Την οικονομική και κοινωνική θέση του γιατρού, συγκριτικά με ενός ΕΠΟΠ, την βλέπουμε στην πράξη στην καθημερινή ζωή, δεν περιμένουμε να την μάθουμε από το φόρουμ των 4 τροχών!
Το γεγονός ότι οι αμοιβές ενός απόφοιτου ιατρικής, προκειμένου να ειδικευθεί (εκπαιδευθεί), είναι παρόμοιες με ενός πρωτοδιοριζόμενου καθηγητή μέσης εκπαίδευσης και λίγο χαμηλώτερες από ενός Λέκτορα πανεπιστημίου (που έχει ήδη κάνει «εξειδίκευση»-διδακτορικό), σημαίνει ότι αυτή ειναι η φυσιολογική κατάσταση, για τις δεδομένες οικονομικές δυνατότητες της χώρας και το οικονομικό σύστημα 'σοσιαλιστικού καπιταλισμού' που διαχρονικά ακολουθείται.
Η ψαλίδα ανοίγει καθώς εξελίσεται η καρριέρα καθενός και οι γιατροί αναμφίβολα έχετε πολύ μεγάλα περιθώρια για πλουτισμό, αρκεί να είσαστε ικανοί, καταρτισμένοι και τυχεροί στην ζωή. Στην Ελλάδα αυτό είναι περιορισμένο για τον μέσο νοσοκομειακό γιατρό, γιατί δεν είναι εκτεταμένος ο ιδιωτικός τομέας υγείας όπως σε μία χώρα σαν τις ΗΠΑ. Αλλά και εδώ οι καλύτεροι θα πλουτίσετε, και νόμιμα.
Αντί να κάθεστε, λοιπόν, και να «κλαίτε την μοίρα σας», βγείτε χωρίς καθυστέρηση στο εξωτερικό να κάνετε ειδικεύσεις, μεταπτυχιακά, να μάθετε νέες τεχνικές, να αποκτήσετε ικανότητες που στην συνέχεια θα κάνουν καλό και στην δική μας περίθαλψη και στην δική σας τσέπη. Αυτή την δυνατότητα δεν την έχει ο ΕΠΟΠ.
Το θέμα της ηθικής στην εργασία, όμως, είναι κάτι άλλο που δεν διαπραγματεύεται ανάλογα με το πόσα μπαίνουν στην τσέπη μας. Και προφανώς περιμένουμε αντίληψη για το λειτούργημα της ιατρικής από αυτόν που διάλεξε να γίνει γιατρός, γιατί είναι αδιανόητο να ξεκίνησε χωρίς επιθυμία για προσφορά στον συνάνθρωπο του.