-
Ξέρω ότι η κίνηση γενικότερα στην Θεσσαλονίκη έχει γίνει ουσιαστικά ανυπόφορη αλλά το σημερινό ήταν πραγματικά η χαρά του μαζόχα....Γιαννιτσά-Κόσμος 2 ώρες και 10 λεπτά...φτάνω στον εξωτερικό περιφερειακό και η ουρά είναι 3χλμ από το Παπαγεωργίου. Μπαίνω δεξιά για Ευκαρπία, βρίσκω έναν δρόμο που ξέρω για Λαγκαδά αλλά η δεξιά λωρίδα ήταν κλειστή γιατί έσκαψαν για αγωγό. Με τα χίλια ζόρια και μέσα από στενά βγαίνω Λαγκαδά αλλά με κατεύθυνση προς Καβάλα. Αναστροφή στην αερογέφυρα και ελπίζω να πάω πιο γρήγορα πλέον....αμ δε, στο φαρδύ κομμάτι της Λαγκαδά σκέτη κόλαση, είχε χαλάσει αρματοφορέας με παπάκι επάνω και έκλεινε δυο λωρίδες....φτάνω στο συμμαχικό νεκροταφείο πάλι κόλαση, κλειστή η δεξιά λόγω έργων....εκεί λέω παραδίνομαι, έψαχνα για προποτζίδικο να ρίξω κανένα Λόττο....σε όλη τη διαδρομή πιο άνετα κινήθηκα στην Αγίου Δημητρίου (!!). Πήγα σπίτι και δεν ένιωθα το αριστερό μου πόδι.....
....ήρθε η ώρα για αυτόματο, την προπροηγούμενη Παρασκευή έκανα συνολικά 261χλμ.... -
@kkostask said in ΤΙΣ ΟΙΔΕΝ [#10]:
Νομίζω ότι λόγω εύρους περιοχής και βάθους εκσκαφής στην Αθήνα τα αρχαία που βρέθηκαν ήταν πολύ λίγα, δεν νομίζω πχ το Χαλάνδρι να είχε τέτοια θέματα. Εδώ λόγω γεωγραφίας της πόλης ήταν σίγουρο ότι θα βρεθούν πολλά
Σιγά μην πήγαιναν οι αρχαίοι ημων πρόγονοι να μείνουν στο Χαλάνδρι, τι τους πέρασες, κακαρομα;
-
Πάντως ο Ευριπίδης ήταν κάτοικος Χαλανδρίου.
Δήμος Φλυας το αρχαίο όνομα του δήμου. -
@criuser said in ΤΙΣ ΟΙΔΕΝ [#10]:
Πάντως ο Ευριπίδης ήταν κάτοικος Χαλανδρίου.
Δήμος Φλυας το αρχαίο όνομα του δήμου.Όλοι κάνουμε λάθη στη ζωή μας, ας μην τον κρίνουμε αυστηρά
-
#milf-a-man
-
@gatoz said in ΤΙΣ ΟΙΔΕΝ [#10]:
Ας πρόσεχαν,να είχαν κλείσει στην Πάολα….αφού αυτός είναι ο ελληνικός πολιτισμός…
-
-
20 Δεκεμβρίου του 1943 και το Αμερικανικό βομβαρδιστικό B-17F, με το όνομα Ye Olde Pub επέστρεφε απο τη μόλιs πρώτη του αποστολή -μαζί με τον υπόλοιπο σχηματισμό- απο τον στόχο του,τη μονάδα παραγωγής αεροσκαφών Focke-Wulf 190 στη Βρέμη.
Ένα μηχανικό πρόβλημα στο B-17 του πιλότου -νεαρού υποσμηναγού-Τσάρλυ Μπράουν ,επιβράδυνε τη πορεία του και γρήγορα αυτό απέφερε την επίθεση από δώδεκα εχθρικά μαχητικά Messerschmitt Bf 109s και Focke-Wulf Fw 190s του JG 11 για περισσότερα από δέκα λεπτά.
