Δεκαεννιά χρόνια περίμενα να πιάσω στα χερια μου το τιμόνι ενός αυτοκινήτου! Πιτσιρικάς, θυμάμαι, χάζευα από το πίσω μέρος του αυτοκινήτου τον πατέρα μου να οδηγάει το ταπινό Corollaκι μας! Με δέος να κοιτάζω τις βελόνες του στροφόμετρου και του ταχύμετρου να ανεβοκατεβαίνουν, τον τρόπο που 'αυτός' άλλαζε τις ταχύτητες... 1η... 2α...3η... Το καλυτερο΄μου ήταν ο λευγές των ταχυτήτων! Τρέλα! Άμαν έκανα να γυρίσει ο μπαμπας από την δουλειά και να πάμε μαζι κάτω, στο αυτοκίνητο, να κάνω πως οδηγάω! Και 'βρουμ' ο μικρός και 'μπιτ' ο μικρός και 'γκανγκ-γκανγκ' ο μικρός... Και μια ζωή μικρός... Και μια ζωή ποτέ αρκετά μεγάλος... Περίμενα... Καρτερικά...
Η τρέλα για το ντου ντου του μπαμπά είχε, όπως ήταν φυσικό, προέκταση και στα αυτοκίνητα των ξένων! Όσο πιο κόκκινο ή μαύρο το αυτοκίνητο τόσο πιο καλό! Τα καλοκαίρια δε, όταν πηγαίναμε στο χωριό, το αγαπημένο μου παιχνίδι έπαιρνε σάρκα και οστά... Ήμουνα ο... βενζινάς! Άνοιγα τα καπάκια από τα ρεζερβουάρ, έπαιρνα το λάστιχο ποτίσματος και έκανα πως έβαζα βενζίνη! Για τρέλα σας μιλάω! Μέχρι και τα λάστιχα φούσκωνα! Μέσα λοιπόν σε αυτήν την κατάσταση, τη μαγική, λίγο αργότερα, όταν άρχισα να διαβάζω και περιοδικά αυτοκινήτων μου γεννήθηκε ένας φόβος! Έβλεπα τα νέα μοντέλα που θα έκαναν την εμφανισή τους ύστερα από μερικά χρόνια πιο στρογγυλεμένα, πιο space! Σε αυτά λοιπόν τα αυτοκίνητα, που κάθε φορά βέβαια γινόντουσαν και πιο όμορφα, κάποιες λειτουργιες θα γινόντουσαν αυτόματες! 'Το αυτοκίνητο τάδε θα μπορεί να πηγαι΄νει μόνο του, με σταθερή ταχύτητα που θα επίλεγει ο οδηγός...' 'Το συγκεκριμένο μοντέλο διαθέτει πλέον ήλεκτρικά παράθυρα...' ' Μικροτσιπ είναι εγκατεστημένα στο αυτοκίνητο και ελέγχουν...' 'Το αυτοκίνητο διαθέτει και αυτόματο κιβώτιο τα...χυ...τή...των...' Ήρθε το τέλος! Ο φόβος με κυνηγουσε για καιρό... Μέχρι να μεγαλώσω, όταν θα μπορώ να οδηγήσω όλα θα γίνουν αυτόματα... Πανικός! Δεν θα οδηγάω εγώ δηλαδή; Δεν θα αλλάζω ταχύτητες εγώ; Και παρακαλούσα να μην έρθει ποτέ αυτή η επανάσταση που κάποιοι άλλοι περιμέναν...
Άγγιξα τα 17 και να ο...έρωτας. Ο πρώτος, ο μεγάλος! Η 3.15 μοντέλο του '82, του αγαπημένου μου θείου! Πήγαινα και τον βοηθούσα στο μαγαζί και κάθε βράδυ όταν κλείναμε πηγαίναμε και κάναμε βόλτες. 'Θα σε μάθω να οδηγάς.', έλεγε... Θα σε μάθω τι γίνεται και πως! Τι πρέπει να κάνεις και πότε! Τρέλα ο δικός σας... Η μικρή ΒΜW μου έδειξε τον δρόμο! Μού άνοιξε τον δρόμο!
