-
Τα αυτοκίνητα του '80 ήταν πολύ πιο αξιόπιστα, λκόγω κατασκευής και τενχολογίας...δεν υπήρχε τίποτα, πολύ απλά. Και ο πατέρας μου έχει ακόμα την Κόρόλα του 1970, δεν έβγαλε ΠΟΤΕ πρόβλημα, κιχ δεν έχει κάνει 50 χρόνια τώρα. Δεν είναι όμως συγκρίσιμη με μια καινούργια Τογιότα.
Αυτό πες το στον πατέρα μου με το 127 και άλλους τυχερούς με τα fiat-Yugo. Κυριολεκτικά το 127 έμεινε στο ταξίδι από την αντιπροσωπία στο χωριό...
Επίσης κάτι γαλλικά στα τέλη 80s αρχές 90s σε βοηθούσαν πολύ στα μαθήματα ηλεκτρολογίας.Έπειτα είναι άλλο, 'βγάζει πρόβλημα και το φτιάχνω εύκολα μόνος' και στο 'δεν βγάζει τίποτα'.
Γιατί το πρώτο ίσχυε 100%, αλλά το δεύτερο όχι και τόσο.
Όλοι οι γνωστοί είχαν τουότα τα τέλη 80s-90s, και όλα χρειαζόντουσαν πολύ περισσότερη δουλειά από τα σύγχρονα. Όχι μεγάλα σέρβις, αλλά συνέχεια μικρά και συχνότερα.Είχα δει μια έρευνα πριν κάποιους μήνες για το θέμα αξιοπιστία, από ότι φαίνεται το κύριο θέμα λειτουργικότητα είναι τα προβλήματα με τα μη-κρίσιμα ηλεκτρονικά. Από μηχανολογικής άποψης είναι καλύτερα/φτηνότερα στην επισκευή λόγω ανώτερης μεταλλουργίας και διαγνωστικών.
-
Mercedes W110 190 μοντ.65. Αγορασμένη μεταχειρισμένη το 1974,την οδήγησα πρώτη φορά έξι χρόνια μετά, φανταστείτε το καμάρι ενός δεκαεξάχρονου στο κοκκάλινο μηχανικό τιμόνι της! Πρώτο aftermarket αξεσουάρ μια πλαστική κεντρική κονσόλα σε φινίρισμα ξύλου. Μακράν το πιο κιτς αξεσουάρ που θυμάμαι, ευτυχώς ο πατέρας το κατάλαβε γρήγορα και την πέταξε.
-
Μερακλης ο πατερας !! Την κινεί ακομα που και που?
Πολύ σπάνια πια (αν και δουλεύει κανονικά!!), έκανε αίτηση για ΦΙΛΠΑ πινακίδες και αναμένει.
-
Έπειτα είναι άλλο, 'βγάζει πρόβλημα και το φτιάχνω εύκολα μόνος' και στο 'δεν βγάζει τίποτα'.
Συμφωνώ απόλυτα ευκολία επισκευής είχαν τα παλιά αυτοκίνητα (του 70-80) ακόμα και στο πλάι του δρόμου αλλά κατά τα άλλα ταλαιπωρία σκέτη .
Τα καλλίτερα ήταν του 90, οικονομικά δεν έμεναν στο δρόμο και δεν σκούριαζαν !
το Νοέμβριο 1990 ,τέτοια εποχή πως περνάνε τα χρόνια ,που πήρα το πρώτο μου καινούργιο αυτοκίνητο ένα swift gti το μόνο αξεσουάρ ευκολίας ήταν ηλεκτρικοί καθρέπτες και αριστερός και δεξής , ραδιοκασετόφωνο είχε ...ΟΧΙ , ηλεκτρικά παράθυρα ...ΟΧΙ , κεντρικό κλειδωμα ...ΟΧΙ , A/c ABS ..εντάξει λέμε και καμία μ..... να περάσει η ώρα ...
ΑΛΛΑ είχε **ηλεκτρικούς καθρέπτες, προβολείς ομίχλης ** και τάσια στις ζάντες αλουμινίου !
-
To πιο κάλτ που έβαζαν κάποιοι στα αμάξια ήταν ένα ομοίωμα σκύλου που το κεφάλι του επίτηδες χαλαρό , πήγαινε πάνω κάτω στις μετακινήσεις του αυτοκινήτου . Αυτά συνήθως έμπαιναν μέσα από το πίσω τζάμι , που όλα τα 3 όγκων αμάξια της εποχής είχαν ένα μεγάλο ράφι .
Τα ξύλα μέσα έμπαιναν από παλιά και μπαίνουν και σήμερα , ήταν χαρακτηριστικό των εγγλέζικων αυτοκινήτων του 60 και του 70.
