Εδω λεει στο σχολειο βαζουν παγιδες στις αυλες τους για να πεφτουν τα παιδια κατω, να χτυπουν και να μαθουν να σηκονονται μονα τους. Χωρις κλαματα, καιννα ψαχνουν αιτιες σε αλλους.

Επισης τα αλλα μικρα παιδακια να το βλεπουν  και να τρεχουν να συμβαλουν σε βοηθεια.

Το ξανα-διανοεισαι;

Εξωγηινοι λεμε, αλλος πολιτισμος σε αλλα παραλληλα συμπαντα.

Τσπ οντως offtopic, καπου θα γρψω και αλλα που διαβαζω και βλεπω...ειναι.....εξωγηινοι.....χαχα

Δείχνει ξεχωριστό σπιτάκι με πρωτοτυπίες και καινοτομίες (ο ιδιοκτήτης θεούλης με Lexus αμάξι και Panasonic πλυντήριο -το ψυγείο και το αιρκοντίσιον δεν είδα τη μάρκα-, χαχα..), αλλά ρε συ που κάνουνε μπάνιο?  Δεν είδα στις τουαλέτες πουθενά μπανιέρα ή ντουζιέρα...

Καλα στο μπανιο να δεις.... τελειως κινκυ καταστασεις..... εξωγηινοι...

Βασικά σπίτι-μπελάς είναι αυτό με τόσες σκάλες και χωρίς ανελκυστήρα. Είναι και βιτσιόζοι οι ιδιοκτήτες, όλα τα ράφια και τα ντουλάπια έχουν μέσα κουτιά αποθήκευσης, και όλα είναι παρατεταγμένα στο χιλιοστό. Πρέπει να θυμάσαι που έχεις το οτιδήποτε, να είσαι φόλα τακτικός, να μην ξεχνάς κάτι, να μην μαζεύεις πράγματα αλλά να πετάς διαρκώς, και να είσαι διαρκώς με το ξεσκονόπανο. Χίλιες φορές τα δικά μας ντουλάπια με τα συρτάρια και τα ράφια.

Συγκινητική η προσπάθεια να βγάλει δωματιάκι κάτω από τη σκάλα, αλλά είναι μόλις 1,5 μέτρο ύψος, πως θα κάτσεις εκεί πολύ ώρα? Είχα πετύχει ένα αντίστοιχο κόνσεπτ σε μεζονέτα στα Βριλήσσια, όπου κάτω από τη σκάλα που ενώνει τους ορόφους της μεζονέτας είχε φτιαχτεί μια τουαλετίτσα 1,5μ ύψος.Αλλά εκεί πας για 10 λεπτά μόνο.

Μπανιέρα/ντουζιέρα  δεν είδα και θα ήθελα. Το κηπάριο με το μπάρμπεκιου και την περίφραξη ήταν σχετικά καλή υλοποίηση, αλλά γιατί δεν έκανε βεράντα-εξώστη πάνω από το γκαράζ, να βλέπει και τον ουρανό και να έχει και περισσότερο χώρο? Υπόγειο υπάρχει?

Λάηκ η αποθήκη δεξιά στην είσοδο.

Παντού πανέλα επικάλυψης, κλάντινγκ στα χωριάτικα. Πως θα είναι μετά από π.χ. 20 χρόνια? Κάτι εταλμπόν, αλουζίνκ, γαλβ, λαμαρίνες, ανθυγρές γυψοσανίδες βαμμένες ή με πλακάκια  κ.α. που βλέπω εδώ είναι για κλάματα πάντως μετά την πάροδο ικανού χρονικού διαστήματος. Πέτρες, τούβλα ή εμφανή μπετά κρατάνε περισσότερο βέβαια.

Όλο δάπεδα στον περιβάλλοντα χώρο, δυο δεντράκια μινιατούρα αχνοφαίνονται πίσω από το Λέξους, ενώ ο ουρανός είναι  τίγκα στα καλώδια.

