-
Ε αν πας Αργαλαστή
-
την αμαρτια θα τη πω... οκ, γουσταρω απιστευτα μακρυνιτσα και μασαμπουκα με θεα τη πολη του δημαρχου, γουσταρω αλχημιστη με τις γλυκαρες του, γουσταρω το πρασινο και τα στενα πνιγμενα δρομακια....
Απίστευτη η Μακρυνίτσα αλλά να πβ την αμαρτία μου αυτό που μου λείπει από τον Βόλο είναι τα Sandwich και τα πεινιρλί στο Rainbow . . .
-
gatoz wrote:
την αμαρτια θα τη πω... οκ, γουσταρω απιστευτα μακρυνιτσα και μασαμπουκα με θεα τη πολη του δημαρχου, γουσταρω αλχημιστη με τις γλυκαρες του, γουσταρω το πρασινο και τα στενα πνιγμενα δρομακια....
Απίστευτη η Μακρυνίτσα αλλά να πβ την αμαρτία μου αυτό που μου λείπει από τον Βόλο είναι τα Sandwich και τα πεινιρλί στο Rainbow . . .
Υπερτιμημένα και χωρίς λόγο διάσημα πια... ίσως το '90-2000 να ήταν μια καινοτομία και κάτι να δοκιμάσεις, μαζί με την πάστα Φούρνου και τη Μόκκα (παγωτό) ή προφιτερόλ στη Μινέρβα... πλέον όμως όλα αυτά, όσο πιο διάσημα και δημοφιλή γινόταν τόσο έπεφτε η ποιότητά τους, μέχρι σημείο που πια νομίζω απλά τα προσπερνάς... το ίδιο συνέβη και σε παλιά διάσημα τσιπουράδικα της παραλίας, πλέον είναι για κλωτσιές.
-
Α κατάλαβα καλύτερα να μείνω με την γεύση που έχω στην μνήμη μου... Να τα σκέφτομαι και να μου τρέχουν τα σάλια και όχι να μου έρχονται καούρες.
-
Στη διαδρομή Αθήνα Βόλος, που αξίζει στάση για καφέ-φαγητό ή και καμιά βουτιά;
Έστω και με μικρή παράκαμψη, τουλάχιστον σχετικά μικρή σε χρόνο.
-
Στη διαδρομή Αθήνα Βόλος, που αξίζει στάση για καφέ-φαγητό ή και καμιά βουτιά;
Έστω και με μικρή παράκαμψη, τουλάχιστον σχετικά μικρή σε χρόνο.
Για εμένα στον Καραβόμυλο για φαγητό (στον Γκλατζούνη - Αχινός, σταθερή αξία) και στον Καστάνη στην παραλία Ραχών. Μετά Καμένα Βούρλα, αλλά ε΄χω χρόνια να σταματήσω.
-
Τώρα πια μόνο στα Καμένα Βούρλα σταματάω για γαλακτομπούρεκο, αν έχω κουραστεί πολύ. Μόνο ανεβαίνοντας από Αθήνα.
Παλιά μπορεί να είχε ψαράκι στον Καραβόμυλο, βόλρα στην Αταλάντη για κρασιά στον Χατζημιχάλη, μέχρι και φούρνο στην Τραγάνα είχα βρει.
-
Ναι καμένα βούρλα το γνωρίζω, αν σταματήσω εκεί να τολμήσω και βουτιά ή θα το μετανιώσω;
-
φυσικα πας Χαλκιδα που ειναι διπλα, θες 3 λεπτα να κατεβεις απο εο μεχρι τη νεα γεφυρα και 10 μετα στον ιπποκαμπο γιαμπανακι και μετα θαλασσινα στη λαμψακο. οκ, ειναι λιγα παραπανω χιλιομετρακια αλλα λεει. για τη λαμψακο να σου ο ιανις μαγαζια, εγω σου βαζω τον φημισμενο ιπποκαμπο. φευγωντας χτυπα και ενα φρεντογλυκο στον πεζοδρομο στη παραλια
-
Οι ξεχασμένοι της Εθνικής Οδού
8 Οκτωβρίου, 2012 at 3:15 μμ
Σήμερα στο πέταλο του Μαλιακού, όπου τα δύο ρεύματα της παλιάς Εθνικής σμίγουν χωρίς διαχωριστικό, όσα χιλιόμετρα κι αν καταπιείς, νιώθεις στάσιμος στο παρελθόν.
