Posts made by tsilis

Πάμε για το εβδομαδιαίο UP!!

Πωλούνται τα παρακάτω για Ε36 Compact και Ε36

1. Τετράδα γνήσια 16άρια ζαντολάστιχα Μ-Pack Ε36. Oι ζάντες σε πολύ καλή κατάσταση και ίσιες, τα Βridgestone RE050 είναι παλιά και αν και έχουν ακόμη γόμα. Τιμή 130 ευρώ

2. Δισκόπλακες εμπρόσθιες σε πολύ καλή κατάσταση (όχι αεριζόμενες). Διάμετρος 286 χιλιοστα. Κάνουν για όλες τις 316i και 318i. Τιμή 60 ευρώ το ζευγάρι

3. Ελεύθερο διαφορικό με βήμα 3.38 σε εξαιρετική κατάσταση και λίγα χιλιόμετρα (60 χιλ χλμ!).Ειδικό για Ε36 Compact, Z3 ή και Ε30 με ειδικές απαιτήσεις σε βήμα. Τιμή 200 ευρώ

4. Δερμάτινο τιμόνι τετράκτινο με αερόσακο σε πολύ καλή κατάσταση από facelift E36 ,κατάλληλο για όλες τις Ε36. Τιμή 150 ευρώ

5. Ελατήρια H&R sport , χαμήλωμα 35χιλ/15χιλ εμπρός πίσω σε εξαιρετική κατάσταση, κατάλληλα μόνο για Ε36 Compact. Tιμή 100 ευρώ

6. Αμορτισέρ ΚΟΝΙ κίτρινα ρυθμιζόμενα σε πολύ καλή κατάσταση (το πρόσφατο ΚΤΕΟ τα έβγαλε με άψογα αποτελέσματα...) . Κατάλληλα για Ε36 Compact τα πίσω , ενώ τα μπροστά μπαίνουν σε όλες τις τετρακύλινδρες Ε36. Τιμή για το σετ 150 ευρώ

7. Αντιστρεπτικές Η&R σε άψογη κατάσταση, κατάλληλες για Ε36 Compact. Tιμή 150 ευρώ

Τιμή συνόλου για 5+6+7=300 ευρώ

Camber plates Bimmerworld . Tοποθετούνται και ρυθμίζονται εύκολα πάνω στα εργοστασιακά top mounts. Kατάλληλα για όλες τις Ε36 τετρακύλινδρες και 6κύλινδρες (πλην Μ3). Τιμή 100 ευρώ

9. Φίλτρο αέρος JR βαμβακερό σε άριστη κατάσταση, για Μ44 αποκλειστικά. Τιμή 20 ευρώ

Θα προσπαθήσω να βγάλω και φωτογραφίες , κατά το δυνατόν ενδεικτικές, τις επόμενες ημέρες.
Εννοείται δεκτός ο έλεγχος σε οτιδήποτε ενδιαφέρεστε να αγοράσετε
Πληροφορίες επαφής με π.μ

Πωλούνται τα παρακάτω για Ε36 Compact και Ε36

1. Τετράδα γνήσια 16άρια ζαντολάστιχα Μ-Pack Ε36. Oι ζάντες σε πολύ καλή κατάσταση και ίσιες, τα Βridgestone RE050 είναι παλιά και αν και έχουν ακόμη γόμα. Τιμή 130 ευρώ

2. Δισκόπλακες εμπρόσθιες σε πολύ καλή κατάσταση (όχι αεριζόμενες). Διάμετρος 286 χιλιοστα. Κάνουν για όλες τις 316i και 318i. Τιμή 60 ευρώ το ζευγάρι

3. Ελεύθερο διαφορικό με βήμα 3.38 σε εξαιρετική κατάσταση και λίγα χιλιόμετρα (60 χιλ χλμ!).Ειδικό για Ε36 Compact, Z3 ή και Ε30 με ειδικές απαιτήσεις σε βήμα. Τιμή 200 ευρώ

4. Δερμάτινο τιμόνι τετράκτινο με αερόσακο σε πολύ καλή κατάσταση από facelift E36 ,κατάλληλο για όλες τις Ε36. Τιμή 150 ευρώ

5. Ελατήρια H&R sport , χαμήλωμα 35χιλ/15χιλ εμπρός πίσω σε εξαιρετική κατάσταση, κατάλληλα μόνο για Ε36 Compact. Tιμή 100 ευρώ

6. Αμορτισέρ ΚΟΝΙ κίτρινα ρυθμιζόμενα σε πολύ καλή κατάσταση (το πρόσφατο ΚΤΕΟ τα έβγαλε με άψογα αποτελέσματα...) . Κατάλληλα για Ε36 Compact τα πίσω , ενώ τα μπροστά μπαίνουν σε όλες τις τετρακύλινδρες Ε36. Τιμή για το σετ 150 ευρώ

7. Αντιστρεπτικές Η&R σε άψογη κατάσταση, κατάλληλες για Ε36 Compact. Tιμή 150 ευρώ

Τιμή συνόλου για 5+6+7=300 ευρώ

Camber plates Bimmerworld . Tοποθετούνται και ρυθμίζονται εύκολα πάνω στα εργοστασιακά top mounts. Kατάλληλα για όλες τις Ε36 τετρακύλινδρες και 6κύλινδρες (πλην Μ3). Τιμή 100 ευρώ

9. Φίλτρο αέρος JR βαμβακερό σε άριστη κατάσταση, για Μ44 αποκλειστικά. Τιμή 20 ευρώ

Θα προσπαθήσω να βγάλω και φωτογραφίες , κατά το δυνατόν ενδεικτικές, τις επόμενες ημέρες.
Εννοείται δεκτός ο έλεγχος σε οτιδήποτε ενδιαφέρεστε να αγοράσετε
Πληροφορίες επαφής με π.μ

Ο χρήστης ΒΑΣΙΛΗΣ έγραψε:
Αν προλάβουμε ... λέμε να έρθουμε με syele και ίσως άλλους 2 εγκάθετους

Εμένα μου κάθησε δουλειά ολημερίς και ολονυχτίς!

Να περάσετε καλά, και χαιρετίσματα στον κολλητό μου με το ιταλικό 'γάλα' (βλ Velissarios )

Σαν τα σαλιγκάρια στη βροχή εμφανιζόμαστε, βλέπω!

Μακάρι να κάνουμε κάτι στο όνομα του παλιού καλού καιρού

Ο χρήστης Coyot έγραψε:
Πρόκειται για μία συγκριτική δοκιμή, σε δρόμο και στεγνή πίστα, από τον περίφημο Mark Hales, για το περιοδικό 911 & Porsche World, μεταξύ πάναπλης Καρρέρα 2 και Καρρέρα 4S PDK με κεραμικά φρένα και το (στάνταρ στις 4κίνητες) μπλοκέ πίσω διαφορικό.
Η άλλη συγκριτική δοκιμή είναι σε υγρή μούσκεμα και κρύα πίστα, αυτή τη φορά όχι της απλής Carrera, αλλά της S έναντι της 4S. Δοκιμή του βρετανικού Έβο.
............................................