΄Υστερα απέκτησα το πολυπόθητο δίπλωμα. Με την τζούφρα του νόμου μπορούσα πλέον να οδηγήσω! Περιττό να πω πως ο πατέρας μου έχασε και έμενα και το Corollaκι! 300.000 χλμ και αυτό εκεί, περίμενε καρτερικά εμένα... Σαν υπόσχεση... Κι εγώ παρόν! Εγώ, η μουσική του δρόμου, οι στροφές, οι γκόμενες, οι φίλοι, οι νυχτερινές βόλτες... Όλα ήταν εκεί! Όπως τα ήθελα. Ανδρώθηκα λοιπόν με την... 'μαρμάρω', 'έτσι λέει την γριά Corolla ο daddy. Γέλασα μέσα σ' αυτήν. Έκλαψα μέσα σ' αυτήν. Μπήκα σε ξένα σώματα μέσα σε αυτήν, κι αυτή πιστή... Πάντα εκεί! Έγραφε χιλιόμετρα... 300000... 310000... 320000... 350000...
Κι όπως όλα τα όμορφα τελειώνουν κάποια στιγμή έτσι και τώρα... Αποφασίστηκε η αγορά ενός νέου αυτοκινήτου. Κι αυτή πάλι εκεί! Φάγαμε τους δρόμους μαζί, στην ύστατη προσπάθεια να βρούμε άξιο αντικαταστάτη της. Αντικαταστάτη με... 'Το αυτοκίνητο τάδε θα μπορεί να πηγαι΄νει μόνο του, με σταθερή ταχύτητα που θα επίλεγει ο οδηγός...' 'Το συγκεκριμένο μοντέλο διαθέτει πλέον ήλεκτρικά παράθυρα...' ' Μικροτσιπ είναι εγκατεστημένα στο αυτοκίνητο και ελέγχουν...' Κράτησα το χειροκίνητο κιβώτιο (δεν θα μου το πάρουν ποτέ)! Ειρωνιά; Φυσική εξέλιξη των πραγμάτων θα έλεγα...
Παρακαλώ φίλοι μου, χαιρετήστε την 'μαρμάρω'. Ένα πραγματικά καλό αυτοκίνητο!

Δεκαεννιά χρόνια περίμενα να πιάσω στα χερια μου το τιμόνι ενός αυτοκινήτου! Πιτσιρικάς, θυμάμαι, χάζευα από το πίσω μέρος του αυτοκινήτου τον πατέρα μου να οδηγάει το ταπινό Corollaκι μας! Με δέος να κοιτάζω τις βελόνες του στροφόμετρου και του ταχύμετρου να ανεβοκατεβαίνουν, τον τρόπο που 'αυτός' άλλαζε τις ταχύτητες... 1η... 2α...3η... Το καλυτερο΄μου ήταν ο λευγές των ταχυτήτων! Τρέλα! Άμαν έκανα να γυρίσει ο μπαμπας από την δουλειά και να πάμε μαζι κάτω, στο αυτοκίνητο, να κάνω πως οδηγάω! Και 'βρουμ' ο μικρός και 'μπιτ' ο μικρός και 'γκανγκ-γκανγκ' ο μικρός... Και μια ζωή μικρός... Και μια ζωή ποτέ αρκετά μεγάλος... Περίμενα... Καρτερικά...
