@lap said in ΟΙΚΟΔΟΜΕΣ / ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ:

Youtube Video

Εδώ τοιχοποιία με βάση την κάνναβη. Δεν καίγεται, δεν επηρεάζεται από υγρασία ή νερό και έντομα και έχει υψηλό δείκτη θερμομόνωσης. Είναι πλήρως ανακυκλώσιμο και το υλικό του γεννάται συνεχώς από την φύση ανα 30 ημέρες, ενώ η χρήση αυτής της τοιχοποιίας απορροφά πολλές φορες περισσότερο co2 από όσο εξάγει για να παραχθεί

Θα με κανεις να σου βαλω φωτο απο διωροφα πλιθινα σπιτια του χωριου μου απο τις αρχες του περασμενου αιωνα και παλιωτερα .
Εχουν περασει σεισμους και σεισμους , μονωση τελεια .
Ασ αφησουμε την καναβη για τους μερακληδες , αχυρο δηλ σανο εχουμε αφθονο , αντι να τον τρωμε απο τους πολιτικους μπορουμε να τον χρησιμοποιησουμε για χτισιμο σπιτιων
Η πλιθα ηταν χωμα σαν αυτο που χρησιμοποιουμε για κεραμιδια συν αχυρο που ζυμωνοταν με τα ποδια απο τους χωρικους εμπαινε σε καλουπι και αφηνοταν στον ηλιο να στεγνωση .

Αυτό δεν είναι ακριβως άχυρο. Δεν έχει καλές μηχανικές ιδιότητες όπως δεν έχει και το άχυρο. Απλώς ως μίξη υλικών και τρόπος εφαρμογής είναι ένας εύκολος τρόπος, να παράξουμε μέρη των κατοικιών, δηλαδή τοιχοποιία δεσμεύοντας περισσότερο c02 από όσο παράγουμε κατά την επεξεργασία χωρίς επιπλέον να χρειάζεται να αναπτύξουμε και να παράγουμε υδροφοβικες, θερμομωνοτικες, πυράντοχες μονώσεις.
Πάμφθηνα και οικολογικά.....και ίσως ευχάριστα

Πλάκα κάνω δεν είναι ναρκωτικό ο τοίχος. Έλεος.

Μέσα σε 30-40 ημέρες η πρώτη ύλη του τοίχου και της μόνωσης θα έχει παραχθεί ξανά από τη γη δεσμεύοντας περισσότερο co2 από όσο χρειάστηκε ο τοίχος.

Ενώ σύμφωνα με τον κατασκευαστή η μόνωση που προσφέρει είναι ανώτερη από αυτή των παθητικών κτηρίων!

Δηλαδή η εξοικονόμηση σε ενέργεια είναι τεράστια.

Από την αλλη σκέφτομαι πως αυτός ο τοίχος ενώ έχει τόσες μονωτικές ιδιότητες ακόμα και εντομοαπωθητικες....

Ίσως εάν μαθευτεί η πρώτη ύλη οι διαφοροι χασικληδες θα νομίζουν ότι μπορούν να τον καπνίσουν και θα σου γκρεμίζουν τους τοίχους....

Μέχρι την πρώτη φορά βέβαια που θα δηλητηριαστούν διότι έχει διάφορες προσμείξεις.

Αμα πάρει φωτιά θα φτιαχτούν όλοι

Δεν καίγεται πάντως.

@otso said in ΟΙΚΟΔΟΜΕΣ / ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ:

@lap said in ΟΙΚΟΔΟΜΕΣ / ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ:

Youtube Video

Εδώ τοιχοποιία με βάση την κάνναβη. Δεν καίγεται, δεν επηρεάζεται από υγρασία ή νερό και έντομα και έχει υψηλό δείκτη θερμομόνωσης. Είναι πλήρως ανακυκλώσιμο και το υλικό του γεννάται συνεχώς από την φύση ανα 30 ημέρες, ενώ η χρήση αυτής της τοιχοποιίας απορροφά πολλές φορες περισσότερο co2 από όσο εξάγει για να παραχθεί