Στο σπίτι μαζί μας για τα πρώτα 10 χρόνια της ζωής μου έμενε και ο θείος μου και έτσι μαζί με τον πατέρα μου , γιατροί χειρουργοί και οι δύο , που τους έχασα πολύ νωρίς , είχαν τρέλα με τα αμάξια .
Ο θείος ως εργένης επένδυε περισσότερα στα αμάξια , ο πατέρας ως οικογενειάρχης και με προβλήματα υγείας από νέος ήταν πιο συντηρητικός .
Ετσι τις πρώτες βόλτες μου τις θυμάμαι με τον Σκαραβαίο του πατέρα και το Βόλβο 444 , το λεγόμενο και καμπούρικο του θείου . Εξοπλισμούς και τέτοια δεν θυμάμαι , μια και ήμουν προσχολικής ηλικίας τότε .
Λίγο αργότερα ο θείος πήρε το Βόλβο Β16 και μετά ο πατέρας το Βόλβο Β18 , γύρω στα μέσα του 60 . Αυτοκίνητα μεγάλα για την εποχή τους και σχετικά ακριβά . 4 ταχύτητες , σκληρά ντεμπραγιάζ και λίγα αξεσουάρ κσι ραδιόφωνο έξτρα .
Το 69 ο θείος πήρε την 1750 , αλλά οι σκουριές έγιναν άμεσα εμφανείς και πήρε το βόλβο 142 , αρχές του 72 .
Αυτά τα αμάξια ήταν μεγάλα αυτοκίνητα για την εποχή , αλλά οι εξοπλισμοί τους δεν ήταν ιδιαίτεροι . Τα ραδιόφωνα έξτρα , τα στροφόμετρα έξτρα , μέχρι εκεί . Θυμάμαι τότε τέλη του 60 που ένας ελληνοαμερικάνος φίλος τους , είχε φέρει με πλοίο ένα αμερικάνικο με υδραυλικό τιμόνι και αιρκοντίσιον και ήταν κάτι εξωπραγματικό .
Το πρώτο αμάξι στο οποίο συμμετείχα συνειδητά στην αγορά του , όχι ως επιλογή, γιατί υπήρξαν άλλοι λόγοι που αγοράστηκε , υγείας και οικογενειακοί , ήταν ένα γκόλφ Ι το 1976 . Καινούργιο το πήραμε 264000 . Είχε στο ταμπλώ ένα ταχύμετρο με δείκτη βενζίνης και λαμπάκια μπαταρίας , λαδιού και θερμοκρασίας . Και βέβαια μόνο αριστερό καθρέπτη .
Ραδιόφωνο έξτρα και βάλαμε και 3 όργανα , θερμόμετρο , βολτόμετρο και πίεση λαδιού σε κονσόλα . Αυτό το αμάξι είναι ο λόγος που αντιπαθώ τα βάγκ . Δεν υπήρχε βλάβη που δεν έβγαλε από τα πρώτα του χρόνια . Με κύριο πρόβλημα τον θερμοστάτη που ανέβαζε συνέχεια θερμοκρασία , τον συμπλέκτη και πολλά μικρότερα , ενώ είχε και αστεία φρένα . Ακόμα δεν μπορούσες να οδηγήσεις όταν έβρεχε , γιατί στα πρώτα νερά , έμενες καραβοφάναρο. Αυτό ήταν και το πρώτο αμάξι που οδήγησα ως νέος οδηγός .
Το 1981 με τα πρώτα μου λεφτά και με την μικρή βοήθεια του παππού , πατέρας και θείος είχαν ήδη φύγει , πήρα το φτηνότερο αμάξι που μπορούσα ένα επαγγελματικό Πόνυ , με 220000 . Λόγω πληθωρισμού το γκόλφ και τα όμοια τότε έκαναν πάνω από 400000 .
Το Πόνυ ήταν ο ορισμός της απλότητας . Εξοπλισμό ανάλογο με του γκόλφ . Τότε είχαμε αρχίσει και βάζαμε ραδιόφωνα με βάση που όταν φεύγαμε τα παίρναμε μαζί μας ... Αλλά ήταν ένα αμάξι που έβγαλε πολύ λίγες βλάβες , αλλά ακόμα και τότε δεν σε άφηνε .
