Γενικα είναι απαράδεκτοι. Το άλλο με τα βρωμονερα;;

Μια αθλήτρια λέει πως ειδε πράγματα που θέλει να ξεχάσει;;; Σαν τι δηλαδή;

Εντωμεταξύ και εμείς ως αμόρφωτοι τσοπάνηδες που είμαστε (βάζω και εμένα μέσα) αμέσως θεωρήσαμε πως το οντως κακόγουστο show με τις drag αναπαριστούσε το δείπνο του Ιησού. Δεν είχα εκφράσει άποψη όταν έγινε χαμός και ντόρος διότι έβλεπα πολλά αρχαιοελληνικά στοιχεία στο δρώμενο αυτό και είχα τις υποψίες πως κάτι άλλο ήταν και έτσι περίμενα να δω τι θα πουν. Τα διαφορά sites με τους αμόρφωτους δημοσιογράφους της πλάκας δεν έκαναν ούτε ένα δλ μια δημοσιογραφική έρευνα ώστε να μεταφέρουν την σωστή είδηση προς τους πολίτες, παρά ως πληρωμένοι ψεύτες εξυπηρετούσαν συμφέροντα. Εν τέλη όλο αυτό το δρώμενο που και εμένα δεν μου άρεσε ως παράσταση κυρίως λόγω κακής αισθητικης απόδοσης, ήταν αναπαράσταση αυτού του πίνακα που είναι καθαρά προέκταση ενός δικού μας παγανιστικού αρχαιοελληνικού συμβολισμού και ο οποιος είναι σημαντικός για τη Γαλλία.
https://en.wikipedia.org/wiki/Le_Festin_des_Dieux

Καμία προσπαθεια εξύβρισης της χριστιανοσύνης και αλλά τέτοια κουραφέξαλα.

Για αλλη μια φορά οι ηλίθιοι έδειξαν τι μάζα αποτελούν στις κοινωνίες μας και ποσο πολύ την επηρεάζουν καθώς οδήγησαν ολόκληρες χώρες και μεγάλους εταιρικούς κολοσσούς να δράσουν στην βάση της νοημοσύνης τους

Μην αποκλείεις το σενάριο να έψαξαν οι ίδιοι και να βρήκαν ότι ντεμέκ έκαναν αναπαράσταση ενός πίνακα ενός σχετικά αγνώστου καλλιτέχνη. Άλλωστε δεν νομίζω ότι η Γαλλική καθολική εκκλησία είναι τόσο οπισθοδρομική. Σημασία έχει όμως ότι το συγκεκριμένο τμήμα της τελετής ήταν εξευτελιστικό για την ανθρώπινη υπόσταση όπως και να το δεις.

Ο πίνακας από όσο διάβασα, δεν γνωρίζω για να είμαι ειλικρινής, δεν είναι καθόλου άγνωστος αλλά πολύ διάσημος.

Μαλιστα οι τελευταίοι από όλον τον πλανήτη που θα έπρεπε να θιχτούν δεν είναι οι Γάλλοι αλλά οι.......Έλληνες.

Εαν έχεις διαβάσει για την αρχαία Ελλάδα, κάτι τέτοιο δεν ήταν εξευτελιστικό αλλά τιμητικό. Είναι εν ολίγοις τα Διονύσια. Ακόμα και σήμερα διασώζονται με διαφορες μορφές όπως στα καρναβάλια όπου δοξάζεται ο φαλλός σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας. Σκέψου τι θα έλεγε η καθολική εκκλησία για το ότι γιορτάζουμε και τιμούμε με γλέντι τον φαλλό!!! Ακόμα και σήμερα!

Ούτε εμένα μου αρεσει. Αλλά είναι μια ελληνική πραγματικότητα.

Η αρχαία Ελλάδα είχε πολλές πτυχές. Είχε τις στρατιωτικές επιτυχίες, την υψηλή παιδεία και υψηλές νοητικές έννοιες. Είχε φυσικά τις τέχνες αλλά είχε και αυτήν την διονυσιακή της πλευρά.

Για να καταλάβεις, αν τον πίνακα με τον μυστικό δείπνο τον ξέρουν 10, αυτόν τον ξέρει ένας…μάλιστα ο Ολλανδός που τον ζωγράφισε τον εμπνεύστηκε από τον πρώτο πίνακα!
Οι αρχαίοι μας είχαν πολλές ιδιαιτερότητες αλλά μουσάτη βυζαρού λίγο δύσκολο να δεις…

Αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι είχαν πολλά βίτσια και ήταν γνωστά ανα τους αιώνες. Το θέαμα ούτε εμένα μου άρεσε. Αλλά γενικα το δρώμενο ήταν μια μεταφορά του συγκεκριμένου πίνακα.

Έχεις δει φαντάζομαι αρχαία κωμωδία. Σήμερα κάποιες σκηνές εξ αυτων θα είχαν κοπεί λόγω πρόκλησης της ηθικής. Ο κόσμος που δεν έχει κλασική παιδεία (με την έννοια της μελέτης του αρχαίου κόσμου) θεωρεί πως οι Έλληνες ήταν μόνο στρατηλάτες. Σόδομα και Γόμορρα ήταν η αρχαία Ελλάδα και απείρως πιο ελευθέρων ηθών.