(Φωτογραφία: Enri Canaj)
Στήριξαν την οικονομία τους στην Εθνική Οδό και τους ταξιδιώτες της, στα χρόνια που με πρόσχημα την ανάπτυξη ο αυτοκινητόδρομος γειτόνευε με τα σπίτια τους. Ωσπου η νέα χάραξη παρέκαμψε τις εμπορικές τους δραστηριότητες και κομβικά σημεία του παλιού δικτύου πέρασαν στη λήθη.
ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Γιάννης Παπαδόπουλος
Ηταν Παρασκευή, προπαραμονή βουλευτικών εκλογών του 2007. Οι πελάτες σχημάτιζαν τις συνήθεις ουρές στο ταμείο. Το προσωπικό δεν προλάβαινε να ξαποστάσει. Ωσπου το μεσημέρι η κίνηση αραίωσε. Αναπάντεχα για την ημέρα, την ώρα, την περιοχή. Ο Λεβέντης στον Αγιο Κωνσταντίνο, ένα από τα πιο κομβικά σημεία ανάπαυσης αυτοκινητιστών στο ταξίδι Θεσσαλονίκη – Αθήνα, είχε νεκρώσει. Οι υπάλληλοι σκέφτηκαν ότι κάποιο ατύχημα έκλεισε τον δρόμο. Βγήκαν έξω, κοίταξαν προς το βουνό, είδαν τα αυτοκίνητα να διατρέχουν την πλαγιά. Η νέα Οδός είχε δοθεί στην κυκλοφορία. Λίγους μήνες μετά η επιχείρηση που τους συντηρούσε έκλεισε. Αρκετοί δεν ξαναβρήκαν δουλειά. Η νέα χάραξη μαζί με την πόλη παρέκαμψε και τις ζωές τους.
Τη δεκαετία του ’60, όταν οι πολιτευτές, με πρόσχημα την ανάπτυξη, παρέσυραν μια οδική χάραξη μέσα από την πόλη τους, πλάι στην άσφαλτο δημιουργούνταν ένα επιχειρηματικό οικοσύστημα σταθμών ανάπαυσης, βουλκανιζατέρ κι εστιατορίων. Οι Θερμοπύλες, τα Καμένα Βούρλα και ο Αγιος Κωνσταντίνος ήταν από τα μέρη που έθρεψαν οι ταξιδιώτες της παλιάς Εθνικής Οδού. Πέρα από τα τοπικά συμφέροντα, το κόστος διάνοιξης σήραγγας ήταν απαγορευτικό για την εποχή και η λύση ενός αυτοκινητοδρόμου στο παραλιακό μέτωπο πιο συμφέρουσα. «Η οικονομία της περιοχής στηρίχτηκε στο διερχόμενο εύκολο κέρδος. Υποβαθμίστηκαν οι υποδομές και δεν δόθηκε βάση σε εκείνον που θα έμενε, αλλά στον περαστικό», παρατηρεί ο Δημήτρης Μακρυνίτσας, αντιδήμαρχος Καμένων Βούρλων. Με τα χρόνια όμως τα αυτοκίνητα, οι ταχύτητες και τα ατυχήματα αυξήθηκαν. Πόλεις κόπηκαν στα δύο. Τοπικές κοινωνίες προέταξαν ως αίτημά τους την παράκαμψη και κάποιοι σταθμοί πέρασαν στη λήθη.
