Το πρώτο πράγμα που θα πρέπει να καταλάβουμε είναι τι ακριβώς έχει συμβέι και πώς
έφτασε η 'Ισχυρή' ελλάδα να φτάσει σε αυτό το απελπιστικό σημείο.
Μέσα στον γενικότερο θυμό των ημέρων και στην απόγνωση που φέρνουν τα μέτρα γενικά είναι πολλά πράγματα τα οποία ειναι ευκολο να παραβλέψουμε.
Σαφέστατα ο πρώτος λόγος ειναι η διαφθορά που υπάρχει σε όλα τα επίπεδα, από τον πολιτικό,
στις προμήθειες του δημοσίου μέχρι τον μπακαλικό που δεν κόβει απόδειξη για να γλυτώσει λίγο φόρο.
Πέρα από τους γνωστούς λόγους που μας προκαλούν θυμό πρέπει να δούμε και τον ρόλο του Ευρώ.
Αρχικά με την είσοδο στο ευρώ αποκτήσαμε ένα πολύ σκληρό νόμισμα για το οποίο δεν είμασταν προετοιμασμένοι. Το σκληρό νόμισμα ουσιαστικά σήμαινε οτι η αυξήσεις σε ονομαστικούς μισθούς
θα έπρεπε να έρθουν από την αυξηση της παραγωγικότητας και όχι απλά αυξάνοντας το αριθμητικό
του μισθού, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μεγαλύτερες αυξήσης από την πραγματική αυξηση της παραγωγικότητας.
Το επόμενο με το Ευρώ ήταν τα επιτόκια δανεισμού. Τα εξαιρετικά χαμηλά επιτόκια που είχαμε
εντώς του Ευρώ σε συνδιασμό με την χαλάρωση των προυποθέσεων δανεισμού είχαν σαν αποτέλεσμα
να γίνουν μεγάλες επενδύσεις τόσο από τις εταιρείες όσο και από τα νοικοκυριά με την μορφή οικιστικής
ανάπτυξης. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την τροφοδότηση της ανάπτυξης μέσα απο τις κατασκευές,
αλλα δημιούργησε και υπερβολική ρευστότητα στην αγορά.
Αυτή ακριβώς η υπερβολική ρευστότητα έφερε πληθωρισμό. Ειναι πολύ ευκολο να κατηγορούμε όλους
τους εμπορους οτι δεν κράτησαν τις τιμές χαμηλά, αλλά κατα βάθος ακόμα και με τις υψηλές τιμές
οι πωλήσεις δεν είχαν πτώση. Η πραγματική αιτία ήταν ο κοσμός ήταν διατεθιμένος να πληρώσει
υψηλότερες τιμές τόσο στα προιόντα όσο και στις υπηρεσίες και είχε την ρευστότητα να το κάνει.
Αυτός ακριβώς ο πληθωρισμός με τις αυξήσεις στις τιμές έφερε μείωση της ανταγωνιστικότητας
των ελληνικών προιοντων στο εξωτερικό. Χωρίς να το καταλαβουμε η εσωστρεφής ελληνική οικονομία
έγινε ακόμα πιο εσωστρεφής. Ενώ δεν μπορούσαμε να πουλήσουμε τα προιόντα μας στο εξωτερικό,
η αυξημένη εσωτερική ζήτηση δημιουργούσε την ψευδαισθηση της ανάπτυξης.
Και ενώ σε πολλά προιόντα υπήρχαν και φτηνότερες εισαγωγές και υπήρχε κάποιος ανταγωνισμός,
ήταν πλέον εμφανής στις τιμές των σπιτιών που πραγματικά είχαν φτάσει σε απίστευτα επίπεδα,
πολύ πάνω από την πραγματική τους αξία.
Αντι η σταθερή ισοτιμία. τα φτηνά επιτόκια και το κοινό νόμισμα να βοηθήσουν την Ελλάδα να γίνει
πιο σταθερή, πιο εξωστρεφής και να μειώσουν τα εμπόδια προς το εξωτερικό σε μεγάλο βαθμό έγινε
το αντιθετο. Το ισοζύγιο τρέχουσων συναλλαγών γινόταν όλο και χειρότερο, αλλά υπήρξε μια λογική
οτι εντός ευρωζώνης πια δεν έχει ουσιαστικό νόημα.
Το άλλο πρόβλημα με τον Ευρώ ήταν πια η αδυναμία υποτίμησης. Όχι μόνο δεν μπορούσαμε να υποτιμήσουμε το νομίσμα μας, αλλά είχαμε και ένα νόμισμα το οποίο γινόταν παγκόσμιο νόμισμα αποθεματικών και είχε συνεχόμενες υπερτιμήσεις. Από το 2005 θα έπρεπε να είχαμε κάνει 10-15%
υποτίμηση. Το 2009 πιά χρειαζόμασταν 30-40% υποτίμηση.
1 δολλάριο το 2001 ήταν 380 δραχμές ενώ το 2008 έφτασε τις 215 δραχμές. Αυτό σήμαινε οτι μέσα
σε αυτά τα χρόνια οι τιμές διεθνώς αυξήθηκαν λόγω εσωτερικού πληθωρισμού, και επιπροσθέτως
στο διεθνές νόμισμα του εμπορίου, το δολλαριο σχεδόν διπλασιάστηκαν λόγω ισοτιμίας.
Η απώλεια ανταγωνιστικότητας ήταν τρομακτική.
Την ίδια στιγμή οι οικονομίες της Ασίας και ειδικά η Κίνα με νόμισμα κλειδωμένο με το διαρκώς υποτιμούμενο δολλάριο κατάφερε να έχει εκπληκτικές τιμές ανάπτυξης και να κατακλύσει τον
κόσμο με τα προιόντα της.
Η Ελλάδα με το συνεχόμενο ελλειμα ανταγωνιστικότητα και μια αγορά πια γεμάτη με φθηνά εισαγόμενα
προιόντα, μεθυσμένη με φτηνό χρήμα δανεισμού πια πήγαινε με μαθηματική ακρίβεια προς την χρεοκοπία.
Αν σε αυτή την κακή συγκυρία προσθέσουμε την απίστευτη διαφθορά, τα κοινοτικά κονδύλια που
επίσης διάφθειραν (γιατί να παράγω αφού έτσι κι αλλιώς έχω την επιδότητηση) και ένα αναποτελεσματικό δημόσιο που βάζει περισσότερα προβλήματα στις επιχειρήσεις από όσα λύνει,... όλα αυτα μαζί δημιούργησαν έναν εκρητικό συνδιασμό που μας έφερε στον Μαίο του 2010 στο ΔΝΤ.