Ο χρήστης skullone έγραψε:
Δημήτρη, χαρά στο κουράγιο και στην υπομονή σου.
Δεν είναι θέμα υπομονής, αλλά επιμονής. Εξάλλου, την τελευταία εβδομάδα (με το που άρχισε ο πόλεμος) είχα αρκετό χρόνο για «σκότωμα».
Όποιος δε διάβασε τα 2 τελευταία μηνύματα του Δημήτρη (logikos) παρακαλείται να τα διαβάσει τώρα! Άψογος. Είπε όλα όσα ήθελα να πω.
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Με τη σειρά μου θα παρακαλούσα να διαβάσετε το παρακάτω άρθρο που προέρχεται από το autopress.gr. Ίσως αποτελεί μια εξήγηση για το πώς είναι δυνατόν πολλοί άνθρωποι στην Αμερική να σκέφτονται όπως ο Γαβριήλ.
«Πριν από μερικά χρόνια βρέθηκα στο Λος Άντζελες για να παρακολουθήσω τις διαδικασίες έκδοσης μίας από τις μεγαλύτερες εφημερίδες των ΗΠΑ, των Los Angeles Times. Σε διαλείμματα της επίσκεψής μου βρήκα την ευκαιρία να 'σπαταλήσω' λίγο από τον χρόνο μου σε ένα από τα μεγαλύτερα βιβλιοπωλεία της πόλης. Την εντύπωση μου τράβηξαν 25 και πλέον τίτλοι που αφορούσαν στην αιτία των μεγάλων ταραχών που συγκλόνισαν τo L.A. τον Απρίλιο του 1992. Για όσους δεν θυμούνται ή δεν γνωρίζουν πρέπει να αναφέρω πως οι συγκεκριμένες ταραχές ξέσπασαν με αφορμή τον ξυλοδαρμό από αστυνομικούς ενός αφροαμερικάνου, του Rodney King, και προκάλεσαν την επέμβαση του στρατού. Ο τελευταίος αναγκάστηκε να 'καταλάβει' την πόλη για να επαναφέρει την τάξη.
Δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί τόσοι πολλοί συγγραφείς είχαν ασχοληθεί με την καταγραφή των τόσο ολοφάνερων για μένα αιτίων των ταραχών. Κάτι οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες, κάτι οι φυλετικές διακρίσεις και η γκετοποίηση, κάτι τα δύο εκατομμύρια αστέγων που ζουν στην πόλη, κάτι το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο πολλών από τους κατοίκους της δημιουργούν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις για να εκραγεί το φαινομενικά ήρεμο καζάνι του Λος Άντζελες αλλά και άλλων αμερικανικών πόλεων. Μετέφερα την απορία μου σε έναν από τους δημοσιογράφους - διευθυντές της εφημερίδας και είδα μία μεγαλύτερη δική του να ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του. Μου 'εξήγησε' πως η προφανής αιτία των ταραχών ήταν η αδικαιολόγητη αστυνομική βία και πως μόνο οι πλέον 'προχωρημένες' από τις εκδόσεις που είχα δει τολμούσαν να κινηθούν σε μονοπάτια σκέψης όπως τα δικά μου. Κάτι δεν πάει καλά είχα σκεφτεί αλλά δεν μπορούσα να διαμορφώσω ακόμα άποψη κάτι που έγινε, όμως, την επόμενη, κιόλας, ημέρα σε ένα γεύμα εργασίας.