Στα της τελετής έναρξης, μα και ο πιο αδαής με το που δει τον Διονυσο έτσι γυμνό στη μέση του συμποσίου αμέσως καταλαβαίνει ή υποψιάζεται πως οι Θεοί πίσω είναι του Ολύμπου. Οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι άμεση συνέχεια της εποχής των Θεών του Ολύμπου. Αμέσως γίνεται μια λογική συσχέτιση.

Το θέμα μου είναι με τους δημοσιογράφους αλλά και με τις επίσημες θρησκείες, το πολιτικό τους σκέλος που δεν έχουν έναν λογικό και σχετικά καταρτισμένο περί τέχνης υπεύθυνο που να κάνει τον διαχωρισμό και έτσι οδηγούν με τις δηλώσεις τους ολόκληρη την ανθρωπότητα να μαλώνει και μάλιστα χωρίς κάποιο ουσιαστικό λόγο.

Όπως έχω πει, όλοι εξυπηρετούν συμφέροντα κυριως πολιτικά και κανεις την αλήθεια. Και οι ηλίθιοι που δεν μπορούν να κρίνουν σωστά είναι μια μεγάλη μάζα. Ο συνδυασμός αυτός οδηγεί την ανθρωπότητα σε σκοτεινές περιόδους.

@piliourits said in Σχολιασμός άλλων χωρών (πολιτική κυρίως) [Διάσπαση]:

Πόσα χρόνια μπροστά ήταν οι τύποι του Southpark!!!!

Και είχαν βάλει και τον Cartman να υποδύεται τον ΑΜΕΑ και να κατεβαίνει σε αγώνες με άλλα παιδάκια ΑΜΕΑ και να σαρώνει μετάλλια και έπαθλα για να καταδείξουν εμφατικά την γελοιότητα με την "επιλογή" φύλου.

PS:
*Τελικά διαβάζω πως δεν έχει ψωλή αλλά αιδοίο και είναι γυναίκα βιολογικά η Αλγερινή απλά έχει κάποιο ορμονικό θέμα με παραπάνω τεστοστερόνη κλπ.
(Λίγο καλύτερα δηλαδή από την Πατουλίδου για όσους θυμούνται)
Έχει αγωνιστεί κανονικά και στους προηγούμενους ολυμπιακούς και δεν είναι αχαστος... άνδρας.

Μου φαίνεται στημένο ήταν από την αθλήτρια της χώρας του φασιστομελονισμου , μέχρι και ο ξανθοκοκκινοτριχης χιτλερισκος έκανε σχόλιο οπότε καταλαβαίνουμε όλοι τι παίζεται.

Αγνός φρέσκος σανός για τα ακροδεξιά ζόμπι που στηρίζουν Ελον, Τραμπ και Βελόπουλος.*

Λαγός την φτέρη έσειε, κακό της κεφαλής του...

Η τεστοστερόνη -αν δεν κάνω λάθος- σε επίπεδα άνω του φυσιολογικού ορίου (αναλόγως για άνδρες ή γυναίκες),θεωρείται αναβολικό στεροειδές στο αντιντόπιγκ κοντρόλ κι ο αθλητής-τρια, κόβεται.
Π.χ. https://www.lifo.gr/now/sport/thetikos-se-elegho-ntopingk-o-pol-pogkmpa
Μ'αυτό τον έλεγχο -και με τον χρωμοσωμικό έλεγχο- η Διεθνής ομοσπονδία Βοxing τους-ις είχε αποκλείσει.

Κι επειδή ένας αθλητής-τρια μπορεί εσκεμμένα να κατεβάσει τα επίπεδα τεστο καταναλώνοντας άλλες ουσίες(που χρησιμοποιούνται νομίμως στην ιατρική για γυναίκες που έχουν πρόβλημα),νομίζω υπάρχει η δυνατότητα ανίχνευσης και της εξαπάτησης.

Γνωστά αυτά από την περίπτωση Ζαγορακη. Τώρα πάμε παρακάτω. Είναι η εξέλιξη των ειδών.

Το ότι η ΔΟΕ δέχεται αθλητές που αποκλείουν οι Ομοσπονδίες κάθε αθλήματος, λέει πολλά...

Καλά γιατί στενοχωριέστε...

Το να δέρνει ένας άνδρας μία γυναίκα, είναι παράνομο στην Δύση, όχι στον υπόλοιπο κόσμο, οπότε μπορεί να γίνει και Ολυμπιακό Αθλημα...

Υπαρχει αθλητης που πρωταγωνιστει και δεν ειναι γεματος ουσιες?
Γιατι αραγε ο ελεγχος για το ντοπαρισμα δεν γινετε με αιμα και dna παρα μονο με ουρα?

Ξέσπασε σε κλάματα μόλις εξασφάλισε το μετάλλιο η Κελίφ. Κι ύστερα λένε ότι οι άντρες δεν κλαίνε.

