Ο Χάρης είναι περισσότερο του γραφείου και σας έκραξε ευγενικά.
Εγώ που είμαι και του γιαπιού και του σαλονιού, θα σας τα πω λίγο πιο μαστορικά...
Οι ιδιοκτήτες και κυρίως οι συμβίες τους, πάντα ήθελαν να εξαντλήσουν τα πάντα...
Τα προσχήματα ?
Είχαμε τα φανερά. Να βρουν κάτι και τα παιδιά. Να έρχονται τα εγγόνια και άλλα τέτοια της ελληνικής οικογένειας...
Είχαμε όμως και τα κρυφά...
Αυτά ήταν σαν τις προπέλες και τα αστέρια και τους 4 κύκλους.
Να πουλήσουμε μούρη στην γειτονιά.
Ο σύζυγος με το αμάξι, η σύζυγος με το μεγάλο σπίτι και τα σεμεδάκια...
Επαιξαν ρόλο σε αυτά και οι μεγάλες οθόνες της τηλεόρασης, η δορυφορική και ας μην ήξεραν γρι από ξένες γλώσσες κλπ.
Ετσι ξεκίνησαν και έρριξαν τα μπετά. Μετά μπορεί να ήρθε η κρίση, να κόπηκε το εφ΄ άπαξ και η σύνταξη, να έφυγαν τα παιδιά στο εξωτερικό κ.α.
Στους μηχανικούς λοιπόν έλεγαν να μου βγάλεις όσο πιο πολύ μπορείς.
Και κάτι ψιλοπαράνομο για να την βγούμε στην γειτόνισα.
Αμα δεν τους έβγαζες κάτι τέτοιο δεν ήσουν καλός μηχανικός.
Ο διπλανός ήταν πιο καλός.
Το μόνο που μπορεί να έλεγαν οι μηχανικοί και να ήταν και αλήθεια, ήταν ότι συνέφερε τον ιδιοκτήτη να ρίξει τον σκελετό από το μπετόν, για όλη την οικοδομή, από το να κάνει προσθήκη, που και νέα άδεια θα ήθελε και πιθανόν να είχε θέμα με αλλαγές των κανονισμών των στατικών και να ήθελε ενισχύσεις και βέβαια σε κάθε περίπτωση η προσθήκη θα πληρωνόταν πολύ παραπάνω στον μπετατζή, της τάξης του 30 % τουλάχιστον.
Δεν ήταν όμως μέσα στην τσέπη του ιδιοκτήτη ο μηχανικός, για να ξέρει όταν αν ρίξει όλο το σκελετό, θα ζοριστεί να τελείωσει το ένα σπίτι και θα μείνει έτσι το κτίριο για δεκαετίες. Και προφανώς δεν είναι ευθύνη του μηχανικού το αν έχει τα λεφτά ο ιδιοκτήτης.
Επίσης στο 95 % των οικοδομών ο ιδιοκτήτης δεν πλήρωνε τον μηχανικό για την επιστασία, αυτό δηλαδή το 10-20 % του κόστους που απαιτείται, διότι είχε τον αδερφό του μπατζανάκη του που έχει χτίσει και ξέρει. Ετσι η επίβλεψη του μηχανικού, ήταν αυτό για το οποίο πληρώνεται με αυτά τα μικρά ποσά στα οποία συνήθως έκανε και έκπτωση. Δηλαδή χάραγμα της εσκαφής, χάραγμα της οικοδομής στο έδαφος, παραλαβή οπλισμών μπετού και χάραγμα των τούβλων για τις εσωτερικές διαρρυθμίσεις.
Ξέρετε ότι το κόστος των μελετών και επιβλέψεων που ορίζει η άδεια, κυμαίνεται στο 2 % μόλις του πραγματικού κόστους, όσο δηλαδή η νόμιμη αμοιβή ενός μεσίτη για την πώληση ενός ακινήτου.
Αν θέλετε πραγματική επίβλεψη, επιστασία λέγεται, προφανώς δεν θα είναι όσο τα μεσιτικά, αλλά το 10-20 % του τελικού κόστους.
Αλλά από τζάμπα μάγκες είναι γεμάτη η χώρα μας.
Πάμε τώρα στα καμώματα της γεροντοπαρέας , που έχουν εδώ και χρόνια ξεφύγει και χρειάζονται ένα δημοκρατικό μάζεμα.
Αρχικά κάθε νόμος πριν ψηφιστεί περνάει από την έγκριση τους .
Ετσι και ο ΝΟΚ και τα μπόνους του πέρασαν από την γεροντοπαρέα.
