''Αυτά τα μέρη στο εξωτερικό πληρώνονται ακριβά για να τα δεις΄΄

Αυτή ήταν η πρόταση που ξεστομίσαν ταυτόχρονα 4 άνθρωποι που συναντήθηκαν εντελώς τυχαία στις εσχατιές της Αιτωλοακαρνανίας και αντικατοπτρίζει πλήρως τις εικόνες που είδα την Κυριακή που μας πέρασε.

Και κάπως έτσι τραβά η ιστορία της χώρας που δίνει βάση μόνο στην τσιμεντούπολη και στα νησιά, ενώ θα μπορούσε να θησαυρίζει και από τον φυσικό πλούτο της ηπειρωτικής χώρας. Για να είμαι ειλικρινής όμως, προτιμώ την post apocalyptic φάση των εξορμήσεών μου, από το να πετύχαινα παντού τουρίστες και ξενοδοχεία όπως στο εξωτερικό. Όμως θα ήταν η λύση για να υπάρξει ξανά ζωή σε όλα αυτά τα μέρη που πλέον είναι ερειπωμένα.

Κατάβαση Δεσφίνας με εκπληκτική μέρα νωρίς το πρωϊ

Από το Αγρίνιο κινήθηκα προς Λιαγκαίικα και Ράινα μέχρι που έφτασα στο ρέμα του Ζέρβα. Από εκεί ξεκίνησε μια χωμάτινη πανδαισία 45 περίπου λεπτών αλλά για αυτό ήταν υπέυθυνο το google maps το οποίο με έστειλε από κατεστραμένους δρόμους.

Youtube Video

Η Λεντίνη είναι ένας ερειπωμένος παραλίμνιος οικισμός και ουσιαστικά έχει πάρει την ίδια ονομασία ολόκληρη η χερσόνησος.

Εκπληκτική η θέα από ψηλά!

Στο τέρμα του δρόμου όπου υπήρχε ένα περιφραγμένο σπίτι και ένας ελαιώνας.

Λόγω πυκνής βλάστησης δε μπορούσα να πλησιάσω άλλο. Η αντανάκλαση των νερών της λίμνης ήταν όλα τα λεφτά.

Ακόμη ένα σπίτι που έδειχνε παρατημένο για αρκετά χρόνια.

Επιστρέφοντας ψηλότερα ώστε να ακολουθήσω τη διαδρομή προς τον οικισμό της Μαυρομύτης. Απλά θαυμάστε το μεγαλείο του τοπίου.

Η διαδρομή μέχρι τη Μαυρομύτη είχε μερικά δύσκολα περάσματα και αρκετά στενά. Κάτεβηκα κάποιες φορές για να αξιολογήσω την κατάσταση. Πρόκειται για τελείως παρατημένους δρόμους.

Youtube Video

Το πρόβλημα με το αυτοκίνητο σε τόσο στενούς δρόμους και με κλίση είναι να υπάρχει ένα στοιχειώδες σημείο για αναστροφή. Στην προηγούμενη διαδρομή χρειάστηκε να γυρίσω και το έκανα με αρκετές μανούβρες.

Φανταστικό σημείο που θυμίζει εξωτικά μέρη!

Με τα πολλά έφτασα στη Σαργιάδα που είναι χτισμένη σε υψόμετρο 500m. Η ονομασία του χωριού προέρχεται από την αρχαία βασίλισσα Σαρεία. Κοντά στο χωριό έχουν βρεθεί λαξευμένοι βράχοι που σχηματίζουν θρόνους και καθίσματα και πιθανότατα ταυτίζονται με εκείνη. Επίσης στην ευρύτερη περιοχή έχουν βρεθεί αρχαία νομίσματα, πήλινα εδώλια και πυραμιδοειδείς αγνύθες, κάτι που δείχνει την έντονη δραστηριότητα της περιοχής από τα αρχαία χρόνια.

Youtube Video

Από τη Σαργιάδα κινήθηκα ξανά προς τη λίμνη αλλά σε έναν δρόμο που θα με έβγαζε κοντά σε έναν αρχαίο πύργο. Πολύ σύντομα όμως διέκρινα τόσο τη δυσκολία όσο και την επικινδυνότητα του εγχειρήματος.

Έφτασα και σε σημείο που είχε μεγάλο χάσιμο και δεν πήγαινε άλλο. Βασικά οι δρόμοι ήταν σαν αντιπυρικές παρά σαν κλασσικοί χωματόδρομοι.

Εν τέλει δεν κατάφερα να φτάσω στο σημείο που ήθελα και προσπάθησα να βγω στην άσφαλτο το συντομότερο δυνατόν. Βέβαια και αυτό αμφίβολο ήταν...