Το γκόλφ μπορέσαμε να το δώσουμε οικονομικά το 1987 και πήραμε τότε με δική μου επιλογή το ΒΧ ΑΤΟΥ. 1100 κυβικά και αυτό όπως το γκόλφ , αλλά η μέρα με την νύχτα σε όλα και κυρίως στα φρένα , όπου το γκόλφ έρριχνες άμμο σαν τα τρένα για να φρενάρεις και στην ΒΧ αν τσαρούχωνες έρριχνες άγκυρες και έσκαγες στο παρμπρίζ αν δεν είχες δεθεί . Η ΒΧ είχε για την εποχή καλό εξοπλισμό , παρ΄ ότι ήταν και αυτή η βασική έκδοση .
Το 1989 το Πόνυ αντικαταστάθηκε από το νέο Πόνυ , που το έχω ακόμα σε παροπλισμό και το 1991 η ΒΧ αντικαταστάθηκε με καταλυτική ΒΧ , ενώ αγοράστηκε και το αντίστοιχο ΖΧ , το οποίο είχε ηλεκτρικό τον δεξιό καθρέπτη .
Αλλά εκείνες τις εποχές τις θυμόμαστε όλοι .
-
Opel και μόνο opel για τον πατέρα τον περασμένο αιώνα.
'Αιχμή', ένα Rekord E1. ΟΚ, σιγά τα αβγά. Έφαγε μια μετατροπή σε δίλιτρο βέβαια (το αμαξι-δοτης ήταν λευκό coupe), οπότε είχαμε σερβοτιμονο, καπώ με φούσκωμα, κοντό 4αρι και συμπαθητικές πολυθρόνες.
Το κλου ήταν όμως τα weber με τετράγωνο φίλτρο ('παρ' τον παπά'), η εκκίνηση με μπουτον και το...στερεοφωνικον μετά ξεχωριστού ισοσταθμιστη. Εξ-οπλισμος κύριοι.
2 τετράδες ελαστικών, μια M+S γιατί όταν ήρθαμε από τη Σύρο Αθήνα ο πατέρας δούλευε στις σχολές της ΔΕΗ στην Ανοιξη οπότε το μπαντιλικι πήγαινε σύννεφο το χειμώνα.
Πουλήθηκε την εποχή της απόσυρσης με το 17αρι μοτέρ, βαμμένο σκούρο πράσινο με μια διακριτική ρίγα στο πλάι και το διλιτρο σε ένα γκαράζ. 'Χεχε' σκεφτόμουν, 'καλη αρχή θα κάνουμε'.* Αντικαταστάτης, ένα astra gt 1,4. 'Είχε εξοπλισμό', βλέπετε...
Η ενασχόληση μου με το tae kwon do με έφερε κοντά σε μια τριάδα ατόμων που είχαν τα εξής αυτοκίνητα στα μέσα του '90: Ascona 200, BMW E21 323, και...Ford Capri mk3 2,8 (όλα μετατροπή, σαυρωμένα, βαμμένα στην εντέλεια με ζάντες αλουμινιου εποχης) οποτε...μετρούσα ανάποδα για δίπλωμα και καρότσα manta (αγωνιστικό) με το μοτέρ από το rekord. Αμ δε. Έφτασα 27 χρόνων για τον πρώτο αγωνα...Τόσο μπόρεσαν να το εμποδίσουν οι γονείς και οι τότε συνθήκες ζωής.
Ωραία χρόνια κατά τα αλλα...παρηγοριεμαι που βλέπω τωρα τη σπίθα σε ένα μαθητη που παρακαλάει για βροχή ώστε να τον παω σπίτι όπως φεύγω. Μόλις κουμπώσει το vvc το χαμογελο πλατύ και ας μην έχει ιδέα τι και πως. Στα δε σκασιματα στο αφημα του γκαζιού μέχρι να ζεσταθεί, ε εκεί τρελαίνεται...
Τώρα το customising πάει σύννεφο. Κάτι λείπει όμως. Το πάθος εκείνης της εποχής. Το αυτοκίνητο γίνεται συσκευή/gadget με την πάροδο του χρόνου. Ο,τι όμως ξεχωρίζει από το σωρό αποκτά μεγαλύτερη αξία στα μάτια όσων παραμένουν εραστές της αυτοκίνησης.
*Το 2010 είπα με χρονοκαθυστερηση να το κάνω αναλογικά πραγματικότητα. Kadett Ε αγωνιστικό και η ονείρωξη της εφηβείας, ο c20xe μέσα. Αλλά, κρίση. Απλά δεν ήταν ποτέ γραφτό.