Oi απώλειεs απο τιs αερομαχίεs ...του ενόs κινητήρα ,τα εσωτερικά συστήματα οξυγόνου, τα υδραυλικά και τα ηλεκτρικά συστήματα του βομβαρδιστικού ,η καταστροφή του μισού πηδαλίου και του ανελκυστήρα θύρας , αλλά και η θραύση του κώνου της μύτης του σε συνδυασμό με την εμπλοκή σε πολλά από τα όπλα των πυροβολητών ,μαρτυρούσε πωs η πρώτη αποστολή του σκάφουs,ίσωs να αποτελούσε και τη τελευταία του.Έχονταs απομείνει μόνο δύο πυροβόλα ραχιαίου πυργίσκου συν ένα από τα τρία πυροβόλα όπλα με μύτη (από τα 11 διαθέσιμα) για άμυνα,με τον πυροβολητή της ουράς Eckenrode να έχει αποκεφαλιστεί με απευθείας χτύπημα από βλήμα κανονιού, με τον Yelesanko τραυματίσμένο σοβαρά στο πόδι από θραύσματα, με τα πόδια του Blackford να εχουν παγώσει λόγω βραχυκυκλωμένων καλωδίων θέρμανσης στη στολή του, με τον Pechout χτυπήμένο στο μάτι από βλήμα κανονιού και τον Μπράουν τραυματίσμένο στον δεξιό του ώμο,παρέπεμπε σε ένα αεροπλεούμενο τμήμα επειγόντων ενόs νοσοκομείου,παρά σε αεροπλάνο βομβαρδιστικό με 400 χιλιομετρα να του απομένουν μέχρι την επιστροφή.
Οι συρέτες μορφίνης του σκάφουs είχαν επιπλέον παγώσει, περιπλέκοντας τις προσπάθειες πρώτων βοηθειών από το πλήρωμα, ενώ ο ασύρματος είχε καταστραφεί.
Το πλήρωμα συζήτησε την πιθανότητα διάσωσης από το αεροσκάφος, αλλά συνειδητοποίησε ότι ο Yelesanko δεν θα μπορούσε να κάνει ασφαλή προσγείωση λόγω του τραυματισμού του.
Μη θέλοντας να τον αφήσουν πίσω στο αεροπλάνο, πέταξαν προs το αβέβαιο,με τουs δυο από τους 4 κινητήρες να λειτουργούν, με το μπροστινό τμήμα σχεδόν ολοκληρωτικά κατεστραμένο, με το κυρίως σώμα του αεροπλάνου γεμάτο τρύπες,με το πλήρωμα του σκάφους εκτεθειμένο στον παγωμένο αέρα και με ήδη ένα νεκρό και 6 τραυματίεs και μόλιs 3 πυροβόλα απο τα 11 αλλά με 3 μόλιs χειριστέs,που όμωs εκτελούσαν χρέη νοσοκόμων.Όλα έδειχναν πως το Β-17 και το πλήρωμά του ήταν ξεγραμμένο.
Στο έδαφος, ο πιλότοs τηs Λουτβάφε Φράνζ Στίγκλερ περίμενε το Me 109 του να ξαναοπλιστεί και να ανεφοδιαστεί με καύσιμα όταν είδε το βομβαρδιστικό Β-17 να χωλαίνει λίγα μίλια μακριά.
Αν κατάφερνε να φτάσει σε αυτό, αυτή θα ήταν η 23η νίκη του και θα του απονεμόταν ο Σταυρός των Ιπποτών .
Μια ζηλευτή διάκριση για κάθε Γερμανό αξιωματικό.
Μια κατάρριψη ακόμα,μόλιs...
Το πλήρωμα εδάφους αποσύνδεσε τους σωλήνες, ο Στίγκλερ χαιρέτησε τον λοχία του και απογειώθηκε.Πολύ γρήγορα ο Στίγκλερ πρόλαβε το ανάπηρο Β-17.
Πήρε στόχο, ετοιμάστηκε να πυροβολήσει και μετά κατάλαβε τι έβλεπε μέσα από τα μάτια του.
Δεν είχε απομείνει κανένας πυργίσκος ουράς όπλου και ο πυροβολητής της ουράς ήταν εμποτισμένος με αίμα και υπήρχε παγωμένο αίμα κολλημένο στις κάννες.Τα 2 αεροσκάφη πλέον πέταγαν δίπλα δίπλα...
