Το ίδιο και εμείς που δεν ήμαστε εκπαιδευτικοί για λόγους αύξησης της κυκλοφορίας στους δρόμους. Που είναι η ΟΛΜΕ να δηλώσει έτοιμη για τηλεκπαίδευση όπως στον Covid ;

Το Ελληνικό καλοκαίρι είναι καλό μόνον αν είσαι μαθητής. εκπαιδευτικός, ή άπλας που κάνει διακοπές σε καλό ξενοδοχείο 3-4 βδομάδες. Κατά τα άλλα, κωλοζέστη, κουνούπια και λογαριασμός air-condition για τους υπόλοιπους...

Οι διακοπές θέλουν μία φυσιολογική ζωή, μία κάποια ψυχολογική ηρεμία, θέλουν παρέα, θέλουν διάθεση για ζωή, θέλουν και κάποιο χαμόγελο στα χείλη.
Φυσικά θέλουν και χρήματα.

Όποιος τα διαθέτει αυτά δεν βλέπω το λόγο για να μην πηγαίνει διακοπές.
Εκτός αν υπάρχει πρόβλημα υγείας.

@storm said in Μονόλογοι ...:

Οι διακοπές θέλουν μία φυσιολογική ζωή, μία κάποια ψυχολογική ηρεμία, θέλουν παρέα, θέλουν διάθεση για ζωή, θέλουν και κάποιο χαμόγελο στα χείλη.
Φυσικά θέλουν και χρήματα.

Όποιος τα διαθέτει αυτά δεν βλέπω το λόγο για να μην πηγαίνει διακοπές.
Εκτός αν υπάρχει πρόβλημα υγείας.

Ο παλιός κολλητός μου (τώρα τον βλέπω 1 φορά στους 2-3 μήνες) είναι κολλημένος με το wind-surfing. Πριν καμιά 25αριά χρόνια πηγαίναμε μαζί διακοπές καμιά φορά, κυρίως για να πιούμε στα μπαράκια και να "χτυπήσουμε" κοριτσάκια... Μετά χαθήκαμε και τώρα βρισκόμαστε που και που, πάλι. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι ο τρελός είναι αυτήν την στιγμή στην Ρόδο, τρεις (3) βδομάδες, για να κάνει wind-surf. Μόνος του!!! Εγώ δεν μπορώ να το κάνω αυτό, δεν αντέχω τόση μονομανία με ένα αντικείμενο από το πρωί ως το βράδυ. Αυτός γουστάρει...

Διακοπές μόνος ... ποτέ. Δεν αντέχεται με τίποτα η μοναχικότητα ανάμεσα σε άλλους, που δεν είναι μόνοι.

Μάλλον παίζει ρόλο ο τρόπος ζωής που υπήρχε, μέχρι τη στιγμή που επήλθε η μοναχική μοναχικότητα.

Εγώ π.χ. μέχρι και το 2008 πάντα το καλοκαίρι, 3 βδομάδες διακοπές σε ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα. Από το 2009 και μετά, μπήκε ταφόπλακα. Ούτε καν ένα ταξίδι εκτός Αττικής.

@storm said in Μονόλογοι ...:

Διακοπές μόνος ... ποτέ. Δεν αντέχεται με τίποτα η μοναχικότητα ανάμεσα σε άλλους, που δεν είναι μόνοι.

Πιστευω είναι καθαρά θέμα συνήθειας. Έχω κάνει αρκετές φορές διακοπές μόνος μου (και λόγω συνθηκών κάποια περίοδο) και πέρασα πολύ καλά, αφού είτε βρήκα παρέα εκεί που πήγα είτε είχα την ησυχία μου!!

Έχω έναν φίλο, που είναι λίγο "τρελός" και κάνει 2 μήνες διακοπές κάθε καλοκαίρι (μένει Μάντσεστερ) μόνος του, απλά παίρνει καράβια και πάει από το ένα νησί στο άλλο, τελείως χύμα, χωρίς κράτηση χωρίς τίποτα! Πέρσι με πήρε ξαφνικά τηλέφωνο και μου λέει "έφτασα Σέριφο, μήπως είσαι εκεί να πιούμε έναν καφέ?"....χααχαχαχα!

Όπως έγραψα παραπάνω αν η ψυχολογία είναι υπό το μηδέν, οι διακοπές μπαίνουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, είτε μοναχικές, είτε με παρέα, είτε οτιδήποτε.