Ηθικόν δίδαγμα: Παίρνεις ένα μπεμβέ Μ (ή στημένο α-λα Μ) να έχεις τουλάχιστον το μούτρο εγγυημένα βιδωμένο κάτω, και να ξέρεις από που θα γλιστρήσεις (πίσω)

Πονηρέ, άσε αυτά που ξέρεις!
Τώρα περισσότερο από ποτέ, αντιδοτο στη μιζέρια της καθημερινότητας , χρειάζεσαι φαρδοκάπουλη να ξεθυμαίνεις, στα 4 ή στα 2,αδιάφορον....
Προσφέρεται για σχέση ζωής!

Για τη Γαλλία, σε ζηλεύω, πρέπει να μού τα πεις και τηλεφωνικώς το ΣΚ!

Κίκιζα φίλε μου, είσαι συμπαθής γενικότερα, αλλά εδώ μήν επιμένεις!

Σε σχέση με το D Jet είσαι όχι απλά χτεσινός,αλλά μερικών ωρών στο θέμα Pοrsche...

Kαι πίστεψέ με δεν αρκεί το google και η βικιπαιδείες ,για να φτάσεις το επίπεδο του Αλέξανδρου στο θέμα.
Οπότε λήξε το με αξιοπρεπή υποχώρηση, και μην εκτίθεσαι παραπάνω, διότι επαναλαμβάνω, είσαι συμπαθής και φιλότιμος στο χόμπι σου, και είναι κριμα να υποβιβάζεις εαυτόν λόγω εγωιστικής επιμονής

Ο χρήστης Nikolaras έγραψε:
mpori kapoios na mou pei ti na prosekso.
apo odikh symperifora pos paei san amaksi.
exo akousei oti einai atsala sto orio.

Δεν είναι καθόλου άτσαλα στο όριο!
Είναι πολύ ισορροπημένα, και αν έχουν και μπλοκέ διαφορικό (δύσκολο..),τότε γίνονται πάρα πολύ καλά!
Αν έχεις διαθεση να ψαχτείς με τις μπροστινές γωνίες (κάμπερ, κάστερ) και μειώσεις την αρχική υποστροφή, τότε γίνονται εξαιρετικά!

Να προσέξεις τα χλμ, τα κακγκουρέματα (που είναι συχνότατα), την γνησιότητα, το ύφασμα της οροφής που πέφτει σε όλες ανεξαιρέτως κάποια στιγμή και την κρεμαγιέρα που την 'ακούει' όταν ξεπεράσεις τα 150-180 χιλ χλμ. Επίσης σε χαμηλωμένα έλεγξε τους θόλους για ραγίσματα και βάλε τις ενισχύσεις που τοποθετούσε η BMW σε Μ3 και Cabrio

Γενικά είναι πολύ αξιόπιστες, αν και έχουν εγγενή τάση να τσιμπάνε λαδάκι (0.5-1 λίτρο στα 10000 χλμ)
Kαλό ψάξιμο!

Το εντυπωσιακό με το βίντεο του Οριόλ είναι το ότι μάς θυμίζει πώς ο μεγάλος αυτός οδηγός ηταν από τους ελάχιστους που δεν χρησιμοποιούσαν το αριστερό στο φρένο (...και ο Κάνκουνεν? δεν θυμάμαι), για την τοποθέτηση των τετρακινήτων, με αποτέλεσμα να χρειάζεται τελείως διαφορετικές ρυθμίσεις από τις συνήθεις με πολύ σκληρότερα ελατήρια απο τους υπολοίπους!

Αν θυμάμαι καλά, ήταν και το σημείο τριβής με την Peugeot, η οποία δεν έστηνε το 206 WRC με βάση τις προτιμήσεις του, και αυτός ήταν από τους οδηγούς που επηρρέαζοντο σφόδρα από τέτοιους παράγοντες,και δεν είχε τις αναμενόμενες επιδόσεις.
Αλοίμονο στον ανταγωνισμό όταν 'έβρισκε' το αυτοκίνητο!!

Πουλήθηκε ,σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον και την φιλοξενία!

Διαθέτωμεν !!

Ιδέ και την αγγελία

viewtopic.php?f=9&t=44937&p=1991922&hilit=logitech+g+25#p1950775

Ο φίλος pad δεν τα κατάφερε τελικά, οπότε διατίθεται προς πώληση ξανά!!

Στην τιμή θα τα βρούμε....

Ο χρήστης EDDIE_147 έγραψε:
Φαντάσου σε τι κατάσταση θα είναι οι περισσότερες μεταχειρισμένες Boxster...

Παίδες σας ευχαριστώ για τις απαντήσεις!

Είχα μια θεωρητική συζήτηση στη δουλειά γύρω από το κόστος χρήσης μιας Boxster που θα κάνει πάνω από 12-15000 χλμ το χρόνο, και ο ενημερωμένος συνάδελφος μού ανέφερε και την 'υποχρέωση' να βάζεις 100άρα στα πάγια έξοδα ...

Ξαφνιάστηκα,ομολογώ, γιατί και εγώ υποστήριζα ότι και ο ΗF, πώς είναι αδύνατον σύγχρονος κινητήρας, ο οποίος κυκλοφόρησε και στην Αμερική με τις χαμηλότερες σε οκτάνια βενζίνες, να χρειάζεται αποκλειστικά 98άρα και πάνω...

Κατόπιν, προσέτρεξα στο ενημερωτικό booklet εποχής που έχω στη βιβλιοθηκη, και η Porsche πράγματι συστήνει 98άρα και έχει συμπίεση 11:1, οπότε ερώτησα τί γίνεται στην πράξη...

ΕDDIE , το σκέφθηκα και εγώ..

Γνωρίζει κάποιος με σιγουριά αν η χρήση απλής αμόλυβδης 95 RON δημιουργεί προβλήματα προανάφλεξης στην Boxster 986?
Η Porsche συστήνει 98RON και πάνω (τουλάχιστον στη 2.5), αλλά τούτο προτείνεται για λόγους απόδοσης μόνον?

Braker εσύ ως ιδιοκτήτης κάποια απάντηση?

Eγώ δεν έχω κανένα δικαίωμα επί του κειμένου

Ο Pai Mei συμμετείχε και έγραψε το κείμενο για εμάς τους φίλους του πρωτίστως,αλλά ήταν ιδιαίτερα όμορφο και πήρα την άδειά του να το δημοσιεύσω στην κατάλληλη ενότητα, ώστε να διαβαστεί από περισσότέρους, που θα το εκτιμούσαν αναλόγως!

Δεν νομίζω ο Άγγελος να έχει προβλημα να αναρτήσεις το κέιμενό του στο Ηistoric - Racing...

Με την άδεια του φίλου και μέλους Pai Mei δημοσιεύω το κείμενο που μάς έστειλε για να περιγράψει τον αγώνα...

Νομίζω αξίζει να διαβαστεί ...

'Έλα ρε Μπάμπη, πώς πήγε;

-Μαλάκα... Αμά την ακούσεις, θα τον βγάλεις έξω και θα τον παίξεις μαλάκα!

-Τη ρύθμισες; Δούλεψε;

-Φίλε ένα σου λέω... το αμάξι γαμάει, ξέχασέ την πώς ήταν, τώρα θα δεις τι μπορεί να κάνει...

Είχαν περάσει κιόλας δύο χρόνια από την πρώτη φορά που την είχα οδηγήσει, ένα καθημερινό απόγευμα στον Βαρνάβα και τώρα, δύο χρόνια μετά και με δύο αναβάσεις στο ενεργητικό της, η ασημένια 635 ετοιμαζόταν να κάνει και τον πρώτο της αγώνα αντοχής: το 24ώρο regularity 24 ώρες Ελλάδα.