Θα με κανεις να σου βαλω φωτο απο διωροφα πλιθινα σπιτια του χωριου μου απο τις αρχες του περασμενου αιωνα και παλιωτερα .
Εχουν περασει σεισμους και σεισμους , μονωση τελεια .
Ασ αφησουμε την καναβη για τους μερακληδες , αχυρο δηλ σανο εχουμε αφθονο , αντι να τον τρωμε απο τους πολιτικους μπορουμε να τον χρησιμοποιησουμε για χτισιμο σπιτιων
Η πλιθα ηταν χωμα σαν αυτο που χρησιμοποιουμε για κεραμιδια συν αχυρο που ζυμωνοταν με τα ποδια απο τους χωρικους εμπαινε σε καλουπι και αφηνοταν στον ηλιο να στεγνωση .

Όχι πλίθα! Στατικά ανεπαρκής. Το σπίτι των παππούδων μου στην Κορινθία ήταν μισό πέτρινο και μισό πλίθινο. Στους σεισμούς των Αλκυονίδων το 1981, το πέτρινο τμήμα δεν έπαθε τίποτα, ενώ η μία γωνία του πλίθινου κατέρρευσε.

Χάρη τι άποψη έχεις για τα sip;;;;τα έχει στο λογισμικό σου λογικά..μπορείς να παίξεις με τα σεισμικά φορτία;;;

Τι αγκυλώσεις θέλει ;;; Το αναφέρει καθοοου κάποιος κώδικας ;;;

Αγκυλώσεις έχουν οι αριστεροί που πολεμάνε τον Μητσοτάκη και δεν θέλουν το 48ωρο εργασίας.
Αγκυρώσεις, είναι για κτίρια;

Ναι αλλά αν ο μηχανικός είναι ναζιάρης, το ''ρ'' γίνεται ''λ''

Ε Χαλουλη;;;

Νιάου .....

@lap said in ΟΙΚΟΔΟΜΕΣ / ΚΑΤΟΙΚΙΕΣ:

Εννοείται πως είναι εθνική υπόθεση και εννοείται πως είναι υπόθεση καριέρας.

Ο γιος γνωστής μου είναι μαρμαρογλύπτης και δουλεύει στις αναστηλώσεις της Ακρόπολης. Όντως είναι υπόθεση καριέρας, δεν κάνει άλλη δουλειά και δεν προτίθεται να κάνει άλλη δουλειά. Θέλει πολύ πάθος για να ασχοληθείς με κάτι τέτοιο.

Πολύ ενδιαφέρον. Λογικά με την σημερινή τεχνολογία όπως τα λέιζερ μπορούν να αντιγράψουν ακριβώς τα αρχικά μέρη του οικοδομήματος και να τα αποδώσουν καλύτερα.

Γενικα οντως... για αυτούς τους άνθρωπους όταν θα τελειώσει κάποτε η αναστήλωση, μετά από δεκαετίες, πρέπει να γραφτούν τα ονόματα ως φόρος τιμής σε μια πλάκα σε ένα μικρό σημείο κάπου εκεί κοντά.

Άθλος αντάξιος της αρχικής κατασκευής η αναστήλωση, που έχει να διορθώσει και τις ζημιές των προηγούμενων επεμβάσεων στο μνημείο

Youtube Video

«Πες μου ποιος είσαι να σου πω πώς κτίζεις – πες μου πώς κτίζεις να σου πω ποιος είσαι».
Άρης Κωνσταντινίδης

Ζούμε σε μια εποχή όπου ο άκρατος καταναλωτισμός αποτελεί τη νέα παγκόσμια θρησκεία.
Ο άνθρωπος έχει συνδέσει την ευημερία και την ευτυχία του, αποκλειστικά με το πόσα αγαθά καταναλώνει, ανεξάρτητα αν αυτά του είναι απαραίτητα ή όχι για τη διαβίωσή του. Έχει κατισχύσει σχεδόν παντού, ως κυρίαρχη κουλτούρα των κοινωνιών μας, το δόγμα: «καταναλώνω, άρα υπάρχω».

