Ο χρήστης tasosdev έγραψε:

Ξέρεις πολύ καλά πάντως πως το 'ωραίο πνεύμα' είναι υπεραξία που δημιουργήθηκε από τις άσχημες!

Είναι διαπιστωμένο, πως τα ωραία πνεύματα ΠΟΤΕ δεν αποκτούν ωραίο κώλο, ενώ ένας ωραίος κώλος, μπορεί να κρύβει ωραίο πνεύμα....

Σε διαβεβαιώ αν κάνεις κόντρα iq με την σαρον στοουν που έχει ωραιότατο κώλο (τον δικό σου δεν τον έχω δεί )παίζει να τα φτύσεις και στη μέση του τεστ

To ξέρω πως ο φίλη μου η Σάρον έχει πάνω από 160 IQ και είμαι σίγουρος πως και το Hollywood ακριβώς αυτό πρόσεξε και της έδωσε το ρόλο στο Βασικό Ένστικτο (και όχι πχ επειδή είχε ωραίο ξανθό κιναμού... )
Εγώ ως γνωστόν δεν έχω κάτι ωραίο πάνω μου, γι' αυτό μου την πέφτουν οι άσχημες...

Επίσης ξαναδιάβασε μερικές φορές την διατύπωση σου, μπάζει λιγάκι σε λογικό επίπεδο

Είναι διαπιστωμένο, πως τα ωραία πνεύματα ΠΟΤΕ δεν αποκτούν ωραίο κώλο, ενώ ένας ωραίος κώλος, μπορεί να κρύβει ωραίο πνεύμα....

Τσου, είναι απλό:
Αν διαλέξεις μία επειδή έχει ωραίο πνεύμα, ελπίζοντας πως θ' αποκτήσει ωραίο κώλο, έχασες!
Αν διαλέξεις μια με ωραίο κώλο, έχεις σημαντικές πιθανότητες, να έχει και ωραίο πνεύμα!

Απλό είναι, απορώ γιατί μπερδεύτηκες!

Ο χρήστης HighFidelity έγραψε:

Επίσης ξαναδιάβασε μερικές φορές την διατύπωση σου, μπάζει λιγάκι σε λογικό επίπεδο

Είναι διαπιστωμένο, πως τα ωραία πνεύματα ΠΟΤΕ δεν αποκτούν ωραίο κώλο, ενώ ένας ωραίος κώλος, μπορεί να κρύβει ωραίο πνεύμα....

Τσου, είναι απλό:
Αν διαλέξεις μία επειδή έχει ωραίο πνεύμα, ελπίζοντας πως θ' αποκτήσει ωραίο κώλο, έχασες!
Αν διαλέξεις μια με ωραίο κώλο, έχεις σημαντικές πιθανότητες, να έχει και ωραίο πνεύμα!

Απλό είναι, απορώ γιατί μπερδεύτηκες!

Μιλάς για δυό πράγματα
α. Αν διαλέξεις πνεύμα χωρίς κώλο έχεις μια πιθανότητα να μαζευτεί ο κώλος. Οι κώλοι αδυνατίζουν, γυμνάζονται κλπ
Αν διαλέξεις κώλο χωρίς πνεύμα το πνεύμα δεν μαζεύεται που να χτυπάς τον κώλο σου
β. κοίτα τι λες:
'Αν διαλέξεις μια με ωραίο κώλο, έχεις σημαντικές πιθανότητες, να έχει και ωραίο πνεύμα!'
Αρα εφ όσον υπάρχουν ωραίοι κώλοι με ωραίο πνεύμα τότε μαθηματικά υπάρχει ακριβώς ο ίδιος αριθμός ωραίων πνευματων με ωραίο κώλο. Λογικά να μιλάμε

Προσωπικά ποτέ δεν διαλέγω κώλο ελπίζοντας για πνεύμα, ούτε πνεύμα ελπίζοντας για κώλο. Φροντίζω να αποκτήσω άποψη και για τα δυό κι εφ όσον καλύπτουν τις προδιαγραφές μου προχωράω.