Όταν μου είπε ο Μπάμπης την πρόθεσή του να τρέξει, και αν ήθελα να πάω παρέα, δέχτηκα μεν πρόθυμα, αλλά δεν πέταξα και στα ουράνια, γιατί εξαρχής είχα συνδυάσει την έννοια του regularity με κάτι το βαρετό και μη απαιτητικό... Τι σημαίνει όμως regularity; Με δυο λόγια είναι ένας αγώνας σε ανοιχτές στην κυκλοφορία διαδρομές όπου δεν νικάει ο ταχύτερος αλλά ο ακριβέστερος με τους χρόνους. Σου λέει δηλαδή θα πρέπει να κάνεις την τάδε διαδρομή των x χιλιομέτρων σε 45 λεπτά και 27 δευτερόλεπτα, ούτε πιο αργά, ούτε πιο γρήγορα, γιατί τότε παίρνεις ποινές και όσο μεγαλύτερες οι ποινές τόσο πιο κάτω είσαι στην τελική κατατάταξη. Το κακό δεν είναι τόσο αυτό, σκεφτόμουν, όσο η πολύ μικρή μέση ωριαία που εδώ ήταν γύρω στα 50km/h... Χάθηκε να ήταν κανά 65άρι ή και 70άρι να γουστάρουμε;

Ήξερα βέβαια ότι 50 μέση δεν ήταν απαραίτητα λίγα, παίζουνε πολλά πράγματα ρόλο, το είδος της διαδρομής, τα απρόοπτα, οι στάσεις, η κόπωση κ.λπ. πράγματα που επιβαρύνουν εκθετικά το μέσο όρο. Θυμάμαι π.χ. ότι ακόμα και όταν κατέβαινα από Γιάννενα για Αθήνα με 170-200 παντού, στο τέλος της διαδρομής η μέση μου ήταν πάντα γύρω στα 120, μόνο με τις στάσεις για διόδια και βενζίνη και ίσως μερικά πιο αργά αυτοκίνητα μπροστά. Τέλος πάντων, εμείς για την πλάκα μας θα πηγαίναμε και για να δοκιμάσουμε το αμάξι μετά τις τελευταίες αλλαγές και όπως άλλωστε μου δήλωσε και ο Μπάμπης διαβάζοντας τις σκέψεις μου 'κοίταξε να δεις, ρεγκιουλάριτι ρεγκιουλάριτι αλλά όποτε γουστάρουμε της τα χώνουμε... στο μπο#*&σο μας!'.

Τις 2 εβδομάδες μέχρι τον αγώνα πέσαμε με τα μούτρα στη δουλειά για να είναι έτοιμο το αμάξι στο 100%. Σχεδόν καθημερινά μετά τη δουλειά πήγαινα στο μικρό συνεργείο στα Σεπόλια, τόσο μικρό που ίσα που χώραγε ένα εσκορτάκι Μκ2 που ανακατασκευάζει τον τελευταίο καιρό ο μάστορας, αφήνοντας δυο πολύ στενούς διαδρομούς αριστερά-δεξιά. Εκεί είτε θα πιάναμε διάφορες δουλειές πάνω στην 6άρα, είτε θα μιλούσαμε για τον αγώνα. Τα βασικά θέματα του αυτοκινήτου ήταν ένα βαθύ ρήγμα στη μία βάση του σασμάν (στο οποίο έγινε έγχυση ειδικής σιλικόνης), τα καρμπυρατέρ που ήταν αρρύθμιστα και κάποιες λεπτομέρειες από 'δω κι από 'κει. Εκτός από όλα αυτά, έπρεπε οπωσδήποτε να βγούμε για μια δοκιμή, γιατί από την προ 2ετίας βόλτα στο Βαρνάβα το αμάξι δεν είχε βγει σχεδόν καθόλου στον δρόμο, και είχε πάνω του πολλά καινούργια πράγματα που δεν ξέραμε αν δούλευαν και πώς δούλευαν: τα παλιά εργοστασιακά ελατήρια 130-160lb είχαν φύγει και στη θέση τους μπήκαν καινούργια 350 λιμπρών συνδυασμένα με αμορτισέρ από 7άρα (με revalving), τα μετατρόχια είχαν μεγαλώσει με αποστάτες, το 75άρι μπλοκέ είχε αποκτήσει προφόρτιση ενώ παράλληλα είχε αφαιρεθεί και άλλο βάρος από πίσω. Όλα αυτά στη θεωρία έμοιαζαν καλά, αλλά έπρεπε να μιλήσει και ο υπέρτατος κριτής: ο δρόμος.

Την Πέμπτη, 28η Οκτώβριου, δύο μέρες πριν την εκκίνηση, μια υπέροχη χειμωνιάτικη λιακάδα μας έκανε το χατήρι να την βγάλουμε για δοκιμή, γιατί το προηγούμενο βράδυ έριχνε τραπέζια. Στον ιερό τόπο δοκιμών ήρθαν και ο Μάνος με τον Τσιλάκο, με Μ3 46 και e36 Compact Ti αντίστοιχα, δίνοντας την ευκαιρία στις μικρές εγγονές να δουν και να θαυμάσουν την γιαγιά τους.

Πρώτος την πήρα εγώ και δίπλα μου κάθισε ο Μάνος. Ακόμα και τώρα που είμαι κλεισμένος σε ένα δωμάτιο, μακριά της, απομονωμένος και γράφω, ανατριχιάζω όσο σκέφτομαι τον ήχο, αυτή την κόλαση από τα τρία, διπλά 45άρια weber. Φυσικά, αυτά μπήκαν μετά, η πολιτική e24 635 έβγαινε από το εργοστάσιο με ψεκασμό L-Jetronic της Bosch, ο οποίος κατέληξε στο φυσικό του περιβάλλον, τον παλιατζή. Ούτε λίγο, ούτε πολύ μαζί του πήρε και 20 ολόκληρα κιλά από μπροστά, μετρημένα, και μπήκαν τα 10 κιλά από τα σώματα, ίσον κέρδος 10, χώρια το κέρδος σε απόκριση παντού συν φυσικά τον ήχο. Για τις βενζίνες, απλώς ας μην το συζητήσουμε προς το παρόν, γιατί είναι ένα κεφάλαιο που πονάει.

'Power and glory!Power and glory ρε μαλάκα!'

Με τον Μάνο περισσότερο βγάζαμε ακατάληπτες κραυγές στη διάρκεια της βόλτας, επιφωνήματα και ασυνάρτητες φράσεις, παρά λογικές προτάσεις. Ο ήχος, αυτό το βαπορίσιο σάλπισμα που μεταμορφωνόταν σε δαιμονική κραυγή ψηλά, μας έκανε να ουρλιάζουμε σαν μικρά παιδιά και παρέλυε ακόμα περισσότερο τους μπροστινούς, θλιβερούς σαλίγκαρους που μόλις γύρναγαν από τα κοψίδια και σαν ασύντακτα στίφη συνωστίζονταν με 3χλμ/ώρα στις ωραίες στροφές του βουνού.