Σήμερα στο πέταλο του Μαλιακού, όπου τα δύο ρεύματα της παλιάς Εθνικής σμίγουν χωρίς διαχωριστικό, όσα χιλιόμετρα κι αν καταπιείς, νιώθεις στάσιμος στο παρελθόν. Εκεί θα δεις – ακόμη – ξεθωριασμένα προεκλογικά σλόγκαν με τη φωτογραφία του Κώστα Καραμανλή σε στάση λεωφορείου. Ενα αδέσποτο σκυλί να διασχίζει κάθετα τον δρόμο στο άγαλμα του Λεωνίδα. Εμπορικές πινακίδες για «προκάτ εκκλησίες» ή «γίδα βραστή». Αφίσες σε βιτρίνες έρημων βενζινάδικων για ζωντανή εμφάνιση της τραγουδίστριας Εφης Θώδη στο επόμενο πανηγύρι. Εκεί σε περιμένει και ο σταθμός του Λεβέντη. Αδειο πάρκινγκ, σφαλισμένες πόρτες, καρέκλες και τραπέζια στοιβαγμένα σαν να περιμένουν τη μετακόμιση που δεν ήρθε ποτέ.
Ο Λεβέντης ήταν ένα από τα κομβικά σημεία της παλιάς Εθνικής Οδού.
Σήμερα είναι ένας ξεχασμένος σταθμός που άφησε πολλούς ανέργους. (Φωτογραφία: Enri Canaj)
Ο ΣΤΑΘΜΟΣ ΠΟΥ ΕΣΒΗΣΕ. Ο Λεβέντης ήταν από τις πιο επικερδείς επιχειρήσεις που ζούσαν από τον δρόμο. Εδινε θέσεις απασχόλησης σε ντόπιους. Είχε ξεπεράσει τα 100 άτομα προσωπικό. Τηρούσε, σύμφωνα με τους υπαλλήλους του, την εργασιακή νομιμότητα στα επιδόματα και τις υπερωρίες. Ανοιχτός 24 ώρες, με τρεις βάρδιες και εργαζομένους-διαχειριστές (σπάνια τα αφεντικά επέβλεπαν τη λειτουργία του). Από εκεί βγήκαν συνταξιούχοι και δημιουργήθηκαν οικογένειες. Εκεί ήταν και η πρώτη δουλειά της Γεωργίας Πολυχρόνη στα 17 της. Εκεί γνώρισε και τον πρώην σύζυγό της. Επειτα από ένα πολυετές διάλειμμα στην Αθήνα επέστρεψε και πάλι στο πόστο της, στο ζαχαροπλαστείο της επιχείρησης, λίγο πριν από το λουκέτο. «Ηξερα ότι εκεί θα βρω δουλειά. Υπήρχαν πάντα ευκαιρίες στον Λεβέντη», λέει.
Σήμερα η κ. Πολυχρόνη εργάζεται ως καθαρίστρια σε σχολείο της περιοχής. Οι περισσότεροι συνάδελφοί της όμως από το κλείσιμο της επιχείρησης μέχρι σήμερα έχουν βαλτώσει στην ανεργία. «Τοπικοί παράγοντες μας έταξαν ότι θα προηγούμασταν σε διαγωνισμούς για δουλειές. Από τα 65 άτομα όμως στο σελφ σέρβις δεν απορροφήθηκε κανείς», λέει η Ελένη Γκολφομήτσου, πρώην εργαζομένη στον Λεβέντη, υπάλληλος σε καφετέρια σήμερα. «Εχω χάσει κι εγώ δικό μου άνθρωπο στην παλιά Εθνική. Ο νέος δρόμος έπρεπε να φτιαχτεί, αλλά όχι με τόσες απώλειες στην εμπορική ζωή του τόπου», προσθέτει.