Για να ξεκινήσει κάποιος να πάει μόνος του διακοπές, αν μη τι άλλο έχει και κάποια διάθεση ή είναι εντελώς σταρχιδιστής και τα έχει όλα γραμμένα στα παπάρια του. Υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι άνθρωποι.

Θα συμφωνήσω. Σε περιόδους κατάθλιψης έπαιρνα το κάρο και όργωνα τους δρόμους. Μπορεί να γέμιζα βενζίνη και να συνέχιζα, αλλά διανυκτέρευση εκτός σπιτιού δεν έκανα ποτέ μόνος.

Συμφωνώ απόλυτα με τον storm.
Να κλείσω ξενοδοχείο μόνος και να πάω να κάνω τι;

@realzeus said in Μονόλογοι ...:

Συμφωνώ απόλυτα με τον storm.
Να κλείσω ξενοδοχείο μόνος και να πάω να κάνω τι;

1. Διακοπές.
2. Μην πας σε ξενοδοχείο, πήγαινε αλλού.

Αυτά εφόσον σου αρέσουν οι διακοπές και η θάλασσα (που λές ότι δεν σου αρέσουν, άρα άκυρο προφανώς για εσένα).

Εγώ π.χ. πήγαινα για να χαλαρώσω, να κάνω τα μπάνια μου, να πιω τα ποτάκια και φυσικά να κάνω και γνωριμίες (ποτέ δεν έμεινα μόνος, εκτός εαν ήθελα). Δεν λέω ότι το έκανα συνέχεια, αλλά σιγά μην έχανα διακοπές επειδή τύχαινε εκείνη την περίοδο να μην έχω σχέση.

Την θάλασσα και το νερό τα λατρεύω, ήμουν στην ομάδα αγωνιστικής κολύμβησης και πόλο του Άρη άλλωστε, αλλά και στην Ομάδα των Ε.Δ. Την ζέστη και τον ήλιο δεν μπορώ πια όμως.

Πες με μίζερο, αλλά πλέον δεν μπορώ να πάω μόνος και να κολυμπάω, σαν τον τρελό, στην θάλασσα, ειδικά έχοντας μονόκλινο δωμάτιο σε ξενοδοχείο. Το κολυμβητήριο είναι άλλο πράγμα, εκεί πήγαινα για χρόνια μόνος, ως γυμναστική και έκανα 2-3 χιλιόμετρα κάθε μέρα, μετά που σταμάτησα την αγωνιστική κολύμβηση.

Γνωριμίες λες... θυμάμαι πως ήταν αυτό κάποτε. Μετά τα 45 το βρίσκω δύσκολο. Μιλάω για ερωτική γνωριμία, όχι φιλική.

@realzeus said in Μονόλογοι ...:

Γνωριμίες λες... θυμάμαι πως ήταν αυτό κάποτε. Μετά τα 45 το βρίσκω δύσκολο. Μιλάω για ερωτική γνωριμία, όχι φιλική.

Εύκολο ειναι και στα 45 και στα 50.

Και σε παραπάνω ηλικίες είναι εύκολο και χρήσιμο αλλά η γνωριμία είναι συνήθως συντροφική πλέον.

Ενώ ας πούμε στα 25 ή τα 35 έβγαινε μόνος του κάποιος για ένα ποτό και γύριζε με γκόμενα...

Η ζωή είναι μικρή, η ηλικία είναι δασκάλα, αν κάτι σας λείπει είναι πιο εύκολο να το τολμήστε τώρα χωρίς πολλή περισκεψη κι αναστολές, στα λίγα καλά χρόνια που απομένουν...

(κοίτα να δεις που μέχρι κι ο Άδωνις τα λέει καλά καμιά φορά)

Youtube Video

Εννοείται το να βρεις ταίρι στα 40 + είναι πανευκολο. Και μάλιστα 10 ετών νεότερη γυναίκα.

Πολλές οι περιπτώσεις γύρω μου. Ένας άντρας στα 40+ είναι μια χαρά από δυνάμεις και μάλιστα έχει μια σοφία που είναι θελκτική για πολλές γυναίκες. Μη λέμε και ότι θέλουμε. Εδώ και στα 50+ ισχύει αυτό.

Στα 25-30 οι άντρες είναι βλαμμένοι. Μετά αποκτούν μυαλό.