Μετά την πήραν ο Μπάμπης με τον Τσιλάκο και εμείς μείναμε απ'έξω να ακούμε τα μπουμπουνητά από την άκαυτη πέντε χιλιόμετρα μακριά. Τέλος, την βγάλαμε και μία εθνική να δούμε και που βρισκόμαστε σε σύγκριση με το Μ3. Εντάξει σε δύναμη o s54 δεν πιάνεται, όμως το πολύ κοντό, αναβασιάρικο γρανάζωμα της 635, με 4,4 διαφορικό, σήμαινε ότι με 4ες η γριά άφηνε πίσω την Μ3 που έπεφτε πολύ χαμηλά βγαίνοντας εκτός ωφέλιμου φάσματος. Με μία σχέση κάτω το Μ3 ήταν βέβαια παντού μπροστά, εύκολα. Πέρα από τις επιδόσεις όμως, ο 12βάλβιδος 6κύλινδρος έβγαζε το ψωμί του τίμια, χωρίς αρρυθμίες, χωρίς ίχνος ρεταρίσματος, χωρίς να ανεβάζει θερμοκρασίες και με ακμαία ζωντάνια μέχρι τις 7.000rpm. Συνολικά η αίσθηση που μου έδωσε το αυτοκίνητο σε αυτή την πρώτη, μικρή βόλτα ήταν ότι όλα, σασμάν, καρότσα, αναρτήσεις, μοτέρ συνεργάζονταν αρμονικά μεταξύ τους, έμοιαζαν δεμένα σε ένα ενιαίο, συμπαγές σύνολο. Ούτε μετατοπίσεις του μοτέρ, ούτε άσκοπες κινήσεις του πλαισίου, ούτε τίποτα. Και το λίγο που πρόλαβα να το δω, η προφόρτιση είχε εξαλείψει εκείνον τον μικρό αλλά αισθητό διαφορισμό στο πάτα, μέχρι να κλειδώσει, που είχα παρατηρήσει σε εκείνη την πρώτη βόλτα στον Βαρνάβα. Επιπλέον, παρά τα πολιτικά ελεεινολάστιχα, η μηχανική πρόσφυση του αυτοκινήτου ήταν σε κορυφαία επίπεδα, αυτό θα μπορούσε να το καταλάβει και ο πιο άσχετος. Όλα τέλεια το λοιπόν.

Ή μήπως όχι;

Οτιδήποτε άπτεται της μηχανικής αντοχής μιας τέτοιας κατασκευής δεν είναι κάτι που μπορεί να απαντηθεί στα πλαίσια μιας μικρής βόλτας, παρά μόνο στα πλαίσια, μακροσκελούς ανελέητου σκισίματος. Το μοναδικό προβληματάκι, εντελώς επουσιώδες σε κάθε άλλη περιπτώση, αλλά σημαντικό στην περίπτωσή μας ήταν ότι το αυτοκίνητο δεν είχε ταχύμετρο, ούτε οδόμετρο, και το να πας σε ένα regularity χωρίς οδόμετρο είναι σαν βγαίνεις στη θαλάσσα με μισοχαλασμένη πυξίδα. Έχεις το roadbook βέβαια, που είναι ο χάρτης σου, αλλά πρέπει να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα στα σημάδια, γιατί μόνο πολύ χοντρικά και εμπειρικά μπορείς να υπολογίσεις τις αποστάσεις. Το αμάξι δεν είχε ντίζα από τότε που αγοράστηκε και εντάξει μια ντίζα την βάζαμε, αλλά το θέμα είναι ότι με αυτό το διαφορικό θα έγραφε ό,τι να 'ναι, όποτε ήθελε ρύθμιση από κοντεραντζή, και σαφώς δεν προλαβαίναμε για κάτι τέτοιο. Ακόμα είχαν μείνει και άλλες πιο επείγουσες δουλειές, να μπει καινούργιο κάθισμα συνοδηγού και να μπει και μια θολόμπαρα μπροστά. Όμως τελικά το οδόμετρο θα αποδεικνυόταν σημαντικότερο από αυτά, δια της απουσίας του.

Το βράδυ της Παρασκευής πήρα στα χέρια μου το roadbook από τη λέσχη και ασχολήθηκα και λίγο με το δανεικό από τον Μάνο gps, που θα μας εξασφάλιζε τουλάχιστον ταχύμετρο.

Άντε να κοιμηθείς. Υπερένταση.

Σάββατο πρωί είμαστε στην εκκίνηση, στο Γκάζι. Παντού πανέμορφες κατασκευές γύρω μας. Προσέχω την άσπρη 3λιτρη 911 με το νούμερο 47, ένα πριν από μας, το κόκκινο Mirafiori και τις φανταχτερές, λεπτεπίλεπτες 2002. Τις σνομπ Jaguar και την κομψή Montecarlo. Κόσμος λιγοστός αλλά ενθουσιώδης χαζεύει τα αμάξια ολόγυρα, και ανάμεσά τους το μικρό εγγονάκι του Μπάμπη που κοιτάζει τον παππού αποσβολωμένο. Νούμερο 48 στην εκκίνηση και παίρνω στα χέρια μου το καρνέ με τους χρόνους, ένα λεπτό πριν ο αλυτάρχης δώσει το σήμα: πρώτο σκέλος Τεχνόπολις-Αρβανίτσα, 142 χιλιόμετρα, με ιδανικό χρόνο 3 ώρες. Φύγαμε!

Έχουμε συμφωνήσει μέχρι να πέσει το φως να έχει το τιμόνι περισσότερο ο Μπάμπης, και την νύχτα να αναλάμβανα εγώ ως καθαρόαιμος νυχτόβιος. Ας μην ξεχνάμε ότι επρόκειτο για 24ωρο αγώνα, με μόλις 3 ανασυγκροτήσεις συνολικής διάρκειας 3 ωρών, που σήμαινε κάπου 21 ώρες στο τιμόνι. Τα πρώτα χιλιόμετρα βγαίνουν άκοπα. Ανεβαίνουμε γρήγορα την Φυλή, περνάμε από Στεφάνη και Σκούρτα. Η τακτική που έχουμε αποφασίσει να ακολουθήσουμε είναι να χτίσουμε μια μέση γύρω στα 60-65, ώστε να μπορέσουμε να την ρεγουλάρουμε πιο εύκολα πλησιάζοντας προς τον τερματισμό του σκέλους... Με αυτόν τον τρόπο δεν θα αγχωνόμασταν αν χρειαζόταν να κάνουμε και κάποια στάση. Κοιτάζω συγχρόνως roadbook, δρόμο και χρονόμετρο, ρίχνοντας και κάποιες ματιές στο ταχύμετρο. Μετά τα Πεντεόρια αλλάζουμε, δίνοντας τον λίγο άχαρο, αλλά εξαιρετικά σημαντικό ρόλο του συνοδηγού στον Μπάμπη και με τον δρόμο ανοιχτό και χωρίς κίνηση μπορώ πλέον να δω το αμάξι με την άνεσή μου.

Είναι συγκινητικό.

Μέσω των επανακυκλοφορούντων σφαιριδίων με 2,2 στροφές (με 'ανάποδο μειωτήρα'), φτάνει στα χέρια μου συγκλονιστική αίσθηση, που μόνο με το καρτίσιο τιμόνι μου μπορώ να συγκρίνω. Το Getrag από την άλλη είναι λίγο σαν να κάνεις επαναλήψεις με 10κιλο αλτήρα, αλλά κουμπώνει με ακρίβεια και σταθερότητα. Και η ανάρτηση οργώνει τα πάντα. Είναι αυτό που συζητούσαμε με τον ιδιοκτήτη της λευκής 911 πριν την εκκίνηση. Τα αντίστοιχα καινούργια αμάξια είναι ανώτερα σε όλα, σε επιδόσεις, απόδοση, άνεση, σε dynamics, παντού. Αυτή την ξερή, μηχανική αίσθηση όμως, δεν την έχει κανένα, ούτε καν το πιο αγνό και εστιασμένο από αυτά.

