@lap said in Κατάντια της τεχνικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα.:
Να πούμε και αλήθειες… τα παιδιά που θέλουν και έχουν όνειρα περνούν πολύ δύσκολα! Οι μαθητές είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι μέσα σε εντυπωσιακά αντίξοα περιβάλλοντα με πυξίδα το όνειρο τους!
Τους σέβομαι απόλυτα!
Θες να σου πω κατι απο την προσωπικη μου εμπειρια της μεχρι τωρα ζωης μου. Εγω απο μικρο παιδακι 12ετων ηθελα να γινω αυτο που ειμαι σημερα και συνεχιζω. Δεν υπηρχε ουτε μια στιγμη που να μην το ηθελα. Υπηρχαν απειρες στιγμες (και ακομα υπαρχουν) που πιστευω οτι δεν θα τα καταφερω.
Δεν μου αρεσε το σχολειο το μισουσα, μου ετρωγε ολο τον χρονο και μου κατεστρεψε την εφηβικη ηλικια. Μου δημιουργησε αγιατρευτα ψυχολογικα. Το καθημερινο bullying η καθημερινη κοροιδια. Ημουν ομως πολυ καλος μαθητης, γιατι, γιατι παντα ειχα στοχο Ακομα εχω στοχο, στοχο εμπρος στο ονομα μου να μπει Δρ. Μηχ. Η αγαπη μου για την επιστημη ειναι αστειρευτη παρα τις αμετρητες δυσκολιες πισωγυρισματα και τροχοπεδια συνεχιζω καθε μερα να μαχομαι. Αυτο ειναι αυτο που ειναι σε ελλειψη στα περισσοτερα σημερινα παιδια.
Οταν εμενα με αποκαλουσανε χοντρο και με κλωτσαγανε να πεσω απο τις σκαλες στο γυμνασιο επειδη ημουν 105kg με αγγιξε. Με εκανε rewire, μου ειπε θα ερθει η ωρα που θα απαντησεις με τις πραξεις σου. Απο τα 16 μου λοιπον ειμαι ο ιδιος ανθρωπος, κουβαλαω το συνεχως αυξανομενο φορτιο στους ωμους μου αλλα δεν το βαζω κατω. Μαχομαι, καποιες μαχες κερδιζω καποιες χανω, ομως θα προσπαθησω μεχρι το τελος να κερδισω τον πολεμο...
Ολα αυτα με οδηγησαν στο να χασω και τις λιγες φιλιες που ειχα, να καταστρεψω καποιες καλες σχεσεις που εκανα, καποια λαθη καποια σωστα, ο κυκλος μου στενος, αριθμει ατομα στο ενα χερι, παγερος ανθρωπος απεξω, απαθης, αλλα could not be further away from the truth οταν κοιταξεις λιγο πιο βαθια