Το σχέδιο κάνει κρα ότι καταβλήθηκαν θηριώδεις και ειλικρινείς προσπάθειες να αξιοποιηθεί και το τελευταίο χιλιοστό ωφέλιμου χώρου, μέχρι και ειδική κουβαρίστρα! με νήμα για άπλωμα ρούχων στο σαλόνι είδα, ενώ είχαν αφαιρέσει τα πλακάκια πάνω από τον νιπτήρα στην τουαλέτα για να κερδίσουν 7-8-10? χιλιοστά πάχος στον τοίχο, και από αυτή την άποψη αξίζει ένα μπράβο στους μελετητές.

Τέλος, δεν ξέρω αν αυτό είναι σπιταρόνα για τα ιαπωνικά μέτρα, αλλά εδώ είναι  μια μοντερνιά που υποψιάζομαι θα έχει  πολύ λίγο χρόνο ζωής μέχρι να αρχίσουν οι παρεμβάσεις για να το φέρουν στα ίσα του.

Γιατι εμεις εδω στα διαμερισματα που τα βγαζουμε ολα στο μπαλκονι, και κανουμε αποθηκες σε κοινη θεα;

Καλα το συγκεκριμενο ειναι industrial style υπαρχουν και τα κλασικα που γνωριζουμε σαν τα δικα μας

Εδω ενα πιο στα μετρα της ευρωπης.

Youtube Video

Κοίταγα προχθές στη Λιοσίων ένα πολυόρφο κτίριο με κλάντινγκ βαμμένης λαμαρίνας όλο εξωτερικά, μιλάμε για έκτρωμα, αλλά ήταν από τα έιτις. Πέρισυ που πήγα Γέρακα, στο δημαρχείο, είχε μεγάλες φθορές στο εξωτερικό του περίβλημα, αβέρτα κλάντιγκ και εκεί. Στο κτίριο της Γιούρομπανκ στην Νέα Ιωνία, πρώην αρχηγείο των Ολυμπιακών του 2004, όπου έχει τέτοια μοντέρνα υλικά έχει θέμα, όπου έχει εμφανή τούβλα είναι σε καλύτερη κατάσταση, το κτίριο (ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο) ήτο πρώην κλωστουφαντουργία.

Τα δύο τελευταία κτίρια ήταν η τελευταία μόδα της λέξης πριν από 18-20 χρόνια, και τώρα είναι σχετικά γερασμένα, οι μοντερνιές δεν βγάζουν πολλά χρόνια και θέλουν πολλή στοργή και προδέρμ.

Τώρα είμαι σε μια μικρή παραθαλάσσια κωμόπολη. Τα κτίρια που είναι στο παραλιακό μέτωπο υποφέρουν, κάθε λίγο θέλουν βάψιμο, τα κάγκελα σκουριάζουν, τα ξύλινα κουφώματα καταρρέουν, τα αλουμινένια και τα PVC είναι λίγο καλύτερα.

Τα πέτρινα σπίτια, ή αυτά με επικάλυψη πέτρας δεν καταλαβαίνουν τί-πο-τα. Όσοι δε έχουν αντικαταστήσει τα κάγκελα με χτιστά στηθαία  βεράντας ή έστω ίνοξ κάγκελα, έχουν σωθεί, οι άλλοι ακόμα τρίβουνε.

ΥΓ. Και το δεύτερο βίδεο που έβαλες, είχε κάμποσο πανέλο. Και μια εσωτερική σκάλα που εγώ τη βλέπω για επικίνδυνη, είχε μόνο από τη μία πλευρά χειρολισθήρα, τα δε σκαλοπάτια ήταν αρκετά λεία, ότι πρέπει να για φας γλίστρα. Πρόσεξες ότι υπάρχουν παράθυρα, αλλά όχι μπαλκονόπορτες? Είναι μακρυά αυτά τα σπίτια από τα ελληνικά, κι ας μην έχουν εσωτερικά χάρτινα συρόμενα χωρίσματα, είναι πιο μοντέρνες και πιθανόν πιο ελαφρές κατασκευές, ίσως και προκάτ σε κάποιο βαθμό τους. Λάηκ και εδώ βέβαια η εκμετάλλευση χώρου.