Πέρα απ τα χοντρά αστεία που κάνω κι εγώ, να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν πρόκειται για τρανς άνδρα.
Γεννήθηκε κανονικά ένα κορίτσι όπως όλα, φαίνεται όμως πως στην ενηλικίωση ανακάλυψαν πως υπήρχαν χαρακτηριστικά σωματικά/βιολογικά τόσο υπερβολικά, που η διεθνής ομοσπονδία πυγμαχίας δεν επέτρεψε να αγωνιστεί με γυναίκες στο τελευταίο παγκόσμιο.
Η ΔΟΕ λέει πως το φύλο αναγράφεται στο διαβατήριο και ο,τι δηλώσεις είσαι...
Σύμφωνα με τη ΔΟΕ, και το Jason-Αντιγόνη αν γράψει στο διαβατήριο σκέτο Αντιγόνη και προπονηθει με τον Ζαμπίδη, θα αγωνίζεται ως γυναίκα...

Αλίευσα στα φεησμπουκ:

Παρακολουθώ το debate για το αν έπρεπε ή όχι να αγωνιστεί η Khelif στην πυγμαχία γυναικών στους Ολυμπιακούς. Υπάρχουν 2 σημαντικές δηλώσεις από τις οποίες πρέπει να ξεκινήσει κανείς:

[1] Δήλωση της ΔΟΕ για το δικαίωμα συμμετοχής της Khelif στους Ολυμπιακούς 2024: https://olympics.com/ioc/news/joint-paris-2024-boxing-unit-ioc-statement

[2] Δήλωση της IBA για τον αποκλεισμό της Khelif από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2023: https://www.iba.sport/news/statement-made-by-the-international-boxing-association-regarding-athletes-disqualifications-in-world-boxing-championships-2023/

Ανάλογα ποιανού στρατοπέδου αρλουμπολόγο ακολουθείτε, το πιθανότερο είναι να διαβάσατε μία από τις 2

Ένα άλλο σημαντικό θέμα είναι ποια είναι η σωστή (ιατρικά) φυσιολογία της Khelif. Ακούγονται διάφορα: trans, intersex, άνδρας, γυναίκα κλπ, και πάλι ανάλογα με το ποιον διαβάζουμε.

Από προσωπική έρευνα διαπιστώνω τα εξής:

1. Στην δήλωση της IBA θα βρείτε μια πολύ αναλυτική αιτιολόγηση για τον αποκλεισμό. Αναφορά στον τόπο και χρόνο που έγιναν τα σχετικά tests και, επίσης, περιλαμβάνει τα πρακτικά της συνεδρίασης στην οποία αποφασίστηκε ο αποκλεισμός που έχει πολύ περισσότερες πληροφορίες και εξηγήσεις για την απόφαση. Καταλήγει με το εξής:

"Τα tests υποδεινύουν ότι οι αθλητές δεν πληρούν τα απαραίτητα κριτήρια επιλεξιμότητας και βρέθηκαν να έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι των γυναικών συναθλητών τους".

Αναφέρει επίσης:

"Οι κανόνες της ΔΟΕ, στους οποίους η IBA δεν συμμετέχει, εγείρουν σοβαρά ερωτήματα για τον δίκαιο συναγωνισμό και την ασφάλεια των αθλητών".

2. Η Khelif ξεκίνησε μια διαδικασία να προσβάλει την παραπάνω απόφαση αλλά δεν συνέχισε, πράγμα που, από όσο κατανοώ από αυτά που διάβασα, καθιστά την παραπάνω απόφαση νόμιμη και δεδικασμένη.

3. Η ΔΟΕ στην δήλωσή της αναφέρει ότι:

"Κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να κάνει αθλητισμό χωρίς διακρίσεις".

και συνεχίζει:

"όπως και με τους προηγούμενους ολυμπιακούς πυγμαχικούς αγώνες, το φύλο και η ηλικία ενός αθλητή, προκύπτουν από το διαβατήριό τους".

(με αυτήν την δήλωση αντιλαμβανόμαστε ότι η φυσιολογία της Khelif, δεν παίζει κανένα ρόλο, όσον αφορά την ΔΟΕ. Εξαιρετικό από την άποψη του πνεύματος συμπερίληψης, προβληματικό αν όντως ισχύει το ότι συγκεκριμένη φυσιολογία δίνει συγκριτικό πλεονέκτημα έναντι γυναίκας συναθλητού)

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ:

1. Το αν ο οποιασδήποτε αθλητής μπορεί να συμμετάσχει σε μια διοργάνωση είναι καθαρά θέμα "πολιτικής απόφασης" του επίσημου φορέα διοργάνωσης.

2. Η ΔΟΕ δείχνει να προσπερνά ένα πόρισμα του πλεόν επίσημου φορέα που παρακολουθεί την παγκόσμια πυγμαχία - και μέχρι πρότεινος γνωμοδοτούσε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες - που εγείρει προβληματισμούς για απουσία "fair play" και κίνδυνο για την σωματική ακεραιότητα αθλητών.

Το γεγονός αυτό ΔΕΝ αναιρείται από το γεγονός ότι η X Khelif έχει συμμετάσχει νόμιμα σε άλλους αγώνες στο παρελθόν και έχει χάσει από αντίπαλο γυναίκα. Είναι λογικό άλμα! Εν γένει, μπορεί να υπάρχουν ακόμη και άνδρες πυγμάχοι που μπορεί (υπό συνθήκες) να νικηθούν από μια γυναίκα πυγμάχο. Αυτό δε σημαίνει ότι η πυγμαχία θα πρέπει να είμαι μεικτό άθλημα.