Το Λος Άντζελες είναι μία τεράστια πόλη τόσο σε πληθυσμό όσο και σε έκταση. Αποτελείται από 72 δήμους από τους οποίους, όμως, μόνο σε 5 μπορεί κανείς να κυκλοφορήσει ασφαλής και μόνο στους κεντρικούς τους δρόμους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι πως αν και το ξενοδοχείο μας βρισκόταν σε απόσταση 600 μέτρων από τα γραφεία της εφημερίδας αναγκαζόμασταν μετά τις 7 το βράδυ και με προτροπή των αμερικάνων συναδέλφων μας, να καλούμε ταξί για να διανύσουμε αυτό το κομμάτι της πόλης. Για να περάσουμε δε στο απέναντι πεζοδρόμιο όπου μας περίμενε το ταξί συνοδευόμασταν από ένοπλο αστυνομικό κάτι που συνέβαινε σε παρόμοια περίπτωση και με όλους τους εργαζομένους της εφημερίδας. Σε εκείνο, λοιπόν, το γεύμα εργασίας αγανακτισμένος από αυτή την κατάσταση ξεκίνησα μία συζήτηση περί ελευθερίας και ανελευθερίας.
Οι αμερικάνοι δημοσιογράφοι με πάθος υποστήριζαν πως οι ΗΠΑ είναι η πλέον ελεύθερη χώρα στον κόσμο. Το μοναδικό μου επιχείρημα, το οποίο πρέπει να τονίσω τους προξένησε μεγάλη αμηχανία, ήταν πως δεν αντιλαμβανόμουν το είδος της ελευθερίας εκείνης που σε μία πόλη με χιλιάδες δρόμους μου έδινε τη δυνατότητα να κυκλοφορήσω σε δέκα το πολύ από αυτούς και μάλιστα με πολύ μεγάλη προσοχή μην ξεστρατίσω σε καμμία γωνία και κινδυνεύσω. Για μένα οι Αμερικάνοι ήσαν, πλέον, 'ανοικτό' βιβλίο. Ξαφνικά λύθηκαν όλες μου οι απορίες για το πως συμπεριφέρονται. Έκτοτε διάβασα αρκετά βιβλία, έρευνες και αναλύσεις για τις ΗΠΑ και κάθε φορά επιβεβαίωνα τον ένα και μόνο κανόνα συμπεριφοράς τους: Στην συντριπτική τους πλειοψηφία, αντιλαμβάνονται τα πάντα σε πρώτο επίπεδο σκέψης. Δεν εμβαθύνουν καθόλου και δεν τους απασχολεί κιόλας. Τα πράγματα είναι έτσι επειδή έτσι φαίνονται. Είναι έτσι επειδή το δήλωσε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, είναι έτσι επειδή το λένε τα media...
Αυτός ο κανόνας χαρακτηρίζει τόσο την συμπεριφορά τους όσο και την ιστορία τους.
Έχουν κάνει μία από τις μεγαλύτερες γενοκτονίες στον κόσμο, αυτή των Ινδιάνων, και αντί να έχουν ενοχές για αυτό την διαφημίζουν κιόλας σε ταινίες.
Πρώτο επίπεδο σκέψης: Ο αγώνας ενός λαού να αποικίσει μία χώρα.
Δεύτερο επίπεδο σκέψης: Η γενοκτονία των Ινδιάνων και ο ξεριζωμός τους.
Θεωρούν την χώρα τους σαν προπύργιο της Δημοκρατίας και επιτρέπουν τις οικονομικές συνεισφορές στον εκλογικό αγώνα των υποψηφίων προέδρων.
Πρώτο επίπεδο σκέψης: Η πολιτική δράση έχει ανάγκη την οικονομική στήριξη.
Δεύτερο επίπεδο σκέψης: Η οικονομική στήριξη εξαγοράζει συνειδήσεις και δημιουργεί υποχρεώσεις απέναντι στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα. Υποχρεώσεις οι οποίες με κάθε τρόπο πρέπει να ικανοποιηθούν.