Την άμεση εξάρτηση επιχειρήσεων με τον αυτοκινητόδρομο είχαν δείξει σε έρευνά τους στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας οι Σεραφείμ Πολύζος, Λάμπρος Σδρόλιας και Ευστάθιος Κουτσέρης. Δεκαοκτώ συνεργεία οχημάτων πλάι στον οδικό άξονα σε απόσταση έξι και εννιά χιλιομέτρων από τις πόλεις της Λάρισας και της Λαμίας στήριζαν κατά 70% την πελατεία τους σε οδηγούς του αυτοκινητοδρόμου. Αντίστοιχα, το 63% των πελατών οκτώ εστιατορίων στον ίδιο άξονα ήταν οδηγοί εκτός των δύο νομών που χρησιμοποιούσαν την Εθνική Οδό.
ΤΑ ΟΦΕΛΗ. «Οι μετατοπίσεις των δρόμων έχουν αναδιανεμητικά οφέλη. Κάποιος ωφελείται και κάποιος άλλος χάνει. Θα πρέπει όμως να υπάρχει μέριμνα για όσους πλήττονται άμεσα από νέα χάραξη. Να τους δοθούν κίνητρα μετεγκατάστασης ή η δυνατότητα παρόδιας πρόσβασης», λέει ο κ. Πολύζος, επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Μηχανικών Χωροταξίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
Ο Θανάσης Φλωράκης, αντιδήμαρχος Αγίου Κωνσταντίνου, τονίζει ότι επί χρόνια η τοπική κοινωνία ζητούσε την παράκαμψη. Εκτιμά ότι μακροπρόθεσμα τα οφέλη για την περιοχή του θα είναι πολλαπλάσια. Οι πολίτες πλέον έχουν ελεύθερη πρόσβαση στο μεγαλύτερο κομμάτι του παραλιακού μετώπου. Θα τους δεις σήμερα να αξιοποιούν τον πεζόδρομο πλάι στην παραλία ή να ποδηλατούν στη λωρίδα έκτακτης ανάγκης. Η όχληση από τον θόρυβο των εξατμίσεων είναι ελάχιστη, ενώ πλάι στο οδόστρωμα δεν στήνονται άλλο εκκλησάκια στη μνήμη των θυμάτων κάποιου τροχαίου. Ηδη εκπονείται μελέτη για τη μετατροπή της Εθνικής Οδού σε αστική αρτηρία.
Παράλληλα γίνονται σκέψεις και για νέες τουριστικές επενδύσεις. Οσο διερχόταν από εκεί η Εθνική Οδός Αθηνών – Θεσσαλονίκης, ο μεσίτης Αθανάσιος Βουρβουλάκης παρατηρούσε ότι υπήρχε ελάχιστο αγοραστικό ενδιαφέρον. Μετά την παράκαμψη όμως λέει ότι αυξήθηκαν οι αντικειμενικές αξίες κατά 20%. Πουλήθηκαν δύο οικόπεδα με θέα την παλιά Εθνική Οδό και χτίστηκαν τέσσερις πολυκατοικίες με περίπου 40 διαμερίσματα προς πώληση και ενοικίαση. Από τα δύο κτίρια του Λεβέντη, το ένα στέκει ακόμα με την ίδια επιγραφή, ερείπιο της παλιάς του αίγλης. Το άλλο, στο ρεύμα με κατεύθυνση για Θεσσαλονίκη, είναι εργοτάξιο. Μετατρέπεται σε μεζονέτες με θέα στη θάλασσα. Στο πέταλο του Μαλιακού τα υπέρ και τα κατά της νέας οδικής χάραξης δεν γέρνουν τη ζυγαριά όλων των ντόπιων το ίδιο.