Σταδιακά οι κοινωνίες μας μεταλλάσσονται σε ασύνδετα μεταξύ τους σύνολα, ανικανοποίητων ατόμων ή όπως έλεγε ο Οκτάβιο Πας σε «συνάξεις μοναχικών ανθρώπων».
Ανθρώπων οι οποίοι διακατέχονται από τη μανία της αγοράς καινούργιων προϊόντων, προϊόντων τα οποία κάνουν σχεδόν καθημερινά την εμφάνισή τους και προβάλλονται ως τα νέα πρωτοποριακά και επαναστατικά επιτεύγματα της τεχνολογίας. Κάποιοι που έχουν την οικονομική άνεση τα αγοράζουν, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούν σε όλους τους υπόλοιπους, το σύνδρομο της στέρησης και της επιτακτικής “ανάγκης” να τα αποκτήσουν πάση θυσία κι αυτοί.
Η αγορά του αχρείαστου αντικειμένου, δημιουργεί αντίθετα απ’ ότι θα περίμενε ίσως κανείς, την αύξηση της καταναλωτικής μανίας, συνθλίβοντας τον άνθρωπο μέσα στα γρανάζια ενός φαύλου κύκλου διαρκώς νέων αγορών, δημιουργώντας εν τέλει απολύτως εξαρτημένα και χειραγωγούμενα άτομα. Άτομα που βυθίζονται μέσα σ ’έναν ολέθριο ατομικισμό και εγκλωβίζονται, ολοένα και περισσότερο, στα ασφυκτικά και περιχαρακωμένα όρια ενός μοναχικού Εγώ.

Η καταναλωτική ανεξέλεγκτη βουλιμία, ως αυτοσκοπός, έχει καθορίσει εδώ και χρόνια και την αρχιτεκτονική πρακτική.
Η κατοικία (και όχι μόνο) έχει μετατραπεί σε εμπόρευμα και αντιμετωπίζεται ως κοινό καταναλωτικό προϊόν.
Αρκεί να επισκεφτεί κανείς τα νότια και βόρεια προάστια της Αττικής (Γλυφάδα, Βούλα – Βριλήσσια, Χαλάνδρι), για να διαπιστώσει το είδος της αρχιτεκτονικής που χτίζεται στις περιοχές αυτές τα τελευταία χρόνια.
Απίθανες πολυκατοικίες, γεμάτες στολίδια και περιττά επιθέματα, όπου η μια ανταγωνίζεται την άλλη σε κακογουστιά και εκζήτηση.
Δεν υπάρχει κανένας κανόνας που στοιχειωδώς να συγκροτεί και να προδιαγράφει τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό τους.
Τα κτίρια πια μοιάζουν με παχύρευστες τούρτες, όπου το μόνο που ενδιαφέρει τους σχεδιαστές τους, είναι η επιδειξιμανία του φανταχτερού, του πομπώδους, του κραυγαλέου και του προκλητικού.

Η προσπάθεια είναι το νέο κτίριο να διαφοροποιηθεί με κάθε τρόπο από τα γειτονικά του και να μη θυμίζει σε τίποτε αυτά που προϋπήρξαν, αφού ο μοναδικός στόχος είναι να «πουλήσει» (και μάλιστα πολύ ακριβά) στον μελλοντικό καταναλωτή-ιδιοκτήτη.
Ακατανόητες και άχρηστες καμπύλες, εμφανίζονται πάνω στις όψεις των νεότευκτων «αρχιτεκτονημάτων».
Ένα θλιβερό δειγματολόγιο από κάθε είδους καμπύλες, κυρτές ή κοίλες, συνεχόμενες ή διακοπτόμενες, περιστρέφονται γύρω από τα κτίρια, χωρίς κανένα απολύτως νόημα. Συστρέφονται σαν σερπαντίνες πάνω σε αποκριάτικα σκηνικά, καλύπτοντας εξωτερικά τα αδιάφορα, κατά τα άλλα, ορθογώνια και βαρετά παραλληλεπίπεδα του χτισμένου αχταρμά.