Ο πόλεμος στο Ιράκ δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτό τον κανόνα. Σε πρώτο επίπεδο όλοι οι Αμερικάνοι θεωρούν ότι ο Σαντάμ Χουσείν απειλεί τόσο την χώρα τους όσο και τον υπόλοιπο κόσμο. Όσο ο πόλεμος προχωρά τόσο μεγαλύτερο θα είναι το ποσοστό εκείνων που θα υποστηρίζουν την πολιτική του George Bush. Αυτό το πρώτο επίπεδο σκέψης τους κάνει επίσης να μην καταλαβαίνουν γιατί όλος ο υπόλοιπος κόσμος αντιδρά στην τακτική τους. Θεωρούν, μάλιστα, ότι θα έπρεπε να τους χρωστάμε και χάρη καθώς αυτοί είναι που θυσιάζουν τα παιδιά τους για να έχουμε εμείς ένα καλύτερο και ασφαλέστερο μέλλον. Η κρίση στον ΟΗΕ είναι απαράδεκτη για το σύνολο των αμερικάνων πολιτών. Ποιός ΟΗΕ; Όταν αναλάμβάνουν το 50% των εξόδων του Οργανισμού γιατί να στηρίζονται στο veto της Γαλλίας; Ποιά είναι η Γαλλία που έχει την ίδια βαρύτητα ψήφου με αυτούς; Ας πλήρωνε και εκείνη το 50% των εξόδων και ας μίλαγε!!!
Οι Αμερικάνοι τα τελευταία χρόνια ένα και μόνο φόβο είχαν: αυτόν της επανάληψης του πολέμου στο Βιετνάμ. Και αυτόν όμως τον αντιμετώπιζαν πολύ επιφανειακά. Γιατί να σκοτώνονται, σκέφτονταν, τα παιδιά μας εκτελώντας χρέη χωροφύλακα σε διάφορες περιοχές του κόσμου; Δεν έχουμε αντίρρηση, βέβαια, για όποια παρέμβαση στο εσωτερικό οποιασδήποτε ξένης χώρας αλλά βρε αδελφέ να μην κινδυνεύουμε κιόλας! Από την 11η Σεπτεμβρίου και πέρα, όμως, όταν θρήνησαν 3.000 θύματα στο έδαφός τους το ξεπέρασαν. Αν η κυβέρνηση τους λέει πως ο κάθε πόλεμος γίνεται για να αποφευχθεί επανάληψη τρομοκρατικών κτυπημάτων όπως αυτά της 11ης Σεπτεμβρίου είναι έτοιμοι να χάσουν και 1.000, 2.000 ή και πολύ περισσότερους άντρες και γυναίκες στα πεδία των μαχών. Οι όποιες φωνές διαμαρτυρίας ακούγονται αυτή την στιγμή στο έδαφος των ΗΠΑ σύντομα θα σιγήσουν.
Οι σχεδιαστές της πολιτικής των ΗΠΑ ξεπερνούν βέβαια το πρώτο επίπεδο σκέψης, φροντίζουν, όμως, να κρατούν τον λαό τους σε αυτό. Η τηλεοπτική εικόνα του πολέμου συνεισφέρει τα μέγιστα στην στρατηγική τους. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε πως η πλειοψηφία των πολιτών των ΗΠΑ δεν παρακολουθεί ειδήσεις ούτε ενδιαφέρεται για τα κοινά. Μεγαλύτερη θεαματικότητα σημειώνουν οι επαναλήψεις της 'Λούσι' παρά τα κεντρικά δελτία ειδήσεων ή τα talk shows με τους anchor men των καναλιών. Οι λίγοι, λοιπόν, Αμερικάνοι που παρακολουθούν την αναμετάδοση των βομβαρδισμών στην Βαγδάτη ξέρετε τι σκέφτονται; Σιγά μην την πάθουμε από τους ξυπόλυτους! Κοίτα τι εντυπωσιακές που είναι οι εκρήξεις! Είμαι υπερήφανος και ασφαλής που κατοικώ σε αυτή την χώρα!