Κάποτε στον Ισθμό στάθμευε μια πολιτεία
«Κάποτε η περιοχή μας ήταν χρηματιστήριο. Οπως και στον Λεβέντη, ο κόσμος δεν προλάβαινε να φάει. Οι ουρές για τα σουβλάκια ήταν μεγάλες», λέει ο Τόλης Σπύρος, εδώ και 17 χρόνια ιδιοκτήτης εμπορικού σταθμού στον Ισθμό της Κορίνθου. Τις καλές εποχές, προτού ο νέος δρόμος παρακάμψει αυτό το σημείο, ο κ. Σπύρος διηύθυνε το ονομαστό κατάστημα Καζινό. Εκεί έβρισκαν οι ταξιδιώτες τα ομώνυμα τυποποιημένα γλυκά που είχε δημιουργήσει ο ζαχαροπλάστης Δημήτρης Ταμπόσης με ντόπια υλικά. Από τη δεκαετία του ’50 ο Ταμπόσης τα διέθετε με τον χαρακτηριστικό τους λογότυπο και στους περαστικούς του Ισθμού. Σήμερα το παλιό κατάστημα, για το οποίο ο κ. Σπύρος πλήρωνε έως και 1 εκατομμύριο δραχμές ενοίκιο, έχει κλείσει. Απέμεινε μόνο η επιγραφή «Καζινό» σε μια ταμπέλα.
«Εδώ ζούσε κάποτε μια πολιτεία», λέει ο Χρήστος Χαρίτος, ο οποίος έχει το σπίτι του και την επιχείρησή του πλάι στον Ισθμό. «Αυτό το μαγαζί συντηρούσε δέκα οικογένειες, εκείνο οκτώ», προσθέτει καθώς δείχνει καταστήματα με γλυκά και τουριστικά είδη εκατέρωθεν του δρόμου. Τα περισσότερα έχουν άδεια τραπέζια. Ντόπιοι και επιχειρηματίες ελπίζουν ότι θα βελτιωθεί η κατάσταση εφόσον αποκτήσει στάση ο προαστιακός σιδηρόδρομος εκεί.
Οπως στο πέταλο του Μαλιακού, έτσι και στην Πελοπόννησο ο κλειστός αυτοκινητόδρομος μείωσε τις αποστάσεις και αύξησε την ασφάλεια. Εφερε όμως και απώλειες σε άλλους επιχειρηματίες, οι οποίοι δεν μπόρεσαν ή δεν πρόλαβαν να προσαρμοστούν στην αλλαγή.
Στη Μεγαλόπολη η πινακίδα «Αυθεντικό γαλακτομπούρεκο από το 1930» καλωσορίζει ακόμη τους ταξιδιώτες, για τους οποίους την είχε τοποθετήσει εκεί ο Θανάσης Αγγελονίδης. «Δούλευα πολύ με Μεσσήνιους», λέει. «Καθώς πήγαιναν προς Καλαμάτα σταματούσαν εδώ, έκαναν τα ψώνια τους, δοκίμαζαν τα γλυκά μου… Με τη νέα χάραξη όμως ο κόμβος βρίσκεται μακριά από την πόλη. Σπάνια κάποιος σταθμεύει εδώ και η κίνηση έχει πέσει τουλάχιστον στο μισό. Ούτε τα λεωφορεία πλέον σταματούν».
Πηγές
-
Κάτι τέτοια άρθρα είναι για κλωτσιές , γιατί βάζουν το ατομικό συμφέρον 5--10-100 ανθρώπων , πάνω από το δημόσιο συμφέρον και το συμφέρον εκατομμυρίων ανθρώπων.
Οι δρόμοι είναι καλό για όλους . Αρκεί να έχουν μυαλό οι ντόπιοι να τους αξιοποιήσουν . Αν περιμένουν να ζήσουν με 'διόδια' για κατούρημα , τότε είναι λάθος ο τρόπος που σκέφτονται .
Ανάλογα μυαλά υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα , όπως και αντίστοιχοι ξύστες του δημοσίου και συνταξιούχοι που θέλουν την ησυχία τους ,γιατί ο μισθός πέφτει κάθε μήνα . Τα παιδιά τους όμως και τα εγγόνια τους , εγκαταλείπουν τις περιοχές τους .
