Ο Πάρνωνας είναι ένα από τα ψηλά βουνά της Πελοποννήσου και ποτέ δεν απογοητεύει με οποιονδήποτε τρόπο και αν τον προσεγγίσεις. Είτε πας μια απλή βόλτα σε ένα από τα γραφικά χωριά του για καφέ ή φαγητό, είτε ακολουθήσεις ένα από τα δεκάδες ορειβατικά μονοπάτια του, είτε ακολουθήσεις τις χωμάτινες διαδρομές του για όλα τα γούστα και δυσκολίες, πάντα θα σου χαρίζει εμπειρίες που δεν πρόκειται να ξεχάσεις ποτέ.

Είχα αφήσει κάποια ανοιχτά μέτωπα στην περιοχή και φυσικά δεν πρόλαβα να τα κλείσω όλα. Άλλωστε δεν ξέρω αν θα ήθελα κιόλας. Λένε ότι ο ''κόσμος'' ενός ανθρώπου μπορεί να γίνει όσο μεγάλος θέλει αυτός, ή μπορεί και τόσο μικρός όσο ένα σαλόνι, μια πλατεία, μια γειτονιά, ένα κοντινό πάρκο. Ο καθένας λοιπόν αποφασίζει πόσο θα μεγαλώσει τον ''κόσμο του'', μόνο που πριν 200 χρόνια αυτή η σκέψη θα ήταν σχεδόν αδύνατη. Σήμερα λόγω της τεχνολογικής προόδου έχουμε τη δυνατότητα να μεγαλώσουμε τον ''κόσμο'' μας σχεδόν όσο θέλουμε! Σκέφτείτε με κάποιον τρόπο να συναντιόσασταν με έναν άνθρωπο που ζούσε στην Καστάνιτσα πριν 200 χρόνια και να του λέγατε ότι διαβάσατε ένα μονοήμερο ταξιδιωτικό κάποιου που ξεκίνησε από Αθήνα, γύρισε διάφορους προορισμούς κοντά στο χωριό του και τελικά μέσα από διάφορες διαδρομές βγήκε στην Τρίπολη και από εκεί γύρισε ξανά στην Αθήνα. Που μπορούσαν να πάνε εκείνοι οι άνθρωποι πριν 100-200 χρόνια? Πόσο μεγάλος ήταν ο κόσμος τους?

Καστάνιτσα Αρκαδίας λοιπόν, ένα από τα πιο όμορφα χωριά του Πάρνωνα στα 840m υψόμετρο.

Μετά το χωριό συνάντησα τον χωματόδρομο που οδηγεί στη Μονή Κοντολινάς και ήθελα χρόνια να πάω. Τα χρώματα φθινοπωρινά!

Ο χωματόδρομος ήταν ανέλπιστα βατός. Δεν υπάρχει ούτε στο google maps και από τη δορυφορική εικόνα δε μπορούσα να καταλάβω και πολλά. Μαγική διαδρομή!

Youtube Video

Αρχικά η μονή ήταν αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο, αλλά αφιερώθηκε και στον Άγιο Παντελεήμονα μετά την νικηφόρα μάχη των Καστανιτσιωτών εναντίον του Ιμπραήμ πασά (ανήμερα και παραμονή της εορτής του).

Η μονή πυρπολήθηκε την ίδια χρονιά από τον Ιμπραήμ πασά, ως αντίποινα για την ήττα που υπέστη το στράτευμα του στην Καστάνιτσα.

Το 1834 διαλύθηκε με διάταγμα του Όθωνα, αφού δεν συμπλήρωνε επαρκή αριθμό μοναχών! Ω τι έκπληξις! Και γιατί να διαλυθεί ρε μάστορα Otto?

Ακόμα μια έκπληξη με περίμενε στο εσωτερικό, υπάρχουν αμέτρητοι ηλίθιοι που νομίζουν ότι χαράζοντας το όνομά τους πάνω σε βυζαντινές αγιογραφίες εκατοντάδων ετών, θα μείνουν στην ιστορία. Εν μέρει έχουν δίκιο απλά δεν καταλαβαίνουν ότι θα μείνουν στην ιστορία ως ηλίθιοι, ως ζώα, ως οι μεγαλύτεροι βλάκες που έχουν πατήσει τα πόδια τους στη Γη.

Υπάρχουν διάφορα μονοπάτια που μπορεί να ακολουθήσει κανείς για όλα τα γούστα!