3. Οι Khelif και Lin, κατά τη γνώμη μου, εργαλειοποιούνται από την ίδια ομάδα που υποστηρίζει ότι παλεύει για την συμπερίληψη.

4. Είναι ξεκάθαρο ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Γαλλίας έχουν τον στόχο να παρουσιάσουν την Γαλλία ως το "πρότυπο" φιλελεύθερης χώρας με ανοικτούς ορίζοντες. Αυτό είναι μια χαρά σαν στόχος, αλλά οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι μια παγκόσμια πλατφόρμα αθλητισμού, δεν είναι (ή δεν θα έπρεπε να είναι) εργαλείο marketing για εθνικές ατζέντες.

Και μια άλλη άποψη, παλαιότερη:

«Απαγορεύεται πάσης μορφής έκφραση πολιτικής, θρησκευτικής ή φυλετικής προπαγάνδας στις απονομές, στις τελετές έναρξης και λήξης και στο Ολυμπιακό χωριό», γράφει ο διαβόητος κανόνας 50.2 τηs Ολυμπιακήs επιτροπήs.

Και δεν είναι δα πολιτικοποίηση η σχεδόν υποκριτική συμμετοχή της Ομάδας των Προσφύγων (που μοιάζει με σχεδία στον ωκεανό, έτσι όπως πλέει ξεχωριστά από τον υπόλοιπο κόσμο) ούτε η πατροπαράδοτη αποχή όσων Αράβων αθλητών κληρώνονται με Ισραηλινούς.

Αυτό που θα ήθελα να δω στο Τόκιο είναι μία μετεξέλιξη του κινήματος «Black Lives Matter», που για μια φορά έκανε τον αθλητισμό να μοιάζει σημαντικός.

Η χρήση του πανίσχυρου Ολυμπιακού βήματος για κάτι που ξεπερνάει τα όρια των κουλουάρ, των ταπί και των σκαμμάτων. Κάτι σε διαμαρτυρία. Σε διαδήλωση. Σε δράση. Σε αντίδραση, έστω.
Κάτι που να μην είναι ξενέρωτο και νερόβραστο. Μία Ολυμπιάδα όχι των αθλητών, αλλά των λαών. Όχι των χορηγών, αλλά των ανθρώπων.
Ή, αν πρέπει να το αποψιλώσει κανείς από «υψηλά νοήματα», σαν να σκέπασε η πανδημία όλα τα άλλα προβλήματα, με μία κουβέρτα που πάνω γράφει: «Who cares?»

Ποιος νοιάζεται για τις ανισότητες, όταν ο κορονοϊός, η αρρώστια και ο θάνατος μας κάνει να αισθανόμαστε όλοι ίδιοι;

Μπορεί να είναι και έτσι. Αλλά ακούγεται σαν πρόσχημα. Σαν δικαιολογία. Σαν άλλοθι.
Ακόμα και στις ΜΕΘ του γκρίζου τρόμου, δεν είμαστε όλοι ίσοι. Ο φτωχός και ο απόκληρος της οικουμένης είναι λιγότερο ίσος από τους άλλους.

Και έρχεται η μαγική Ρέιβεν Σόντερ(ένα τυπάκι που χαίρεται που είναι έγχρωμη,ομοφυλόφιλη και με χρονια κατάθλιψη) και αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο κυρώσεων "για παραβίαση της πολιτικής ουδετερότητας της διοργάνωσης ''από την Ολυμπιακή επιτροπή επειδή κατά την απονομή της στη σφαιροβολία(δεύτερη) σχημάτισε με τα χέρια της X σε ένδειξη αλληλεγγύης για τις απανταχού καταπιεσμένες μειονότητες.

«Οι αθλητές έχουν πολλές ευκαιρίες για να διατυπώσουν ελεύθερα πολιτικές απόψεις» ισχυρίστηκε η Άμωμοs επιτροπή. «Στις συνεντεύξεις τύπου, στη μικτή ζώνη, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης».

Απαγορεύεται, για παράδειγμα, να πανηγυρίσει ένας αθλητής κρατώντας τη σημαία με τα χρώματα του ουρανίου τόξου. Ας πάει στο Pride, ο θρασύτατος.
Το γονάτισμα της φυλετικής διαμαρτυρίας επιτρέπεται, αλλά η ΔΟΕ δεν πρόκειται να το δείξει στις επίσημες φωτογραφίες και στα βίντεο. Και το απέδειξε -μέσα σε θύελλα διαμαρτυριών- από τις πρώτες μέρες των Αγώνων.