-
Πρώτο αυτοκίνητο δεκαετία του 1970 της οικογένειας Mercedes 200. Πολλές Κυριακές το πλέναμε και το στολίζαμε καθώς τότε πολλοί δεν είχαν αυτοκίνητο και πηγαίναμε εμείς τις νύφες γνωστών και φίλων στην εκκλησία ( πηγαιναν και με ταξί). Το αυτοκίνητο υπάρχει ακόμη συντηρημένο άριστα με πινακίδες ιστορικού. Μας έχουν μείνει πάμπολες φωτογραφίες με νύφες που ποζάρουν με το αυτοκίνητο αυτό. Σαν εξοπλισμό δεν έχει τίποτε σημαντικό, αλλά ακόμη όλα δουλεύουν ρολόι. Το αυτοκίνητο πρέπει να είχε στοιχίσει τότε περί τα 2.000.000 δρχ όταν η BMW 518 έκανε λιγότερο απο τα μισά. Πραγματικά Premium τότε η Μερκα όχι αστεία.
Πρώτο δικό μου αυτοκίνητο VW Scirocco μετατροπή σε 1.3. Όταν το πήρα (1990) ήταν πάνω απο 12 ετών μεταχειρισμένο. Με αυτό το αυτοκίνητο έφτασα μέχρι Λονδίνο (ανέβασμα απο Ιταλία επιστροφή απο Σκόπια). Απο γκάζι ήταν τάφος (ακόμη το σκέφτομαι γιατί δεν έβαλα τον 1.6 ) σε σχέση με άλλα, αλλά ποτέ δεν μου δημιούργησε πρόβλημα παρόλη την φοιτητική συντήρηση που το έκανε να αρκείται στα βασικά.
Σε πολλούς νεώτερους αυτά μπορεί να ακούγονται κάπως. Ακόμη και εγω το πίστευα αυτό μέχρι τελευταία, βλέπεις τις καλές εποχές με τις Alfa Romeo που σηκώναν εμπρός τροχό δεν τις πρόλαβα και τα πρώτα νεανικά μας χρόνια οι περισσότεροι της ηλικίας μου τα πέρασαν μέσα σε κάτι θλιβερά αυτοκίνητα 900-1200 κυβικά αλλά στην πορεία τα πράγματα άλλαξαν. Βγήκαμε στην αγορά εργασίας σε καλές εποχές με καλά χρήματα και κατάφερα να περάσουν απο τα χέρια μου είτε σαν ιδιοκτήτης είτε με leasing είτε δανεικά απο φίλους εξαιρετικά αυτοκίνητα.
-
Κουιζ: ποιο μοντελο ειχε στον βασικο εξοπλισμο ΜΑΝΙΒΕΛΑ ;;;;;;για τις κρυες νυχτες του χειμωνα.
Ο φαδερ το αγορασε καινουργιο 1.000.080 δρχ το 86' και το χαρισε το 01' σχεδον λειτουργικο.
-
Ολα τα ντε σε βω , ντυάν , αμι και πόνυ , είχαν μανιβέλα . Ακόμα και τα GS νομίζω . Είχαν την θέση μπροστά στην μάσκα στον κινητήρα για να την βάλεις και ήταν από την άλλη πλευρά η λαβή που έμπαινε στον γρύλλο για να αλλάξεις λάστιχο , αν θυμάμαι καλά .
-
Ένα GS που είχε ένας ξάδερφος είχε νομίζω μανιβέλα. Το GSA δεν θυμάμαι αν είχε μανιβέλα. Θυμάμαι το simca 1508 (αν δεν κάνω λάθος στο μοντέλο) που πήρε ο πατέρας μου πολύ αρχές 1980 για τα...ηλεκτρικά παράθυρα και έβγαζε συνέχεια βλάβες...Εγώ πάλι θυμάμαι πολύ περισσότερες βλάβες τότε από ο,τι τώρα (από τις λίγες αναμνήσεις από την εποχή εκείνη οι βόλτες σε πάσης φύσεως συνεργεία αν δεν κάνω λάθος κάπου τέρμα πλαστήρα στη Ν. Σμύρνη κοντά στην Αμφιθέας).
-
ειχα κατι μηνες αμι οχτω. ουτε με μανιβελα επαιρνε. αν και ειχε τρυπα. μονο σε κατηφορο.
η φαση με τα 120 υπσιλο ηταν το μαμα έι εμ ραδιο. με ενα ηχειο φυσικα πανω το ταμπλο. που για να βαλεις αλλο ηθελες τροχο και να φας πλαστικα και σιδερα. με το δανεικο τροχο, εβγαζες και τη ρεζερβα και εκανες τρυπα απο κατω γιατι μαζευε νερα και μυριζε βουρκος.