Απέξω από το μοναστήρι αλλά και κατά τη διάρκεια της διαδρομής είχε πολλές καστανιές και τώρα είναι η εποχή που σου χαρίζουν τους καρπούς τους απλόχερα. Απλά τα μαζεύεις από το έδαφος. Ήδη φαγαμε δύο μέρες συνεχόμενες και ήταν μούρλια!

Επιστρέφοντας σε μια διασταύρωση όπου ο άλλος δρόμος πηγαίνει προς τον δρόμο Πραστός-Αγιος Βασίλειος.

Η δυσκολία ανέβηκε εκθετικά σε αυτή τη διαδρομή μέχρι να βγω στον κεντρικό χωματόδρομο που ενώνει τα δύο χωριά που είπα. Άξιζε όμως και με το παραπάνω όπως θα διαπιστώσετε και εσείς!

Youtube Video

Σε κάποια σημεία ήταν τόσο στενός ο δρόμος που οριακά χωρούσε αυτοκίνητο.

Άγιος Βασίλειος. Σε μαγική τοποθεσία χτισμένος!

Κοντά στο χωριό βρίσκεται του Δράκου το Μνήμα. Ένας πολύ σύντομος χωματόδρομος με οδήγησε σε ένα μεγάλο ξέφωτο.

Προσέγγισα την τοποθεσία η οποία υπάρχει στο google maps για να βρω αυτόν τον αρχαίο τάφο.

Πρώτα συνάντησα έναν λαξευμένο ημιτελή τάφο πάνω στο βράχο.

Και λίγο παραπέρα το λεγόμενο Μνήμα του Δράκου όπως ονομάζεται από τους ντόπιους. Δεν υπάρχει καμία ιστορική αναφορά ή ταυτοποίηση και ονομάζεται έτσι από τους ντόπιους γιατί ο τάφος έχει μήκος 2,1 μέτρα, κάτι γενικά ασυνήθιστο για τα ύψη των τότε ανθρώπων.

Η θέα του λόφου στον οποίο βρίσκεται το μνήμα. Στο πλάνο ο Άγιος Βασίλειος.

Επιστροφή στο αυτοκίνητο.

Και συνέχεια σε ένα ακόμη πολύ ενδιαφέρον αξιοθέατο το οποίο όμως φυσικά είναι σύγχρονο συγκριτικά με τον αρχαίο τάφο.

Πρόκειται για τον Φράγκικο πύργο Γλυππίας ο οποίος είναι κομμάτι ενός ευρύτερου κάστρου που υπήρχε πάνω στον λόφο αλλά πλέον διασώζονται μόνο ερείπια.

Η Γλυππία ήταν αρχαία Κώμη η οποία πιστεύεται πως βρισκόταν στο συγκεκριμένο σημείο, για αυτό και το κάστρο πήρε το όνομά της. Ο πύργος είναι από τους εντυπωσιακότερους που έχω δει αν αναλογιστούμε και το σημείο που έχει χτιστεί.

Θέα προς τον Πάρνωνα

Ο πύργος χτίστηκε στην άκρη αυτού του βραχώδους λόφου ο οποίος ξεγελά λόγω της πυκνής βλάστησης και δείχνει προσπελάσιμος. Δεν είναι καθόλου όμως γιατί κυριαρχείται από κάθετα βράχια σε ορισμένα σημεία. Πράκτικά επρόκειτο για μια οχυρή τοποθεσία που χρησιμοποιούσε το άγριο ανάγλυφο του εδάφους. Έχει τοποθετηθεί ένα σχοινί για τους πιο αρχάριους σε τέτοια τερέν.

Προσεγγίζοντας τον εντυπωσιακό πύργο ύψους 20 μέτρων. Στους μεσαιωνικούς χρόνους ανάγεται ο θρύλος για την «Νεράιδα του κάστρου» την όμορφη κόρη του Ενετού (;) καστελάνου ιππότη Ζυλ ντε Κούγκελ, του επονομαζομένου και «Κόντε Σαβόγια». Στους Τσάκωνες κατοίκους της περιοχής ο κόμης ήταν μισητός, αλλά δεν ίσχυε το ίδιο για την κόρη του, ενώ, στην πραγματικότητα, αυτή ήταν που έδινε τις διαταγές για τις σκληρές ποινές που αυτός επέβαλε.