Και αν κάποιος σαν τον Γιάννη μας αποφασίσει να σηκώσει καμιά μαύρη γροθιά πάνω στο βάθρο, μαύρο φίδι που τον έφαγε.
''Εδώ'' δεν είναι Αμέρικα, να μιλάμε για τους Τζορτζ Φλόιντ και για την αστυνομική βία. Ούτε σηκώνει το κλίμα να ανοίγουμε κουβέντα για τους Ουιγούρους και για μποϊκοτάζ εν όψει της Χειμερινής Ολυμπιάδας του Πεκίνου.
Ούτε θα λύσουμε δα το μεσανατολικό ζήτημα μέσα στο Ολυμπιακό Χωριό, για να έχουμε κανένα καινούριο αιματοκύλισμα όπως το 1972...
Όστις επιμένει απτόητος να μιλήσει για πολιτική μπορεί να το κάνει κάλλιστα στη συνέντευξή του πριν τον αγώνα, στο κρατικό κανάλι της πατρίδας του.
Σάμπως θα τον ακούει κανείς; Ακόμα και ο δημοσιογράφος, το μαλλί του θα φτιάχνει εκείνη την ώρα. Ιδίως αν είναι σαν τους δικούς μας.

Εμείς, «οι άλλοι», οι παράξενοι, θα έχουμε για πάντα το 1968. Τον Τόμι Σμιθ και τον Τζον Κάρλος. Αυτούς που νόμιζαν, οι αφελείς, ότι θα άλλαζαν τον κόσμο.

Η δεξιά γροθιά του Σμιθ και η αριστερή του Κάρλος κατάφεραν καίριο πλήγμα στο μαλακό υπογάστριο του κοιμώμενου πλανήτη. Μέσα σε μία στιγμή απαράμιλλης τόλμης, δύο μαύρα γάντια άλλαξαν τον κόσμο.

Ωστόσο, τα γοργά ποδάρια των ατρόμητων σπρίντερ δεν μπορούσαν αν τους σώσουν από το αδυσώπητο κυνηγητό που ακολούθησε.
Η «Μαύρη Δύναμη», την οποία χαιρέτισαν από το βάθρο του Ολυμπιονίκη των 200 μ. στις 16 Οκτωβρίου 1968 στο Μεξικό, ήταν ακόμη ισχνή, αδιόρατη, καταπιεσμένη.

«Εμείς φροντίσαμε για τη σπορά και τα νέα παιδιά γεύονται τους καρπούς από την ανθισμένη γη», λέει σήμερα, στα 72 του, ο Νεοϋορκέζος Κάρλος με τις κουβανέζικες ρίζες.

Όποιος μελετήσει προσεκτικά το ιστορικό ενσταντανέ θα παρατηρήσει και άλλες ενδείξεις διαμαρτυρίας ενάντια στις διακρίσεις.
Ο χρυσός Σμιθ και ο χάλκινος Κάρλος φορούσαν μαύρα κασκόλ («σύμβολα φυλετικής υπερηφάνειας»), μαύρες κάλτσες δίχως παπούτσια («για τους φτωχούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα»), καθώς και περιδέραια με μαύρες χάντρες («για όσους λυντσαρίστηκαν, πασαλείφτηκαν με πίσσα και πούπουλα και δολοφονήθηκαν άκλαυτοι»).
Στη στολή τους είχαν κεντήσει κονκάρδες του Ολυμπιακού Κινήματος για Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, του κοινωνιολόγου Χάρι Έντουαρντς, που λίγες εβδομάδες νωρίτερα καλούσε τους μαύρους αθλητές να μποϊκοτάρουν τους Αγώνες.

Ο Τεξανός Σμιθ, ο οποίος κατέρριψε και το παγκόσμιο ρεκόρ με επίδοση 19.83, υποχρεώθηκε να δώσει εξηγήσεις: «Μόνο όταν κερδίζουμε κάποιο μετάλλιο, μας φέρονται σαν γνήσιους Αμερικανούς. Όταν χάνουμε, είμαστε απλώς αραπάδες…».

Ο Κάρλος έτρεμε από τον φόβο του, όταν ξεκίνησε το τελετουργικό. «Το μόνο που θυμάμαι, ήταν η νεκρική σιγή που ακολούθησε. Κάποιος άρχισε να ψάλλει τον εθνικό ύμνο, αλλά αμέσως σταμάτησε. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί θα ήθελαν να μας πυροβολήσουν από τις εξέδρες».
Οι δύο θαρραλέοι αθλητές γιουχαΐστηκαν από τους Μεξικανούς θεατές, εξοστρακίστηκαν αμέσως από το Ολυμπιακό Χωριό και αποκλείστηκαν από την αποστολή των ΗΠΑ.

Ο φιλοναζιστής, δήθεν «απολιτίκ» πρόεδρος της ΔΟΕ Έιβερι Μπράντατζ επικαλέστηκε «παραβίαση των αρχών του Ολυμπιακού ιδεώδους» και απείλησε ότι θα τους αφαιρούσε τα μετάλλια. Αλλά αυτό ήταν το λιγότερο.

Οι πρώτες απειλές ενάντια στη ζωή του 24χρονου Σμιθ και του 23χρονου Κάρλος ακούστηκαν πριν ακόμη το δίδυμο εγκαταλείψει το Μέξικο Σίτι.
Μετά την επιστροφή στην πατρίδα, έζησαν αποσυνάγωγοι, βρέθηκαν υπό διαρκή παρακολούθηση από το FBI και έμειναν χωρίς δουλειά.

