Διάβαζα ένα ποστ ενός Έλληνα γιατρού στην Ταϊβάν.
Ένας άλλος λόγος για τις κακές σχέσεις των δύο χωρών είναι επίσης η επιδημία του SARS το 2003, που άργησε να γίνει αντιληπτή στην Ταϊβάν εξαιτίας της απόκρυψής της από την Κίνα. Πρόκειται για την πιο επώδυνη περίοδο στην ιστορία της χώρας τα τελευταία 40 χρόνια σύμφωνα με όλους όσους έχω ρωτήσει. Όχι μόνο γιατί πέθαναν 73 άτομα, αλλά γιατί κατέρρευσαν τα πάντα. Σταμάτησαν οι συγκοινωνίες εντελώς, διεκόπη όλη η βιομηχανική παραγωγή, υπήρξε μεγάλη ανεργία και φτώχεια, το σύστημα υγείας ζούσε χειρότερη φάση από αυτή της Ιταλίας. Η κοινωνία έζησε το απόλυτο shut down για περίπου 1 χρόνο, η κανονικότητα στην οικονομία επανήλθε μετά από 2-3 χρόνια. Το σοκ ήταν τόσο μεγάλο που ένα σεβαστό μέρος του πληθυσμού (5/10%) από τότε δεν έβγαλε ποτέ τη χειρουργική μάσκα σε δημόσιους χώρους και μέσα μαζικής μεταφοράς.
Έτσι είναι, και το ίδιο και στην Ν. Κορέα. Στην ΤαΪβαν είχα πάει 2-3 φορές με την δουλειά (και εν μέσω SARS την 1 φορά) και ήταν τραγικά τα πράγματα και έμεινε ο φόβος για πολλά χρόνια. Στην Σιγκαπούρη η κανονικότητα επανήλθε σε περίπου 6 μήνες!
Ας διακόψουν την κυκλοφορία στις Ε.Ο, αλλά όχι στην Αττική, δεν υπάρχει λόγος. Καταλαβαίνω για την μαζική μετακίνηση στην επαρχία να υπάρχει φόβος, αλλά εντός Αττικής δεν το καταλαβαίνω. Οι ευπαθείς ομάδες ας κλειστούν μέσα, ο πατέρας μου και η μάνα μου δεν βγαίνουν. Προσωπικά δεν με φοβίζει ο ιός (έχω περάσει χειρότερα), αλλά το μετέπειτα.