Ένας νέος Τσάκωνας βοσκός, που έπαιζε πολύ όμορφα φλογέρα, στην προσπάθειά του να δει την όμορφη κόρη, πιάστηκε αιχμάλωτος και φυλακίστηκε στο κάστρο. Κάποια στιγμή, ο πατέρας της επέτρεψε να πάρει όποιον από τους φυλακισμένους ήθελε και να του επιβάλει όποια ποινή αυτή σκεφτεί. Η ίδια αποφάσισε να κατέβει στις φυλακές και να τιμωρήσει όποιον από τους φυλακισμένους θα μιλούσε πρώτος. Εκεί όμως στην φυλακή, αντί για βογγητά και φωνές, άκουσε τους γλυκούς ήχους μιας φλογέρας. «Ποιος είναι αυτός με την τόσο όμορφη μουσική;» ρώτησε. «Ο βοσκός με την φλογέρα» της απάντησαν. Ανοίγοντας την πόρτα της φυλακής για να τον δει η κόρη, ακούει μία φωνή «Ας πεθάνω τώρα, Θεέ μου». Ήταν ο νεαρός βοσκός με την φλογέρα. «Γιατί θέλεις να πεθάνεις;» τον ρώτησε. «Γιατί εγώ ήθελα να δω έστω και μία φορά την Νεράιδα του κάστρου κι ας πέθαινα», της απάντησε αυτός.

Κολακεύτηκε η σκληρή κόρη, μαλάκωσε η καρδιά της, τον έβαλε να παίζει γι’ αυτή με την φλογέρα του και παραβαίνοντας μόνη φορά αυτό που είχε υποσχεθεί στον πατέρα της, είπε στον νεαρό βοσκό: «Είσαι ελεύθερος να φύγεις… και για να με θυμάσαι, θα σου κάνω ένα δώρο». Διέταξε να του κόψουν τα δάκτυλα και να του βάλουν άλλα, χρυσά, αφού τόσο όμορφη μουσική έπαιζε με αυτά!

(Σαραντάκης 2006, 149; Βαγενάς Θ., «Τα δάχτυλα του βοσκού»,
Χρονικά του Μορηά, τ. Β΄. 1953, 78-80)

Συνέχισα το δρόμο μέχρι το χωριό Πλατανάκι από όπου θα συνέχιζα χωμάτινα την πορεία μου. Εκεί βρήκα ένα τρομερό κιόσκι με υπέροχη θέα και ήταν το ιδανικό σημείο να αράξω λίγο και να φάω κάτι πρόχειρο.

Θαυμάστε θέα!

Από το Πλατανάκι ξεκινά ένας παρατημένος χωματόδρομος ο οποίος συναντά τον πιο κεντρικό που οδηγεί στο καταφύγιο του Πάρνωνα. Από τον χάρτη φαίνεται ότι ο δρόμος κερδίζει απότομα ύψος με τις αμέτρητες φουρκέτες που έχει.

Σε ένα σημείο υπάρχει ένα τεράστιο λούκι που ευτυχώς μπορεί να περαστεί από πάνω στο κέντρο περίπου του αυτοκινήτου. Σίγουρα όμως με τον καιρό το λούκι θα μεγαλώσει και δε θα περνιέται χωρίς δουλίτσα με φτυάρι και αξίνα. Κάτι κυνηγοί που πέτυχα αρκετά αργότερα έμειναν άφωνοι που με το Qashqai ανέβηκα αυτόν τον δρόμο. Εντάξει έχω περάσει και χειρότερους αλλά μέχρι ένα όριο πάντα. Από εκεί και μετά χρειάζεται ψήλωμα και άλλα λάστιχα, με το όποιο κόστος φυσικά στην οδική συμπεριφορά και κατανάλωση.

Youtube Video

Άφιξη στο καταφύγιο του Πάρνωνα το οποίο μου θυμίζει λίγο τις εμπειρίες μου στην Κίνα!

Από εκεί συνέχισα βόρεια μέχρι την τοποθεσία Ισιώματα από όπου ακολούθησα τον δρόμο που βγαίνει στο λατομείο του Πάρνωνα και τη Βαρβίτσα, ο οποίος εντάσσεται και στο ΤΕΤ Πελοποννήσου.

Το λατομείο του Πάρνωνα

Οι ψηλότερες κορυφές του βουνού στο βάθος.

Στο βάθος ο Ταϋγετος

Ο δρόμος προς τη Βαρβίτσα δυσκόλεψε αρκετά σε ορισμένα σημεία.

Με αποκορύφωμα μια σαθρή κατηφόρα υψηλής κλίσης. Δυστυχώς η κάμερα δεν την αποτυπώνει σωστά.