θεικο απο εξοπλισμο ηταν ενα ζασταβα 600αρι με 750 που ειχα καποτες. ουτε κλειδι ειχε, ουτε μιζα ομως. το αφηνα κατηφορα, εστριβα τα καλωδια, καρφωνα και επαιρνε. το ξερανε ομως και κατι φιλαρακια και ειχα περπατησει σε πολυ ανηφορα στη πατρα ψαχνωντας το.
σε ενα σεατ 124 ειχα ζησει ομως το δραμα... εβαζα κασετοφωνα ως ηλεχτρολογος για επιπλεον ψιλα. εβαλα λοιπον σε ενα μετα απο κοπο πολυ αφου οι καλωδιωσεις ηταν μονοχρωμες! και εχωσα και ξυλινους τακους για να πατησει. παει να φυγει ο ανθρωπος, ειχε και παρεα μαζι. τους βλεπω μετα απο λιγη ωρα γυρνανε. ειχε σπασει το ταμπλο στη μεση. σαπιο απο μεσα. εβαλα πολλα σε αλλα για να πλερω το σεατ. ποτες ομως σε γαλλικο. ρε φιλε, ρε φιλε, τι παλιανθρωποι οι φραντσιοζοι, τα στριβανε ολα μαζι, οτι δουλεψει, δουλεψε και τα καπακωνανε να μη φαινονται. τακτοποιημενοι ηταν οι ιαπωνες και οι γερμανοι, οι αγγλοι ειχαν παντα κιντερ εκπληξη, κατι θα ελειπε απο τις ασφλειες, καποιο καλωδιο κλπ. τα ιταλικα ηταν ευκολα και εβγαζες καλα λεφτα. γιατι καιγανε οτι και να εβαζες, με οτι ασφαλεια. τυχαια.
και πραγματι χαλαγανε περισσοτερο. πλατινες ολα αφου.
το 90 ηρθανε τα καλα. σκυλια μαυρα. τοσο που το μετανοιωσανε οι εταιρειες και πουλαγανε μετα μπαχαλα.
-
Dacia TLS 1210!!!!!
Αυτό που ήταν ίδιο πρυμα πλωρα. Με τα 45 άτια κουβάλησε όλα τα υλικά για το εξοχικό και μετά πλατινες γιοκ.
-
To 1o αγορασμένο με δικά μου λεφτά αυτοκίνητο ήταν το 1982, μέχρι τότε κυκλοφορούσα με εταιρικά ή με τη μηχανή μου. Την ίδια χρονιά ξεκίνησα την δική μου δουλειά και δανείστηκα για λίγους μήνες το αυτοκίνητο της γυναίκας μου, ήταν το απαύγασμα της τότε Σοβιετικής τεχνολογίας.
Διαβάστε γατάκια τι Ελοχίμ και Νεφελίμ της αυτοκίνησης κυκλοφορούσαν τότε. 4κύλινδρο V αερόψυκτο, κινητήρας πίσω, ανάφλεξη με τρανζίστορ, μαγνητικό φίλτρο λαδιού, 4 ταμπούρα, με τριμπούλωνους τροχούς στο κέντρο του μουαγέ που παραμόρφωναν τους τροχούς σαν τις ρόδες των Φλίντοστουν, οι διαδρομές των αναρτήσεων θα ντρόπιαζαν πολλά σύγχρονα off road, και το κυριότερο όλων το σύστημα καλοριφέρ ήταν με καυστήρα βενζίνης με δικό του κύκλωμα τροφοδοσίας, αντλία βενζίνης και καρμπυρατέρ, όταν άναβε έκαιγε περισσότερη βενζίνη από τον κινητήρα των 1200cc και των 45 Σοβιετικών ίππων και όση Ελληνικό κρύο και να είχε έξω μέσα στο αυτοκίνητο στο 5λεπτο είχες ιδρώσει, το σύστημα ήταν φτιαγμένο για -30 και πιο κάτω, για επιβίωση στη Σιβηρία.
Είχε δε μια δερμάτινη θήκη με θήκες για τα εργαλεία που τύλιγε και γινόταν ρολό, όλη η φήκη ήταν ασήκωτη με τόσα εργαλεία και με τα εργαλεία αυτά έκανες γενική επισκευή κινητήρα, σαζμάν / διαφορικού, άνοιγες τα αμορτισέρ και ότι άλλο χρειαζότανε, επίσης είχες παντού εύκολη πρόσβαση σε όλα τα μηχανικά μέρη. Σχεδιαστικά ήταν ένα τέλειο αυτοκίνητο, αν ήταν καλύτερα φτιαγμένο με καλύτερα υλικά και όχι σκουπίδια θα ήταν θαύμα της μηχανολογίας αυτοκινήτου, ήταν σχεδιασμένο για να κάνεις μόνος σου τα πάντα, γιατί στην απέραντη χώρα με το επαρχιακό δίκτυο με νεροφαγώματα και λακκούβες, με ανύπαρκτο δίκτυο service ήταν η μόνη λύση.