Η 6άρα έχει και κάτι άλλο πολύ σημαντικό, ακόμα και για αγωνιστικό αυτοκίνητο. Εμπνέει εμπιστοσύνη. Ότι είναι να κάνει, θα το κάνει ήρεμα, προοδευτικά και 'αιτιολογημένα'.

Πάνω από το Γαλαξίδι η θέα είναι ασύλληπτη. Έχουμε πάρει μια στενή διαδρομή στην κόψη του βουνού, που δεξιά έχει γκρεμό και μια ξεδοντιασμένη μπαριέρα κάπου-κάπου. Ο Μπάμπης έχει το τιμόνι και εκστασιάζεται. Μαλάκα πρόσεχε μην κάνουμε καμιά βουτιά, μην ανησυχείς ρε, έχε εμπιστοσύνη στην κοπέλα μου, ρε στην κοπέλα σου έχω, στην κ*βλα σου δεν έχω! Η μεγάλη παρεξήγηση με την e24 και γενικώς μια συχνή παρανόηση ιδίως από άσχετους με τα αυτοκίνητα ανθρώπους, είναι ότι κρίνουν ένα αμάξι με τις εξωτερικές του διαστάσεις, άρα και στην 6άρα κολλούσαν συχνά την ταμπέλα του 'μεγάλου' αυτοκινήτου. Φυσικά και είναι ένα μεγάλο κουπέ τουρισμού, όμως οι περισσότεροι αδυνατούσαν να δουν ότι το μεταξόνιό της ήταν στο μόλις 2.625, δηλαδή μικρότερο όχι μόνο από της σύγχρονης 3άρας αλλά και από αυτό της σειράς 1. Αυτό τις δίνει ευελιξία πολύ μεγαλύτερη από ότι θα περίμενε κανείς κοιτάζοντας τις εξωτερικές της διαστάσεις, ενώ ειδικά στο συγκεκριμένο αυτοκίνητο ο μεγάλος πίσω προβόλος έχει μείνει σκέτη λαμαρίνα -έχει φύγει όλη η περιττή σαβούρα, μονώσεις κ.λπ. Ακόμα και η μπαταρία έχει τοποτηθεί στο κέντρο. Το μοτέρ ωστόσο σε αυτή την γενιά BMW παρέμενε ακόμα σχετικά μπροστά.
Εν ολίγοις, στο συγκεκριμένο στεναδούρι αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο κλειστό κομμάτι, το αυτοκίνητο ελισσόταν απροβλημάτιστα. Όσο παρέμενε ακέραιο...

Η πρώτη αβαρία μας έκατσε κάπου κοντά στην Θίσβη, ούτε που ξέρω που ακριβώς βρισκόμασταν, όταν η πλάτη του δεξιού καθίσματος κατέρρευσε. Αυτό ήταν ένα μπακετάκι του κουτιού που είχε πάρει στο τζάμπα ο Μπάμπης από κάποιο μαστόρι, και του οποίου το ζευγάρι είχε ήδη διαλυθεί πριν καν προλάβει να μπει στο αμάξι. Είναι εδώ που τα λέμε και λίγο τραγικό να έχεις ρίξει ένα κάρο λεφτά στο αμάξι βάζοντας πάνω τα καλύτερα πράγματα, και να επιτρέπεις στον εαυτό σου να τοποθετήσει ένα φτηνιάρικο, κινέζικο κάθισμα, που στο κάτω-κάτω είναι και θέμα ασφαλείας. Με το ερεισίνωτο λοιπόν ξάπλα και το κέντρο βάρους χαμηλότερα, προχωρήσαμε έτσι, αργά-αργά μέχρι το τέρμα του πρώτου σκέλους στην Αρβανίτσα. Αμέσως μετά το κάθισμα, για αλληλεγγύη κόπηκε και ένα λαστιχάκι της εξάτμισης αλλά αυτό το αντικαταστήσαμε επιτόπου. Στην Αρβανίτσα φτάσαμε 13:09, 3 ώρες ακριβώς, που σήμαινε μηδέν βαθμούς ποινής.

Στην ημίωρη ανασυγκρότηση προλάβαμε να σφηνώσουμε τη μία από τις δύο ρεζέρβες, όρθια πίσω από το κάθισμα, όποτε μπόρεσε και η πλάτη να στηριχθεί πάνω της. Από εκεί πήραμε εκκίνηση για το β' σκέλος προς Γραβιά, που ήταν 173 χιλιόμετρα και 3,5 ώρες.

Εκτός από τα μεγάλα αυτά σκέλη του αγώνα, υπήρχαν ενσωματωμένες σε αυτά και οι λεγόμενες Ειδικές Δοκιμασίες Ακριβείας. Τι ήταν αυτές; Σε κάποιο σημείο της διαδρομής, που δεν γνώριζες από πριν, υπήρχε ένας κριτής στον οποίο σταματούσες. Από εκείνον έπαιρνες εκκίνηση για μια μικρή διαδρομή, που μπορεί να ήταν από 2 έως 25 χιλιόμετρα, όπου έπρεπε και πάλι να την κάνεις στον προβλεπόμενο χρόνο. Το μήκος της ειδικής και ο προβλεπόμενος χρόνος ήταν γραμμένα σε ένα χαρτάκι που σου έδινε ο κριτής 1' πριν σου δώσει εκκίνηση. Το κακό ήταν ότι ο χρόνος ήταν γραμμένος σε δευτερόλεπτα, π.χ. 1333 δευτερόλεπτα, οπότε έπρεπε γρήγορα να τον μετατρέψεις σε λεπτά-δευτερόλεπτα, δηλαδή εδώ 22' και 13'', και να βάλεις το χρονόμετρο να γράφει. Και εδώ ίσχυαν οι ποινές μόνο που πλέον πήγαιναν με το δευτερόλεπτο, όχι με το λεπτό. Στις 2-3 πρώτες ΕΔΑ, η άψογη συνεννόησή μας, μάς βοήθησε να τερματίσουμε με ελάχιστη απόκλιση, παρά την έλλειψη οδομέτρου.

Κάπως έτσι, περνώντας μέσα από φανταστικά τοπία και διαδρομές που σε έκαναν να θέλεις να πετάξεις το roadbook απ' το παράθυρο και με το μπενιβεδάκι να εργάζεται ακαταπόνητα, διανύσαμε απροβλημάτιστα και τα 170τόσα χλμ. φτάνοντας στην Γραβιά, και πάλι στον προβλεπόμενο χρόνο. Από εκεί σφραγίσαμε το καρνέ βάζοντας πλώρη για Πύλη Τρικάλων που ήταν και ο τελευταίος σταθμός της μέρας.