Τώρα πως τα βλέπουν διαφορετικά, είναι γιατί σε κάποιους τομείς δεν υπάρχει δημοκρατικός έλεγχος και έτσι μπορούν αυτοί να το παίζουν πυθίες.
Με λένε ρίζο και όπως θέλω τα γυρίζω.
Το βασικό στοιχείο της δόμησης είναι ο όγκος, που περιλαμβάνει όλους τους κλειστούς χώρους, δόμηση, κλιμακοστάσια, πατάρια, σοφίτες, εισόδους, υπόγεια που εξέχουν του εδάφους κλπ.
Αυτός δεν πήρε μπόνους. Βασικά υπάρχει μία πολύ μικρή αύξηση, αναλογικά αν κάνεις μικρότερη κάλυψη, ή και απόσυρση κτιρίου, ή και παραχώρηση σε κοινή χρήση ακαλύπτου χώρου.
Πάμε τώρα στους άλλους αθώους κακομοίρηδες αγοραστές του παρελθόντος.
Η ιστορία με τους ημιυπαίθριους ξεκίνησε το 1986.
Αυτοί ήταν αρχικά μεγάλες βεράντες, αλλά οι αγοραστές άρχισαν μόνοι τους να τους κλείνουν μετά την παράδοση.
Εκεί υπήρξαν γκρίνιες αρχικά στις πολυκατοικίες, αλλά πολύ γρήγορα όλοι άρχισαν να τους μιμούνται.
Ετσι μέσα σε 10 χρόνια άρχισαν να ετοιμάζονται οι χώροι από τους κατασκευαστές, έκλειναν μετά και οι αγοραστές πλήρωναν μόνο το κούφωμα και το σώμα του καλοριφέρ, δηλαδή με σημερινά λεφτά 1000-1500 ευρώ, αποκτούσαν ένα κλειστό χώρο, γύρω στα 10 -20 τμ, που ήταν η συνήθης παρανομία, ανάλογα και με το εμβαδόν του διαμερίσματος, συνήθως περίπου στο 10 %.
Το είδε αυτό ο Σημίτης και μέσω του υπουργού οικονομικών, ζήταγε να πληρώνεται φόρος μεταβίβασης και για τον ημιυπαίθριο που θα έκλεινε αργότερα. Είχαν αρχίσει και οι οικοπεδούχοι να ζητάνε και αυτοί, οπότε τι έγινε, οι ημιυπαίθριοι ήταν απαιτητοί από τους αγοραστές, ήταν απαιτητοί και από τους οικοπεδούχους στις αντιπαροχές, τους υπολόγιζαν στα δομήσιμα τμ των οικοπέδων οι ιδιοκτήτες τους που τα πουλούσαν, οπότε είχε και κόστος οικοπέδου και κόστος κατασκευής και φόρο μεταβίβασης, είχαν δηλαδή ακριβώς το ίδιο κόστος με τα νόμιμα τετραγωνικά, άρα ήταν απόλυτα λογικό, να μπαίνουν μέσα στο εμβαδόν του διαμερίσματος προς πώληση.
Αν κάποιος δεν έκανε ημιυπαίθριο για κλείσιμο, δεν πούλαγε ποτέ.
Το ίδιο άρχισε να γίνεται και στις μεζονέτες με τα ημυπόγεια και τις σοφίτες.
Να κάνουμε και ένα πισωγύρισμα. Μέχρι το 1983, οι οικοδομές παραλαμβάνονταν από υπαλλήλους 2 συνήθως, 3 ενίοτε, της πολεοδομίας. Αυτό βέβαια πολλές φορές δημιουργούσε επαφές τρίτου τύπου, με αποτέλεσμα να βεβαιώνουν ότι όλα καλά και επιστρέφοντας στην υπηρεσία, ξεχνούσαν τον φάκελο της αδείας, απ΄ έξω και χάνονταν.
Ετσι είπαν μετά το 83 σε αγαστή σύμπνοια υπουργείο και τεε, ότι να δηλώνει ο ιδιοκτήτης και ο μηχανικός, ότι όλα είναι εντάξει.
Δηλαδή να ελέγξουν τους εαυτούς τους και να φανεί ο μηχανικός κακός στον πελάτη του, αν δεν του έκανε τα χατήρια...
Θα μου πεις σε αυτούς στο υπουργείο και σε αυτούς του τεε που έχουν τις επαφές με τα δημόσια έργα, τους φάνηκε λογικό να ελέγχουν τον εαυτό τους...
Αυτό όμως οδήγησε σε πολλά παρατράγουδα.
Συνεχίζεται...