Αν και μου αρεσει το πνευμα σας το κανατε κwλος το θεμα .
Τελος τα

Γι αυτό το καλοκαίρι έπαιξαν:
Οι Λέξεις του Σαρτρ, το Νορβηγικό Δάσος του Murakami Haruki, η ...τριλογία της σειράς Millennium του Στιγκ Λάρσον στην παραλία (Το κορίτσι με το τατουάζ, Το κορίτσι που έπαιζε με τη φωτιά, Το κορίτσι στη φωλιά της σφήγκας) και τώρα 'βασανίζω' το Θεό των μικρών πραγμάτων της Αρουντάτι Ρόι.

Larsson

δεν κατάλαβα, έτσι ξερά θα την βγάλεις fog?

Τα βιβλία γμτ είναι σαν τη μουσική. Αυτό που αρέσει σε μένα μπορεί να μη σου λέει τίποτα. Πολλές φορές κάποιο βιβλίο που δεν μπόρεσα να διαβάσω σε κάποια φάση της ζωής μου, βγαίνει με τη μια σε κάποια άλλη στιγμή και μου αρέσει κιόλας.
Οκ, το πρώτο πράγμα που μου έρχεται για το κάθε βιβλίο, χωρίς να είναι απαρραίτητα το πιο σημαντικό.

Λέξεις:
Πυκνογραμμένο, γεμάτο φράσεις που σκεφτόμουν 'αυτό να μην το ξεχάσω', πράγματα που ήξερα χωρίς να τα έχω βάλει σε λέξεις ή τα ήξερα ...χωρίς να ξέρω πως τα ξέρω, διατυπωμένα με ένα τρόπο που με ξάφνιαζε και με άφηνε κάπως έτσι

Νορβηγικό δάσος:
Ενδιαφέρον μα δεν μπορώ νάμαι 'αντικειμενική'. Το διάβασα σε μια προσπάθεια να ανοίξω ορίζοντες στην απόλυτη σκέψη μου και σε μια προσπάθεια να αντιληφθώ την ομορφιά στους άπιαστους έρωτες. Ο συγγραφέας είναι υπέρ, εγώ πιστεύω πως όταν ο ανέφικτος έρωτας αποκτάει ομορφιά είναι όταν έχει περάσει άρα δεν είναι πια έρωτας αλλά ανάμνηση. Μου άρεσε πάντως.

Το κορίτσι με τα ...διάφορα:
Διαβάζεται άνετα, κρατάει το ενδιαφέρον, το πρώτο είναι και ταινία, ότι πρέπει να κολλήσεις χωρίς να κάψεις φλάντζα. Αν σ' άρεσε ο Dan Brown, σε πιο γήινο και με θηλυκό για πρωταγωνιστή, προχωράς άφοβα.

Ο Θεός των μικρών πραγμάτων:
Δεν έχω φτάσει στη μέση. Μπορεί να μου αρέσει τρελά, μπορεί να το βαρεθώ. Δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Είμαι και σε περίεργη φάση και οι προβλέψεις είναι ζόρικες. Δυσκολεύομαι να με ...ψυχολογήσω.

Στο ενδιάμεσο -και στα χοντρά ζόρια- 'έπαιξα' με επαναλήψεις σε Ασίμοφ και Ντάγκλας Άνταμς που έχουν αποδείξει ότι με ...αντέχουν.

Ο χρήστης tasosdev έγραψε:

Επίσης ξαναδιάβασε μερικές φορές την διατύπωση σου, μπάζει λιγάκι σε λογικό επίπεδο

Είναι διαπιστωμένο, πως τα ωραία πνεύματα ΠΟΤΕ δεν αποκτούν ωραίο κώλο, ενώ ένας ωραίος κώλος, μπορεί να κρύβει ωραίο πνεύμα....

Τσου, είναι απλό:
Αν διαλέξεις μία επειδή έχει ωραίο πνεύμα, ελπίζοντας πως θ' αποκτήσει ωραίο κώλο, έχασες!
Αν διαλέξεις μια με ωραίο κώλο, έχεις σημαντικές πιθανότητες, να έχει και ωραίο πνεύμα!

Απλό είναι, απορώ γιατί μπερδεύτηκες!