Το φως άρχισε να μειώνεται αισθητά, οπότε το αμάξι το ξαναπήρα εγώ, με σκοπό να το κρατήσω μέχρι το ξημέρωμα, τουλάχιστον. Ο Μπάμπης άραξε αναπαυτικά δίπλα μου και με τον πακιστανικό φακό-led κεφαλής που προνόησα να πάρω μαζί μου, έπιασε να διαβάζει το roadbook, με το οποίο ακόμα δεν ήταν και πολύ εξοικειωμένος. Παράλληλα με τον φακό στο κούτελο σαν ανθρακωρύχος, είχε και διπλά γυαλιά, ένα ζευγάρι για να διαβάζει και ένα για να βλέπει μακριά. Όμως στην ηλικία των 63 έτων οι περισσότεροι άνθρωποι αράζουν στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση ή βοηθάνε την γυναίκα τους στις δουλειές του σπιτιού, δεν ντριφτάρουν με αγωνιστικές 6άρες, ούτε μένουν άγρυπνοι για 24 ώρες, παλεύοντας με τα σίδερα. Άρα για μένα η όλη προσπάθειά του ισοδυναμούσε με επικό άθλο.

Mε το σκοτάδι πλέον πυκνό, πέφτουμε σε ΕΔΑ, νομίζω ήταν του Αγίου Στεφάνου. Ο κρίτης δίνει το go και ξεκινάμε. Επειδή ο Μπάμπης δυσκολεύεται να διαβάσει το χρονόμετρο, αποφασίζω να το κρατήσω εγώ, ρίχνοντας συχνές ματιές παράλληλα με το ταχύμετρο, ώστε να ρυθμίσω όσο γίνεται καλύτερα την ταχύτητά μου. Βέβαια όταν πας να τα κάνεις όλα μαζί, η μαλακία καιροφυλακτεί και εδώ δεν θα γινόταν εξαίρεση. Σε μία κλειστή δεξιά, αντί να έχω τα μάτια μου πάνω της, κοιτάζω το χρόνο και εκεί η φωνή του συνοδηγού μου συνεφέρει απότομα, 'πρόσεχε ρεε!'. Ήταν αργά. Το αμάξι έχει πάρει πορεία για έξοδο και τίποτα δεν μπορεί να την αναστείλει. Για καλή μας τύχη, υπήρχε χώρος άφθονος χωρίς επικίνδυνα πράγματα πάνω του, και την βγάλαμε εντελώς καθαρή κουρεύοντας μόνο κάτι θάμνους. Η κόπωση και η πρόκληση του να πάμε καλά στον αγώνα έχουν αρχίσει να δημιουργούν ένα ελαφρώς εκρηκτικό μίγμα. Και βέβαια ρεγκιουλάριτι-ξερεγκιουλάριτι, αμά μπει στη συνάρτηση το χρονόμετρο, το μπρίζωμα δεν το γλιτώνεις.

Λίγα χιλιόμετρα μετά, βλέπουμε δεξιά μας σταματημένο το πορτοκαλί 2002 και το πλήρωμα σκυμμένο πάνω από το μηχανοστάσιο. Σταματάμε. Παιδιά τι έγινε; Είχε κοπεί μία βίδα που κρατούσε το λαμάκι του δυναμό, και ο ιμάντας είχε χαλαρώσει, δεν θα βγάζανε πάνω από μισή ώρα με το ρεύμα της μπαταρίας, ειδικά βράδυ με τα φώτα, και το τέρμα απείχε περισσότερα από 80km. Bγάλαμε έξω εργαλειοθήκες και στρωθήκαμε στη δουλειά, δεν υπήρχε περίπτωση να αφήναμε τα παιδιά έτσι. Κάπου μέσα στο χαμό με τις βίδες βρέθηκε η πολύτιμη 13άρα και μετά από κάμποσο βίδωμα και σφίξιμο, το έτερο μπενιβέ ήταν ξανά έτοιμο να ριχτεί στον αγώνα.

Για τον λόγο ότι ήταν το νούμερο 20κάτι, έπρεπε πραγματικά να βιαστεί για να πιάσει τον ιδανικό χρόνο, γιατί έχει καθυστερήσει πολύ με τη ζημιά και ξεκινάει να ανοίγει δρόμο με άγριες διαθέσεις.
Εκεί θυμήθηκα τα σοφά λόγια του Μάνου, 'ρε μαλάκα να εύχεσαι να χαθείτε ή να καθυστερήσετε κάπου, για να μπορέσε να βιαστείτε μετά!', και βάζοντας το 2002 μπροστά ξεκινάει το κυνηγητό του αιώνα.
Ο 2002 ξέρει τον δρόμο καλά, φαίνεται καθαρά από τα σημεία που φρενάρει και το πως στρίβει, οπότε μπορώ να τον εμπιστευτώ στο άνοιγμα του δρόμου. Παράλληλα είναι και πολύ γρήγορος.

Την συγκεκριμένη διαδρομή, λίγο έξω από το χωριό της μάνας μου, που περνάει από τη λίμνη Καίτσα καταλήγοντας στη διασταύρωση Καρδίτσας-Λεονταρίου, την είχα κάνει για πρώτη φορά πρόπερσυ με το 106 και είχα πάθει πλάκα με την χάραξη της και τα απίστευτα χασίματα. Γρήγορα θυμήθηκα ότι ήταν αυτή, αλλά εννοείται ότι δεν μπορούσα να θυμάμαι κάθε στροφή απέξω. Έτσι ο 2002 άρχιζε να χτίζει απόσταση.

Όμως, το πολεμικό ένστικτο δεν κοιμάται ποτέ. Περιμένει απλώς την αφορμή για ενεργοποιηθεί και τότε αποφασίζω να συγκεντρωθώ για να καλύψω την απόσταση. Καρφώνω το βλέμμα μου στο άπεξ και από 'κει στην έξοδο και με όλο το γκάζι πασχίζω να εκμεταλλευτώ κάθε διαθέσιμο ποσό πρόσφυσης, κάθε διαθέσιμο χιλιοστό δρόμου, με το γκάζι τέρμα ανοιγμένο στις πατημένες καμπές και ευθείες. Το κοντό βήμα μου δίνει τρελές ρεπρίζ (25km/h-1000rpm με 5η), και το μπλοκέ τρελή πρόσφυση πίσω, παρά τα σκουπιδολάστιχα -πού να 'χαμε πάνω και τα ραλιτζίδικα! Μούτρα δεν υπάρχουν πουθενά. Το δεξί μου χέρι πονάει από τα ανεβοκατεβάσματα στο dogleg, έχω ανεβάσει 45 πυρετό, και ο Μπάμπης δίπλα ουρλιάζει από ευτυχία σαν μικρό παιδάκι, καθώς πιάνω τον προφυλακτήρα της μικρής αδερφής απ' το Μόναχο. Με τα καρμπυρατέρ να συντονίζονται σε μια συναυλία ουρλιαχτών και εκρήξεων που θα ξύπνησε κάθε χωριό σε ακτίνα ογδόντα χιλιομέτρων, νιώθω σαν να ζω σε ένα όνειρο... Σκοτάδι απόλυτο και ερημιά παντού, ένα 2002 μπροστά μου να πηγαίνει τάπα και εγώ από πίσω με ένα 635 csi να ακολουθώ... Δεν γίνεται να είναι αλήθεια... Δακρύζω.

Φτάνουμε Πύλη Τρικάλων, ακριβώς στην ώρα μας.