Μπορούσε πλέον να δει το πλήρωμα των νέων παιδιών του Β17
διαπιστώνονταs τα ανυπεράσπιστα, φοβισμένα και παγωμένα πρόσωπά τουs,μπροστά στο βέβαιο θάνατο.
Προχώρησε εμπρός και βρέθηκε δίπλα στο cockpit του αντιπάλου.
Κοίταξε στα μάτια τον άνθρωπο που ήταν ο εχθρός
τον οποίο είχε εκπαιδευτεί να σκοτώσει.
Τότε, πήρε μια απόφαση που θα άλλαζε πολλές ζωές:
ο Αμερικανός πιλότος που είχε σχεδόν την ίδια ηλικία με αυτόν,
δεν ήταν ο απρόσωπος εχθρός.
Ήταν ένας άνθρωπος απόλυτα ανυπεράσπιστος
που βρίσκονταν στο απόλυτο έλεός του.
Και θυμήθηκε τα λόγια του εκπαιδευτή του (όπωs δήλωσε ο ίδιοs)...
«Αν σε δω ή ακούσω ποτέ να πυροβολείς έναν άνδρα με αλεξίπτωτο, θα σε καταρρίψω μόνος μου.
Ακολουθείς τους κανόνες του πολέμου για σένα – όχι για τον εχθρό σου.
Αγωνίζεσαι με κανόνες για να διατηρήσεις την ανθρωπιά σου».Ο Στίγκλερ σχολίασε αργότερα ...
"Για μένα ήταν σαν να ήταν σε αλεξίπτωτο.
Τα είδα και δεν μπορούσα να τα καταρρίψω".Ο Franz, δεν όπλισε ξανά τα πολυβόλα του.
Γνωρίζοντας ότι διακινδύνευε τη ζωή του εάν διαπιστωνόταν ότι είχε επιλέξει να μην καταρρίψει το B-17, ο Στίγκλερ πήρε το ρίσκο και προσπάθησε να βοηθήσει το πλήρωμα των Αμερικανών να φτάσει στην ασφάλεια.
Συνέχισε να πετά δίπλα στο βομβαρδιστικό του εχθρού
προστατεύοντάς το μέχρι αυτό να φτάσει στη Μάγχη
και στον εναέριο χώρο της Βρετανίας.
Τότε, κοίταξε τον Charlie στα μάτια για τελευταία φορά.
Τον χαιρέτησε στρατιωτικά,
δέχτηκε τον αντίστοιχο χαιρετισμό από αυτόν, και πέταξε μακριά πίσω στην Γερμανία,
χωρίς να πεί ποτέ σε κανέναν -εκτός από τη γυναίκα του- για τις έντιμες ενέργειές του, φοβούμενος την εκτέλεση για προδοσία.Ο Μπράουν και το πλήρωμά του έκαναν τα 400 χιλιόμετρα στη Βόρεια Θάλασσα και πίσω στην Αγγλία και προσγειώθηκαν με ασφάλεια με μόνο ένα θύμα.
Όταν είπε στους αξιωματικούς του ότι ο Γερμανός πιλότος μαχητικού τον άφησε να φύγει, του δόθηκε εντολή να μην πει τίποτα σε κανένα, ώστε να αποτρέψει οποιοδήποτε θετικό συναίσθημα για τους εχθρικούς πιλότους.
Κράτησε επίσης το περιστατικό από τους διοικητές του, γνωρίζοντας ότι αν αναφερόταν σε Γερμανούς αξιωματούχους, ο πιλότος θα κινδύνευε να εκτελεστεί από τους Ναζί.Μετά τον πόλεμο το 1953 ο Στίγκλερ μετακόμισε στον Καναδά και έγινε επιτυχημένος επιχειρηματίας και ο Μπράουν επέστρεψε στη Δυτική Βιρτζίνια συνεχίζοντας την κυβερνητική του υπηρεσία σε διάφορους ρόλους μέχρι το 1972 και στη συνέχεια έγινε εφευρέτης.