Από τη Βαρβίτσα βγήκα στις Καρυές και από εκεί στην Τρίπολη και πίσω. Γύρισα πίσω σίγουρα φτωχότερος στην τσέπη αλλά πλουσιότερος σε εικόνες και γνώση, γιατί αν δεν ταξίδευα σε αυτά τα μέρη δε θα είχα κάτσει ποτέ να ασχοληθώ και να διαβάσω την ιστορία τους.

Να είστε όλοι καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!

@nickthetrib said in Πάρνωνας-Μονή Κοντολινάς-Μνήμα Δράκου-Κάστρο Γλυππίας 6-10-2024:

Τι έκανες πάλι;;;;
Πάλι πήρες τα βουνά??
Τουλάχιστον με όλα αυτά που γράφεις και τις φωτογραφίες - βίντεο είναι σαν να τα παίρνουμε και εμείς μαζί σου!!

Σε ευχαριστώ φίλε να είσαι καλά! Στα βουνά είναι η θέα όχι στα υπόγεια που έλεγε και ο Τερζής!

@antoniokon said in Πάρνωνας-Μονή Κοντολινάς-Μνήμα Δράκου-Κάστρο Γλυππίας 6-10-2024:

Πάντα ωραίος!

Ήρθες και στο σωστό μέρος

Αρκαδία λέμε

Αν και ο Πάρνωνας πιάνει και Λακωνία...

Σωστός! Για την ακρίβεια ο Πάρνωνας είναι το φυσικό σύνορο Αρκαδίας-Λακωνίας. Το όριο περνά μάλιστα ακριβώς στην ψηλότερη κορυφή του βουνού. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι που διάβασα το ποστ σου και τσέκαρα τα όρια των νομών.

απλα να βαζουμε και κανενα παϊδακι (φωτο) να χορταίνουμε κιολας, γιατι μας κουρασες με την μεγάλη γυρα

Όταν είμαι μόνος ποτέ δεν τρώω σε ταβέρνα γιατί δεν έχει και νόημα. Βαραίνω και πολύ μετά και η επιστροφή είναι κουραστική. Θέλει προσοχή αυτό το κομμάτι γενικά από όσους ταξιδεύουν.

@dettol said in Πάρνωνας-Μονή Κοντολινάς-Μνήμα Δράκου-Κάστρο Γλυππίας 6-10-2024:

Απορια που μου εχει δημιουργηθει διαβαζοντας τα ποστ σου. Πηγαινεις με παρεα σε αυτες τις εξορμησεις σου ή εισαι μονος σου; Ετερο ημισυ, φιλοι, οικογενεια, παιδια κτλπ;

Μόνος ταξιδεύω στο 90% των περιπτώσεων. Κάποιες λίγες φορές έρχονται και φίλοι ή όταν η εξόρμηση είναι μικρή και εύκολη θα ακολουθήσει και η οικογένεια (πχ οι καλοκαιρινές εξορμήσεις που έχω ανεβάσει για μπάνιο και λίγο off road στη Βοιωτία). Η κόρη μου είναι ακόμα 4,5 και δεν είναι για πολλά. Μακάρι όμως όταν μεγαλώσει να γουστάρει τη φάση και να πηγαίνουμε όλοι παρέα ακόμη και στην Πίνδο

@dettol said in Πάρνωνας-Μονή Κοντολινάς-Μνήμα Δράκου-Κάστρο Γλυππίας 6-10-2024:

Φιλική συμβουλή από έναν πατέρα σε έναν άλλον. Αν θες τα παιδιά σου να ενδιαφερθούν για τις δραστηριότητες σου, παίρνε τα μαζί σου. Θα κάνεις μεν μια πιο light εκδοχή ώστε ούτε εκείνη να βαρεθεί αλλά ούτε η σύζυγος να ανησυχήσει, αλλά θα έχεις την χαρά ότι το κάνετε όλοι μαζί!

Που και που βεβαίως, θα πηγαίνεις και μόνος σου για τις πιο hardcore καταστάσεις

Συμφωνώ απόλυτα σε αυτό! Βέβαια πρέπει να είναι και σε ηλικία τα παιδιά που θα τους μείνει κάτι ώστε να επιλέξουν συνειδητά. Τα 4χρονα- 5χρονα είναι 3 λαλούν και 2 χορεύουν. Αυτό έχω δει όσες φορές πήγαμε σε διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα (ζωολογικούς κήπους, δενδρόσπιτα κλπ). Τώρα το χειμώνα που μικραίνει και η μέρα θα είναι συχνότερες οι οικογενειακές εξορμήσεις!