Η τρέλα για το ντου ντου του μπαμπά είχε, όπως ήταν φυσικό, προέκταση και στα αυτοκίνητα των ξένων! Όσο πιο κόκκινο ή μαύρο το αυτοκίνητο τόσο πιο καλό! Τα καλοκαίρια δε, όταν πηγαίναμε στο χωριό, το αγαπημένο μου παιχνίδι έπαιρνε σάρκα και οστά... Ήμουνα ο... βενζινάς! Άνοιγα τα καπάκια από τα ρεζερβουάρ, έπαιρνα το λάστιχο ποτίσματος και έκανα πως έβαζα βενζίνη! Για τρέλα σας μιλάω! Μέχρι και τα λάστιχα φούσκωνα! Μέσα λοιπόν σε αυτήν την κατάσταση, τη μαγική, λίγο αργότερα, όταν άρχισα να διαβάζω και περιοδικά αυτοκινήτων μου γεννήθηκε ένας φόβος! Έβλεπα τα νέα μοντέλα που θα έκαναν την εμφανισή τους ύστερα από μερικά χρόνια πιο στρογγυλεμένα, πιο space! Σε αυτά λοιπόν τα αυτοκίνητα, που κάθε φορά βέβαια γινόντουσαν και πιο όμορφα, κάποιες λειτουργιες θα γινόντουσαν αυτόματες! 'Το αυτοκίνητο τάδε θα μπορεί να πηγαι΄νει μόνο του, με σταθερή ταχύτητα που θα επίλεγει ο οδηγός...' 'Το συγκεκριμένο μοντέλο διαθέτει πλέον ήλεκτρικά παράθυρα...' ' Μικροτσιπ είναι εγκατεστημένα στο αυτοκίνητο και ελέγχουν...' 'Το αυτοκίνητο διαθέτει και αυτόματο κιβώτιο τα...χυ...τή...των...' Ήρθε το τέλος! Ο φόβος με κυνηγουσε για καιρό... Μέχρι να μεγαλώσω, όταν θα μπορώ να οδηγήσω όλα θα γίνουν αυτόματα... Πανικός! Δεν θα οδηγάω εγώ δηλαδή; Δεν θα αλλάζω ταχύτητες εγώ; Και παρακαλούσα να μην έρθει ποτέ αυτή η επανάσταση που κάποιοι άλλοι περιμέναν...
Άγγιξα τα 17 και να ο...έρωτας. Ο πρώτος, ο μεγάλος! Η 3.15 μοντέλο του '82, του αγαπημένου μου θείου! Πήγαινα και τον βοηθούσα στο μαγαζί και κάθε βράδυ όταν κλείναμε πηγαίναμε και κάναμε βόλτες. 'Θα σε μάθω να οδηγάς.', έλεγε... Θα σε μάθω τι γίνεται και πως! Τι πρέπει να κάνεις και πότε! Τρέλα ο δικός σας... Η μικρή ΒΜW μου έδειξε τον δρόμο! Μού άνοιξε τον δρόμο!
΄Υστερα απέκτησα το πολυπόθητο δίπλωμα. Με την τζούφρα του νόμου μπορούσα πλέον να οδηγήσω! Περιττό να πω πως ο πατέρας μου έχασε και έμενα και το Corollaκι! 300.000 χλμ και αυτό εκεί, περίμενε καρτερικά εμένα... Σαν υπόσχεση... Κι εγώ παρόν! Εγώ, η μουσική του δρόμου, οι στροφές, οι γκόμενες, οι φίλοι, οι νυχτερινές βόλτες... Όλα ήταν εκεί! Όπως τα ήθελα. Ανδρώθηκα λοιπόν με την... 'μαρμάρω', 'έτσι λέει την γριά Corolla ο daddy. Γέλασα μέσα σ' αυτήν. Έκλαψα μέσα σ' αυτήν. Μπήκα σε ξένα σώματα μέσα σε αυτήν, κι αυτή πιστή... Πάντα εκεί! Έγραφε χιλιόμετρα... 300000... 310000... 320000... 350000...