-
Το ισοπέδωσες ρε φίλε εντελώς. Εγώ έβαλα το άρθρο γιατί οι εικόνες που μου έχουν μείνει από τα ταξίδια στην εθνική οδό είναι αυτές που περιγράφει το άρθρο. Τελευταία φορά που ανέβηκα προς τα πάνω ήταν το 2005 και μου είχε μείνει στο μυαλό ο Λεβέντης. Ούτε που ήξερα ότι έχουν κλείσει αυτές οι επιχειρήσεις και ότι έχει αλλάξει το οδικό δίκτυο.
Δυστυχώς δεν έχουν όλοι οι πολίτες την δυνατότητα ταξιδιών και διακοπών. Ανήκω σε αυτή την κατηγορία.
-
Προφανώς οι εξελίξεις πάντα αφήνουν κάποιους πίσω, ενώ ταυτόχρονα κάποιοι άλλοι επωφελούνται. Η πρόοδος όμως δεν πρέπει να σταματάει προς ώφελος των μικροσυμφερόντων.
Όσο για το Λεβέντη και το αναπόφευκτο λουκέτο με τη νέα χάραξη της Ε.Ο. θα πρέπει να πούμε ότι και αυτός εκμεταλλεύθηκε την αντίστοιχη ευκαιρία της δεκαετίας του 60 με τη διάνοιξη της τότε νέας Ε.Ο. Και την εκμεταλλεύθηκε, όπως λένε κάποιοι γνώστες (ή κακές γλώσσες) λόγω προσωπικής γνωριμίας με τον Καραμανλή, ο οποίος τον πληροφόρησε για τη χάραξη της Ν.Ε.Ο. πριν ξεκινήσει η κατασκευή της. Έτσι μπόρεσε και αγόρασε πάμφθηνα χωράφια εκατέρωθεν της χάραξης της Ν.Ε.Ο. και εξασφάλισε το παντεσπάνι του για δεκαετίες...
-
Το ισοπέδωσες ρε φίλε εντελώς. Εγώ έβαλα το άρθρο γιατί οι εικόνες που μου έχουν μείνει από τα ταξίδια στην εθνική οδό είναι αυτές που περιγράφει το άρθρο. Τελευταία φορά που ανέβηκα προς τα πάνω ήταν το 2005 και μου είχε μείνει στο μυαλό ο Λεβέντης. Ούτε που ήξερα ότι έχουν κλείσει αυτές οι επιχειρήσεις και ότι έχει αλλάξει το οδικό δίκτυο.
Δυστυχώς δεν έχουν όλοι οι πολίτες την δυνατότητα ταξιδιών και διακοπών. Ανήκω σε αυτή την κατηγορία.
Μεταξυ 1988-1995 εκανα συχνα ταξιδια επηδη σπουδαζα Αθηνα και γονεις ηταν επαρχια, θυμαμαι εκεινη την εποχη με νοσταλγια αλλα κινδυνευε η ζωη μας σε καθε στροφη στις παλιες εθνικες οδους. Παντως οι στασεις για ανεφοδιασμο σε τυροπιτες και σουβλακια καλες ηταν οντως. Θυμαμαι και τα διαφορα Goodies να γινεται χαμος σε καθε εξοδο, τωρα ειναι αδεια.
Τα αμαξια που ειχαμε τοτε ηταν μαυρο χαλι, τα περισσοτερο εκαναν 0-100 σε 11-18 δευτερα χωρις να τα φορτωσεις (στην πραξη ηταν πολυ ποιο αργα βεβαια) και ρεπριζ ακομα χειροτερα, προσπεραση με ασφαλεια ηταν δυσκολο να γινει, θορυβωδη (στο βαθμο να γινεται το κεφαλι καζανι μετα απο 2 ωρες), με αβολα καθισματα, χωρις υδραυλικο τιμονι, χωρις φρενα και χωρις κλιματισμο στους 40 βαθμους καυσωνα. Για να ειχες καλο αμαξι ηθελες τουλαχιστον επιπεδου Golf GTi/R19 16V και καλο αμαξι σημαινε οτι θα εκανες ασφαλη προσπεραση ηταν δηλαδη αναγκαιο για να ζησεις. Εκαναν αυτα 4500000 δρχ .