Άλλα κτίρια πάλι, αποτελούν το απόγειο του τριγωνισμού τόσο σε οριζόντιο όσο και σε κατακόρυφο επίπεδο.
Θηριώδη δοκάρια δίχως να επιτελούν καμιά στατική λειτουργία εκτείνονται στο πουθενά, πλάκες και πρόβολοι όλων των δυνατών μορφών πετάγονται δεξιά και αριστερά δίχως σκοπό, ενώ κάθε νέα πολυκατοικία που “σέβεται” τον αγοραστή και φυσικά στοχεύει στο πορτοφόλι του, διαθέτει ιδιωτικές πισίνες (-μπανιέρες) στα παραφουσκωμένα μπαλκόνια της.
Τι αξίζει άραγε σήμερα ένα σπίτι δίχως την πισίνα του;
Τα inox και τα κρυστάλλινα στηθαία που γυαλίζουν ενοχλητικά, είναι πλέον κανόνας για μια “πολυτελή” κατασκευή που εναρμονίζεται με τα πρότυπα του life style της εποχής μας, στα πλούσια, αλλά αβαθή και κενού περιεχομένου προάστια των μικροαστικών φαντασιώσεών μας.

Η αρχιτεκτονική της άσπρης στιλπνής φούσκας, αποτελεί την αποθέωση της αυτοαναφορικότητας και αυταρέσκειας. Συμβατικά κτίρια, ως προς τη συνθετική τους δομή, ντύνονται με τα ρούχα της εκζήτησης και της φιγούρας, μιας κίβδηλης επένδυσης προκειμένου να εντυπωσιάσουν και να καταπλήξουν με την αυθάδη και προκλητική παρουσία τους, το μάτι του ακόρεστου και αδαή νεόπλουτου (έλληνα ή ξένου).
Τα φθηνά και ευτελή υλικά πλασάρονται στην αγορά του real estate ως υπερπολυτελής κατασκευή.
Γυψοσανίδες κάθε είδους που επικαλύπτουν απίθανες μεταλλικές κατασκευές, καλύπτουν σαν χοντροκομμένο μασκάρεμα τις όψεις, των παχύσαρκων και ψηλών (σύμφωνα με τα περιβαλλοντικά bonus του ΝΟΚ) πολυκατοικιών.
Σε άλλες, βλέπεις πάνω στις επιφάνειές τους ακατανόητες διακοσμητικές τρύπες, στρογγυλές ή οβάλ, πάνω σε πλάκες ή σε τοίχους, να θυμίζουν σκοροφαγωμένες επιφάνειες σε μεγέθυνση.

Το πρόβλημα όμως είναι πιο σοβαρό, απ’ ότι θα υπέθετε κανείς σε μια πρώτη, πρόχειρη θεώρηση.
Τα κτίρια αυτά, αρχίζουν σιγά- σιγά να αποτελούν υποδείγματα σύγχρονης –τρομάρα μας!- αρχιτεκτονικής.
Φαντάζουν στα μάτια πολλών, ως πρωτοποριακά επιτεύγματα αρχιτεκτονικού σχεδιασμού και ορισμένα εξ αυτών βραβεύονται κιόλας από αρχιτεκτονικά ινστιτούτα και περιοδικά.
Προβάλλονται πονηρά και συστηματικά από συγκεκριμένους μάνατζερς και διαφημιστές στα ΜΜΕ που τα διατυμπανίζουν ως τα νέα δήθεν πρότυπα της κατοίκησης. Καθιερώνεται έτσι μια εμπορική-εργολαβική αρχιτεκτονική της απόλυτης φαντασμαγορίας και κενότητας που παραπέμπει –πάντα- σε μια ανώτερη κοινωνικά τάξη, υποσχόμενη την πολυπόθητη κοινωνική ανέλιξη στα μικροαστικά όνειρα των καταναλωτών.

Απέναντι σ’ αυτή τη ρηχή αρχιτεκτονική της αστείρευτης ματαιοδοξίας, περιμένει κανείς (ίσως μάταια;) να υπάρξει μια απάντηση από την αρχιτεκτονική κοινότητα.
Η ελευθερία της αρχιτεκτονικής έκφρασης είναι προφανώς αδιαπραγμάτευτη, όπως και ο πλουραλισμός των διαφορετικών απόψεων, την ίδια στιγμή όμως, είναι επιβεβλημένη και η κριτική αποτίμησή τους. Ο δημόσιος, ανοικτός προς την κοινωνία αρχιτεκτονικός και όχι μόνο διάλογος, είναι στις μέρες μας, περισσότερο από ποτέ, αναγκαίος!
Μόνο θετικά αποτελέσματα θα έχει αυτή η συζήτηση και η κριτική, για την ποιότητα του αστικού περιβάλλοντος μέσα στο οποίο ζούμε και τα σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε στην καθημερινότητά μας.