Τα παιδιά του Κάρλος δέχθηκαν ανελέητους ξυλοδαρμούς στο σχολείο, ενώ η σύζυγός του έπεσε σε βαριά κατάθλιψη, ώσπου αυτοκτόνησε, το 1977. Η αυτοθυσία υπήρξε αναπόσπαστο μέρος της πρωτοβουλίας που τράνταξε συθέμελα το αθλητικό στερέωμα.

Τα μετάλλια, πάντως, οι δύο Ολυμπιονίκες τα διέσωσαν. «Το δικό μου το έχει η γριά μάνα μου», είπε, πρόσφατα, ο Τζον Κάρλος. Ο Τόμι Σμιθ το έβγαλε σε πλειστηριασμό το 2010, μαζί με τα παπούτσια που φόρεσε στο Μεξικό.
Η διαμαρτυρία των δύο σπρίντερ δεν ήταν μία απόφαση της στιγμής. Πολλοί μαύροι αθλητές από τις ΗΠΑ σκέφτονταν να μποϊκοτάρουν τους αγώνες του Μεξικού, αλλά φοβήθηκαν τις επιπτώσεις και έκαναν πίσω.

Ο Σμιθ και ο Κάρλος, όμως, ένιωσαν τους προβολείς της ιστορίας καρφωμένους στο κορμί τους.
«Κατάλαβα ότι κάτι σκάρωναν πριν την απονομή, αλλά δεν ήξερα τι ακριβώς», αφηγήθηκε ο τρίτος του βάθρου, ο λευκός Αυστραλός Κεν Νόρμαν. «Είδα μόνο τις κονκάρδες που φορούσαν υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ζήτησα να μου δώσουν και εμένα μία».
Ο Νόρμαν, αγκάθι για το λευκό κατεστημένο της δικής του πατρίδας, στήριξε ολόψυχα την πρωτοβουλία των δύο Αμερικανών μέχρι το τέλος της ζωής του.
Στην κηδεία του, το 2006, ο Σμιθ και ο Κάρλος ήταν ανάμεσα στους άνδρες που σήκωσαν το φέρετρό του. Έξι χρόνια αργότερα, το αυστραλιανό κράτος ζήτησε συγγνώμη από τα παιδιά του Νόρμαν, για την περιφρόνηση με την οποία μεταχειρίστηκε τον πατέρα τους.

Όταν οι Ουέιν Κολέτ και Βίνσεντ Μάθιους προσπάθησαν να διαμαρτυρηθούν με παρόμοιο τρόπο το 1972 στο Μόναχο, στο βάθρο των νικητών των 400μ, τιμωρήθηκαν με ισόβιο αποκλεισμό από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Χρειάστηκε να φτάσει ο 20ός αιώνας στο λυκόφως του, για να αποκατασταθεί το κύρος των δύο ηρώων του Μεξικού και να εδραιωθεί η θέση τους στο συλλογικό υποσυνείδητο.

Τόσο ο Σμιθ όσο και ο Κάρλος εργάστηκαν ως προπονητές στίβου και βραβεύτηκαν από πολυάριθμες οργανώσεις για την προσφορά τους στους κοινωνικούς αγώνες.
«Η υψωμένη γροθιά μας δεν ήταν σύμβολο μίσους προς τη σημαία, αλλά αντίστασης και αγώνα» τονίζει, πιονιέρος μιας σκοτεινής και δύσβατης εποχής, ο Τόμι Σμιθ.

«Η ΔΟΕ παραμένει μία άπληστη δικτατορία του χρήματος», δήλωσε πρόσφατα ο Τζον Κάρλος.

Με άλλα λόγια, ένα άπαρτο λευκό φρούριο. Με πράσινη φάσα, στο χρώμα του δολαρίου.

Πηγή-Γιώργοs Παπαδογιαννηs/Gazzett

-Τη παλαιότερη αυτή ανάρτηση θέλω να την αφιερώσω στην όχι φίλη μου (αν ήταν φίλη ,από τον δημόσιο τοίχο μου θα γνώριζε πως αντιλαμβάνομαι τη θέση όσων δεν έχουν τις ευκαιρίες που έχουμε οι περισσότεροι),που με κατήγγειλε για "κακοποιητικη" ανάρτηση (αυτή με την Αλγερινη πυγμάχο).
Να διευκρινίσω -επι της ευκαιριας,ότι δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις επιλογές των ανθρώπων ως προς το φύλο-,αλλά ήθελα να τονίσω την ανισότητα που χαρακτηρίζει τον ένα αθλητή που εκκινεί από θέση πλεονεκτήματος (έστω και αν η φύση "φρόντισε" γι'αυτό).
Γιατί είναι άδικο δύο αθλητές γυναίκες να αγωνίζονται σε ένα άθλημα επαφής με στοιχεία ανισότητας.
Και αυτό έπρεπε οι ελλανοδίκες,η Ολυμπιακή επιτροπή να το προβλέψει.
Μα πλέον στην εποχή των Ολύμπικ γκειμς,που όλα μετρώνται με το χρήμα,τους χορηγούς και τους "άθλους" δεν έγινε και τίποτα σαν μια γυναίκα εγκαταλείπει τον αγώνα καθώς νιώθει άνισα απέναντι σε μια γυναίκα.
Όπως ένας άγονος και εμμονικος δικαιωματισμος που -ισως-και να βολεύει οσους φροντίζουν να διατηρούνται οι οποίες ανισότητες.

