Πέρα απο τις μηχανές το ζήτημα του τροχαίου υλικού είναι μεγάλο θέμα.
Λάθος επιλογές όπως τα RB που κάνουν Αθήνα - Κιάτο σε 200σάρες γραμμές με τελική 120χλμ/ώρα ή τα Desiro EMU που χωρίς πραγματικά να έχει λυθεί το θέμα της ηλεκτροκίνησης παρελήφθησαν άρον-άρον για να κάνουν μόνο και μόνο το Νερατζιώτησσα-Αεροδρόμιο.
Πήραν 15 αυτοκινητάμαξες ΜΑΝ2000, εξελιγμένη εκδοχή των ΜΑΝ1. Κατ'εμέ σωστή επιλογή αλλά και πάλι με λάθος χαρακτηριστικά:
Δίδυμες όταν η ΜΑΝ σου δίνει την δυνατότητα για τρίδυμες+ , με μηχανές μειωμένης ιπποδύναμης σε σχέση με τα ΜΑΝ1 με αποτέλεσμα να έχουν τελική 130χλμ/ώρα όταν τα παλιά ΜΑΝ! έφταναν τα 150+χλμ/ώρα και φυσικά την λάθος διαμόρφωση καθισμάτων 'αντίκρι-αντίκρι'.
Και φυσικά να μην ξεχάσουμε την θλιβερή ιστορία των υπέροχων αυτοκινητάμαξων IC/ICE-τα περίφημα 'κόκκινα'- των AEG-LEW.
Εξαιρετικά τραίνα και αφέθηκαν στην τύχη τους. Ενώ είχε προγραμματιστεί πρόγραμμα εκσυγχρονισμού τους σε μηχανικά μέρη και εσωτερική διαμόρφωση ώστε να μπορούν να κάνουν δρομολόγια IC/ICE η όλη ιστορία μετά την εποχή Χατζηδάκη περιορίστηκε σε εξωτερική βαφή και νέα καθίσματα.
Απο εκεί και πέρα σε ότι αφορά τα έργα του δικτύου, τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν σε Χαλκίδα, Λουτράκι, Διακοπτό, Πάτρα, Λαύριο, Καλαμάτα κλπ δείχνουν ότι σε αντίθεση με την Ευρώπη όπου ο σιδηρόδρομμος ανταγωνίζεται και υπερφαλλαγγίζει ακόμα και την πολιτική αεροπορία σε δρομολόγια του εσωτερικού, στην Ελλάδα οι συντεχνίες των ΚΤΕΛ των φορτηγατζήδων και των αντιπροσωπιών ΙΧ θα κρατούν αυτόν τον τόπο σε συγκοινωνιακό μεσαίωνα.