Επειδή, όμως, η πλειοψηφία των Αμερικάνων σκέφτονται σε αυτό το πρώτο επίπεδο αλλάζουν πολύ εύκολα γνώμη. Πάρτε για παράδειγμα το σκάνδαλο Γουότεργκέιτ, η εκείνο με τον Όλιβερ Νορθ. Τόση φασαρία για γεγονότα που όλος ο υπόλοιπος κόσμος ήταν σίγουρος πως γίνονταν στο παρασκήνιο εκτός από τους ίδιους τους Αμερικάνους που ζούσαν στον κόσμο τους. Το θέμα ήταν και είναι πότε κάποιο από τα μεγάλα εκδοτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα θα αποφασίσει πως είναι καιρός να γίνει αυτό το 'click' στην κοινή γνώμη. Αν το πούνε τα media τελείωσε ... Αυτό είναι! Τότε και μόνο θα συναντήσει σοβαρό πρόβλημα η όποια κυβέρνηση.
Η τελευταία, αυτή του George Bush, είχε την ατυχία να αντιμετωπίσει τα τρομοκρατικά κτυπήματα της 11ης Σεπτεμβρίου. Η αλήθεια είναι πως πρωταρχικός της στόχος όταν ανέλαβε την εξουσία ήταν άλλος από το να παίξει τον ρόλο του παγκόσμιου χωροφύλακα. Οι ΗΠΑ είναι μία μεγάλη χώρα με δυνατή οικονομία αλλά τεράστιο, το μεγαλύτερο στον κόσμο, εξωτερικό χρέος. Κύρια στρατηγική της ήταν η προσήλωση στα μεγάλα εσωτερικά προβλήματα της χώρας (ανεργία, φτώχεια, υγεία, εγκληματικότητα κ.ο.κ.) και η διατήρηση με πυροσβεστικές κινήσεις της παγκόσμιας ισορροπίας. Η 11η Σεπτεμβρίου τα άλλαξε όλα.
Η κυβέρνηση αποφάσισε να κηρύξει τον πόλεμο σε όλη την υπόλοιπη υφήλιο όπου, τουλάχιστον, θεωρούσε εκείνη πως υπήρχαν εστίες κινδύνου. Ο George Bush δεν κάνει τίποτε άλλο από αυτά που είχε προαναγγείλει ενάμιση χρόνο πριν. Αφγανιστάν - Ιράκ - Ιράν - Σουδάν - Βόρεια Κορέα περιλαμβάνονται στους στόχους του. Οι πολεμικές κινήσεις στις χώρες αυτές, βέβαια, εκτός από 'παράπλευρες απώλειες' θα έχουν και 'παράπλευρες ωφέλειες'. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Ο αμερικανικός λαός είναι ένας αξιοθαύμαστος λαός. Δεν μπορεί άλλωστε να κυριαρχεί στις επιστήμες, τις Τέχνες, την οικονομία όντας ένας άχρηστος λαός. Χαρακτηριστικό του μεγαλείου του είναι πως έχει μετατρέψει το μειονέκτημα της απλοϊκής σχεδόν σκέψης του σε προτέρημα καθώς προτιμάει τις λύσεις από τις αναλύσεις. Η κυβέρνησή του γνωρίζει την υπεροχή του σε όλα σχεδόν τα επίπεδα. Η γνώση αυτή έχει μεταβληθεί σε τυφλή αλαζονεία. Θα πράξει, λοιπόν, όσα έχει προαναγγείλει χωρίς να αντιμετωπίσει σοβαρή εσωτερική αντίδραση. Η ελπίδα να αλλάξει τακτική είναι μόνο οι τεράστιες απώλειες σε στρατιώτες και η κλιμάκωση του πολέμου που θα οδηγήσουν τα media σε μεταστροφή συμπεριφοράς και μέσω αυτών θα έρθει το επιζητούμενο 'click' στον μέσο αμερικάνο. Μέχρι τότε το σχέδιο της θα υλοποιηθεί με κάθε τρόπο και κάθε κόστος. Και να είστε σίγουροι πως τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμα.»