Μακάρι να το είχα σήμερα, δεν με άκουσε να τις έδινα εγώ τα χρήματα να το κρατούσα και το πούλησε για παλιοσίδερα σε μάντρα για 10.000 δρχ. Αυτά με το ZAZ της κας Quadra.
Το 1ο δικό μου ήταν επαγγελματικό, μια κλούβα VW type2 με 2λιτρο κινητήρα και 2 καρμπυρατέρ Solex καθέτου ροής, 70 ΗΡ, αυτόν τον κινητήρα με K-Jetronic στους 90 ΗΡ φορούσε η τετρακύλινδρη Porsche 912, με αυτό το αυτοκίνητο έζησα την πιο κουραστική αυτοκινητιστική μου περιπέτεια από Θες/νίκη – Αθήνα, φυσικά από βλακεία και αβλεψία. Θα την περιγράψω κάποια άλλη στιγμή. Το VW αντικαταστάθηκε με ένα Ford Transit 2.0, μετά ήρθε ένα Yugo για να μου θυμίσει λίγο το Ανατολικό Μπλόκ, είχα έφεση στα Ανατολικά προϊόντα της αυτοκίνησης, και οι μηχανές που είχα Τσέχικες ήταν, καταλάβατε ποιες εννοώ.
Το Υugo το αντικατέστησε ένα Ford Laser 1100, ήταν ένα Mazda 323 το πρώτο προσθιοκίνητο Mazda 323 με μόνη διαφορά διαφορετική μάσκα και ένα πρόσθετο φινιστρίνη πίσω που στο Mazda δεν υπήρχε, ήταν η λαμαρίνα της πίσω κολώνας φαρδύτερη. Αυτό κάποια στιγμή φόρεσε ένα μοτέρ 1500 με 5ρι σαζμάν, το δικό του ήταν 4 ταχυτήτων, είχε δυ καρμπυρατέρ της Aisin και ήταν ένα ελαφρύ, καλοστημένο και αξιόπιστο αυτοκίνητο. Μετά έπεσα στα σκληρά, 4 Renault 21, το ένα ήταν 1721cc, το άλλο ένα 2λιτρο, ένα Turbo προσθιοκίνητο και το Quadra με ρο οποίο ακόμα κυκλοφορώ και θα κυκλοφορώ.
Όλα είχαν τις χάρες τους, τα προβλήματα τους, όλα έγραψαν πολλά χλμ οργώνοντας την Ελλάδα, με το Transit το 1989 είχα πάει στο Μιλάνο μέσω Γιουγκοσλαβίας, λίγους μήνες πριν την βομβαρδίσουν οι αλήτες του ΝΑΤΟ με τους μαλάκες τους Αμερικανούς, της ανεκδιήγητης Μαντλίν Ολμπράϊτ. Το θέμα βέβαια είναι τα αξεσουάρ, με τον καιρό κατάλαβα ότι το αξεσουάρ στα αυτοκίνητα μου είμαι εγώ, αλλά αυτά σε άλλη ανάρτηση.
-
Αν αρχίσω να γράφω για τα Clio της οικογένειας θα γράψω πολλά σεντόνια. Ίσως το κάνω κάποτε, όταν ο γιός τελειώσει ( επιτέλους ) την μετατροπή Clio 1 σε Clio 2, μηχανικά, σαλόνι, ανάρτηση, φρένα, aircon, αερόσακους, κλπ με ποιότητα που βγάζει μάτια, η Renault δεν θα το έκανε καλύτερα. Στο τέλος είναι, είναι έτοιμο κατά 90+%, μόνο που αυτό το λίγο εδώ και 2 χρόνια δεν έχει προχωρήσει καθόλου δυστυχώς λόγω χρόνου.
-
Κύριε Παναγιώτη, για ποιο λογο να μετατρεψει ενα μκ1 σε μκ2;
Απλα για το μερακι να υποθεσω;
-
Ο πατέρας ( με δίπλωμα εκ Γερμανίας το '60 ) ξεκίνησε με το DKW στο οποίο έκαψε τη μηχανή ( δεν πρέπει να είχα γεννηθεί ), μετά ήρθε το Opel Olympia το οποίο το θυμάμαι καλά μιας και κάναμε αρκετά ταξίδια Ελλάδα Γερμανία μ' αυτό και μετά το Opel Comodore 1,9 το οποίο έβαζε φωτιά στο δρόμο με έξτρα εξοπλισμό κίτρινους προβολείς που έκαναν μπαμ ! Φοβερο αυτοκίνητο. Μετά ήρθε το Kadett του 78, Σταθερά Opel ...