Ποσες φορες καναμε Αθηνα-Κορινθος με 1η ταχυτητα και 40 βαθμους καυσωνα, να δεις γλυκα. Η στην επιστροφη που παντοντε επεφτες σε τρελλο μποτιλιαρισμα στην Ελευσινα στα διοδια και μεχρι να φτασεις Αθηνα.
Ασε ρε συ, μια χαρα ειμαστε τωρα και ας πληρωνουμε διοδια.
-
Προφανώς οι εξελίξεις πάντα αφήνουν κάποιους πίσω, ενώ ταυτόχρονα κάποιοι άλλοι επωφελούνται. Η πρόοδος όμως δεν πρέπει να σταματάει προς ώφελος των μικροσυμφερόντων.
Όσο για το Λεβέντη και το αναπόφευκτο λουκέτο με τη νέα χάραξη της Ε.Ο. θα πρέπει να πούμε ότι και αυτός εκμεταλλεύθηκε την αντίστοιχη ευκαιρία της δεκαετίας του 60 με τη διάνοιξη της τότε νέας Ε.Ο. Και την εκμεταλλεύθηκε, όπως λένε κάποιοι γνώστες (ή κακές γλώσσες) λόγω προσωπικής γνωριμίας με τον Καραμανλή, ο οποίος τον πληροφόρησε για τη χάραξη της Ν.Ε.Ο. πριν ξεκινήσει η κατασκευή της. Έτσι μπόρεσε και αγόρασε πάμφθηνα χωράφια εκατέρωθεν της χάραξης της Ν.Ε.Ο. και εξασφάλισε το παντεσπάνι του για δεκαετίες...
Σωστο, ειχα ακουσει και αλλες περιπτωσεις, καποιος με εστιατορειο ταιζε διαφορους πολιτικους και του ελεγαν που θα μπουν στα σχεδια πολης κομματια γης (προς τα που επεκταθουν οι πολεις και ποτε) και αγοραζε εκτασεις γης, μολις εμπαιναν στο σχεδιο εκοβε οικοπεδα και απο εστιατορας εγινε κατασκευαστης. Αποτελεσμα να γινει εκατομυριουχος. Εκτος Ελλαδας αυτο.
-
Storm wrote:
Το ισοπέδωσες ρε φίλε εντελώς. Εγώ έβαλα το άρθρο γιατί οι εικόνες που μου έχουν μείνει από τα ταξίδια στην εθνική οδό είναι αυτές που περιγράφει το άρθρο. Τελευταία φορά που ανέβηκα προς τα πάνω ήταν το 2005 και μου είχε μείνει στο μυαλό ο Λεβέντης. Ούτε που ήξερα ότι έχουν κλείσει αυτές οι επιχειρήσεις και ότι έχει αλλάξει το οδικό δίκτυο.
Δυστυχώς δεν έχουν όλοι οι πολίτες την δυνατότητα ταξιδιών και διακοπών. Ανήκω σε αυτή την κατηγορία.
Μεταξυ 1988-1995 εκανα συχνα ταξιδια επηδη σπουδαζα Αθηνα και γονεις ηταν επαρχια, **θυμαμαι εκεινη την εποχη με νοσταλγια **αλλα κινδυνευε η ζωη μας σε καθε στροφη στις παλιες εθνικες οδους. Παντως οι στασεις για ανεφοδιασμο σε τυροπιτες και σουβλακια καλες ηταν οντως. Θυμαμαι και τα διαφορα Goodies να γινεται χαμος σε καθε εξοδο, τωρα ειναι αδεια.