Μιλάς για δυό πράγματα
α. Αν διαλέξεις πνεύμα χωρίς κώλο έχεις μια πιθανότητα να μαζευτεί ο κώλος. Οι κώλοι αδυνατίζουν, γυμνάζονται κλπ
Αν διαλέξεις κώλο χωρίς πνεύμα το πνεύμα δεν μαζεύεται που να χτυπάς τον κώλο σου
β. κοίτα τι λες:
'Αν διαλέξεις μια με ωραίο κώλο, έχεις σημαντικές πιθανότητες, να έχει και ωραίο πνεύμα!'
Αρα εφ όσον υπάρχουν ωραίοι κώλοι με ωραίο πνεύμα τότε μαθηματικά υπάρχει ακριβώς ο ίδιος αριθμός ωραίων πνευματων με ωραίο κώλο. Λογικά να μιλάμε

Προσωπικά ποτέ δεν διαλέγω κώλο ελπίζοντας για πνεύμα, ούτε πνεύμα ελπίζοντας για κώλο. Φροντίζω να αποκτήσω άποψη και για τα δυό κι εφ όσον καλύπτουν τις προδιαγραφές μου προχωράω.

Σταματώ το και απαντώ εδώ.

Προσπαθώντας να ξεστραβωθώ, διάβασα το Μετά τον Πόλεμο,επιμέλεια του γ.κ.μ.ε. Mazower.( Παράλληλα, είχε πέσει στα χέρια μου και ενα βιβλιαράκι για την ίδια περίοδο, που διανεμόταν μαζί με εφημερίδα). Ε, για άλλη μια φορά συνειδητοποίησα το πόσο σκράπας είμαι: το βιβλίο, μέσα από μια σειρά case studies, εστιάζει σε πολλές πτυχές του εμφυλίου, σε διάφορα, ιδίως μη αστικά μέρη της Ελλάδας και παραθέτει στοιχεία, γεγονότα που είναι τουλάχιστον ανατριχιαστικά. Ζιάκας, Μαλαντρένι, Δεσκάτη, ορεινή Αργολίδα, Αγ. Ανδρεας Φενεού: μακριά από τα γνωστά 'θέατρα επιχειρήσεων', η Ελλάς σφαζόταν μέχρι τελικής πτώσεως. Είμαστε έθνος ανάδελφον, τελικά.

Κατά τ΄άλλα, απείχα από τη 'λογοτεχνία', με εξαίρεση ενα ελληνικό που μου πασάρανε, το 'Ιμαρετ, στη σκιά του ρολογιού'. Διαβασμένος ο Καλπούζος -τα ιστορικά-κοινωνικά του στοιχεία που χρησιμοποιεί είναι πολλά και ενδιαφέροντα-, αλλά για να πλέξει το παραμύθι του προχωράει σε μια εξιδανίκευση χαρακτήρων -αλλιώς δεν έβγαινε με τίποτα το 'στόρι'- που αδικεί την προσπάθειά του για τη συγγραφή ενός 'ιστορικού μυθιστορήματος'. Βέβαια, πήρε το 'βραβείο αναγνωστων' πέρυσι, αλλά περι ορέξεως....

Αγόρασα σήμερα το πρωί το 'Ιστορία (Κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974' επηρεασμένος από τα θετικά σχόλια στο παρόν θέμα. Ελπίζω να καταφέρω να το διαβάσω σύντομα. Είναι και μεγαλούτσικο πανάθεμά το. Πολλές μ@λ@κίες σε 150 χρόνια

Μη σε τρομάζει το μέγεθος, διαβάζεται πολύ άνετα και γρήγορα.

Ο χρήστης koutsan έγραψε:
Μη σε τρομάζει το μέγεθος, διαβάζεται πολύ άνετα και γρήγορα.

Ναι, σα να διαβάζεις λουκι λουκ, κοκομπιλ και τέτοια είναι η ιστορία των Ελλήνων

Βασικά είναι για κλάματα αλλά τέσπα...

Mιλωντας για Ιστορια, ειμαι στα μεσα του 'A Little History of the World' του Ernst Gombrich. Αρκετα απλα γραμμενο, προσφερει ενα αντικειμενικο overview της εξελιξης της ανθρωποτητας.

