'...να συστήσουμε μια ομάδα μελών και να κάνουμε μια αιτηση στο δημαρχείο/τεχνική υπηρεσία,ώστε να διευκολύνουν την πρόσβαση στην πιστα...'
Αλήθεια, χρειάζεται να πάει κάποιος να τους πει ότι είναι πολλοί οι επισκέπτες της εγκαταλελειμμένης πίστας που περνάνε μέσα από τόνους σκουπίδια, ψόφια ζώα και λάσπες για να τρέξουν σε μη δημόσιο δρόμο όπου δεν ρισκάρουν να βρεθούν αντιμέτωποι με απλούς καθημερινούς οδηγούς; Δηλαδή, δεν το ξέρουν; Και τους μπάτσους που έρχονταν επί χρόνια και μας μάζευαν ομαδικώς 'για καταπάτηση', ποιός τους έστελνε; Ο φούφουτος; Τέτοιες κινήσεις οι μπάτσοι δεν κάνουν ποτέ από μόνοι τους, ποτέ! Και φυσικά οι πολιτικοί φορείς της περιοχής έχουν πάντα πλήρη γνώση της κατάστασης. Ε, σε τελική ανάλυση αν δεν έχουν, ακόμη χειρότερα, θα είναι οι μόνοι που δεν θα βοηθήσουν. Μία Αιγινιώτισσα γριά 90 χρονών θα μπορεί να κάνει περισσότερα από δαύτους (που ούτως ή άλλως η γριά θα έχει προσφέρει απείρως περισσότερα στον τόπο της και -δυστυχώς- σε δαύτους).
Ας το καταλάβουμε κάποτε... Οι πολιτικοί οποιουδήποτε επιπέδου δεν έλυσαν ποτέ κανένα πρόβλημα κανενός τόπου. Εξυπηρέτησαν -για προσωπικό όφελος φυσικά- συμφέροντα μη πολιτικών τα οποία λύνουν ή ράβουν τα προβλήματα του κάθε τόπου. Μοιάζει το ίδιο αλλά δεν είναι. Αυτή είναι η πολιτική, αυτή ήταν πάντα.
Έχουν αυτοί προσωπικά να κερδίσουν κάτι από μας; Ναί ή Όχι; Αν ναι, τότε τόσο απλό είναι.
'...ομαδικά, για να σωθεί η πίστα...'*
Χμμ... Να ήταν τόσο απλό...
Αν μαζευτούμε 20 ομαδικά και συζητήσουμε καλοπροαίρετα για να βρούμε άμεση λύση για το 'πώς θα σωθεί η πίστα' (λέμε τώρα) στο τέλος ή θα πλακωθούμε ή θα πάμε πιο χαρούμενοι (από ό,τι χθες) να συνεχίσουμε τον ύπνο μας.
Ο ρομαντισμός υπάρχει. Αυτό σημαίνει ότι μπορούμε να ονειρευόμαστε. Αφού μπορούμε να ονειρευόμαστε άρα μπορούμε και να δημιουργήσουμε. Το όνειρο είναι το πρώτο συστατικό της δημιουργίας (αλλά όχι το μόνο). Πριν δημιουργήσουμε ονειρευόμαστε. Καλά πάμε ως εδώ...
Χρειάζεται όμως και ρεαλισμός. Ο ρεαλισμός θα μας επιτρέψει αφενός να δημιουργήσουμε επιτυχώς ότι ονειρευόμαστε και αφετέρου να μπορέσουμε να ξαναονειρευτούμε... πάντα δημιουργικά και όχι μόνο ρομαντικά.
Όσο περισσότεροι έχουν το ίδιο όνειρο τόσο ευκολότερη η δημιουργία, αρκεί να συνοδεύουν τα όνειρα και με έντονο ρεαλισμό (δηλ. όχι λίγο αλλά πολύ, πάρα πολύ).