Τελικά κατάφερα να βγω στην Ποταμούλα, από εκεί συνέχισα ασφάλτινα μέχρι τον κάθετο χωματόδρομο που τραβά προς τον πύργο Ακροποτάμου ή Κουλόπυργο όπως λέγεται από τους ντόπιους. Ο δρόμος αυτός ήταν βατός και με υπέροχη θέα στη λίμνη.

Youtube Video

Το ύψος του αρχαίου πύργου ανέρχεται στα 14m και χρησιμοποιείτο ως παρατηρητήριο (βίγλα). Είναι τετράγωνος με ύψος περίπου 4.5 μέτρα και μήκος πλευρών 6.5 μέτρα και είχε τουλάχιστον δύο ορόφους.

Η τοποθεσία είναι εκπληκτική σήμερα λόγω της λίμνης. Τότε οι αρχαίοι θα έβλεπαν απλώς τη στενή λωρίδα του ποταμού που περνούσε από χαμηλά.

Από εκεί ο δρόμος συνέχιζε και με λίγη προσπάθεια θα έβγαινα στην Κράψη. Πέρασα από αμέτρητους ελαιώνες

Κινήθηκα παραλίμνια αλλά λόγω πυκνής βλάστησης δεν έβλεπα και πολύ συχνά τη λίμνη.

Σήμα δεν έπιανε ούτε για αστείο εκεί και οι χάρτες δεν περιείχαν τους δρόμους. Καλά θα πήγαινε αυτό!

Τελικά μετά από κανά 40λεπτο κατάφερα και βγήκα στην Κράψη. Αναρωτήθηκα όμως πως διάολο προσανατολίζονται εκείνοι που έρχονται και μαζεύουν ελιές στην περιοχή. Πραγματικά πρόκειται για μια χαοτική κατάσταση με πολλές διακλαδώσεις

Από την Κράψη συνέχισα προς τον οικισμό Αμπέλια. Από εκεί σκόπευα να βγω χωμάτινα στο Βαϊνάρι.

Πράγματι ακολούθησα τον χωματόδρομο που είχα εντοπίσει στη δορυφορική εικόνα. Ωραίος και φαρδύς!

Σύντομα όμως παραστένεψε και σταμάτησα δύο φορές για να κλαδέψω ώστε να μπορέσω να περάσω.

Δεν έδινα πιθανότητες να βγαίνει και αυτός ο δρόμος απλώς ήλπιζα να βρω ένα μικρό άνοιγμα και να επιστρέψω. Το βρήκα σε έναν πυλώνα της ΔΕΗ. Ο δρόμος συνέχιζε κατηφορικά αλλά είχε έντονα νεροφαγώματα και κατέβηκα ξανά για να αξιολογήσω την κατάσταση. Βρισκόμουν πάνω από τον οικισμό Δροσινιάτικα, λίγο μετά θα έβρισκα το Βαϊνάρι.

Ο δρόμος χάλαγε έντονα σε πολλά σημεία και όσο τον περπάτησα προς τα κάτω δε διέκρινα πουθενά άνοιγμα για να καταφέρω να γυρίσω σε περίπτωση στραβής. Ειδικά οι δρόμοι που είχαν ανοιχτεί για να τοποθετηθούν οι πυλώνες πάντως είναι σχεδόν όλοι σε άθλια κατάσταση. Δεν το ρίσκαρα και επέστρεψα προς τα πίσω. Θαύμασα και τη βόρεια απόληξη του Παναιτωλικού όρους απέναντι με τον αιχμηρό Κούτουπα να ξεχωρίζει. Το Μάτερχορν της Αιτωλοακαρνανίας! Δε φαίνεται καλά από αυτήν την πλευρά βέβαια.

Επιστροφή από λίμνη Κρεμαστών και γέφυρα Επισκοπής!

Μάλλον η πιο όμορφη λίμνη της Ελλάδας μαζί με τη λίμνη πηγών Αώου κατά τη γνώμη μου.

Ο καιρός στο Καρπενήσι είχε κλείσει έντονα και θεωρούσα δεδομένη τη βροχόπτωση. Αυτή ήρθε στο ύψος του Αγίου Γεωργίου Τυμφρηστού. Εκεί πέτυχα και μοτοσυκλετιστές και θυμήθηκα φυσικά και τα αρνητικά των 2 τροχών (το να βραχείς βέβαια δεν είναι τίποτα μπροστά στα πιο σοβαρά αρνητικά)....

Στο Λιανοκλάδι σταμάτησα να πιω μια κόκα κόλα γιατί δεν ένιωθα καλά το στομάχι μου. ''Ρε λες να είμαι ο 1ος οδηγός παγκοσμίως που ζαλίζεται στις στροφές?'' αναρωτήθηκα...

