Ωραίες οι ιστορίες σας! Να πω και εγώ τα δικά μου.
Από τα 18 μου μέχρι περίπου τα 25 είχα 3-4 ανεπαίσθητα τρακαρίσματα όπου βρήκα τον μπροστινό μου επειδή ξεκίνησε από φανάρι ή από στοπ και για κάποιο λόγο ξανασταμάτησε. Όλες τις φορές ήμουν κύριος. Μάλιστα επειδή συνήθως ήταν γυναίκες, περίμενα υπομονετικά να έρθει ο άντρας τους ή ο αδερφός τους να τα κανονίσουμε. Όλα εντάξει εκτός από έναν που ήρθε αγριεμένος σε φάση 'Τι έκανες ρε στη γυναίκα μου;' αλλά τον ηρέμησα. Έκτοτε έμαθα να θεωρώ εκ προοιμίου όλους τους άλλους οδηγούς ικανούς για το χειρότερο οπότε σώθηκα και δεν την ξαναέπαθα έτσι. Μια άλλη φορά έχει χιονόνερο και γλυστράει μια Αλφα 33 που είχα τότε και πέφτω σχετικά μαλακά από πίσω σε ένα διπλοκάμπινο Ναβάρα οπότε και κατεβαίνουν αγριεμένοι 3 μαυροπουκαμισάδες (Κρήτη γαρ) με χριστοπαναγίες και έτοιμοι να με κατασπαράξουν. Τους λέω 'Όπα, ηρεμήστε, έκανα λάθος, θα το πληρώσω και όλα εντάξει. Δε χρειάζεται να βριζόμαστε'. Φέρθηκαν εντάξει από εκεί και πέρα.
Το καλύτερο μου συνέβη όταν ήμουν φοιτητής εδώ στην πόλη μου. Έμενα στο πατρικό μου. Επειδή δεν κάπνιζα μπροστά στους γονείς μου, κάθε πρωί ξυπνούσα και έφευγα βιαστικά από το σπίτι για να πάω σχολή και να πιω τον 1ο μου καφέ με το 1ο τσιγάρο. Μέχρι να το κάνω αυτό δεν την πάλευα καθόλου. Έτσι και εκείνο το πρωί, κατακαλόκαιρο κατά τις 10, ντάλα ο ήλιος, μόνο που παίρνω νομίζω 1η φορά το ολοκαινούργιο αμάξι του πατέρα μου ένα Seat Toledo του 1999. 100 μέτρα από το σπίτι μου, βγαίνει ένα Cinquecento από STOP και με χτυπάει δυνατά στην πίσω πόρτα και μου κάνει σχετικά μεγάλη ζημιά. Σταματάω, κατεβαίνω και ακούω τον τύπο (περίπου 45 χρονών) να φωνάζει 'Που πας βρε μ@λ@κ@;' Παραμένω ήρεμος και του λέω 'μη βρίζεις γιατί έχεις άδικο, τι θες να βγεις και από πάνω;' Μα μου σου του, τον πείθω να καλέσουμε τον ασφαλιστή να κάνουμε φιλική δήλωση να ξεμπερδεύουμε. Έρχεται ο ασφαλιστής μου. Φτιάχνουμε τις δηλώσεις, τις δίνουμε να τις υπογράψει και λέει 'δεν υπογράφω τίποτα αν δεν έρθει και ο δικός μου ασφαλιστής'. Βρε καλέ μου δεν έχει διαφορά, δεν υπάρχει δικός μου και δικός σου. Τίποτα αυτός ανένδοτος. Εντάξει να τον καλέσουμε και να περιμένουμε. Ντάλα ο ήλιος εν τω μεταξύ και με βαράει κατακέφαλα γιατί δεν έχει πουθενά σκιά. Επίσης, είμαι χωρίς καφέ, τσιγάρο και νερό! Έρχεται ο ασφαλιστής του και του λέει τα ίδια. Πάμε να υπογράψει και λέει όχι δεν υπογράφω, υπάρχει συνυπαιτιότητα και θέλετε να με εξαπατήσετε όλοι μαζί. Λέω ΟΚ, ως εδώ ήταν, καλώ τροχαία. Μου λέει 'όχι ρε φίλε εντάξει θα υπογράψω, αλλά να περιμένουμε λίγο να έρθει ένας φίλος μου που ξέρει από αυτά για να νιώθω και εγώ σίγουρος;' Του λέω 'άντε, ΟΚ. Τόση ώρα περιμέναμε ας περιμένουμε λίγο ακόμα μήπως και γλυτώσουμε τα δικαστήρια'. Με τα πολλά έρχεται ο φίλος του ενώ εμείς έχουμε δυσφορήσει όλοι (ασφαλιστές, ο πατέρας μου που ήρθε εν τω μεταξύ και κάποιοι μαγαζάτορες που ήταν έξω και μας χάζευαν). Μπαίνουν στο αμάξι με το φίλο του 'για να κουβεντιάσουν' και εμείς περιμένουμε. Κάποια στιγμή ακούω μίζα, γυρίζω τους κοιτάω και βάζουν μπροστά και ετοιμάζονται να φύγουν (σα δε ντρέπονταν μεγάλοι άνθρωποι και οι 2). Θολώνω (έχουν περάσει περίπου 3 ώρες μες τον ήλιο) και μπαίνω σε mode 'Superman' όπου το μόνο που θυμάμαι είναι να πετάω με τα χέρια μπροστά και να μπαίνω μες το Cinquecento από το παράθυρο του οδηγού και να προσγειώνομαι στις ποδιές τους. Τους πιάνω και τους 2 με το ένα μου χέρι (δεν ξέρω πως, συνήθως δεν είμαι και τόσο δυνατός) και με το άλλο γυρίζω το κλειδί στη μίζα, σβήνω το αμάξι και παίρνω τα κλειδιά. Του λέω 'Κατέβα τώρα να υπογράψεις αμέσως αλλιώς @$$#^$^%$%^$&'. Τρόμαξε και αυτός και ο άλλος και κατέβηκαν και υπέγραψε αμέσως όπου χρειαζόταν αλλά και εκεί που δε χρειαζόταν. Παντού υπογραφές έβαζε. Και λέω μέσα μου 'Α, ρε π@ύστηδες, τραμπουκισμούς θέλετε για να είστε άνθρωποι'.
Αυτά από εμένα. Έχω πλέον να εμπλακώ ακόμη και στο μικρότερο 'τσούγκρισμα' πάνω από 10 χρόνια (φτου φτου φτου!).