Mες στις διακοπες τελειωσα την 'Aκολουθία της Οξφόρδης' του Γκιγέρμο Μαρτίνες. Μικρο για τις διακοπες γμτ, διαβαστηκε γρηγορα, η ερευνα του δολοφονου σε απορροφα ενω και η αναπτυξη θεωριων των μαθηματικων φιλοσοφων της λογικης μου θυμισε αρκετα το Logicomix.

Tελος, πριν τις διακοπες ολοκληρωσα τον 'Ναυτικο Χαρτη' του Αρτουρο Περεζ-Ρεβερτε. Χορταστικοτατο βιβλιο, ικανοποιησε στο επακρο το ναυτικο ενδιαφερον μου, και το συστηνω ανεπιφυλακτα ακομη και σε οσους δεν εχουν επαφη με τη θαλασσα.

Ο χρήστης lokatzis έγραψε:
Αγόρασα σήμερα το πρωί το 'Ιστορία (Κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974' επηρεασμένος από τα θετικά σχόλια στο παρόν θέμα. Ελπίζω να καταφέρω να το διαβάσω σύντομα. Είναι και μεγαλούτσικο πανάθεμά το. Πολλές μ@λ@κίες σε 150 χρόνια

το αγόρασα κ εγώ προχθές μιας κ διάβασα στο φόρουμ καλές κριτικές
πλάκα έχει
αγόρασα επίσης κ το 'Οκτώ'. Άκουσα επίσης καλές κριτικές.

40€ τα 2 βιβλία έδωσα γμτ Και πρέπει να δώσω άλλα 60 για να πάρω ένα βιβλίο με χειρουργικές τεχνικές από κάποιους Ελληνοαμερικάνους Ιατρούς.

Για τα λεφτά για βιβλία το θέμα είναι σχεδόν λυμένο: συνδρομή σε μια δημόσια βιβλιοθήκη, ιδιαίτερα κάποιου πανεπιστημίου.

Για παράδειγμα, πολλά από τα βιβλία που αναφέρονται παραπάνω (π.χ. Mazower, Ernst Gombrich μεταφρασμένο, Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους : 1830-1974 του Ραφαηλίδη) υπάρχουν σε πανεπιστημιακές βιβλιοθήκες.

Οι περισσότερες, αν όχι όλες οι παν. βιβλιοθήκες, έχουν διαθέσιμο το περιεχόμενο στο διαδίκτυο, οπότε ακόμη ευκολότερα.

Jacob

Ο χρήστης PeterPan έγραψε:
...αγόρασα επίσης κ το 'Οκτώ'. Άκουσα επίσης καλές κριτικές.

Όταν το διαβάσεις πες μας την άποψή σου. Και γω είχα ακούσει καλές κριτικές.
Και ως ένα σημείο δεν ήταν άσχετες. Μόνο που το βιβλίο κάποτε έφτασε στις τελευταίες σελίδες.

Αν και συ νιώσεις κάπως έτσι όταν φτάσεις εκεί, μην αγοράσεις το δεύτερο βιβλίο (Το στοίχημα) και ας ακούσεις καλές κριτικές. Εκείνο είναι απο την αρχή έτσι. Μπορώ να σου συστήσω μια χαρά Άρλεκιν με 1-2 ευρώ από το Μοναστηράκι.

Ok, είμαι υπερβολική. Διαβάζονται και ειδικά το 8 μέχρι πριν το τέλος διαβάζεται άνετα.

Όσο για το θέμα τιμής των βιβλίων, είναι από τις λίγες περιπτώσεις που δεν 'κλαίω' τα λεφτά. Όταν έχω βέβαια διαθέσιμα γι αυτή τη δουλειά. Και έχω και μια συνήθεια. Πριν ακόμη φύγω απο το βιβλιοπωλείο ή μόλις παραλάβω αν είναι ιντερνετική αγορά, σβήνω την τιμή. Η αξία του -για μένα- καθορίζεται μόλις γυρίσω και την τελευταία σελίδα.

