Μια ιστορία από το παρελθόν.
Οι συναλλαγές μέχρι το τέλος του 80 αρχές του 90, που αφορούσαν πίστωση μεταξύ ιδιωτών, γίνονταν με συναλλαγματικές, τις οποίες όσοι τις έπαιρναν είτε τις έδιναν σε προμηθευτές τους, είτε τις προεξοφλούσαν στις τράπεζες με σημαντικό κόστος, το οποίο δεν ήταν συμφέρον για τις επιχειρήσεις.
Στις συναλλαγματικές υπήρχε και ένα επιπλέον κόστος, το κόστος χαρτοσήμου το οποίο το πλήρωνες όταν τις αγόραζες αν θυμάμαι καλά.
Μέχρι τότε το να πάρεις καρνέ επιταγών ή ακόμα και πιστωτική κάρτα ήταν πολύ δύσκολο, γιατί υπήρχε πολύ αυστηρός έλεγχος από τις τράπεζες και άντε να σου έδιναν ένα 10άρι καρνέ, το οποίο θα έπρεπε να είχε εξοφληθεί όλο, για να σου δώσουν το επόμενο.
Αν ήσουν απόλυτα φερέγγυος μπορεί να σου έδιναν 25άρι καρνέ, ή 2 10άρια.
Αργότερα αυτό χαλάρωσε από τις τράπεζες, οπότε ο συνδυασμός ότι δεν υπήρχε χαρτόσημο στις επιταγές, αλλά και ότι ο εκδότης είχε αυτεπάγγελτη ποινική δίωξη αν δεν πλήρωνε την επιταγή, τις έκανε το κύριο μέσο πίστωσης.
Σήμερα παραμένει ακόμα και αν η ποινική δίωξη είναι κατ΄ έγκληση σήμερα.
Βέβαια η κρίση είχε δημιουργήσει πολλά θέματα με πολλά κανόνια και το αποτέλεσμα ήταν να κοπεί η πίστωση στην αγορά και να πάνε όλοι στα μετρητά.
Αυτό οδήγησε σε ύφεση και αποπληθωρισμό, πράγματα που τα βιώσαμε από το 2012-2013 που πέρασε η κρίση και τα κανόνια στην αγορά, μέχρι το τέλος του λοκ ντάουν του κορωνοιού, οπότε η τεράστια συμπίεση του ελατηρίου της ζήτησης, αλλά και της συμπίεσης του κέρδους των εταιρειών, οδήγησαν στον πληθωρισμό των επόμενων χρόνων.