Στο μεσοπόλεμο, μετά το τέλος του φονικότατου Α΄ ΠΠ, υπήρξε κενό στην Ευρώπη με την πτώση των Αυτοκρατοριών και την δημιουργία νέων κρατών, οπότε τα άκρα ήταν πολύ ζωντανά και ήταν και τα δύο άκρα παρόντα, ενώ ο κόσμος έψαχνε κάποιο σημείο αναφοράς.
Αυτά δεν ήθελαν Δημοκρατία, ήθελαν την αυθεντία του κόμματος και του "Ηγέτη".
Ετσι το ένα άκρο βλέπει μόνο το άλλο άκρο και δεν κυτάει τα χάλια του εαυτού του.
Σήμερα δεν υπάρχουν άκρα με την τότε λογική, γιατί έχουν δοκιμαστεί και αποτύχει οικτρά.
Τώρα αν υπάρχουν κάποιοι γραφικοί που τα πιστεύουν ακόμα, δεν απασχολούν τον κόσμο, εκτός αν κάνουν παράνομες πράξεις.
Από την άλλη όμως τα παραδοσιακά κόμματα, έχουν φτάσει και μάλλον έχουν ξεπεράσει το όριο ζωής τους.
Γιατί ενώ είχαν ως σκοπό να ηρεμήσουν τα πράγματα μετά τον Β' ΠΠ, όσο υπήρχε ο ψυχρός πόλεμος και το αντίπαλο δέος είχαν σημείο αναφοράς.
Μετά από αυτό μπλέχτηκαν, ήρθε και το μεταναστευτικό πρόβλημα, ήρθαν και πολλά άλλα γεγονότα και τα κόμματα των μεγάλων χωρών, βρέθηκαν σε υπαρξιακή κρίση, ενώ είχαν ακόμα μέσα τους και υπολλείμματα αυτοκρατορικής αντίληψης.
Οπότε φτάσαμε στην παγκοσμιοποίηση, που την στήριξαν τα παραδοσιακά κόμματα.
Οσο υπήρχε δουλειά και φτηνό χρήμα, όλα ήταν καλά, όταν όμως άρχισαν οι δυσκολίες και ο κόσμος βλέπει ότι με την παγκοσμιοποίηση δημιουργείται μία νέα φεουδαρχική τάξη, αφού άτομα που απλά είχαν πρόσβαση σε άλλα άτομα που είχαν βρεθεί σε θέσεις εξουσίας, αποκτούσαν και αυτά μεγάλη εξουσία, δηλαδή όταν στις επιχειρήσεις που μεγάλωσαν πολύ, οι διοικήσεις είναι υπάλληλοι με άκρες, χωρίς προσωπικό ρίσκο και όταν αρχίζουμε και βλέπουμε φαινόμενα λογοκρισίας και όλη την γουώκ ατζέντα, είναι λογικό να υπάρχουν πλέον επιλογές που στέκονται στις παραδοσιακές αξίες.
Η πλάκα είναι ότι αυτές βαφτίζονται ακροδεξιές, από τους πραγματικούς ακροδεξιούς που ελέγχουν τα παραδοσιακά κόμματα και βέβαια από τα τελευταία κομμάτια της ακροαριστεράς, που για αυτούς άλλωστε όλοι οι άλλοι είναι ακροδεξιοί.
Ενας άλλος σημαντικός λόγος, είναι ότι η ΕΕ φτιάχτηκε για να πάψουν οι εθνικοί ανταγωνισμοί, αλλά στην πράξη μετά την αποχώρηση αυτών που είχαν δημιουργήσει αυτή την αντίληψη, οδηγηθήκαμε σε ακραίες εθνικιστικές πολιτικές από τα κόμματα που παριστάνουν τα δημοκρατικά.
Οταν τα κυβερνώντα κόμματα της Γερμανίας, κοιτάνε μόνο το στενό συμφέρον της Γερμανίας, απέναντι στους άλλους Ευρωπαίους, λογικό είναι αυτό να δημιουργεί εντάσεις.
Οταν η Βέλε που το έπαιζε δημοκρατική, είναι σήμερα χειρότερη από την πράβδα στα ψέμματα, όλα αυτά ενοχλούν τον κόσμο.
Αυτές οι έννοιες είναι λίγο δύσκολες για αυτούς που έχουν μάθει να πετάνε λεξούλες, τύπου ρεβιζιονιστής, οππουρτουνιστής, αντιδραστικός, ακροδεξιός και άλλα τέτοια γραφικά, αλλά τι να κάνουμε τους κατανοούμε...