Η Porsche ανέκαθεν είχε στενή σχέση με τη VW και αυτό όχι μόνο για ιστορικούς ή εθνικούς λόγους.
Παρ' όλα αυτά η VW δεν ενδιαφέρθηκε σοβαρά να κινηθεί για την εξαγορά της Porsche.
Η ιστορία της Porsche που θέλησε να εξαγοράσει τη VW θα μπορούσε να καταλήξει σε αίσιο τέλος αν το γερμανικό κράτος δεν προστάτευε τη Volkswagen (με αθέμιτα ομολογουμένως μέσα, σε μια ελεύθερη υποτίθεται αγορά) και θα έμενε ως το πρώτο ζωντανό παράδειγμα στην παγκόσμια οικονομία του πώς ο κάθε φτωχομπινές (για τα μεγέθη του VAG πάντα), που δεν έχει το πορτοφόλι, έχει παρ'ολα αυτά τη δυνατότητα από το σύστημα - με δανεικά - να γίνει κροίσος!
Νέες ιδεολογίες και θεωρίες για τον καπιταλισμό, καθώς του φαινομένου Porsche θα ακολουθούσαν και άλλοι μιμητές, και σίγουρα όχι μόνο στο χώρο της αυτοκινητοβιομηχανίας!
Και γιατί όχι μπορεί στο μέλλον να βρεθούν κάποιοι που θα αποτολμήσουν το ίδιο, και μπορεί εκείνοι να τα καταφέρουν...
Παλαβά όλα αυτά; Όσο παλαβή ήταν και η Porsche που ετοίμαζε το μεγάλο κόλπο και παραλίγο μάλιστα να τα καταφέρει!
Ένας λόγος ακόμα που η απόπειρα για επιθετική εξαγορά της VW ήταν μονόδρομος για την Porsche άσχετα με την κατάληξη που θα είχε τελικά,
είναι και το ότι η Porsche έψαχνε εσπευσμένα να ενταχθεί σε κάποιο γκρουπ.
Μάλλον δηλαδή η ένταξη της Porsche στο VAG δεν ήταν το απευκταίο αλλά το ζητούμενο,
και από εκεί και μετά αν θα οδηγούσε την Porsche στο τιμόνι του γκρουπ ακόμα καλύτερα.
Με τους επικείμενους περιβαλλοντικούς περιορισμούς της ΕΕ, όσες αυτοκινητοβιομηχανίες παράγουν αυτοκίνητα τα οποία εκπέμπουν ρύπους πάνω από ένα όριο (δηλαδή κυριώς μεγάλου κυβισμού αυτοκίνητα, όπως δηλαδή και η Porsche...)
θα είναι υποχρεωμένες να πληρώνουν ένα πρόσθετο κόστος ανά αυτοκίνητο.
Αυτό το κόστος είναι κάτι που θα μείωνε τα κέρδη της Porsche βραχυπρόθεσμα ,
αλλά και μακροπρόθεσμα θα την έκανε λιγότερο ανταγωνιστική σε σχέση με ανταγωνιστικές εταιρείες ενταγμένες σε γκρουπ με άλλες μάρκες που παράγουν και μικρού κυβισμού αυτοκίνητα άρα και εκπέμπουν λιγότερους ρύπους
(η νομοθεσία επιτρέπει τον συμψηφισμό των ρύπων ανάμεσα στις διάφορες μάρκες ενός ομίλου αυτοκινητοβιομηχανιών).
Επιπλέον θα είχε και το μειονέκτημα του κόστους R&D που θα το επωμιζόταν μόνη της αποκλειστικά ή στην καλύτερη περίπτωση θα το μοιραζόταν περιστασιακά με κάποιον άλλο κατασκευαστή, όπως στην περίπτωση Touareg-Cayenne.
Και αυτό σε μια εποχή που τα πάντα οδηγούν στη συνέργια, τη συνεργασία ή και τη συγχώνευση αυτοκινητοβιομηχανιών.
Η VW αναγκάζεται με βαρειά καρδιά να προχωρήσει όχι σε γάμο με την Porsche, αλλά στην αναγνώριση της Porsche ως εξώγαμου που τώρα θα προσπαθήσει να το εντάξει στην οικογένειά της. Και αυτό γιατί το θέμα που την ταλαιπώρησε όλο το τελευταίο διάστημα θα λήξει με δυσβάσταχτο κόστος και μάλιστα σε περίοδο οικονομικής κρίσης.
Το θετικό είναι ότι η VW είναι σε θέση να προχωρήσει λόγω του μεγέθους της, των οικονομικών και της κερδοφορίας της.
Σε διαφορετική περίπτωση η ίδια η Porsche - που κατέχει μετοχές της VW και θα προχωρούσε μέχρι το τέλος στην επιθετική εξαγορά της τελευταίας - θα κατέληγε στα χέρια επενδυτών με άγνωστες προθέσεις και άσχετων με το χώρο της αυτοκίνησης. Το αποτέλεσμα είναι ότι η ίδια η VW και το VAG αλλά και κατ' επέκταση πολλές ευρωπαϊκές οικονομίες που σε μεγάλο βαθμό στηρίζονται στην αυτοκινητοβιοηχανία, θα βρίσκονταν σε κρίση, κάτω από τον έλεγχο όχι της Porsche αλλά επενδυτικών funds με άγνωστες διαθέσεις.
Με λίγα λόγια η Porsche κόντεψε να βάλει σε περιπέτειες τον πιο κερδοφόρο ευρωπαϊκό όμιλο αυτοκινητοβιομηχανιών, επειδή ήθελε να ενταχθεί σ' αυτόν.
(Και τώρα που το κατάφερε, το κόστος θα μετακυληθεί στις τιμές του κάθε VAG γιατί κάπως θα πρέπει να καλυφθούν τα έξοδα των δανειστών της Porsche.)
Η VW από την πλευρά της ξεκαθάρισε ότι τώρα που η Porsche είναι περιουσιακό της στοιχείο, η Porsche θα ενταχθεί σταδιακά στις οικονομίες κλίμακας του γκρουπ, με περιορισμένη αυτονομία, κάτι σαν την AUDI δηλαδή.
Ολα τα άλλα είναι μάρκετινγκ και συναισθηματισμοί.