Αυτή η ιστορία έμεινε στα ''αζήτητα'',μέχρι το 1986 που ο Μπράουν μίλησε σε μια επανένωση πιλότων μάχης.
Αναπολώντας την ιστορία του για τη γερμανική συνοδεία μαχητικών, αποφάσισε να προσπαθήσει να βρει τον άγνωστο πιλότο.
Μετά από τέσσερα χρόνια μάταιης αναζήτησης, έγραψε ένα γράμμα σε ένα ενημερωτικό δελτίο της ένωσης πολεμικών πιλότων.
Λίγους μήνες αργότερα ο Στίγκλερ επικοινώνησε μαζί του με επιστολή και ο Μπράουν του τηλεφώνησε αμέσως.
Αφού ο Στίγκλερ περιέγραψε το αεροπλάνο του και τις λεπτομέρειες του περιστατικού, ο Μπράουν ήξερε ότι μιλούσε με τον σωστό άνθρωπο.Οι δυο παλιοί πιλότοι και εχθροί, έγιναν αχώριστοι φίλοι.
Το ίδιο συνέβη με τις οικογένειες τους
με τις οποίες συχνά οργάνωναν κοινές εκδρομές για ψάρεμα.
Υπήρξε μια ακόμη συνάντηση: ο Franz Stigler,
συνάντησε όλους τους απογόνους του πληρώματος του B17.
Σε περισσότερουs από 30 άνθρωπουs προσφέρθηκε η ζωή,
γιατί εκείνη την ημέρα του Δεκεμβρίου του 1943 ο Franz επέλεξε
να μην ακουμπήσει τον κόκκινο διακόπτη των πολυβόλων του
και να επιτρέψει στο πλήρωμα του Β17 να έχει μια ακόμη ευκαιρία ζωής.
Μετά το τέλος αυτής της συνάντησης, ο Franz δώρισε στον φιλο του Charles ένα βιβλίο που μέσα του είχε γράψει τη παρακάτω αφιέρωση:"Μια νύχτα του 40, έχασα στο μέτωπο τον μονάκριβο αδελφό μου.
Την 20η Δεκεμβρίου του 1943, 4 μέρες πριν από τα Χριστούγεννα,
μου δόθηκε η ευκαιρία να σώσω το πλήρωμα ενός αεροπλάνου
που ήταν ήδη τόσο άσχημα χτυπημένο που πέταγε από θαύμα.
Ο πιλότος του, ο Charlie Brown, είναι για εμένα ο,τι ήταν ο αδελφός μου.
Σ’ ευχαριστώ Charlie.
O αδελφός σου, Franz."Οι δυό τους έμειναν φίλοι για περισσότερο από 20 χρόνια,
μέχρι να τους χωρίσει ο θάνατος.
Ο θάνατος του ενός, προηγήθηκε από τον θάνατο του άλλου
με διαφορά μόλις 5 μηνών.Ένα βιογραφικό μυθιστόρημα για το περιστατικό A Higher Call του Adam Makos κυκλοφόρησε το 2012 που κοινώνησε την ιστορία.
Πηγέs-Wiki-Πάντα αυτή θα είναι η αέναη μάχη ,μέσα στον Άνθρωπο.
Η επικράτηση για το απόλυτο κακό,για την απίστευτη καταστροφή , την ίδια στιγμή που είναι ικανός να παράγει απίστευτο μεγαλείο προσφοράς και ενσυναισθησης.
Μια αιώνια αντίφαση που άλλοτε τον κρατά δέσμιο στα πιο μύχια ερέβη του στο βροτό του πέρασμα και άλλοτε τον εξυψώνει σε αυτή την υπέροχα μοναδικά αίσθηση ''Ανθρωποσύνηs''.Εμείs λοιπόν επιλέγουμε ...τι θέλουμε να είμαστε.
Γιατί πάντα θα έχειs το ''προνόμιο'' τηs επιλογήs.
Και πάντα θα μπορείς να διαλέξεις το ανυπέρβλητο, το μεγαλειώδεs,
το Ανθρώπινο.Καλημέρα συνΑνθρωποι...
https://www.facebook.com/share/iM85dM7YMq49hyZj/
-
ΤΙΣ ΟΙΔΕΝ [#10]
