Ο χρήστης Spartan έγραψε:
αυτα που ειναι συνεχως με το φοβο της απολυσης?
Της ..... ποιάς;
Αχαχαχαχα, οι εργοδότες, φίλε, είναι με το φόβο μην τους φύγουν.
Κάνεις λάθος. Ουδείς αναντικατάστατος για τους εργοδότες. Ένας εργοδότης θα προτιμήσει να απολύσει ένα στέλεχος όσο να είναι το κόστος της αποζημίωσης και της αναπλήρωσής του σαν παραδειγματισμό και να το αντικαταστήσει με κάποιον (ή κάποιους) πιο φθηνό, πιο νέο και διατεθειμένο να ανεχτεί ακόμα περισσότερη εκμετάλλευση.
Oπως ακριβώς τα λέει ο Ηλίας παιδιά....Ο εργοδότης τρέμει να μη του φύγει ο καλός συνεργάτης.Το πόσο πολύτιμος είναι ενας σωστός εργαζόμενος δε μπορείτε να φανταστείτε.Μάλιστα είναι στο χέρι του απο κάποιο σημείο και μετά να 'διαμορφώνει' εκείνος το μισθό του.Εντάξει, το 'ουδείς ανανικατάστατος' είναι μια γενική έννοια η οποία δεν ισχύει για την περιπτωση που συζητάμε.Ισχύει για τους γκόμενους και τις γκόμενες που έρχονται και παρέρχονται....
Οχι τόσο επειδή δεν υπάρχουν πολλά άτομα ικανά (που κι αυτό το συζητάμε....), αλλα το να ψάξει κανείς να βρει καινούρια πρόσωπα, να τα εκπαιδεύσει, να εναρμονιστουν και να εγκληματιστούν αυτά στις ιδιαιτερότητες της κάθε δουλειάς,να διαπιστώσουν και οι ιδιοι οτι τους αρέσει, κλπ, είναι μια διαδικασία χρονοβόρα, για να μη πω και πολυέξοδη κάποιες φορές.Δε χρειάζεται να αναφέρω τις απώλειες που θα υπάρξουν απο την αποχώρηση ενος 'παλιού' στελεχους που σίγουρα έχει δημιουργησει μετα απο ενα χ διάστημα δραστηριοποίησης σε μια επιχείρηση, γιατι εν μέρει ισως καλυφθούν απο το νέο.Και πάλι ομως θα χρειαστεί χρόνο γι' αυτο.Η κατασταση που περιγράφω ενισχύεται οσο πιο πολυσύνθετη είναι η δουλειά και το 'πόστο' του εργαζομένου.Δεν είναι ολες οι δουλειές το ίδιο.
Να 'στε σίγουροι πως μια υγιής επιχειρηση, που διοικείται απο καλό εργοδότη είναι διατεθειμένη να αμείψει καλά το έμψυχο δυναμικό της και ειδικά οταν βασίζεται κατα κύριο λόγο σε αυτό.Για παράδειγμα (εντελώς πρόχειρο, αλλα εύκολα κατανοητό) ενα ZARA,που λειτουργεί με τον τρόπο που λειτουργεί, δε νομίζω να είναι σε θέση να προσφέρει ιδιαίτερες ευκαιρίες στους εργαζομένους του, πέρα απο τα βασικά κι αυτό διότι δε βασίζεται τόσο στους πωλητές του οσο σε αλλα πράγματα.(ασφαλώς υπάρχουν και τα τμήματα που το διοικούν, αλλα δεν αναφέρομαι σ' αυτά, αν και νομίζω είναι αυτονόητο).
Σύμφωνα με τα παραπάνω για να ανταμειφθεί κανείς σωστά στον ιδιωτικό τομέα, πρέπει να βασιστεί στην καλοσύνη και στις διαθέσεις του εργοδότη του??
Μιλώντας από μέσα, όντας στέλεχος εταιρίας, τα 5 τελευταία χρόνια το μόνο πράγμα που ακούω είναι στόχοι, στόχοι στόχοι....
Αν τους πιάσεις, έχει καλώς και θα πάρεις κάποια ψίχουλα, διαφορετικά, 'ουδείς αναντικατάστατος'. Το κακό είναι ότι αυτή η φράση επαναλαμβάνεται συχνά και στα αυτιά στελεχών, τα οποία μετά από κάποια χρόνια δουλειάς προσπαθούν να αποκτήσουν ένα πιο ανθρώπινο ωράριο εργασίας.
Γιάννης