Εδώ γενικά ισχύει το δόγμα της βαριάς επιτόπου  κατασκευής, του τοίχου από τούβλα, των ανοιγόμενων και όχι συρόμενων πορτών, των κλιμάκων από οπλισμένο σκυρόδεμα, της μεγάλης μπαλκονόπορτας, της βεράντας, του κτιστού μπάρμπεκιου, του τζακιού, της πέργκολας, της τέντας κ.ο.κ. Όχι ότι όλα αυτά είναι καλά, το τζάκι π.χ. είναι μια μαλακία και μισή που την έχουμε πληρώσει πολύ ακριβά στο περιβάλλον και μυαλό δεν βάνουμε, αλλά συνολικά είναι διαφορετικά σαν κόνσεπτ.

Ο Λαπ τα λέει σωστα, σε 20 χρόνια το σπιτι αυτό θα ειναι εντελώς ανακαινισμένο. Επίσης σωστο τα περι ΑΕΠ. Γιατι το συγκεκριμένο σπίτι ειναι κατασκευασμένο κατα (λέμε τώρα) 90% Ιαπωνικά υλικά, όταν ένα αντίστοιχο Ελληνικό με κανα 20% (τσιμέντο και καμια σωλήνα). Ενδιαφέρον θα ήταν να δουμε μια μελέτη που να αναλύει πόσο συνάλλαγμά φεύγει ανα διαμέρισμα που χτίζεται. Γιατι λέμε για ανάπτυξη απο την οικοδομή αλλά όταν ο εργάτης ξένος στέλνει τα χρήματα έξω, το πλακάκι ιταλικό, το καλοριφέρ ισπανικό, έπιπλο σουηδικό (γκουχ γκουχ), τελικά, μήπως ανα διαμέρισμα 'χάνουμε' ως χώρα;

Ωραιο ποστ.

Ναι το τζακι ειναι γκλαμουρια καινδηθενια, και εμενα δεν μ αρεσει, μια βλακεια ειναι.

Εκει οντως ειναι ελαφρου τυπου τα σπιτια. Λογω υψηλου κοστους της γης και λογω νοοτροπιας του οτι αυτο το σπιτι θα εχει μια καλη ανακαινηση στο μεσο της ζωης του και μετα τον θανατο των ιδιοκτητων γκρεμξζεται τελειως. Μενει αδειο το οικοπεδο και ρα παιδια που κληρονομουν χτιζουν νεο με την ιδια λογικη.

Το βλεπουν ως οικολογικό τροπο δομησης αλλα κυριως ως τονωση του αεπ τους.

Σκεψου οτι μια ιαπωνία, με ολα αυτα που παραγει περιμενει απο τον κατασκευαστικο κλαδο.

Εμεις να τα βλεπουμε που δεν χτιζουμε τιποτα.

Παντως και εμεις εδω εχουμε εταιριες ελαφρου τυπου, πολλες μαλιστα,

Storm wrote:

Έχω χάσει πολλά επεισόδια. Μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσω τις απόψεις μου γιατί αφενός νοικιάζω ένα διαμέρισμα στο Μαρούσι (μάλλον σε εξευτελιστική τιμή) και ίσως και να νοικιάσω και το διαμέρισμα στο Χαλάνδρι αν κάτσει αυτό που σκέφτομαι.

Storm, o cruiser πίσω στο 2016/2017 που κοιταζα να νοικιάσω με το γυρισμό μας στην Ελλάδα, είχε δώσει πολύ καλή εικόνα για την αγορά και γιατι οι τιμές ήταν πολύ υψηλές (σε σχέση με τη ποιότητα χάλια στα περισσότερα, μιλάμε 700-800ε σε ανακάινιστα διαμερίσματα στα ν.προάστια στα 80τ.μ. όπως χτίστηκαν το '80-'90). Τα πράγματα έχουν αλλάξει και οι τιμές έχουν ανέβει και άλλο αλλά η ποιότητα (έστω ανακαινισμένα) έχει ανέβει επίσης από όσο κοιταζα στα σαϊτ πριν κανα 6μηνο όταν σκεφτόμασταν να αλλάξουμε σπίτι (πιο μεγάλο απο τα 90τμ τωρα). Αυτός είναι άλλος ένας λόγος  που εμείς θα ανακαινίσουμε το διαμέρισμα που έχω πια στη κατοχή μου για να πάμε να μείνουμε εμείς μιας και χρειαζόμαστε μεγαλύτερο. Αν θέλαμε στα 130τμ (που ειναι το διαμέρισμα που θα ανακαινίσουμε) σχετικά καινούργιο ή ανακαινισμένο θα θέλαμε 1200+(+++) για νότια προάστεια). Πια ξεφεύγει το πράγμα.