Τα αμαξια που ειχαμε τοτε ηταν μαυρο χαλι, τα περισσοτερο εκαναν 0-100 σε 11-18 δευτερα χωρις να τα φορτωσεις (στην πραξη ηταν πολυ ποιο αργα βεβαια) και ρεπριζ ακομα χειροτερα, προσπεραση με ασφαλεια ηταν δυσκολο να γινει, θορυβωδη (στο βαθμο να γινεται το κεφαλι καζανι μετα απο 2 ωρες), με αβολα καθισματα, χωρις υδραυλικο τιμονι, χωρις φρενα και χωρις κλιματισμο στους 40 βαθμους καυσωνα. Για να ειχες καλο αμαξι ηθελες τουλαχιστον επιπεδου Golf GTi/R19 16V και καλο αμαξι σημαινε οτι θα εκανες ασφαλη προσπεραση ηταν δηλαδη αναγκαιο για να ζησεις. Εκαναν αυτα 4500000 δρχ .
Ποσες φορες καναμε Αθηνα-Κορινθος με 1η ταχυτητα και 40 βαθμους καυσωνα, να δεις γλυκα. Η στην επιστροφη που παντοντε επεφτες σε τρελλο μποτιλιαρισμα στην Ελευσινα στα διοδια και μεχρι να φτασεις Αθηνα.
Ασε ρε συ, μια χαρα ειμαστε τωρα και ας πληρωνουμε διοδια.
Το έθεσες σωστά. Νοσταλγία. Αυτά ήθελα να γράψω, αλλά προσπαθώ να αποφεύγω να γράφω προσωπικά βιώματα. Οπότε περιορίστηκα στο άρθρο που μου θύμισε εκείνες τις εποχές.
-
Οι ίδιες φήμες λένε πως αυτοί οι επιχειρηματίες εμπόδισαν την παράκαμψη του Μαλιακού με γέφυρες.
-
Τόσες γέφυρες θα ήτα καλό;
Τα διόδια πόσα θα ηταν;
15 άρια στην είσοδο της κάθε γέφυρας.
Εδω ειναι πανάκριβα στα λαγκάδια. Που σε γέφυρες που θέλουν 24/7/365 φροντίδα.
Θα ηταν το Αθήνα Θεσσαλονίκη σε 3 ώρες αλλά το κόστος στον Θεό.
Άσε που αν θέλεις 3 ώρες για αυτήν την διαδρομή ποιος θα παίρνει αεροπλάνο;;
1 πριν στο τσεκ ιν, 55 λεπτά στα ουράνια, 15 λεπτα προσγείωση και ολοι όρθιοι λες και χεζονται πάνω τους, 10 λεπτά βαλιτσες και μετά διαδρομή με ταξι από την άλλη άκρη του λεκανοπεδίου.
-
Τα διόδια Αθήνα Βόλος είναι 34 ή 37€, με επιστροφή. Πόσο θα ήταν με γέφυρα; αν ήταν τεχνικά εφικτό; Πόσο κοστίζουν συνολικά τα επιπλέον χιλιόμετρα για 100 χρόνια για όλη την Ελλάδα; θα κόστιζε περισσότερο απ τους Ολυμπιακούς η κατασκευή;
-
Τα διόδια στις γέφυρες είναι πολλαπλάσια του απλου δρόμου. Αν είχε 4 - 5 μεγαλουτσικες γέφυρες, σύγχρονες με υποδομές για ταχεία κυκλοφορία κτλ, μόνο τα διόδια των γεφυρών θα ηταν 50 με 60 ευρώ. Οι γέφυρες δεν εχουν μόνο τεράστιο κόστος κατασκευής αναλόγως και του πυθμένα, αλλά και μεγάλο κόστος συντήρησης. Επίσης δεν ξέρω αν σε φυσικές και μη καταστροφές είναι συμφέρον στρατηγικα μια χωρα να έχει τον βασικό της άξονα με γέφυρες και εφοσον υπάρχουν και χερσαία εδάφη.
Διακοπές (καλοκαιρινές-χειμερινές)