Το κτισμένο περιβάλλον εκφράζει στο χώρο και στο χρόνο τον πολιτισμό μας, τις ταξικές αντιθέσεις, τις κοινωνικές ανακατατάξεις, κοντολογίς, το ποιοι πραγματικά είμαστε. Από τη μια χτίζονται τα τερατουργήματα της φλυαρίας και επιδειξιμανίας και από την άλλη, τεράστια τμήματα του πληθυσμού πασχίζουν να βρουν μάταια κάποιο σπίτι για να ζήσουν.
Κι όλα αυτά, σε μια χώρα όπου η πολιτεία αγνοεί επιδεικτικά, δεκαετίες τώρα, την επιτακτική ανάγκη δημιουργίας συγκροτημάτων κοινωνικής κατοικίας, προκειμένου να αντιμετωπιστεί στοιχειωδώς, το τεράστιο στεγαστικό πρόβλημα που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία.
Η αρχιτεκτονική, εκτός από επάγγελμα, τέχνη, επιστήμη ή ότι άλλο χαρακτηρισμό της προσδώσουμε, επιτελεί ή θα όφειλε να επιτελεί και έναν διδακτικό ρόλο στην κοινωνία.
Προτείνει πάντοτε έναν τρόπο ζωής και μ’ αυτή την έννοια: «Κάθε γραμμή που τραβάμε [οι αρχιτέκτονες] δεν είναι ουδέτερη.
Έχει χρώμα και μάλιστα έντονο!»
Άρα εμμέσως, πλην σαφώς, επιτελεί έναν κρίσιμο κοινωνικό, πολιτισμικό και πολιτικό εν τέλει ρόλο, απέαντί στον οποίο θα πρέπει να στεκόμαστε και να δίνουμε καθημερινά απαντήσεις αφουγκραζόμενοι τις πραγματικές ανάγκες της ζωής μας.

Η αρχιτεκτονική της ακατάσχετης επιδειξιμανίας

του Τάση Παπαϊωάννου
(Αρχιτέκτων, ομότιμος καθηγητής Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ)

Ας ρωτησω εδω , επειδη νοικιαζουμε και σπιτι και λογω και οτι στο παρελθον οποτε ειχα νοικιασει ημουν με την θηλια στον λαιμο (επρεπε επειγοντως να βρω καπου να μεινω)
Ποτε ετσι και τωρα δεν ακουω τι λεει ο ιδιοκτητης , το μυαλο μου ειναι θολο , το μονο που μετραει ειναι να μπω καπου μεσα με τον χρονο να πιεζει σε ενα ξενο μερος και χωρις ενναλακτικες .
Ερωτηση , βρυσες , καζανακια και σχεδον τα παντα θεωρουνται φθορα απο τον ενοικιαστη και πρεπει να αντικατασταθουν με εξοδα αυτου . Επισης η συντηρηση κλιματιστικων, ατομικων καυστηρων με λιγα λογια τα παντα ολα . Κατι τετοια αν θυμαμαι καλα μου ελεγε οπως και οτι θα πρεπει να παραδωσω το σπιτι βαμμενο και λειτουργικο.
Προχειροβαμενο το βρηκαμε , αλλά τα παντα ολα αρχισαν να χαλανε μετα απο ενα με δυο μηνες χρησης δηλαδη ο προηγουμενος ειχε βαλει ξερωγω λιγο κολλα ωστε να το παραδωσει και ο ιδιοκτητης δεν εκανε ελεγχο.
Τωρα ας πουμε εχει ψιλοδιαλυθει η μπαταρια της ντουσιερας που απ την αρχη ειχε προβλημα , τι κανω ; βαζω αλλη και του βαζω την παλια φευγοντας ;
Τι ειναι σωστο να γινεται ;
Βεβαια τα προβληματα θα ειχαν λυθει αν εμενα εγω αλλά φοιτητρια αφ ενος δεν αναφερει το προβλημα αφ ετερου δεν το φτιαχνει κιολας .
Υπαρχει ενας οδηγος υποχρεωσεις ενοικιαστη και ιδιοκτητη;

Άστο, δεν υπάρχει τίποτα…βασίζεσαι μόνο στο φιλότιμο….

