛΟΓΕΣ #2:
Επίσης δεν νομίζω να πήγαιναν ποτέ οι Ελληνες ως μπουλούκια ακάλεστοι στις χώρες υποδοχής.
Αντε να ήταν πλήρωμα σε κανένα βαπόρι και να την κοπάναγε, να είχε τουριστική βίζα και να την παραβίαζε, πάντως να μπαίνουν 100-500-1000 ταυτόχρονα δεν γινόταν.
Γεωγραφικές και άλλες δυσκολίες δεν το επέτρεπαν.
Αρα δεν είμαστε στην ίδια διαδικασία με τους σημερινούς που έρχονται κατά εκατοντάδες - χιλιάδες μαζί.
Μία ιστορία πρόσφατη. Γνωστός μου Σύριος που ζει εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα και ασχολείται με διάφορες εργασίες, κυρίως την οικοδομή, λίγο πριν το τέλος της κρίσης, πήγε Γερμανία για να μείνει εκεί που είχε και συμπατριώτες του. Κάποιοι δούλευαν εκεί στην οικοδομή.
Οταν πήγε ο δικός μας, τους πρώτους 3 μήνες, έπαιρνε ένα επίδομα κάπου 300 ευρώ και έπρεπε να μάθει την γλώσσα χωρίς να έχει δικαίωμα εργασίας.
Μετά από τους 3 μήνες, θα πήγαινε σε σχολείο για να μάθει μία μόνο ειδικότητα στην οικοδομή, από όπου μετά θα έβγαινε βοηθός.
Κατόπιν θα δούλευε περίπου 1 χρόνο και παράλληλα θα έκανε και κάποια μαθήματα, ώστε να γίνει τεχνίτης.
Μετά από άλλο ένα χρόνο εργασίας ως τεχνίτης, θα μπορούσε να περάσει ένα 6μηνο σχολείο και να γίνει εργολάβος, δηλαδή να μπορεί να δίνει προσφορές και να παίρνει εργασίες και μόνο στο αντικείμενο του.
Δηλαδή χτίστης, χτίσης. Στεγάς μόνο στεγάς, πλακάς, μόνο πλακάς.
Περίπου 3 χρόνια μετά λοιπόν θα μπορούσε να δουλέψει στην Γερμανία ως αυταπασχολούμενος.
Στην Ελλάδα αμέσως, οπότε ξαναγύρισε.
Ετσι δουλεύουν οι σοβαρές χώρες, ενώ εδώ έχουμε τους αλληλέγγυους του πρωκτού...
Να στα πω εγώ που τα έζησα πρώτο χέρι. Αρχές δεκαετίας του 1960 αποφασίζουν οι γονείς, πρώτα ο πατέρας μετά δύο χρόνια η μητέρα, να φύγουν για Γερμανία. Ο αδερφός μου και μετέπειτα εγώ, μεγαλώσαμε με τους παππούδες. Συνηθισμένο τότε δεν ήμουν η εξαίρεση.
Για να μεταναστεύσεις τότε Γερμανία έπρεπε να σου στείλει κάποια εταιρεία πρόσκληση, έβρισκες θέσεις στην πρεσβεία είτε κάποιος συνήθως συγγενής που ήταν ήδη εκεί, να σε προτείνει στην εταιρεία ότι ξέρεις την δουλειά και να ακολουθηθεί η νόμιμη οδός. Εφόσον υπήρχε πρόσκληση ετοιμαζες τα χαρτιά . Διαβατήριο, ιατρικές εξετάσεις και ότι άλλο σου ζητούσε η Γερμανική πρεσβεία. Με το τέλος της γραφειοκρατίας έμπαινες στο τρένο. Οι γονείς κινήθηκαν στην περιοχή της Βαυαρίας, Munchen, Rosenhaim, Ulm. Φτάνοντας με το τρένο σε περίμενε υπάλληλος της εταιρείας. Αν ήταν μεγάλη η εταιρεία παρείχε κατοικία. Μιλάμε για ένα τολ με κρεβάτια και σόμπα η οποία έκαιγε κάρβουνο. Κάτι σαν το Στρατό δηλαδη. Την ίδια ώρα σου έδιναν και ένα λεξικό με σκίτσα έτσι ώστε να μπορείς να συνενοηθεις στη δουλειά αλλά και στην καθημερινότητα. Από εκεί και με βάση τι είχες δηλώσει ότι ήξερες να κάνεις γινόταν η πρόσληψη. Εάν είχες δηλώσει πχ χτίστης σε δοκίμαζαν να δουν τι ξέρεις. Ιταλός που είχε δήλωση ειδίκευση, κατάλαβαν ότι πήγε να τους ξεγελάσει και γλίτωσε τελευταία στιγμή να ακούσει το "Ραους" . Τον έβαλαν ανεδικευτο.
Όσοι είχαν εμπειρία πχ στις κατασκευές μετά από χρονικό διάστημα έπαιρναν την βεβαίωση του έμπειρο τέχνη και μπορούσαν ερχόμενοι στην Ελλάδα να παίρνουν κάποια έργα μικρής κλίμακας. Ελληναρας που τους λέτε είχε δύο παιδιά και κατάλαβε ότι εάν είχε τρια ανέβαιναν τα επιδόματα στα τέσσερα ακόμη περισσότερο. Αντί δύο παιδιών δήλωσε τρια. Οι Γερμανοί το διασταύρωσαν τον βάλανε στο τρένο με την σφραγίδα στο διαβατήριο " Ανεπιθύμητος" και του είπαν να μην ξαναπάει από εκεί, ίσως μόνο σαν τουρίστας αν ήθελε. Ο πατέρας παίρνει και σύνταξη από εκεί και φυσικά κάθε χρόνο επικοινωνεί μαζί του η Πρεσβεία και του στέλνει και ένα έντυπο να συμπληρώσει για να συνεχίσει η σύνταξη. Εμείς εδώ κόβαμε από τους ζωντανούς και δίναμε στους πεθαμένους. Το Γερμανικό κράτος ήξερε ανά πάσα ώρα τι κάνεις που μένεις και που εργάζεσαι γιατί φυσικά η ταυτότητα είχε ΕΝΑ όνομα Ένα επίθετο Ένα πατρώνυμο και Μια ημερομηνία γέννησης όχι στο περίπου.
Για πες τώρα.