Επειδή βαρέθηκα να διαβάζω αντιεπιστημονικές ανοησίες για το ζήτημα της ομοφυλοφιλίας ας δούμε -επιτέλους- τι λέει η επιστήμη. Η σκόπιμη σύγχυση της ομοφυλοφιλίας με ψυχικές νόσους όπως η παιδοφιλία ή ο φετιχισμός είναι τουλάχιστον αντιεπιστημονική και ανεπίτρεπτη ενώ δεν είναι καθόλου τυχαία. Φυσικά σε όποιον δεν αρέσει η γνώμη της επιστήμης μπορεί να συνεχίσει να υποστηρίζει ότι η γη είναι τετράγωνη και φυσικά όταν πάθει πνευμονία να πάει σε ξεματιάστρα.
- Από το 1973 εξαλείφθηκε οριστικά η ομοφυλοφιλία από το ICD (Διεθνής Ταξινόμηση Νόσων) αφού όπως αναγνώρισε η Αμερικανική Ένωση Ψυχιάτρων: “Η ομοφυλοφιλία από μόνη της δεν συνεπάγεται καμία βλάβη στην νοητική κρίση, στην ψυχική ισορροπία, στην αξιοπιστία ή γενικότερα σε κοινωνικές ή επαγγελματικές ικανότητες”.
Μετά από λεπτομερή έρευνα σε επιστημονικά στοιχεία, η Αμερικανική Ένωση Ψυχιάτρων υιοθέτησε την συγκεκριμένη θέση το 1975 και παρότρυνε όλους τους επαγγελματίες της ψυχικής υγείας “να ηγηθούν στο να εξαφανίσουν το στίγμα της ψυχικής ασθένειας που για χρόνια είχε συνδεθεί με την ομοφυλοφιλία”. Το 2001 έπραξε το ίδιο και η Κινέζικη Ένωση Ψυχιάτρων.
- Δεν ήταν εύκολη η μάχη με το συντηρητικό κατεστημένο και έπρεπε να υπάρξουν σοβαρές μελέτες που να τεκμηριώνουν αυτή την αλλαγή, μερικές εκ των οποίων είναι οι ακόλουθες: Οι σχέσεις και η επαφή γενικότερα ανάμεσα στο ίδιο φύλλο είναι φυσιολογικές και θετικά παραδείγματα της ανθρώπινης σεξουαλικότητας. Με άλλα λόγια, δεν είναι δείκτες ψυχικής ασθένειας ή αναπτυξιακών προβλημάτων. Η ομοφυλοφιλία και η αμφιφυλοφιλία στιγματίζονται και αυτό μπορεί να προκαλέσει ποικίλες αρνητικές συνέπειες (π.χ. Άγχος Μειονότητας/Minority Stress) σε ολόκληρη τη ζωή του ατόμου (D’Augelli & Patterson, 1995; DiPlacido, 1998; Herek & Garnets, 2007; Meyer, 1995, 2003). Οι σχέσεις και η επαφή ατόμων του ίδιου φύλλου περιλαμβάνει ποικιλία σεξουαλικών προσανατολισμών και ταυτοτήτων (Diamond, 2006; Hoburg et al., 2004; Rust, 1996; Savin-Williams, 2005). Οι γκέι άντρες, οι λεσβίες και τα bisexual άτομα μπορούν να απολαμβάνουν τη ζωή τους όπως και να δημιουργούν σταθερές δεσμευτικές σχέσεις και οικογένειες ισότιμες με τα ετερόφυλα ζευγάρια (APA, 2005c; Kurdek, 2001, 2003, 2004; Peplau & Fingerhut, 2007). Δεν υπάρχουν εμπειρικές μελέτες ή πειραματική έρευνα που να υποστηρίζει την άποψη ότι ο ομοφυλοφιλικός σεξουαλικός προσανατολισμός προέρχεται από δυσλειτουργία ή από τραύμα στο οικογενειακό περιβάλλον (Bell et al., 1981; Bene, 1965; Freund & Blanchard, 1983; Freund & Pinkava, 1961; Hooker, 1969; McCord et al., 1962; D. K. Peters & Cantrell, 1991; Siegelman, 1974, 1981; Townes et al., 1976).
Οικογένειες ομοφυλοφίλων;
-
Τι απεφάνθη η Αμερικανική Εταιρεία Παιδιάτρων το 2004. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν καθορίζεται από έναν και μοναδικό παράγοντα αλλά από ένα συνδυασμό γενετικών, ορμονικών και περιβαλλοντικών επιρροών. Στις τελευταίες δεκαετίες, οι θεωρίες που βασίζονται στα βιολογικά αίτια προωθήθηκαν περισσότερο από τους μελετητές. [...] Ωστόσο, αν και εξακολουθεί να υπάρχει αβεβαιότητα για τον τρόπο ανάπτυξης της ανθρώπινης σεξουαλικότητας, δεν υπάρχει επιστημονική απόδειξη που να συνδέει την κακή ανατροφή, την σεξουαλική παρενόχληση ή άλλα δυσμενή περιστατικά στην ζωή ενός ατόμου με τον σεξουαλικό προσανατολισμό του. Η πιο πρόσφατη έρευνα προτάσσει ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός διαμορφώνεται κυρίως στην παιδική ηλικία.
-
Τι απεφάνθησαν σε κοινή δήλωση η Αμερικανική Εταιρεία Ψυχιάτρων, η Αμερικανική Εταιρεία Ψυχολόγων και η Αμερικανική Εταιρεία Κοινωνικών Λειτουργών το 2007: “Σήμερα δεν υπάρχει επιστημονική συνοχή σχετικά με τους παράγοντες που οδηγούν ένα άτομο να γίνει ετεροφυλόφιλο, ομοφυλόφιλο, ή αμφιφυλόφιλο – λαμβάνοντας υπόψη τις βιολογικές, ψυχολογικές ή κοινωνικές συνέπειες που μπορεί να έχει ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονιών. Ωστόσο, τα διαθέσιμα επιστημονικά ερευνητικά αποτελέσματα δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία γκέι ή λεσβιών ενηλίκων έχουν ανατραφεί από ετεροφυλόφιλους γονείς και η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών που μεγαλώνουν από λεσβίες ή γκέι γονείς έχουν ετεροφυλόφιλο προσανατολισμό.”
-
Τι απεφάνθη το Βασιλικό Κολέγιο των Ψυχιάτρων το 2007: “Παρά τις ψυχαναλυτικές και ψυχιατρικές ερευνητικές μελέτες σχεδόν ενός αιώνα, δεν υπάρχουν σημαντικά αποδεικτικά στοιχεία που να στηρίζουν την άποψη ότι η φύση της οικογένειας ή ότι οι πρώτες εμπειρίες της παιδικής ηλικίας παίζουν ρόλο στην διαμόρφωση της σεξουαλικότητας ενός ατόμου. Διαφαίνεται ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός διαμορφώνεται κατά βάση βιολογικά μέσω ενός πολύπλοκου παιχνιδιού γενετικών παραγόντων και του πρώτου ενδομήτριου διαστήματος του ατόμου. Άρα, ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν είναι επιλογή.
http://www.kar.org.gr/2014/09/02/ε ... %83%CF%84/