@realzeus said in Μονόλογοι ...:

Γνωριμίες λες... θυμάμαι πως ήταν αυτό κάποτε. Μετά τα 45 το βρίσκω δύσκολο. Μιλάω για ερωτική γνωριμία, όχι φιλική.

Και που να περάσεις τα 54.
Εκεί να δεις γλέντια...τρικούβερτα.

Αν ο άντρας δεν έχει τακτοποιηθεί* πριν τα 40 τότε αυξάνει δραματικά η πιθανότητα να καταλήξει κοσμοκαλόγερος...

*Τακτοποίηση = καλά φράγκα, άνετη ζωή, λίγη εργασία, πολλές ελεύθερες ώρες και φουλ ευελιξία στην εργασία, φουλ κοινωνικοποίηση. Φυσικά θα πρέπει να έχει μεγαλώσει σε φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον ώστε π.χ. να ξέρει στα 18 πως γεννιούνται τα παιδιά, και να έχει κάνει και κάποια εμπειρία ερωτική/σεξουαλική.

Αν κάποιο από τα παραπάνω δεν έχει καλυφθεί πλήρως τότε ξεκινούν τα προβλήματα.

Δυστυχώς στην Ελλάδα υπάρχει ευνουχισμός των αντρών που ξεκινά μέσα από τις ίδιες τους τις οικογένειες.

Δεν ξέρω αν είναι θεμιτό να απαντάω σε "μονόλογο".
Αν στα 50 δεν τα έχει ήδη όλα αυτά κάποιος, δεν θα προλάβει να τα κάνει αυτά στα υπόλοιπα 15 χρόνια πριν τη σύνταξη.
Οπότε μπορεί να αναλογισθεί, είναι όντως απαραίτητα ΟΛΑ αυτά;
Πόσοι άνθρωποι τα έχουν όλα αυτά;
Και πόσοι τα έχουν όλα αυτά στον βαθμό που είναι ικανοποιημενοι και πλήρεις;

Η απάντηση είναι από κανείς έως μικρό μονοψήφιο ποσοστό.

Και το υπόλοιπο 90% πως ζει;
Δεν αξίζει καν να προσπαθήσει κάποιος τα απλά πράγματα που θέλει, επειδή δεν ανήκει σε αυτή τη μικρή μειοψηφία;
Μήπως όλοι αυτοί οι αυτοπεριορισμοι για το "πως θα έπρεπε να είναι" αποτελούν μεγαλύτερο πρόβλημα;
Πρέπει κανείς να απομονωνεται γι αυτό το λόγο; Μήπως να δοκίμαζε κάτι διαφορετικό, μακριά απ τα τετριμμένα;

Τα ίδια και μεγαλύτερα προβλήματα αντιμετωπίζουν και οι γυναίκες.

Εχουμε θέμα γυναίκες - άντρες που έπαιζε μπαλίτσα κάποιος που σταμάτησε να γράφει...

Ας τα μεταφέρουμε εκεί να γράψουμε για αυτό.

Οι μανάδες είναι η καταστροφή, και οι ευνουχίστρες.
Μην πάθει τίποτα ο κανακάρης, να του βρούμε κατάλληλη δουλειά κλπ κλπ, τρελός έλεγχος στη ζωή του, και καταλήγει μετά την ενηλικίωση, να μην έχει αποκτήσει κοινωνικές δεξιότητες.
Ένα μαμόθρεφτο-μαμάκιας, δηλαδή.

Νομίζω ότι αυτό εξαρτάται από τον καθένα άντρα.

Οι μανάδες έχουν όλες την ίδια βέρσιον λογισμικού, αλλά οι γιοί τους έχουν επιλογές. Με το ανάλογο κόστος βέβαια...

Για μένα ίσως είναι μεγαλύτερο πρόβλημα αυτή την εποχή η κόντρα των γιων με τους πατεράδες τους, ιδιαίτερα μετά τα 20 τους. Είναι βέβαια γνωστό φαινόμενο και έχει ασχοληθεί η ψυχολογία με αυτό, ότι ο γιος πρέπει να σκοτώσει τον πατέρα του που κρύβει μέσα του, αλλά συχνά έχουμε υπερβολές και κόντρα για την κόντρα, που αρχίζει και αμβλύνεται όταν ο γιος περάσει τα 30, ή όταν γίνει πατέρας.