Εγώ ξέρω να πω ότι όταν κάποιος μπαίνει σε διαδικασία να ανακαινίσει κάποιο ιδιόκτητο σπίτι θα πρέπει να έχει εξασφαλίσει ότι θα μπορέσει να μείνει μόνιμα για μεγάλο διάστημα. Διαφορετικά μπορεί να πετάξει χρήματα και τελικά την ανακαίνιση να την χαίρονται άλλοι.

Ανακαίνισα πλήρως δύο διαμερισματάκια στο Μαρούσι, στο πατρικό μου, με σκοπό να μείνω μόνιμα. Αλλά δεν υπολόγισα έναν αστάθμητο παράγοντα. Τις οικογενειακές εξελίξεις δηλ. αδέλφια, γαμπροί, γονείς με την γνωστή οικογενειακή Ελληνική κουλτούρα που προσπαθούν να κρατήσουν ισορροπίες.

Ασυνεννοησία, διαφορετικοί τρόποι ζωής, διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων, προδιάθεση για τσακωμούς, είναι λόγοι που προκαλούν ταραχές και φασαρίες.

Οπότε μπροστά στην δεδομένη 'οικογενειακή πολεμική σύρραξη' κάποιος έπρεπε να υποχωρήσει πριν ξεσπάσει ο πόλεμος.

Και άντε ξανά μανά να ψάχνω για σπίτι να μείνω... Κάπως έτσι βρέθηκα από το πουθενά στο Χαλάνδρι.

Εγώ είμαι της άποψης ότι οι γονείς δεν πρέπει να φτιάχνουν ή να χτίζουν σπίτια για τα παιδιά τους, ειδικά όταν διαπιστώνουν ότι δεν υπάρχει ομόνοια και συνεννόηση ανάμεσα σε αδέλφια.

Αν θέλουν να βοηθήσουν τα παιδιά τους είναι προτιμότερο να μαζέψουν κάποια χρήματα και να τους τα προσφέρουν για κάποια αγορά σπιτιού ή για κάτι άλλο (π.χ. επιχειρηματική επένδυση) όταν έρθει εκείνη η ώρα.

Αυτή η εμμονή που είχαν (και μάλλον έχουν ακόμη) πολλοί γονείς να φτιάχνουν τριπλοκατοικίες ή τετραπλοκατοικίες για να μαντρώσουν όλη την οικογένεια σε ένα κτίριο δεν την θεωρώ φυσιολογική.

Ενδιαφέρον ζήτημα αυτό. Πρόχειρα απ΄έξω είναι τα πλακάκια, οι λέβητες και τα καλοριφέρια, τα ερκοντίσια, οι λοιπές ηλεκτρικές συσκευές πλην θερμοσιφώνων, τα ηλεκτρονικά όπως ρούτερ, συναγερμός, θυροτηλέφωνο, μερικές φορές κάποια χρώματα καθώς και χημικά (κόλλες πλακιδίων ή στεγανωτικά), τα είδη υγειινής και κρουνοποιίας, μερικές φορές τα έπιπλα (όλα : κουζίνας, σαλονιού, κήπου, κρεββατοκάμαρας), κάποια έτοιμα μπάρμπεκιου, μερικά εξαρτήματα από τέντες καθώς και τα τεντόπανα. Έξω καταλήγει και ένα ποσοστό από τις  αμοιβές των εργατών.

Δεν είναι και λίγα, αλλά δεν είμαστε βιομηχανικό κράτος άλλωστε.

Το κόνσεπτ της οικογενειακής πολυκατοικίας έπαιξε στις ελληνικές πόλεις στην περίοδο σίξτις-έιτις, μετά σχεδόν έσβησε. Τώρα η συντριπτική πλειοψηφία αγοράζει έτοιμα σπίτια από κατασκευαστές ή ανακαινίζει κάποιο μετάχειρο. Συνεχίζει όμως και παίζει, αν και αποδυναμωμένο σε επαρχία και εξοχικά.