Πρόσφατα ελεύθερου χρόνου:

1. Το βιβλίο των νεκρών φιλοσόφων του Critchley. Απογοητευτικό, ίσως λόγω δικών μου προσδοκιών. Περίμενα συγκριτική ανάλυση των απόψεων των φιλοσόφων και αντ' αυτής βρήκα μια απλή αποδελτίωση με μίνι-βιογραφικά και κάποιες ανεκδοτολογικού ύφους παρενθέσεις.

2. Η εξέλιξη της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, Δ.Κούρτοβικ, διδ.διατριβή. Εξαίρετο πόνημα από έναν από τους top διανοητές του σήμερα, με σωστό, απέριττο επιστημονικό λόγο και πλούσια βιβλιογραφία. Είναι μικρό αλλά πρέπει να διαβαστεί με προσοχή και όχι 'φευγάτα' (χωρίς να είναι δυσνόητο).

3. Ο εαυτός μας και ο κόσμος με τα μάτια του σκύλου μας, C.Millan. Περισσότερο αυτοβιογραφικό, με ιστορίες από την ζωή του εκπαιδευτή σε α' πρόσωπο, και πολύ λιγότερο ένας οδηγός εκπαίδευσης. Ζωντανή, κάπως απλοϊκή -αλλά αληθινή- αφήγηση από έναν άνθρωπο που δείχνει να κατέχει το αντικείμενό του, το διάβασα ευχάριστα και σίγουρα μακράν πιο ευχάριστα από ότι θα διάβαζα έναν στεγνό 'οδηγό'. Πάντως, αν όσοι ασχολούνται με σκύλους, εμπιστεύονταν την βιβλιογραφία και όχι τους καθυστερημένους των fori τύπου dogforum.gr, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος.

4. 525 τάγμα πεζικού, του Δ.Χαριτόπουλου. Έχοντας διαβάσει σύμπαν σχεδόν το έργο του Χαριτόπουλου και με δεδομένη την εκτίμηση για την συγγραφική του δεινότητα (μέσα στους top σύγχρονους έλληνες λογοτέχνες κατά τη γνώμη μου, μαζί με Δοξιάδη, Κωστάκη Ανάν και Σκαμπαρδώνη), το συγκεκριμένο έργο του με κούρασε με αποτέλεσμα να το αφήσω στη μέση. Καταπιάνεται με ένα εξαιρετικό θέμα -την επιστράτευση του '74- αλλά μέχρι τη μέση τουλάχιστον μου φάνηκε σαν μία συνεχή παράθεση ονομάτων, βαθμών και πεπραγμένων καραβανάδων και φαντάρων, χωρίς να υπάρχει πολύ ισχυρή συνεκτικότητα... Καταφέρνει βέβαια να δώσει ωραία το κλίμα της σύγχυσης και ίσως τελικά αυτό να είναι που με κούρασε, άρα θα πρέπει να πιστωθεί στα υπέρ του συγγραφέως. (Με τον λόγο-παραλήρημα του διοικητή πέθανα, άξιζε μόνο για αυτό). Δεν ξέρω αν θα αποφασίσω να το τελειώσω όμως.

και 5. Illness as metaphor της Sontag. Στα ελληνικά ήταν εξαντλημένο, αλλά ο τίτλος του είναι 'Η νόσος ως μεταφορά' για όσους θελήσουν να το ψάξουν. Πολλές από τις σκέψεις μου για την ασθένεια τις βρήκα τυχαία γραμμένες και αναλυμένες σε αυτό το βιβλίο. Άρα δεν θα μπορούσε παρά να είναι θαυμάσιο.
Πέραν της πλάκας, η Sontag επιχειρεί -δυσκολότατη- διείσδυση, ανατέμνοντας και ξανασυνθέτοντας την κάθε ασθένεια (φυματίωση, καρκίνος, aids), από κοινωνιολογικής και ψυχολογικής σκοπιάς, επιτυγχάνοντας τελικά να διεξάγει πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα.

Ο χρήστης xtkz έγραψε:
Mιλωντας για Ιστορια, ειμαι στα μεσα του 'A Little History of the World' του Ernst Gombrich. Αρκετα απλα γραμμενο, προσφερει ενα αντικειμενικο overview της εξελιξης της ανθρωποτητας.