Κι όπως όλα τα όμορφα τελειώνουν κάποια στιγμή έτσι και τώρα... Αποφασίστηκε η αγορά ενός νέου αυτοκινήτου. Κι αυτή πάλι εκεί! Φάγαμε τους δρόμους μαζί, στην ύστατη προσπάθεια να βρούμε άξιο αντικαταστάτη της. Αντικαταστάτη με... 'Το αυτοκίνητο τάδε θα μπορεί να πηγαι΄νει μόνο του, με σταθερή ταχύτητα που θα επίλεγει ο οδηγός...' 'Το συγκεκριμένο μοντέλο διαθέτει πλέον ήλεκτρικά παράθυρα...' ' Μικροτσιπ είναι εγκατεστημένα στο αυτοκίνητο και ελέγχουν...' Κράτησα το χειροκίνητο κιβώτιο (δεν θα μου το πάρουν ποτέ)! Ειρωνιά; Φυσική εξέλιξη των πραγμάτων θα έλεγα...
Παρακαλώ φίλοι μου, χαιρετήστε την 'μαρμάρω'. Ένα πραγματικά καλό αυτοκίνητο!

Δεκαεννιά χρόνια περίμενα να πιάσω στα χερια μου το τιμόνι ενός αυτοκινήτου! Πιτσιρικάς, θυμάμαι, χάζευα από το πίσω μέρος του αυτοκινήτου τον πατέρα μου να οδηγάει το ταπινό Corollaκι μας! Με δέος να κοιτάζω τις βελόνες του στροφόμετρου και του ταχύμετρου να ανεβοκατεβαίνουν, τον τρόπο που 'αυτός' άλλαζε τις ταχύτητες... 1η... 2α...3η... Το καλυτερο΄μου ήταν ο λευγές των ταχυτήτων! Τρέλα! Άμαν έκανα να γυρίσει ο μπαμπας από την δουλειά και να πάμε μαζι κάτω, στο αυτοκίνητο, να κάνω πως οδηγάω! Και 'βρουμ' ο μικρός και 'μπιτ' ο μικρός και 'γκανγκ-γκανγκ' ο μικρός... Και μια ζωή μικρός... Και μια ζωή ποτέ αρκετά μεγάλος... Περίμενα... Καρτερικά...
Η τρέλα για το ντου ντου του μπαμπά είχε, όπως ήταν φυσικό, προέκταση και στα αυτοκίνητα των ξένων! Όσο πιο κόκκινο ή μαύρο το αυτοκίνητο τόσο πιο καλό! Τα καλοκαίρια δε, όταν πηγαίναμε στο χωριό, το αγαπημένο μου παιχνίδι έπαιρνε σάρκα και οστά... Ήμουνα ο... βενζινάς! Άνοιγα τα καπάκια από τα ρεζερβουάρ, έπαιρνα το λάστιχο ποτίσματος και έκανα πως έβαζα βενζίνη! Για τρέλα σας μιλάω! Μέχρι και τα λάστιχα φούσκωνα! Μέσα λοιπόν σε αυτήν την κατάσταση, τη μαγική, λίγο αργότερα, όταν άρχισα να διαβάζω και περιοδικά αυτοκινήτων μου γεννήθηκε ένας φόβος! Έβλεπα τα νέα μοντέλα που θα έκαναν την εμφανισή τους ύστερα από μερικά χρόνια πιο στρογγυλεμένα, πιο space! Σε αυτά λοιπόν τα αυτοκίνητα, που κάθε φορά βέβαια γινόντουσαν και πιο όμορφα, κάποιες λειτουργιες θα γινόντουσαν αυτόματες! 'Το αυτοκίνητο τάδε θα μπορεί να πηγαι΄νει μόνο του, με σταθερή ταχύτητα που θα επίλεγει ο οδηγός...' 'Το συγκεκριμένο μοντέλο διαθέτει πλέον ήλεκτρικά παράθυρα...' ' Μικροτσιπ είναι εγκατεστημένα στο αυτοκίνητο και ελέγχουν...' 'Το αυτοκίνητο διαθέτει και αυτόματο κιβώτιο τα...χυ...τή...των...' Ήρθε το τέλος! Ο φόβος με κυνηγουσε για καιρό... Μέχρι να μεγαλώσω, όταν θα μπορώ να οδηγήσω όλα θα γίνουν αυτόματα... Πανικός! Δεν θα οδηγάω εγώ δηλαδή; Δεν θα αλλάζω ταχύτητες εγώ; Και παρακαλούσα να μην έρθει ποτέ αυτή η επανάσταση που κάποιοι άλλοι περιμέναν...