Βρίσκω όμως το κόνσεπτ αυτό ενδιαφέρον και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που ζει σε ένα τέτοιο τριόρωφο. Αν δεν μπορείς να τα βρεις με τα αδέλφια σου, θα τα βρεις πιο εύκολα με κάποιους ξένοι? Τυχερά είναι αυτά.

Iαπωνία.. μια χώρα που κι από πιο νέος ήθελα να ταξιδέψω και να δω (δεν ξέρω αν θα μπορούσα και να μείνω)

Απλά, όπως μερικοί λένε να πάω Παρίσι,Μαδρίτη,Η.Π.Α.,Καναδά,Αυστραλία,Κίνα κ.τ.λ. εμένα το μέρος,η χώρα που έχω σαν επιθυμία πιο πολύ να γνωρίσω είναι η Ιαπωνία.Πιστεύω ότι είναι μια χώρα με κάτι τελείως διαφορετικό,που συνδυάζει τα πάντα και τις μεγαλουπόλεις και τη φύση κι οι Γιαπωνέζοι μου φαίνονται πολύ ευθείς,τελειομανείς αλλά και συναισθηματικοί άνθρωποι.

Να σου ζήσει το παιδάκι alejandro κι η οικογένεια!

Ξερω πολλους που μαγευτηκαν απο την Ιαπωνια σαν τουριστες και στο τελος τους γυρισε μπουμερανγκ. Πολυ διαφορετικη κουλτουρα απο την Ευρωπαικη, οι Γιαπωνεζοι δυσκολα να σε ενταξουν στην κοινωνια τους. Εδω πχ ειμαστε Ελληνες μιλαμε την γλωσσα και αν παμε σε διαφορα μερη στην επαρχια μηδενικη αποδοχη εχουμε απο τους ντοπιους σκεψου να πας σε καποια τοσο διαφορετικη κουλτουρα.

That said, και εγω θελω να παω να δω απο κοντα την Ιαπωνια και πιθανον αν το κανω να την πατησω και εγω και να θελω να μεινω.

Το κόνσεπτ της οικογενειακής πολυκατοικίας έπαιξε στις ελληνικές πόλεις στην περίοδο σίξτις-έιτις, μετά σχεδόν έσβησε. Τώρα η συντριπτική πλειοψηφία αγοράζει έτοιμα σπίτια από κατασκευαστές ή ανακαινίζει κάποιο μετάχειρο. Συνεχίζει όμως και παίζει, αν και αποδυναμωμένο σε επαρχία και εξοχικά.

Βρίσκω όμως το κόνσεπτ αυτό ενδιαφέρον και θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που ζει σε ένα τέτοιο τριόρωφο. Αν δεν μπορείς να τα βρεις με τα αδέλφια σου, θα τα βρεις πιο εύκολα με κάποιους ξένοι? Τυχερά είναι αυτά.

Εχεις ποιο ασφαλεια σε οικογενειακη τριπλοκατοικια γιατι ολο καποιος ειναι μεσα και οι κλεφτες το ξερουν και δεν πανε ενω σε πολυκατοικιες που οι ενοικοι δεν γνωριζοντε μεταξυ τους μπαινοβγαινει πολυ κοσμος. Απο την αλλη ειναι και βαρετα να βλεπεις στην ζωη σου τους ιδιους ανθρωπους μερα νυχτα. Μερικες φορες ειναι μεγαλη τροχοπεδη για την προσωπικη ζωη σου. Συν και πλην.

Αυτή η εμμονή που είχαν (και μάλλον έχουν ακόμη) πολλοί γονείς να φτιάχνουν τριπλοκατοικίες ή τετραπλοκατοικίες για να μαντρώσουν όλη την οικογένεια σε ένα κτίριο δεν την θεωρώ φυσιολογική.