Εγώ ξεκίνησα το 94 με το δίπορτο Honda Civic που το θεωρώ ένα από τα πιο όμορφα και αρμονικά υτοκίνητα που έχουν παραχθεί. Κλασικό έξτρα τότε τα πίσω ηχεία 3 δρόμων στην εταζερα και τα κίτρινα bilstein. Μιλάμε για 280.000 χλμ με μηδέν προβλήματα. Μπορεί να ξεχαστεί η πρώτη αγάπη ?
Όοσν αφορά το ρετρό εξοπλισμό, το φετίχ μου που δεν το έχω εκπληρώσει και ποτέ είναι τα έξτρα φώτα, καθώς υπάρχει και ένα θέμα με την όραση.
Παλιά δεν υπήρχε ' αγωνιστικό' και όχι μόνο, αυτοκίνητο που να μην είχε 2 ή και 4 έξτρα προβολείς και μάλιστα κίτρινους.
BMW, ALFA ROMEO & LANCIA τα πιο εντυπωσιακά !
Τώρα έχω δει κάτι μικρούς σε κάποια Mini. Πλέον είναι και δύσκολο λόγω της σχεδίασης των αυτοκινητων. -
Το Υugo το αντικατέστησε ένα Ford Laser 1100, ήταν ένα Mazda 323 το πρώτο προσθιοκίνητο Mazda 323 με μόνη διαφορά διαφορετική μάσκα και ένα πρόσθετο φινιστρίνη πίσω που στο Mazda δεν υπήρχε, ήταν η λαμαρίνα της πίσω κολώνας φαρδύτερη. Αυτό κάποια στιγμή φόρεσε ένα μοτέρ 1500 με 5ρι σαζμάν, το δικό του ήταν 4 ταχυτήτων, είχε δυ καρμπυρατέρ της Aisin και ήταν ένα ελαφρύ, καλοστημένο και αξιόπιστο αυτοκίνητο.
Ομοίως με τον κο Παναγιώτη, εμείς αποκτήσαμε το ίδιο 323 σεντάν του 1981, 1.3 με διπλό καρμπυρατέρ Hitachi (αν θυμάμαι καλά) & 5άρι σασμάν. Όλα μαμά. Από εξοπλισμό ΔΕΝ είχε στροφόμετρο & δεξί καθρέπτη, αλλά είχε διαρούμενη πλάτη πίσω καθίσματος, πίσω ζώνες ασφαλείας, αεραγωγούς πίσω επιβατών κάτω από τα εμπρός καθισματα, μοχλό για το άνοιγμα του πορτ μπαγκαζ, ροοστατη φωτισμου ταμπλώ, διπλά φώτα ομίχλης πίσω. Στα τεχνικά είχε ηλεκτρονική ανάφλεξη, κλειστό κύκλωμα ψύξης, ανεξάρτητη πίσω ανάρτηση. Αμαξάρα πραγματικά, όπως έχω ξαναπεί εδώ μέσα, σβέλτο, καλοστημένο, οικονομικό, ευρύχωρο και αξιόπιστο. Με πολύ ωραία αισθηση στα χειριστήρια (κιβώτιο, τιμόνι, φρένα). Ίσως από τα καλυτερα μικρομεσαια της εποχης του (εχω οδηγησει τα αντίστοιχα Σανι, Σιβικ, Κορολα), αν και πολύ low profile & οχι τοσο καλοπουλημενο, αφου ηταν απο τα πιο ακριβα. Εμεινε μαζι μας εως τα τελη του 2017...
Το Μάζντα είχε αντικαταστήσει το 1989 το 1ο αυτοκίνητο του πατέρα μου, ενα Φίατ 128 4θ 1116 κεκ του 1973 (αγορασμένο καινουριο τότε), άλλο υπέροχο αυτοκίνητο και με έντονες μνήμες παιδικής ηλικίας. Από εξοπλισμό εξτρα είχε αλαρμ, αναπτήρα, ζώνες ασφαλείας εμπρός, φώς (χειροκινητο...) για την όπισθεν, αλλα ΔΕΝ ειχε θερμαινομενο πισω παραθυρο (καθαρίζαμε εγω κ η αδερφή μου με πανια οταν θαμπωνε...). Α,.ειχε κ το οριτζιναλ θερμομετρο για την θερμοκρασια κινητηρα (κανονικα ειχε σκετη λυχνια, αλλαχθηκε το καντρανακι εκ των υστερων)
Το 1997 ηρθε ενα ολοκαινουριο Clio mk1 με 'διαστημικό' εξοπλισμό (υδραυλικο τιμόνι, αεροσακο οδηγου, aircondition, ηλεκτρικα παραθυρα κ κλειδαριες με τηλεχειρισμο, χειριστηρια ηχοσυστηματος στο τιμονι, προβολεις ομιχλης εμπρος, χρονοκαθυστερηση εσωτερικου φωτισμου κ σποτακι συνοδηγου)... Σε αντιθεση με τα αλλα 2 που δυστυχως εφυγαν, αυτο υπάρχει ακομη κοντα μας και το χαιρομαι καθε φορα που το οδηγω.