Εύπεπτο, αφου γράφτηκε αρχικά για παιδια. Αντικειμενικό, αρκετά - αν και υπερτονίζει την συμβολή στην παγκόσμια ιστορία των γερμανικών φυλών. Οκ, γερμανός είναι δικαιολογείται.

Αυτό που δεν δικαιολογείται είναι να πουλιέται το ίδιο βιβλίο στο ίδιο βιβλιοπωλείο με 19 ευρω στα ελληνικά και με 7 στα αγγλικά. Καταλαβαίνω τα μεταφραστικά κόστη, τη μικρότερη αγορά κλπ, αλλά όπως και να το κάνεις, είναι αστείο.

ΥΓ. πληροφοριακά, το αγγλικό διαβάζεται πολύ εύκολα.

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&c ... Id=4593417

Διαθήκη για µια άγρια εποχή
Εξοµολογήσεις και αποκαλύψεις από τα αποµνηµονεύµατα της Ελλης Παππά

Ενα βιβλίο που συζητήθηκε πολύ, πριν ακόµα κυκλοφορήσει. Η πολιτική διαθήκη της Ελλης Παππά, που εκδόθηκε µόλις χθες, είναι βέβαιο ότι θα προσελκύσει το ενδιαφέρον, θα προκαλέσει αντιδράσεις, θα γίνει αντικείµενο πολιτικού και ιστορικού σχολιασµού.

Δεν θα µπορούσε να γίνει διαφορετικά. Στις περίπου 300 σελίδες του βιβλίου «Μαρτυρίες µιας Διαδροµής» οι προσωπικές εµπειρίες διαπλέκονται µε πολιτικές εκτιµήσεις, απολογισµούς και ανεκδοτολογικές αναµνήσεις, που έχουν ως κοινό παρανοµαστή κρίσιµες στιγµές της ιστορίας του ελληνικού κοµµουνιστικού κινήµατος. Ο Εµφύλιος, η ήττα, η παρανοµία, η υπόθεση Πλουµπίδη, η εκτέλεση Μπελογιάννη, οι συγκρούσεις στην ΕΔΑ, η δικτατορία του 1967 και η διάσπαση του ΚΚΕ σκιαγραφούν το περίγραµµα του κύριου κειµένου της έκδοσης µε τίτλο «Σελίδες από τη ζωή µου». Ακολουθούν «Τα γράµµατα στο γιο µου», επιστολές της Ελλης Παππά προς τον γιο της από τη φυλακή, παρεµβάσεις της σε εφηµερίδες στη µεταπολίτευση, µία πολυσέλιδη έκδοση ειδικά για την «υπόθεση Πλουµπίδη», και τέλος µία επιστολή του Νίκου Πλουµπίδη στην Ελλη Παππά, ένα µοναδικό τεκµήριο από την περίοδο της παράνοµης δράσης του ΚΚΕ. Προηγείται µία κατατοπιστική εισαγωγή του Τάσου Σακελλαρόπουλου, ιστορικού του Μουσείου Μπενάκη, ο οποίος ανέλαβε το δύσκολο έργο της επιµέλειας και παρουσίασης ενός τόσο σηµαντικού βιβλίου, το οποίο αγγίζει θέµατα ευαίσθητα και συγκρουσιακά.

Τα κείµενα που δηµοσιεύονται στο βιβλίο συγκροτούν την πολιτική κατάθεση της Ελλης Παππά, την οποία εµπιστεύτηκε στο Μουσείο Μπενάκη, µε τον όρο να δηµοσιευτούν µετά τον θάνατό της.