Τη καλημέρα μου

Οντως είναι χοντρά και χωριάτικα τα αστεία σας. Ειδικά με την Ζωή. Άκρως ρατσιστικά και χωριάτικα

Ρε σείς τί σκ@τα γίνεται με το Ισραήλ/Χεζμπολα/Ιραν κλπ; Θα πάνε για μπουρλοτο;

(Δεν ρωτάω ποιός έχει δίκιο κλπ. Ρωτάω την εκτίμηση σας αν πάμε για ολοκληρωτικό πόλεμο εκεί πέρα.)

Εγώ έχω μία διαφορετική άποψη για τους ΟΑ.

Ναι είναι πανηγυράκι, ναι οι αθάνατοι είναι τόσο έντιμοι, όσο και αθάνατοι, να οι μίζες πάνε και έρχονται, ναι γίνεται πολιτική, αλλά για μένα πάνω από όλα είναι αγώνες.

Οπότε μου είναι παντελώς αδιάφορη η άσκηση πολιτικής και οι διαμαρτυρίες ή κάθε άλλο πράγμα που γίνεται στους Αγώνες και δεν είναι Αγώνας.

Γιατί η ζωή του Αθλητή, είναι μία δύσκολη ζωή, ιδιαίτερα τα παλιά χρόνια που δεν επέτρεπαν σε επαγγελματίες αθλητές να πάρουν μέρος, για να παίζουν με αυτή την ζωή, που έτσι και αλλιώς είναι πολύ μικρή, ως αθλητή, αυτά τα 10 - 12 χρόνια που αν είναι καλά, αν δεν έχει τραυματισμούς, αν έχει ταλέντο, αν του πάνε όλα καλά και κυρίως αν έχει τόσο πάθος με αυτό που κάνει και τόσο υπομονή, ώστε να θυσιάσει τα νιάτα του.

Οπότε με αυτό το πρίσμα, ακόμα και αν κάποια είναι άτυχη και έχει γεννηθεί με κάποιο πρόβλημα που θα της δίνει μεγάλο πλεονέκτημα απέναντι σε άλλες κοπέλλες που έχουν προσπαθήσει, τότε θα πρέπει να βρεθεί τρόπος να αγωνιστεί δίκαια.

Επειδή δεν είμαστε ειδικοί και δεν ξέρουμε, ας κάνουν κάποια κατηγορία στους ολυμπιακούς, ή στους παραολυμπιακούς, ώστε να υπάρχει δίκαιος αγώνας για όλους.

Γιατί μόνο αυτό έχει σημασία.

Είδαμε την δικιά μας στην ξιφασκία που λένε ότι την αδίκησαν. Είδαμε την πίκρα της.

Οπότε ας μην γυρίσουμε στην εποχή των χαπιών και των ουσιών, τότε που η ντεντεερ έπαιρνε όλα τα μετάλλια.

Τέλος υπάρχει μία δήλωση που δείχνει όλη την ουσία των αγώνων.

https://www.sdna.gr/kolymbisi/1222331_gkolomeeb-skeftomai-na-stamatiso-gia-na-mporeso-na-boithiso-oikonomika-tin

Ο Κριστιάν Γκολομέεβ ήταν πραγματικά συγκινητικός. Για ακόμη μία φορά κατέκτησε την 5η θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες (σ.σ. όπως και στο Τόκιο) κι έχασε το μετάλλιο για μόλις τρία εκατοστά του δευτερολέπτου!
Η ελληνική «τορπίλη» μίλησε για τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες και αποκάλυψε ότι εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο ν' αποχωρήσει από την ενεργό δράση, καθώς πρέπει να σκεφτεί πως θα στηρίξει την οικογένειά του!

Η συνέντευξη του Κριστιάν Γκολομέεβ:

ΕΡ: Κριστιάν μία μεγάλη επίδοση, που είχες χρόνια να κάνεις κι ένας αγώνας που κρίθηκε στις λεπτομέρειες, αλλά δεν ανέβηκες στο βάθρο. Πώς είδες τον αγώνα;

«Για εμένα η κούρσα ήταν... τίμια. θα μπορούσα να πάω πιο γρήγορα, αλλά πάντα υπάρχει μία δυσκολία να το κάνεις αυτό σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι δύσκολο με το στάδιο να φωνάζει, υπάρχει άγχος και είναι δύσκολο να σου βγουν όλα τέλεια. Μένει μία πίκρα με την 5η θέση, ήθελα κάτι παραπάνω, ήθελα το μετάλλιο. Γι αυτό έκανα σκληρή προπόνηση. Ομως δεν τελειώνει εδώ τη ζωή».

ΕΡ: Εχεις καταφέρει κάτι που δεν το έχει πετύχει κανένας Ελληνας στην κολύμβηση, καθώς σε δύο διαδοχικούς Ολυμπιακούς Αγώνες έχεις καταλάβει την 5η θέση. Παρά το γεγονός ότι πέτυχες κάτι ιστορικό, σου έχει μείνει και μία πικρία;

«Είμαι χαρούμενος, βρίσκομαι σε τελικούς διοργανώσεων από το 2012. Είχα μία πολύ καλή καριέρα. Μένει σίγουρα η πίκρα, αλλά τι να κάνουμε»...