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά που χαίρεται πολύ να κάνει παρέα με ρομαντικούς. Η πλευρά που λατρεύει τους ρομαντικούς. Θα κάνει τα πάντα για τους ρομαντικούς... ή μάλλον σχεδόν τα πάντα... Είναι οι ρεαλιστές που ονειρεύονται μόνο για τον εαυτό τους. Ονειρεύονται πολλά λεφτα, πολλά υλικά αγαθά, άρα και εύκολα αυτοδημιουργούμενη δόξα. Αυτοί θα είναι πάντα οι 'καλύτεροι' φίλοι των ρομαντικών. Ο ρεαλισμός τους θα συγκλονίζει με την ευστοχία του και θα κάνει τους ρομαντικούς να πιστέψουν στο όνειρο ακόμη περισσότερο και φυσικά να βασιστούν στον ρεαλιστή για την 'εύστοχη' υλοποίηση του ονείρου. Θα είναι οι 'πρώτοι' ή θα βρίσκονται δίπλα ως σύμβουλοι στους 'πρώτους', αναλόγως πώς συμφέρει στην περίσταση.
Εμείς οι ρομαντικοί παρασυρόμαστε πολύ εύκολα από τους ρεαλιστές. Σε αυτούς βρίσκουμε το δεύτερο συστατικό για να δημιουργήσουμε. Και έτσι την πατάμε ομαδικώς και συλλογικώς...
Περαστικά μας, έτσι την παθαίνουμε μία ζωή, έτσι θα την ξαναπαθαίνουμε και στην δεύτερη ζωή. Θα ξυπνήσουμε ποτέ;
Υπάρχει λύση και είναι μία: Να γίνουμε εμείς οι ίδιοι ρεαλιστές.
Ορίστε; ... Όχι μωρέ δεν είμαστε! Το πρώτο ρεαλιστικό πράγμα που έχουμε να κάνουμε είναι να κατανοήσουμε ότι έως σήμερα δεν υπήρξαμε ποτέ ρεαλιστές. Ότι απλά ονειρευόμασταν... και ονειρευόμαστε.
Πάμε ξανά πίσω λοιπόν κι ας αρχίσουμε πάλι από την αρχή. Από την αρχή...
Ας ασχοληθούμε (αφού ξυπνήσουμε καλά-καλά εμείς οι ίδιοι) για αρχή μαθαίνοντας το πού πατάμε και βρισκόμαστε. Μετά και μόνο μετά ας ασχοληθούμε με το ξύπνημα των κοιμισμένων. Αυτό το βήμα θέλει πολύ κουράγιο και απύθμενη υπομονή όσο και γενναιότητα (το λένε και π@π@ρια). Εδώ κολλάνε οι περισσότεροι...
Εάν λοιπόν εννοούμε αυτά που λέμε, τότε έχουμε πολλή, πάρα πολλή δουλειά μπροστά μας. Κάποιοι γέρασαν και δεν τα κατάφεραν. Εμείς; Εμείς θα πρέπει να δούμε πρώτα γιατί δεν τα κατάφεραν οι παλιότεροι. Και όχι απλώς να το δω εγώ ή εσύ ή αυτός... δεν αρκεί... πρέπει να το δούμε πολλοί. Και για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να τους ακούσουμε (τους ελάχιστους και ακόμη 'ζωντανούς', όχι τους 'πεθαμένους'). Ούτε μέσα από forums, αυτά δεν γίνονται πίσω από πληκτρολόγια... Δύσκολος ο δρόμος. Αλλά και πότε τα ωραία και όμορφα ήταν εύκολα;
Πότε ήταν προσιτά στους πολλούς; Εμείς ανήκουμε στους πολλούς, στα πρόβατα, όχι άσπρα μεν, αλλά πρόβατα. Αν επιμείνουμε και υπομείνουμε τότε θα βγάλουμε και κέρατα... και νύχια... και δόντια...
Έρωτας, Έργο, Γνώση,... το τρίπτυχο της Ευτυχίας. Εάν κάτι από τα τρία λείπει τότε δημιουργούμε κάτι βλαβερό (με όνομα ωφέλιμου γιατί το θεωρούμε κι εμείς ωφέλιμο). Προσοχή λοιπόν.
Προσωπικά θεωρώ-ελπίζω ότι το πρώτο το έχω (όπως οι περισσότεροι από εμάς), για τα δικά μου μέτρα προσπαθώ σκληρά για το δεύτερο (κάνοντας περισσότερα και λέγοντας λιγότερα) και κυνηγάω ανελλιπώς το τρίτο. Το καθένα έχει την δυσκολία του, για τον καθένα μας η δυσκολία ποικίλει.
Προσοχή στο πληκτρολόγιο, προσοχή και στην... φορουμίτιδα...