Προφανώς είμαστε οφ τόπικ , αλλά το θέμα έχει μεγάλη ανταπόκριση όπως φαίνεται από τον αριθμό των σχολίων .
Πράγματι η αλήθεια ΣΥΧΝΑ βρίσκεται κάπου στην μέση . Αλλά υπάρχουν και αντικειμενικές αλήθειες οι οποίοι βασίζονται σε απλούς αριθμούς .
Ετσι μέχρι την αλλαγή του συστήματος , είχαμε αφορολόγητα έσοδα σε υψηλόμισθους που είναι κοινωνική αδικία σε σχέση με άλλους που έχουν μηδενικό αφορολόγητο και μείωση φόρου λόγω των εξόδων της μίσθωσης σε μεγάλες εταιρείες που επίσης γλύτωναν πολλά , ενώ άλλες δεν μπορούσαν να περάσουν ούτε αναγκαία και πραγματικά έξοδα .
Για παράδειγμα ένα στέλεχος τράπεζας και μάλιστα όχι ψηλό , δικαιούτο ένα αμάξι για να πηγαίνει από το σπίτι του στο γραφείο και επιστροφή . Και βέβαια τις βόλτες του .
Θα ξαναθυμίσω την περίπτωση μιας κυρίας μικρομεσαίο στέλεχος σε τράπεζα που έχει πλέον συγχωνευθεί , που δικαιούταν αμάξι 1600 κ.εκ και πήρε την Β160 με όλο τον κατάλογο του εξοπλισμού και το αμάξι πέρασε τις 50000 αξία.
Αυτές έστω και σε λίγο χαμηλότερο βαθμό ήταν συνήθεις πρακτικές τότε και μέχρι πριν λίγα χρόνια .
Αντίθετα ένας μηχανικός εκείνη την εποχή , αλλά και σήμερα , που πρέπει να πάει στην εργάσιμη μέρα του σε 2 γιαπιά και 2 πολεοδομίες και σε άλλες υποχρεώσεις και δεσμεύσεις δεν μπορεί να περάσει έξοδα αυτοκινήτου παρά μόνο μέχρι το 3 % του τζίρου του .
Δηλαδή αν πάρει ένα μικρομεσαίο με λήζινγκ που σημαίνει 4000 προκαταβολή και 280 τον μήνα και τα καύσιμα του , θα βγάλω την προκαταβολή και θα την περάσω στο μίσθωμα που θα πάει στα 380 τον μήνα , τότε για το ετήσιο μίσθωμα των 4560 θα πρέπει να έχει τζίρο 152000 €
Και δεν μιλάμε για εμπορική εταιρεία , αλλά για ελεύθερο επαγγελματία που το αυτοκίνητο είναι κύριο συστατικό της δουλειάς του . Και επειδή ο μηχανικός έχει περιορισμένα έξοδα , άντε να έχει για τέτοιο τζίρο και 1 υπάλληλο και να φτάσει στα 20000 έξοδα , θα του μείνουν καθαρά κέρδη προ εισφορών 127000 και μετά τις εισφορές , φόρους κλπ κάτι ψίχουλα για να ζήσει ...
Για τις εταιρείες και τους υπαλλήλους των , τέτοια ποσοστά δεν είχαν εφαρμογή βέβαια .