ΕΡ: Γιατί είπες «είχα»;

«Πιστεύω ότι είναι οι τελευταίοι μου Ολυμπιακοί Αγώνες. Είναι τέσσερα χρόνια έως το Λος Αντζελες, είναι πολύ μεγάλο διάστημα. Εχω οικογένεια, έχω ένα παιδί, θα ήθελα να κάνω και δεύτερο. Ζορίζουν τα πράγματα. Θα το σκεφτώ, θα δω, αλλά νομίζω ήταν η τελευταία μου διοργάνωση».

ΕΡ: Εάν είχες κατακτήσει ένα μετάλλιο θα μπορούσες να... παλέψεις έως το Λος Αντζελες;

«Σίγουρα εάν κατακτούσα ένα μετάλλιο θα άλλαζαν πολλά. Θα μου έδινε παραπάνω δύναμη να συνεχίσω. Η 5η θέση είναι μία καλή θέση, αλλά δεν μου προσφέρει και πάρα πολλά. Από αυτήν την θέση εγώ δεν θα πάρω τίποτε. Για να διοριστώ στον στρατό θέλει μετάλλιο, μπόνους από το κράτος δεν θα πάρω».

ΕΡ: Αυτός είναι ο λόγος που λες ότι σκέφτεσαι να σταματήσεις;

«Από την κολύμβηση δυστυχώς δεν έχω βγάλει πολλά χρήματα. Ετσι είναι το άθλημα. Θα το δω, θα το σκεφτώ και πρέπει να κοιτάξω την οικογένειά μου. Ισως πρέπει να κοιτάξω να δω τι πρέπει να κάνω για να βοηθήσω την οικογένειά μου περισσότερο. Θα τα βάλω όλα κάτω και θα αποφασίσω»...

ΕΡ: Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στον κόσμο;

«Τους ευχαριστώ πολύ για όλην την στήριξη, όλον τον κόσμο που με έχει στηρίξει όλα αυτά τα χρόνια».

12 χρόνια πίεσης, χαμένη νεανική ζωή, για την τρέλα του. 2 φορές 5ος Ολυμπιονίκης και περιμένει να ζήσει με τον διορισμό του στο στρατό, που τελικά δεν μπορεί να τον πάρει.

Ηξερε λέει ότι η τρέλα του στο κολύμπι δεν βγάζει λεφτά.

Και ενώ γίνονται όλα αυτά θα ασχοληθούμε με την ΔΟΕ που κάνει την δική της ατζέντα και όχι με τον αθλητισμό ?
Οχι βέβαια...

Μίλαγα πρόσφατα με τον πατέρα ενός 15χρονου αγοριού, που κάνει σοβαρό αθλητισμό σε διεθνές επίπεδο σε άλλο ατομικό ολυμπιακό άθλημα. Δεν μπορώ να αντέξω άλλο, πρέπει να βρούμε χορηγό για να συνεχίσει το παιδί.

Αυτά είναι τα θέματα στον αθλητισμό και όχι αν στραπατσαρίστηκε ο Χίτλερ από τον Τζέσε Οουνς, που δεν στραπατσαρίστηκε, αφού μια χαρά ξεκίνησε τον πόλεμο, ή τι έγινε με τους μαύρους το 1968, αφού μια χαρά συνέχισαν οι διακρίσεις, τι έγινε 1972 στο Μόναχο με το μεσανατολικό, αφού και 52 χρόνια μετά στα ίδια είμαστε, τι έγινε με την αποχή των δυτικών στην Μόσχα του 1980 για το Αφγανιστάν, αφού και οι Δυτικοί πήγαν στο Αφγανιστάν και όλοι ηττημένοι έφυγαν, ή το 1984 στο Λος Αντζελες.

Οσο μπλέκει η πολιτική με τους Αγώνες, είναι τόσο χειρότερο για τους Αγώνες.

Είπαμε, άμα είσαι δεξιός, έχεις πάντα δίκιο!

Ποιος φταίει που ο καλύτερος κολυμβητής που έχουμε επί χρόνια στη κατηγορία, παγκοσμίου κλάσεως, δεν μπορεί να ζήσει την οικογένεια του, αντίθετα με χιλιάδες μετακλητους υπαλλήλους; Η Ιδεολογική Ηγεμονία της Αριστεράς φταίει;

Ναι ρε συ, ποιος ασχολείται τώρα με τον αράπη που ήταν μια μύγα στο σπαθί του Χίτλερ... γι αυτό οι πρόγονοι των δεξιών ήταν με το σπαθί, κατά της μύγας. Και ζορίζονται ακόμα που υπάρχει ο Ακενοτούμπο και τους μαμαει τα όνειρα...

Ενώ άμα είσαι αριστερός βλέπεις πάντα την πολιτική, που σε συμφέρει βέβαια, ενώ εγώ βλέπω τον αθλητισμό, όπως τώρα είδα το κλάμα της ισπανίδας που έχασε στο μπάντμιγκτον.

Γιατί ο Ανθρωπος είναι πάνω από την πολιτική και τις μίζες.