Το οδόμετρο θα έγραφε 480 χιλιόμετρα, αν υπήρχε. Στο γεμάτο από 47 αυτοκίνητα παρκ-φερμέ, ενεργοποιείται ως ήτο φυσικό ο μυστικός κώδικας μοντέο και εις απάντηση προς όλους τους επικριτές του κώδικα για μία ακόμη φορά, τα 4.755 χιλιοστά της 635 παρκάρουν με την άνεσή τους ανάμεσα σε ένα 504 και ένα Clio, όπως πιστοποιείται και από το σχετικό ντοκουμέντο.

Εκεί αράζουμε για φαί και λίγη ξεκούραση. Είναι η μεγάλη δίωρη ανασυγκρότηση.

Στις 23:32 ξαναπαίρνουμε εκκίνηση αυτή τη φορά για πίσω, προς Υπάτη, από διαφορετικό επαρχιακό δίκτυο. Να σημειώσουμε το 99,9% της διαδρομής περνούσε από ξεχασμένους, ορεινούς δρόμους και παλιές ακροπολικές ειδικές, δεν είχε αραλίκι σε ευθείες και αυτοκινητόδρομους.

Ρωτάω τον Μπάμπη μήπως θέλει να το πάρει για λίγο και μου λέει ναι. Είσαι εντάξει; μια χαρά φίλε, για λίγο θα την πάρω και θα στην ξαναδώσω. Έχουμε πάρει το δρόμο για Καρδίτσα και λίγο μετά βρισκόμαστε στο ωραίο σύμπλεγμα για το φράγμα Πλαστήρα. Μπροστά μας είναι μία 944 και η Montecarlo, που πηγαίνουνε ψυχωμένα και από πίσω εμείς επίσης σβέλτα. Ο δρόμος έχει κάτω υγρασία.

Και σε μια αριστερή, ανηφορική φουρκέτα το κακό δεν αργεί να γίνει. Το BMW πέφτει σε νερά, ολική απώλεια πρόσφυσης και πορεία εξόδου. Το κράου στο τσιμεντένιο τοιχίο ήταν δυνατό, πολύ δυνατό. Η χριστοπαναγία και οι κατάρες για τα χέρια του πηγαίνουν σύννεφο... ξεκουμπώνω τις ζώνες και βγαίνω αμέσως έξω για μια πρώτη εικόνα της κατάστασης. Εξωτερικά το νταμάρι δεν έχει πάθει πολλά, λίγο το σπόιλερ και λίγο το δεξιό φτερό, ευτυχώς το τοιχίο ήταν χαμηλό, φοβάμαι όμως ότι θα έχει ξηλωθεί πράγμα από κάτω και ίσως να έχει πάρει και κανά ψυγείο. Καν' τη πίσω Μπάμπη να δούμε. Ευτυχώς το ψυγείο λαδιού ήταν ανέγγιχτο -το ίδιο και του νερού. Αν έπαιρνε το λαδιού, ίσως και να μην σήμαινε εγκατάλειψη, γιατί υπάρχει πατέντα που το απομονώνει από το κάρτερ οπότε γλιτώνεις την διαρροή, είναι όμως δύσκολη. Τα δυσάρεστα ήρθαν από το μπροστινό σύστημα: το άκρο του υποπλαισίου είχε πάρει όλη την πίεση, στέλνοντας την γεωμετρία στον διάολο. Το δεξιό μεταξόνιο είχε κοντύνει κατά τουλάχιστον 5 πόντους, ενώ φαινόταν να έχει πάρει και καραμπινάτη σύγκλιση. Στην πράξη τα πράγματα ήταν χειρότερα. Το αυτοκίνητο τράβαγε τρελά δεξιά απαιτώντας αρκετή δύναμη για να το κρατήσεις ευθεία, και το χειρότερο απ' όλ, ο δεξιός τροχός με το παραμικρό στρίψιμο έβρισκε στο φτερό -το τιμόνι μπορούσε να στρίψει μαξ. 10-15 μοίρες δεξιά, μετά φράκαρε ο τρόχος.

Η ψυχολογία του Μπάμπη έχει καταρρακωθεί.

Δεν το συζητάει καν να το ξαναπάρει, σε παρακαλώ φίλε παρ'το δεν μπορώ να οδηγήσω. Προσπαθώ να τον εμψυχώσω. Σε αυτές τις περιπτώσεις εγώ σκέφτομαι πάντα το χειρότερο που απεφεύχθη. Και εδώ, το χειρότερο θα ήταν να φύγουμε 3 μέτρα κάτω από το τοιχίο στο ποταμάκι, με εμάς σίγουρα χτυπημένους και το αυτοκίνητο τροπέτο.
Ξαναμπαίνουμε στον δρόμο, για εγκατάλειψη δεν μας περνάει καν από το μυαλό. Από την στιγμή που το αμάξι κινείται θα το φέρουμε στον τερματισμό, πάει και τελείωσε.

Λίγο μετά φτάνουμε σε μια διασταύρωση που δεν υπάρχει στο roadbook. Έχουμε κάνει λάθος και ταυτόχρονα ανάβει και το λαμπάκι βενζίνης. Η ώρα είναι περίπου 2. Υπάρχει μια πινακίδα δεξιά που δείχνει βενζίνη στα 2 χιλιόμετρα, πάμε πρώτα να γεμίσουμε, αν είναι ανοιχτό, και μετά ξαναβρίσκουμε τη διαδρομή. Με το αμάξι λαβωμένο, χωρίς βενζίνη, με τα καρμπυρατέρ ικανά να ρουφήξουν και τον ίδιο τους τον εαυτό, χαμένοι κάπου στην Φθιώτιδα, παλεύουμε να βρούμε άκρη. Βενζινάδικο κλειστό. Πάμε πάλι πίσω. Μήπως πηγαίνει ευθεία; Τραβάμε ευθεία για το βουνό, εντελώς αψυχολόγητα και με τις τελευταίες σταγόνες καυσίμου να εξαερώνονται τάχιστα. Κάπου εκεί συνειδητοποιώ ότι κάνουμε ασυνάρτητες μαλακίες. Σβήνω το αμάξι και προσπαθώ να σκεφτώ. Από το προηγούμενο καρέ του rb υπάρχει βενζινάδικο στα 500 μέτρα, εκεί πρέπει να πάμε και να το πιάσουμε από την αρχή, αλλά πως να πάμε εκεί αφού δεν θυμόμαστε καν από που ήρθαμε;
Θα βάλουμε το gps και να 'πα να γαμηθεί. Γυρίζουμε πίσω Μακρακώμη. Στην πλατεία του χωριού το αμάξι θέλει δύο και τρεις μανούβρες για να στρίψει δεξιά, όμως έχουμε βρει το σημείο και πράγματι μετά από 500 μέτρα είναι και το βενζινάδικο. Κλειστό.

Ευτυχώς όμως έχει αυτόματο μηχάνημα, άρα ανοιχτό.

Το θέμα της κατανάλωσης του 6κύλινδρου συνειδητά προσπάθησα να μην το ανοίξω μέχρι εδώ. Ήξερα φυσικά ότι τα 45άρια θα πίνανε, αλλά τέτοια τραγωδία δεν την περίμενα... Το μετρήτο το εξαυλώνουν, μόνο με μία ειδική Visa Drunk Carburator θα κάναμε δουλειά, γιατί αλλιώς δεν συμφέρει.
Από εκεί με τα χίλια ζόρια φτάνουμε Υπάτη. Στην μεγάλη ΕΔΑ των 25 χλμ. το μπενιβέ μας κεντάει, έστω και λαβωμένο, υποφέροντας όμως στις δεξιές φουρκέτες... 'Παρ' τες με γκάζι ρε τις γαμημένες και όλο το τιμόνι αριστερά, τι το έχουμε πίσω το διαφορικό;!' Η ψυχολογία του είχε ανέβει.