Αυτο δεν ειναι εμμονη, ειναι καθαρα απο εγωιστικους λογους και αισθημα αυτοσυντηρησης. Μαντρωνουν την οικογενεια με επικαρπιες/εκβιασμους/εισαγωγη στο Ε9 διαφορων ακινητων μικρης ή μηδενικης αξιας σε ποσοστα ωστε να υπαρχει συνεχη φαγωμαρα και ασυμφωνια για να κερδισουν: 1) κατι να κανουν στην συνταξη με το να εχουν κοντα και να βλεπουν τα εγγονια να μεγαλωνουν και 2) να εχουν εξασφαλισμενη υποστηριξη οταν θα ειναι βαθιά στην 3η ηλικια και θα θελουν τρεξιμο σε γιατρους/νοσοκομεια & long term care.

Έχεις απόλυτο δίκιο. Άλλωστε έτσι την πάτησα και εγώ. Και εξαιτίας όλης αυτής της κατάστασης, αποφάσισα να φύγω από Μαρούσι. Πλάκωσαν οι βάρβαροι και δεν με χώραγε το κτίριο.

Και όπως ξέρεις μου φόρτωσαν και ένα σπίτι σε νησί (χωρίς κανείς να με ρωτήσει αν το θέλω) και δεν μπορώ να πάω ούτε για μερικές μέρες να ξεκουραστώ.

Δυστυχώς αυτά σπάνε το γυαλί και πλέον μόνο τυπικές σχέσεις με όλους τους.

υ.γ. και αυτή η ατάκα που ακούω από μικρό παιδί που ήμουν στο δημοτικό: 'Είσαι είσαι άντρας, θα τα βγάλεις πέρα, δεν έχεις πρόβλημα' με εξαγριώνει ακόμη περισσότερο.

Και όπως ξέρεις μου φόρτωσαν και ένα σπίτι σε νησί (χωρίς κανείς να με ρωτήσει αν το θέλω) και δεν μπορώ να πάω ούτε για μερικές μέρες να ξεκουραστώ.

Γιατί δεν το πουλάς?

Storm wrote:

Και όπως ξέρεις μου φόρτωσαν και ένα σπίτι σε νησί (χωρίς κανείς να με ρωτήσει αν το θέλω) και δεν μπορώ να πάω ούτε για μερικές μέρες να ξεκουραστώ.

Γιατί δεν το πουλάς?

Η μεθοδος που ακολουθουν οι γονεις ειναι τα γραφουν στα παιδια αλλα κρατουν την επικαρπια ή υψηλη κυριοτητα και συνεχιζουν να μενουν εκει μεχρι το τελος. Οποτε πληρωνεις ΕΝΦΙΑ αλλα την χρηση δεν την εχεις. Ουτε μπορεις να το πουλησεις.

Να πω σε αλλες κοινωνιες που εχω ζησει δεν υπαρχουν αυτα τα πραγματα συνηθως οι γονεις αποχωρουν απο την ζωη των παιδιων, σπανια τα παγδευουν με τετοιες αλχημειες. Πχ στο αγγλοσαξωνικο συστημα δεν εχει νομους για τετοιε καταστασεις.

Ψιλή κυριότητα vs. επικαρπία... Για αυτό.

https://www.kamouzis.gr/diafora-epikarpias-apo-psili-kyriothta/

http://www.tsapelis.gr/new.php?lang=gr&id=3

Για τα οικογενειακά διαφωνώ σε πολλά από αυτά που λέτε , αλλά τα πάντα όλα δουλεύουν όταν υπάρχουν προυποθέσεις .

Οταν δεν τα βρίσκουν τα αδέλφια , τι να πει κανείς . Συχνό πολύ και λυπηρό πολύ το φαινόμενο αυτό .

Εγραψε ο dstou

Ενδιαφέρον ζήτημα αυτό. Πρόχειρα απ΄έξω είναι τα πλακάκια, οι λέβητες και τα καλοριφέρια, τα ερκοντίσια, οι λοιπές ηλεκτρικές συσκευές πλην θερμοσιφώνων, τα ηλεκτρονικά όπως ρούτερ, συναγερμός, θυροτηλέφωνο, μερικές φορές κάποια χρώματα καθώς και χημικά (κόλλες πλακιδίων ή στεγανωτικά), τα είδη υγειινής και κρουνοποιίας, μερικές φορές τα έπιπλα (όλα : κουζίνας, σαλονιού, κήπου, κρεββατοκάμαρας), κάποια έτοιμα μπάρμπεκιου, μερικά εξαρτήματα από τέντες καθώς και τα τεντόπανα. Έξω καταλήγει και ένα ποσοστό από τις  αμοιβές των εργατών.