Τέλος, η Alfetta 2.0 του 1977 που εξακολουθώ να έχω, είχε αρκετα καλό στάνταρ εξοπλισμό για την εποχή της (2 εξωτερικούς καθρέπτες, στροφόμετρο, πίεση λαδιού, ροοστατη φωτισμου ταμπλώ, υποβραχιόνιο για τους πίσω επιβάτες, φως σε χώρο αποσκευών και μηχανοστάσιο, ξύλινο τιμόνι, ανακλαστήρες στις πόρτες, και τη ρετρό πινελια: καθρεπτάκι στο ντουλαπακι συνοδηγού, το οποίο άνοιγε προς τα πάνω). Να μην αναφέρω την ηλεκτρονική ανάφλεξη και τα 4 δισκόφρενα... Το δε ταμπλω είναι κατασκευασμένο από μαλακό πλαστικό...
-
Ford Taunus 20M μοντ.1966, αγορασμένο από τον πατέρα ελαφρώς μεταχειρισμένο το 1968, κινητήρας V6 2.0lt 90 hp. Ακόμα θυμάμαι το τρέμουλο από το συμπλέκτη στην εκκίνηση και το ωραίο γουργουρητό του εξακύλινδρου. Το μοντέλο αυτό είχε μόνο μεσαία σκάλα φώτων, όποτε η τοποθέτηση προβολέων τύπου καρφί για μακρυά ήταν επιβεβλημένη. Το περίεργο είναι ότι ποτέ δεν κατάφερε ο ηλεκτρολόγος να τους ρυθμίσει σωστά, πάντα ο ένας από τους δύο έδειχνε ψηλά. Στα παιδικά μου μάτια φαίνονταν πολύ δυνατοί, ιδίως σε σύγκριση με τα μαμά φώτα που ήταν καντήλια.
-
Αν αρχίσω να γράφω για τα Clio της οικογένειας θα γράψω πολλά σεντόνια. Ίσως το κάνω κάποτε, όταν ο γιός τελειώσει ( επιτέλους ) την μετατροπή Clio 1 σε Clio 2, μηχανικά, σαλόνι, ανάρτηση, φρένα, aircon, αερόσακους, κλπ με ποιότητα που βγάζει μάτια, η Renault δεν θα το έκανε καλύτερα. Στο τέλος είναι, είναι έτοιμο κατά 90+%, μόνο που αυτό το λίγο εδώ και 2 χρόνια δεν έχει προχωρήσει καθόλου δυστυχώς λόγω χρόνου.
Το πιστευω οτι θα ειναι εξαιρετικο. Ειχες βαλει φωτογραφιες εκπληκτικων συγκολισεων, γενικα ειχα αναφερει οτι το παιδι σου, μπορει απευθυνομενος στην παγκοσμια αλλα κυριως στην βαλκανικη αγορα μεσω διαφημισης στ ιντερνετ, να κανει αναστηλωση και αναβαθμιση ιστορικων αυτοκινητων.
Θεωρω αφου εχει ταλεντο, εχει εσενα ως γνωσεις και εμπειρια απο πισω του, να αρχισει να διαφημιζει την δουλεια του. Εγω για παραδειγμα οταν ειδα αυτην την δουλεια του στις φωτο, αμεσως σκεφτηκα πως αν ημουν υπερανετος οικονομικα, ενα παλιο ιστορικο που ειχαμε στην οικογενεια πως θα του το εδινα να μου το κανει τσιλικο και πολυ καλυτερο στη ουσια απο το αυθεντικο. Οπως δεσιματα σασι και αμαξωματος, και θα ημουν ωραιος και κουλ τυπας με ενα εξαιρετικα σπανιο και καλο συτοκινητο.
Αλλα κριση βλεπεις....ισως στο μελλον.
-
Να πω πως συμπονω Κουαντρα, αφού το πρώτο μου αυτοκινητο ήταν 2108. Εξοπλισμός;;;
Ρετρό εξοπλισμός αυτοκινήτων