Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα με τις αμυντικές προμήθειες είναι οι μεσάζοντες, οι οποίοι προφανώς πληρώνουν κάποιους καλά, ώστε η ανάγκες να καλύποτνται σταδιακά, χωρίς μακροχρόνιο σχεδιασμό. Σαν αποτέλεσμα έχουμε το φαινόμενο να έχουν αγοραστεί F16 τέσσερεις φορές και Μ2000 δύο φορές.Αυτό, προφανώς μεταφράζεται για τους μεσάζοντες σε πολλαπλάσιες μίζες, σε σχέση με μία ή δύο αγορές. Επίσης αποτρέπει την ανάπτυξη εγχώριας πολεμικής βιομηχανίας, από την οποία πάλι δεν θα είχαν μίζες. Έτσι με όλα αυτά, παρατηρείται το εξής παράδοξο: η χώρα που δαπανά τα περισσότερα χρήματα (ως ποσοστό του ΑΕΠ) στην Ε.Ε για την άμυνα, να μην έχει καταφέρει να ανπτύξει σοβαρή πολεμική βιομηχανία, η οποία θα απέφερε πολλαπλά οφέλη (θέσεις εργασίας, ανάπτυξη υψηλής τεχνολογίας, χρήματα για έρευνα στα ΑΕΙ κλπ).
Σκεφθείτε εάν το 1985 αποφασιζόταν η αγορά 200-250 αεροσκαφών στα επόμενα 15-20 χρόνια πόσα περισσότερα θα μπορούσε να κερδίσει η Ελλάδα σε θέματα Α.Ω και μεταφοράς τεχνιγνωσίας.