Δεν είναι και λίγα, αλλά δεν είμαστε βιομηχανικό κράτος άλλωστε.

Οταν ανέβαινε η οικοδομή από το 60 μέχρι το 80-85 , μετά μας έφαγε η πασοκίλα όλα όσα αναφέρει ήταν στην Ελλάδα ;

πλακάκια και δάπεδα : Μάρμαρα , Φιλκεράμ και άλλες

οι λέβητες Θερμίς κλπ

καλοριφέρια Σωληνουργεία κλπ

τα ερκοντίσια δεν υπήρχαν

οι λοιπές ηλεκτρικές συσκευές Ιζόλα , Εσκιμό , Πίτσος κλπ

θερμοσιφώνων Φυρογένης κλπ

τα ηλεκτρονικά όπως ρούτερ, συναγερμός δεν υπήρχαν

θυροτηλέφωνο υπήρχαν

χρώματα καθώς και χημικά (κόλλες πλακιδίων ή στεγανωτικά), πολλές εταιρείες

τα είδη υγειινής και κρουνοποιίας, πολλές εταιρείες , Ιντεάλ , Κεραφίνα

τα έπιπλα (όλα : κουζίνας, σαλονιού, κήπου, κρεββατοκάμαρας),

κάποια έτοιμα μπάρμπεκιου, μερικά εξαρτήματα από τέντες καθώς και τα τεντόπανα. Ολα εδώ

Έξω καταλήγει και ένα ποσοστό από τις  αμοιβές των εργατών. Τότε Ελληνες

Τα μόνα που ήταν απ΄ έξω ήταν οι μηχανισμοί των ασανσέρ , πόρτες , καμπίνες εδώ .

Χαλυβουργίες , τσιμέντα εδώ , καλώδια εδώ , αποχευτεύσεις , υδρεύσεις εδώ , κουφώματα εδώ

Τα πάντα εδώ .

Το 90-95 % της οικοδομής ήταν ή εξ ολοκλήρου παραγωγή , ή μεταποίηση στην χώρα μας .

Για αυτό μιλάνε για 150 επαγγέλματα .

Μέσα σε αυτά και τα λευκά είδη , κουρτίνες και άλλα είδη σπιτιού .

Τώρα το ποσοστό παίζει να είναι στο 30 % και να πέφτει συνέχεια , αφού το ξυστο-κράτος δεν προωθεί την παραγωγή , αλλά τον διορισμό και τις αρπακτές στις εισαγωγές .

Δεν είναι και λίγα, αλλά δεν  είμαστε βιομηχανικό κράτος άλλωστε, ΟΠΩΣ ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΞΕΒΛΑΧΕΨΑΝ ΤΟ 80 ΚΑΙ ΤΟ 90 .

Οταν δεν τα βρίσκουν τα αδέλφια , τι να πει κανείς . Συχνό πολύ και λυπηρό πολύ το φαινόμενο αυτό .

Όταν είναι εντελώς (μα εντελώς) διαφορετικές οι ζωές ανάμεσα σε δύο αδέλφια, μεγαλώνουν εντελώς διαφορετικά και έχουν και διαφορετική ψυχοσύνθεση, τότε από πολύ-πολύ μικρές ηλικίες δημιουργείται απόσταση.

Στη δική μου περίπτωση, εγώ και η αδελφή μου ποτέ δεν ήρθαμε κοντά. Ποτέ. Δύο ξένοι μια ολόκληρη ζωή. Εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι σε όλα. Και όταν λέμε σε όλα, εννοώ σε όλα. Και πλέον αυτό αφορά και τον γαμπρό μου. Άλλοι κόσμοι, άλλες ζωές, άλλες κοσμοθεωρίες.

Η προσωπική επαφή πλέον έχει περιοριστεί σε τυπικά SMS σε προσωπικές γιορτές. Και όλα μια 'χαρά'...