Άγγιξα τα 17 και να ο...έρωτας. Ο πρώτος, ο μεγάλος! Η 3.15 μοντέλο του '82, του αγαπημένου μου θείου! Πήγαινα και τον βοηθούσα στο μαγαζί και κάθε βράδυ όταν κλείναμε πηγαίναμε και κάναμε βόλτες. 'Θα σε μάθω να οδηγάς.', έλεγε... Θα σε μάθω τι γίνεται και πως! Τι πρέπει να κάνεις και πότε! Τρέλα ο δικός σας... Η μικρή ΒΜW μου έδειξε τον δρόμο! Μού άνοιξε τον δρόμο!
΄Υστερα απέκτησα το πολυπόθητο δίπλωμα. Με την τζούφρα του νόμου μπορούσα πλέον να οδηγήσω! Περιττό να πω πως ο πατέρας μου έχασε και έμενα και το Corollaκι! 300.000 χλμ και αυτό εκεί, περίμενε καρτερικά εμένα... Σαν υπόσχεση... Κι εγώ παρόν! Εγώ, η μουσική του δρόμου, οι στροφές, οι γκόμενες, οι φίλοι, οι νυχτερινές βόλτες... Όλα ήταν εκεί! Όπως τα ήθελα. Ανδρώθηκα λοιπόν με την... 'μαρμάρω', 'έτσι λέει την γριά Corolla ο daddy. Γέλασα μέσα σ' αυτήν. Έκλαψα μέσα σ' αυτήν. Μπήκα σε ξένα σώματα μέσα σε αυτήν, κι αυτή πιστή... Πάντα εκεί! Έγραφε χιλιόμετρα... 300000... 310000... 320000... 350000...
Κι όπως όλα τα όμορφα τελειώνουν κάποια στιγμή έτσι και τώρα... Αποφασίστηκε η αγορά ενός νέου αυτοκινήτου. Κι αυτή πάλι εκεί! Φάγαμε τους δρόμους μαζί, στην ύστατη προσπάθεια να βρούμε άξιο αντικαταστάτη της. Αντικαταστάτη με... 'Το αυτοκίνητο τάδε θα μπορεί να πηγαι΄νει μόνο του, με σταθερή ταχύτητα που θα επίλεγει ο οδηγός...' 'Το συγκεκριμένο μοντέλο διαθέτει πλέον ήλεκτρικά παράθυρα...' ' Μικροτσιπ είναι εγκατεστημένα στο αυτοκίνητο και ελέγχουν...' Κράτησα το χειροκίνητο κιβώτιο (δεν θα μου το πάρουν ποτέ)! Ειρωνιά; Φυσική εξέλιξη των πραγμάτων θα έλεγα...
Παρακαλώ φίλοι μου, χαιρετήστε την 'μαρμάρω'. Ένα πραγματικά καλό αυτοκίνητο!

'Μόνο η δικιά μου η γριούλα παραμένει 'μάχιμη',σέ πείσμα τών καιρών!!! '

Μα και η δικιά μου μαχημη θα μείνει! Απλώς θα συνοδεύει τον πατέρα μου στο κυνηγι!

Πιο μεγάλες πιθανότητες εχει να σταματήσει να δουλευει το καινούριο παρα η μαρμάρω!
Απλά όπως και να έχει νιώθω σαν να απατώ το γυναικάκι μου!