Σε άλλες χώρες υπάρχει επίσημη διαδικασία παραλαβής με επιθεώρηση από εμπειρογνώμονα, αλλά επειδή εμείς είμαστε απ ευθείας απόγονοι του Αριστοτέλους και Χριστιανοί Ορθόδοξοι, δε μασάμε από τέτοια υλικά πράγματα δεν τα λογαριαζουμε...
Γιατί θα πρέπει, αν είναι αρχαία να τα χρεωθεί ο ιδιοκτήτης, αν ήταν καλά και τα χάλασε η προηγούμενη, να τα πλήρωνε αυτή.... στη θέση σου, θα έβαζα φθηνά απ το ράφι να κάνω τη δουλειά μου και να μη χρωστάω αργότερα φεύγοντας.

Στις άλλες χώρες όλα αυτά είναι λυμένα εδώ και δεκαετίες, εδώ απλά δεν θέλουν. Άλλωστε το μεγαλύτερο πρόβλημα γενικότερα στη στέγη είναι το έλλειμα λογικής και όχι των χρημάτων. Που να δείτε τι γίνεται όταν ζητηθούν επιπλέον στοιχεία από τους υποψήφιους ενοικιαστές….

Το απόλυτο μπάχαλο!

https://www.newsbeast.gr/financial/arthro/11127218/narkes-stin-agora-akiniton-provlimata-kai-avevaiotita-gia-ta-entos-kai-ektos-schediou-oikopeda

Μακάρι να βγουν οι 3d printers σπιτιών και να μπορεί ο καθένας να έχει ένα βασικό σπίτι και να μην αναγκάζεται να μένει στο γαμωνοίκι.

Είναι ξεφτίλα αυτο το πράμα τόσα χρόνια. Το γαμωσπιτο ΔΕΝ είναι κάτι παραγωγικό. Εϊναι μια αναγκη. Τοσα λεφτα πάνε κ ερχονται για να φτιαχτουν κωλόσπιτα που μένουν αδεια ή τα χαίρονται οι τουρίστες που μολις προσγειωθουν πισω στα σπιτια τους ξεχνανε και την χώρα που ητανε. Και οι ανθρωποι που μενουνε εδω και βαζουν σε κινηση αυτον τον τοπο ειτε βαρυγκομανε στα νοικια είτε στα φουσκωμενα στεγαστικα δανεια.

Ειναι παρανοϊκο αυτο το ραντιερικο τσιρκο. Καθε ανθρωπος επρεπε να χει ενα αξιοπρεπες μερος να μεινει κ αυτος κ η οικογενεια του. Με συμβολικο αντιτιμο. Ας σπεκουλαρουν με βιλες και καστρα οσοι βγαζουν υπερκερδη απ το ριαλ εστατε. Οχι με τα κανονικα σπιτια. Και απο κει και περα τα λεφτα επρεπε να πανε στην καταραμενη βιομηχανια και παραγωγη. ΕΝΑ εργοστασιο χτιζει 100 σπιτια. 100 σπιτια δεν χτιζουν ουτε μαντρι.

Παραμένει όμως ένα ζήτημα ως προς το ποιος και γιατί να επενδύσει ντε και καλά τα χρήματα του σε κάτι που όσοι δεν μπορούν, ωστόσο ντε και καλά θεωρούν τις προτάσεις τους ρεαλιστικές και συμφέρουσες. Η βιομηχανία δεν είναι εύκολη μπιζνα. Θέλει κότσια , μπόλικο χρήμα σε υποδομές και ανάπτυξη , logistics κλπ. και φυσικά ανταγωνιστικο προϊόν.