Πρόκειται για κείµενα αιχµηρά, που δεν διστάζουν να θέτουν ενοχλητικά ερωτήµατα, να εστιάζουν σε µικρά περιστατικά – αυτά που συχνά οι επαγγελµατίες ιστορικοί προσπερνούν µε περισσή ευκολία – και κρίσιµες συµπτώσεις. Ετσι, η Ελλη Παππά νωρίς στο κείµενό της θέτει το ερώτηµα «πόσα µεσαία στελέχη (…) ήταν στην υπηρεσία της Ασφάλειας;» για να απαντήσει µόνη της εστιάζοντας σε τρεις «αινιγµατικές προσωπικότητες». Τον στενό συνεργάτη του Ζαχαριάδη, Θανάση Λυκογιάννη, τον ασυρµατιστή του παράνοµου κλιµακίου του ΚΚΕ στην Αθήνα, Νίκο Βαβούδη και τον Δηµήτρη Βλαντά, ανώτατο στρατιωτικό στέλεχος του Δηµοκρατικού Στρατού. Οι υποψίες της Παππά δεν θα εξεταστούν εδώ – άλλωστε βασίζονται περισσότερο σε διαισθητικές υποθέσεις, παρά χειροπιαστά στοιχεία.

Αυτό που ενδιαφέρει είναι ο τρόπος σκέψης, η αναζήτηση του «χαφιέ» από µία προσωπικότητα της Αριστεράς, η οποία είχε ταχθεί στην καταπολέµηση των «σταλινικών απόψεων» και της «χαφιεδολογίας» του Ζαχαριάδη.

Το σύµπαν που αναπαριστά η αφήγηση της Παππά είναι δύσβατο. Φίλοι και σύντροφοι που προδίδουν, άνθρωποι ξεκοµµένοι στην Αθήνα που ζουν έγκλειστοι σε υπόγεια, προσωπικές τραγωδίες, αλλά και µικρότητες, στελέχη που διαχωρίζουν τους εαυτούς τους από τα µέλη, άνθρωποι που αλλάζουν µέσα στον χρόνο.

Υπό την οπτική αυτή, µας υπενθυµίζει ότι οι πολιτικοί κρατούµενοι, οι κυνηγηµένοι του µετεµφυλιακού κράτους ήταν ταυτόχρονα άνθρωποι. Με τις αρετές και τις αδυναµίες τους, ικανοί για το καλύτερο και το χειρότερο. Κυρίως όµως, µας υπενθυµίζει, τι σήµαινε η ένταξη στο κοµµουνιστικό κίνηµα.

Ολόπλευρο δόσιµο για τη µεγάλη υπόθεση του κοινωνικού µετασχηµατισµού, υποταγή του ατοµικού στο συλλογικό, εµπιστοσύνη στην ηγεσία του κόµµατος και ετοιµότητα για την ύστατη θυσία – τον θάνατο. Ο Νίκος Πλουµπίδης στην επιστολή του προς την Παππά τονίζει «αν π.χ. το Κόµµα πη εµένα χαφιέ, τόσο εγώ όσο και αυτοί που µε γνωρίζουν και µ’ αγαπούν οφείλουµε να υποστηρίξουµε τη θέση του Κόµµατος. Θα πούµε τη γνώµη µας στο Κόµµα, όµως στον κόσµο θα πούµε ότι ο Πλ. είναι χαφιές, γιατί το λέει το Κόµµα».

Στρατευµένη...
Το παράδειγµα της Ελλης Παππά είναι η πιο απτή απόδειξη. Στρατευµένη στο κοµµουνιστικό κίνηµα από τα νεανικά της χρόνια, σύντροφος του Νίκου Μπελογιάννη, είχε την κοινή µοίρα χιλιάδων ανθρώπων που φυλακίστηκαν για τις ιδέες τους. Η οργανωτική της σχέση µε το Κοµµουνιστικό Κόµµα Ελλάδας γνώρισε σηµαντικές εντάσεις και διακυµάνσεις.

Διαβάζοντας όµως την πολιτική της διαθήκη, δεν µπορεί παρά να διακρίνει κανείς ότι, παρά τις καταγγελίες των πρακτικών του ΚΚΕ και του «σταλινισµού», ο λόγος της απευθύνεται στο κοµµουνιστικό κίνηµα, εκείνο «το κίνηµα στο οποίο αφιερώσαµε τη ζωή µας – χωρίς ανταλλάγµατα και “εξαργυρώσεις”» σαν µία ύστατη προσπάθεια της στρατευµένης της ελπίδας να επικρατήσει «η αλλαγή µεθόδων λειτουργίας, λήψης και εφαρµογής των αποφάσεων, [και] ο σεβασµός στους αγωνιστές».