Από την Υπάτη ξεκινάει και το τελευταίο σκέλος για Σείριο. Φαίνεται ότι θα τα καταφέρουμε. Είναι τόση η κούραση όμως, που ακόμα και τα 50χλμ στην τελευταία ΕΔΑ μου φαίνονται αστρονομική μέση ωριαία. Παράλληλα καταφέρνουμε και πάλι να χαθούμε, μαζί με άλλους 10-15 αγωνιζόμενους, ψάχνοντας όλοι να βρούμε έναν γαμημένο τσιμεντόδρομο κάπου στην Φθιώτιδα... Ο τσιμεντόδρομος δεν βρέθηκε ποτέ.

Πάμε πίσω για Λαμία από άλλον δρόμο και από εκεί για Αθήνα. Δεν θέλω να ρισκάρω την ακεραιότητά μας, ούτε του αυτοκινήτου που παλικαρίσια μας έφερε ως εδώ.
Στην εθνική, μετά το Μαλιακό το ένα λάστιχο παραδίδει. Αλλάζουμε και συνεχίζουμε και μετά από 10χλμ παραδίδει και το άλλο. Πάλι καλά που πήραμε δύο ρεζέρβες μαζί. Με τον Μπάμπη κοιμισμένο στο γκρεμισμένο, χωρίς τη στήριξη της ρεζέρβας πλέον, κάθισμα ταξιδεύουμε για πίσω. Το μοτέρ γουργουρίζει πλέον φιλήσυχα με 2000 στροφές.

Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα ότι θέλω να ανοίξω την πόρτα και να χαθώ στο δάσος τρέχοντας. Υπήρξαν στιγμές που ένιωσα την κούραση και την απογοήτευση να με λυγίζουν. Πάντα όμως μια σπίθα σιγόκαιγε περιμένοντας λίγο οξυγόνο, το οξυγόνο του τερματισμού και του ενστίκτου της επιβίωσης, για να αναζωπυρώσει το μαχητικό πνεύμα.
Αυτοί είναι οι αγώνες.
Μία προσομοίωση πολέμου, με νικητές και ηττημένους, με σχέδια μάχης και στρατηγικές, με πάλη σώμα με σώμα, με νεκρούς και τραυματίες, με αξίες και ιδανικά, με κέρδη και συμφέροντα. Και όλα αυτά είναι που σε κάνουν να θες να πάρεις μέρος ξανά και ξανά, για αυτή την μάχη επιβίωσης δια πυρός και σιδήρου. Ακόμα κι αν πρόκειται για ένα απλό regularity.'

Αυτά

Υπάρχει αγαπητέ μου, αλλά την έχω υποσχεθεί στον καλό φίλο και μέλος pad....

Ο χρήστης nightwalker έγραψε:

Ναι έχει πολλά χλμ.

Το πιο απίστευτο όμως ήταν μια le mans blue E39 M5,από την Ζαχάρω.Το αυτοκίνητο ήταν στην κυριολεξία σαν καινούργιο.(95.000χλμ)

http://www.car.gr/classifieds/cars/view/925363/

Δεν λέω τπτ άλλο.Όποιος το δεί από κοντά θα καταλάβει.Όσο για την τιμή.... (δεν λέω τπτ παραπάνω γιατί έχουμε άπιστους Θωμάδες )

Κρίμα πάντως

ΜΟΝΟ ένα 'πρόβλημα' έχει...είναι εκτελωνισμένη το 2008,και έχει τεκμήριο 28Κ.(μπορεί και λίγο λιγότερο,αλλά και πάλι μεγάλο τεκμήριο)

Και αν επιτρεπεται γιατι Ρεθυμνιωτικες πινακιδες?Αν βρισκεται Ζαχαρω και εκτελωνιστηκε το 2008,τοτε εχει περασει και απο Ρεθυμνο..Μηπως εχουν 'περασει' και καμποσα παραπανω χιλιομετρακια απο την πλατη της?

Kαι τί έγινε αν έχει 140000 χλμ (που δεν έχει....) ένα αυτοκίνητο 5000cc με κινητήρα που για να τον ζορίσεις θέλεις πολλά καντάρια 'φρύδια'

Σού θυμίζω ότι μιλάμε για αυτοκίνητο αξίας αρκετά μεγαλύτερης από 100000 ευρώ προ 9ετίας, και η κατάστασή του (άριστη) είναι εμφανής και δηλώνεται από άτομο που το έψαξε!

Το παράδειγμα αυτό είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικό της νέας κατάστασης----τα μεταχειρισμένα (ιδίως των >2000 κυβικών έχουν κατακρημνισθεί, και πλέον ένας αγοραστής μέσου (δηλωμένου) εισοδήματος μπορεί να απολαμβάνει αυτοκίνητα που είναι αστεία φθηνά σε σχέση με την μηχανολογική αξία τους.....σε προσωπικό επίπεδο λυπάμαι, που για άλλη μια φορά είμαι ασταθής στα επαγγελματικά μου, άλλως θα μού επιτρέψεις (γενικά μιλώντας, και όχι ειδικά...) να προτιμώ με χέρια, πόδια και ότι άλλο έχω μια Μ5 100000 χλμ 10ετίας από μια πχ C4 , Polo ,Kia 1.2-1.6 (τυχαία παραδείγματα...) καινούργια!

θα επικοινωνήσουμε...

Ο χρήστης Χρήστος Λάππας έγραψε:

Γρηγόρη, με μια πολύ πρόχειρη ματιά, θέλουμε το Connects2 ($180) και το Parrot CK3000 ($184) + μεταφορικά για Ελλάδα + τοποθέτηση. Ένα γεμάτο €400άρι.

...

Το ck 3000 θα το βρεις φθηνότερα εν Ελλάδι...

Πάρε τηλέφωνο εδώ: www.dragiotis.gr και ρώτησε λεπτομέρειες
Είναι άξιος επαγγελματίας, και πές του ότι τον άκουσες από το φόρουμ των Τροχών...κάποιους από την παλιά 'ομάδα' του φόρουμ μάς γνωρίζει , και όποτε θέλουμε υπηρεσίες τέτοιου τύπου εξυπηρετούμεθα εκεί

Eλπίζω να βρεις άκρη Xρήστο

Πωλείται η εξαιρετική αυτή τιμονιέρα, καθώς ξεγελάστηκα ότι θα είχα χρόνο για 'παιγνίδια'..

Δυστυχώς, η εποχή παρήλθε ανεπιστρεπτί, και δεν μπορεσα να αφιερώσω ούτε 15 λεπτά.

Πωλείται όσο την αγόρασα προ διμήνου, ( εδώ είχε δημοσιευθεί η αγγελία, αλλά δεν θυμάμαι ακριβή ημερομηνία)

Tιμή 120 ευρώ (όσο αγοράσθηκε)

Αν κάποιος επιθυμεί, πουλώ για τον ίδιο λόγο το εκπληκτικό , αλλά απαιτητικό για τον αδαή (όπως εγώ...) Richards Burns Rally για PS 2

**Τιμή 35 ευρώ **