Ο χρήστης cmarin έγραψε:
Το εθνικό ποδοσφαιρικό παραλήρημα (ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ)
(επίκαιρες σκέψεις)
*Ένα απόλυτα λογικό ον (σαν τον Mister Spock από το Star Trek) θα έλεγε πως είμαστε παράφρονες. Ο Άντλερ θα ανέλυε την συμπεριφορά μας με αναφορές σε συμπλέγματα και αναπλήρωση. Ο Μαρξ θα σκεπτόταν ότι το ποδόσφαιρο είναι το νέο όπιο των λαών.
Αποδείχθηκε πάντως ότι είχαμε απόλυτη ανάγκη αυτή την επιβεβαίωση της εθνικής μας υπόστασης, έστω και στα γήπεδα. Αλλά γιατί;
Είμαστε μία μικρή χώρα με μεγάλο εγώ. Φορτωμένοι ιστορία και μύθους. Με τον υψηλότερο δείκτη εθνικής υπερηφάνειας στην Ευρώπη (97% ), πιστεύουμε στο «ελληνικό δαιμόνιο» και την ελληνική εξυπνάδα που ξεφτιλίζει κάθε κουτόφραγκο. Διαθέτουμε και ιδιωτικό Θεό («Ο Θεός της Ελλάδος»). Βλέπουμε τον εαυτό μας σαν περιούσιο λαό.
Η σύγκρουση του μυθικού υπερτροφικού εγώ μας με την πραγματικότητα, μας καταθλίβει. Νιώθουμε ότι θα έπρεπε να έχουμε ειδική αναγνώριση και μεταχείριση και όταν δεν τις εισπράττουμε, λέμε ότι μας ρίχνουν. Γινόμαστε ανασφαλείς και γκρινιάρηδες. Βλέπουμε συνομωσίες να μας απειλούν, αισθανόμαστε μόνοι και ανάδελφοι σε έναν κόσμο εχθρικό.
Έτσι εγκλωβιζόμαστε μέσα στον άγονο εθνικισμό μας. Τα «εθνικά δίκαια» γίνονται εθνικά παράπονα. Η εξωτερική πολιτική αντιμετωπίζεται συναισθηματικά (μας αγαπούν, δεν μας αγαπούν, φιλέλληνες - μισέλληνες). Διψάμε για αναγνώριση, αποδοχή και θαυμασμό. Η παραμικρή επιτυχία ενός Έλληνα επιστήμονα ή αθλητή, που σε άλλες χώρες καταγράφεται στις αρμόδιες στήλες, εδώ γίνεται πρωτοσέλιδη είδηση.
Και να λοιπόν που η αναγνώριση, η επιτυχία, ο θαυμασμός μας παρέχονται τώρα πλουσιοπάροχα. Είναι να μην παραληρούμε από ευτυχία;
Ας χαρούμε την ευφορία που χαρίζει αυτή η διάκριση. Να μην ξεχνάμε όμως ότι την αποκτήσαμε χάρη στην στρατηγική ιδιοφυΐα ενός γερμανού προπονητή που μπόρεσε να αξιοποιήσει και να αναδείξει τα προσόντα μίας ομάδας ελλήνων. Αυτός, και η δυτική προπαίδεια των ποδοσφαιριστών του, έκανε την διαφορά. Όσοι ισχυρίζονται ότι νίκησαν οι ελληνικές «ψυχάρες», απλά παραλογίζονται. Τις ίδιες -και καλύτερες -ψυχάρες, είχαμε κι όταν τρώγαμε εφτάρες.
Και ίσως. όταν περάσει ο πρώτος ενθουσιασμός και η κατάπληξη, να μείνει ένα χρήσιμο μάθημα. Με τις «ψυχάρες» σκέτες, δεν γίνεται τίποτα. Αν όμως οργανωθούν και συνεργαστούν με βάση ένα ορθολογικό σχέδιο, τότε μπορούν να πάνε πολύ μακριά. *
NIKOΣ ΔΗΜΟΥ
http://www.ndimou.gr/newsarticle_gr.asp?news_id=74
Θα συμφωνήσω απόλυτα μόνο με την τελευταία παράγραφο του δημοσιεύματος. Απο εκεί και μετά τα υπόλοιπα προσωπικά τα θεωρώ προσωπικές απόψεις του συγγραφέα.
Γράφεται ότι αποδείχτηκε ότι είχαμε ανάγκη επιβεβαίωσης. Απο τι αποχείχτηκε αυτό? Απο τη νίκη μας στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα? Δηλαδή αν αυτή η νίκη πήγαινε σε κάποια άλλη χώρα εκεί θα το πέρναγαν στα ψιλά? Η υπερπροσπάθεια των παικτών της Εθνικής μας δεν μετράει? Και έστω εμείς αγωνιζώμαστε αποζητώντας την επιβεβαίωση μέσα στα γήπεδα της Πορτογαλίας. Αραγε και οι Γάλλοι, οι Αγγλοι, Ολανδοί, Γερμανοί και όλοι όσοι έδωσαν το παρών τι να ζητούσαν άραγε, να κάνουν μόνο τη βόλτα τους?
Είμαστε μια μικρή χώρα φορτωμένη με ιστορία και μύθους και έχουμε τον υψηλότερο δείκτη εθνικής υπερηφανείας στην Ευρώπη. Αλήθεια? Τότε τι πρέπει να πουμε για τον εθνικισμό των Γερμανών που στο όνομα της εθνικής ταπείνωσης απο τον πρώτο πόλεμο στερήθηκαν, εξεδίωξαν, εκτέλεσαν κατα χιλιάδες για να προετοιμάσουν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, και που αν δεν έπεφτε επάνω τους σχεδόν ο μισός πλανήτης σήμερα θα ήταν οι άρχοντες της Ευρώπης και βάλε. Και μη μου πείτε εδώ ότι ένας ολόκληρος λαός έπεσε θύμα κάποιου λαοπλάνου αρχηγού. Αυτό δεν το δέχομαι. Ολος ο λαός βγήκε στους δρόμους και τον χειροκροτούσε.
Για να μην πάμε σε άλλους λαούς π.χ. Ιάπωνες που η εθνική τους ακόμη και η προσωπική τους ταπείνωση συνηστούν λόγο αυτοκτονίας. Δισιδαιμονείες ίσως θα μου πείτε.
Θα μπορούσα να γράψω αντιρήσεις, τόσες που θα γέμιζαν αρκετές σελίδες. Θα σταθώ όως στο τελευταίο για την ψυχάρα μας. Ναι αν δεν είχαμε και αυτή την ψυχάρα, τον παραλογισμό, την τρέλα μας και την επιμονή μας, σήμερα αμφιβάλω αν ο συγγραφέας θα είχε την ελευθερία να διατυπώνει τόσο ελεύθερα τις απόψεις του αφού η επίσημη γλώσσα του κράτους τούτου θα ήταν η Τουρκική. Ναι πραγματικά πολλές φορές δεν φτάνει μόνο η ψυχή. Αλλά και αν δεν υπάρχει τότε με τι θάρρος και ενάντια σε κάθε λογική θα έπιανες τον ταύρο απο τα κέρατα?
Λοιπόν ας μήν είμαστε τόσο άδικοι με τον εαυτό μας. Εχουμε ελατώματα, πολλά ελατώματα όπως όλοι οι λαοί σε αυτόν τον πλανήτη. Αλλά απο την άλλη είμαστε και ο μόνος λαός που μπορούμε να συγχωρίσουμε ακόμη και τον εκτελεστή μας.