Feb 22, 2017, 2:50 PM

Η Σιτροέν μου άρεσε ανέκαθεν. To παλιό εκείνο δεκαετίας 60 με τις υδροπνευματικές (Ds λεγόταν αν θυμάμαι καλά), ήμουν μικρός. Ακόμη μου λέεi ο θείος μου πως έμπαινε στις στροφές. ο οποίος θείος μου πήρε την Ξάντια μετά, και ένας φίλος το Ξαρά. Πολύ κράτημα στο δρόμο και άνεση.
Το 1993 ήταν να πάρω το ΖΧ, αλλά τελικά πήρα το Κλιό.
Η Σιτροέν συνέχισε με το πρώτο С3 που μου άρεσε πάρα πολύ και δύο χρόνια πριν είχα κλείσει ένα μεταχειρισμένο, αλλά τελευταία στιγμή είδα ότι δεν έχει ABS και πιθανώς κάποια στούκα και έτσι πήρα τελικά το μίκρα, λόγω γυναίκας που ήθελε παλιό και μικρό για να μάθει, αλλιώς θα χτύπαγα το С3 δεύτερης γενιάς που μου αρέσει ακόμα, η το 208.
Κατάφερε η Σιτροέν να αλλάζει μοντέλο, παρουσιάζοντας τρία εντελώς διαφορετικά αυτοκίνητα και όχι ένα φεισλιφτ δεκαετιών, όπως κάνουν οι Γερμανοί, (πράγμα που και αυτό είναι σωστό, ότι είναι καλό δεν το πειράζεις).
Ήλθαμε λοιπόν σήμερα στο τρίτης γενιάς, ωραίο και εντελώς διαφορετικό αυτοκίνητο εμφανισιακά απο το προηγούμενο, αλλά εδώ τα πράγματα μοιάζουν σε αδέλφια, δηλαδή στον Κάκτο και στο Πικάσο. Τον Κάκτο τον θεωρώ μεγάλη αποτυχία, θυμάμαι που πήγα να το δω με χαρά και έφαγα πολύ μεγάλη ήττα μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο.
Δυστυχώς το C3 δεν μας κάνει πια η οικογένεια μεγάλωσε και θα δούμε, το C4 χαλβαδιάζω εδώ και πολύ καιρό, μου αρέσει πάρα πολύ, αλλά έχω αποφασίσει στη ζωή μου επιτέλους να πάρω ένα ψηλό αυτοκίνητο, δικίνητο η τετρακίνητο.