Κάποια στιγμή πριν τη Λιβαδειά όμως δεν άντεξα άλλο και σταμάτησα να βγάλω ότι είχα. Μου φάνηκε παράξενο και φαντάστηκα ότι θα με πείραξε κάτι που έφαγα. Λίγο μετά τη Λιβαδειά σταμάτησα ξανά. Μετά λίγο παρακάτω. Μετά στη Θήβα και μετά στις Ερυθρές. Έκανα 5 φορές εμετό και ένιωθα πολύ χάλια. Έκλειναν τα μάτια μου και ξάπλωσα λίγο στο κάθισμα να ξεκουραστω. Ξεκίνησα πάλι με τα χίλια ζόρια και σταμάτησα ξανά αυτή τη φορά στο Καραούλι μετά την Οινόη. Κοιμήθηκα κανά μισάωρο και κατάφερα να επιστρέψω στην Αθήνα. Τελικά είχα πάθει γαστρεντερίτιδα και ήμουν κομμάτια τις επόμενες 3 μέρες. Μέχρι και η απλή επιστροφή στη βάση μου μετατράπηκε σε μια δύσκολη περιπέτεια. Κυριολεκτικά ένιωθα ανήμπορος να οδηγήσω και με έσωσε το γεγονός σταματούσα και ξάπλωνα λίγο.

*Λίγα λόγια για τα Dunlop Sportmaxx runflat που έβαλα πρόσφατα. Πάρα πολύ καλά στην άσφαλτο και εντυπωσιακά στο βρεγμένο. Δεν έχω ιδιαίτερο πρόβλημα με κοπάνημα, είναι σίγουρα σκληρότερα από τα pilot sport 4 που φορούσε πριν, αλλά όχι κάτι που να με προβληματίζει. Διαφορά σε κατανάλωση δεν είδα κάτι αξιοσημείωτο μέχρι στιγμής αλλά το παρακολουθώ. Πολύ σημαντικό για τους χωματόδρομους το ότι ενώ έχουν ίδιο προφίλ με τα μισελέν είναι σχεδόν 1-1,5 πόντο ψηλότερα (τα έβαλα δίπλα δίπλα). Αν βγούν ανθεκτικά στη χρήση που κάνω τότε δε με βλέπω να ξαναβάζω κανονικά λάστιχα στις 19αρες (οι 16αρες θα μπουν από Οκτώβρη).

Να είστε όλοι καλά και τα λέμε την επόμενη φορά!

@antoniokon said in Λίμνη Καστρακίου- Λεντίνη- Πύργος Ακροποτάμου 12-5-2024:

@billy84 said in Λίμνη Καστρακίου- Λεντίνη- Πύργος Ακροποτάμου 12-5-2024:

Μάλλον η πιο όμορφη λίμνη της Ελλάδας μαζί με τη λίμνη πηγών Αώου κατά τη γνώμη μου.

Περαστικά!

Λίμνη Λάδωνα να υποθέσω έχεις πάει...

Σε ευχαριστώ φίλε μου! Όλα καλά πλέον! Ναι εννοείται έχω πάει στον Λάδωνα πολλές φορές.

@dettol said in Λίμνη Καστρακίου- Λεντίνη- Πύργος Ακροποτάμου 12-5-2024:

Περαστικά! Από ότι καταλαβαίνω κανείς μόνος σου αυτές τις διαδρομές. Για λόγους ασφαλείας, θα σου πρότεινα να κανείς share location με κάποιο οικείο πρόσωπο, ώστε αν κάτι πάει στραβά να ξέρουν που να σε αναζητήσουν.

Σε ευχαριστώ φίλε! Το share location το δουλεύω εδώ και πολλά χρόνια για τον λόγο που είπες. Συγκεκριμένα η εφαρμογή enduro tracker δουλεύει περίφημα και σε δείχνει στους άλλους ακόμα και όταν εσύ δεν έχεις καλό σήμα. Είναι σωτήρια αυτά σε περίπτωση στραβής.

@fanis75 said in Λίμνη Καστρακίου- Λεντίνη- Πύργος Ακροποτάμου 12-5-2024:

Αρχικά περαστικά!!

Εν συνεχεία: ΜΠΡΑΒΟ και χαρά το κουράγιο σου!! Φανταστικές διαδρομές που όμως λόγω ιδιοσυγκρασίας (και ηλικίας πλέον) δεν τις έκανα με τίποτα - πολύ αγχωτικές για εμένα, ειδικά εαν έχω μέσα οικογένεια.

Σε ευχαριστώ Φάνη! Δεν το βλέπω σαν κάτι δύσκολο, είναι κάτι που μου δίνει ζωντάνια και το κάνω εδώ και σχεδόν 10 χρόνια. Εννοείται οικογένεια δεν παίρνω μαζί σε τόσο μεγάλες εξορμήσεις αλλά και οπουδήποτε υπάρχει το παραμικρό ρίσκο. Δυστυχώς (ή και ευτυχώς ) μερικά πράγματα είναι για μοναχικούς λύκους!