Δευτέρα 26/9. Αναχώρηση από τη Πάτρα με προορισμό την Ανκώνα. Άφιξη την Τρίτη το μεσημέρι και μετά από 400 άνετα χιλιόμετρα, νάμαστε στη Marostica, την πατρίδα του σκακιού και των οικοδεσποτών μας Adriano Scalcon και RaceRent Evolution. Άμεση τακτοποίηση ,έξοδος για φαγητό και κουβέντα με τους Ιταλούς φίλους.
Το Micra είχε ήδη φθάσει από την Κυριακή, οπότε την Τετάρτη 28/9 πάμε να το δούμε στις εγκαταστάσεις της RaceRent και μένουμε άφωνοι. Είχαν τοποθετηθεί φίλμς στα παράθυρα, είχαν βαφεί κάποιες ατέλειες, μέσα ήταν πεντακάθαρο και εξωτερικά γυάλιζε.
Οι αναγνωρίσεις ήταν προγραμματισμένες για την Τετάρτη και την Πέμπτη, από τις 13:30 – 19:30. Τα περάσματα ήταν 3 τον αριθμό με λάστιχα ασφάλτινα βόλτας. Τα αυτοκίνητα των αναγνωρίσεων, ήταν αυστηρά δικίνητα χωρίς τούρμπο. Κανένα πρόβλημα με το Χιουντάι, μόνο που μετά από 7 χρόνια του φόρεσα λάστιχα βόλτας. Η έλλειψη θορύβου άρχισε να με ανυσηχεί.
Περιμέναμε τον Adriano να μας πάει στη γραμματεία και στις ειδικές για να μην ψαχνόμαστε σε άγνωστα μέρη, με αποτέλεσμα να φθάσουμε στο Asiago (κάτι σαν το Καρπενήσι) κατά τις 16:00. Γνωριμία με τους οργανωτές, θερμό καλωσόρισμα και το πρώτο σοκ για μας είναι γεγονός. Είμαστε η μόνη συμμετοχή με αυτοκίνητο μικρότερο των 2000 κ.ε.. 54 συμμετοχές με Α8, Ν4, Α7 και Ν3 και το καημένο Μίκρα μόνο και έρημο στην Α5, Α6, Ν1, Ν2, S 16 κλπ.
«Χαιρόμαστε που το τολμήσατε» μας είπαν. Είναι πολύ σκληρός ο αγώνας. Και οι μύθοι για τα φλατ χώματα των Ιταλών ; σκέφτηκα.
Κατά τις 17:00 μπαίνουμε στην 1η ειδική, την Γκέτερλε ή κάπως έτσι, μήκους 8 περίπου χλμ. Δεύτερο σοκ. Ο Πατέρας ωχριά μπροστά της. Πέτρες σαν το κεφάλι μου βρίσκονται διάσπαρτες στο δρόμο και τα αυλάκια αρχίζουν και κάνουν την εμφάνισή τους. Αφετηρία στα 1700 μ. , τερματισμός στα 1400. Τη γράφουμε και οι Ιταλοί φίλοι μας οδηγούν στην αφετηρία από μια κοπάνα χωμάτινη, που μπροστά της τύφλα να έχει η Στεφάνη. Τσεκάρισμα και βουρ για τη 2η. Κόρνο τη λέν. 10 χλμ. ψιλοανηφορική στην αρχή, με τα τελευταία της 4 χλμ. να κατηφορίζουν. Θυμίζει Σπαθοβούνι σε πολλά της σημεία, ενώ ο Πατέρας δεν θα μπορούσε να λείψει, ευτυχώς μόνο σε κάποιες ευθείες. Γράψιμο και επιστροφή στη Marostica. Την Πέμπτη στις 13:20 περιμένουμε να ανοίξει το κοντρόλ στην πιο μεγάλη του αγώνα, την Τσεσούνα ή κάπως έτσι, μήκους 23 χλμ. Ανεβοκατεβαίνουμε καμιά 200αριά μέτρα για να βρούμε την αφετηρία, αλλά ο Νόντας παρατηρεί ότι αρχίζει με άσφαλτο. 1500 μέτρα παρακαλώ. Δεν βαριέσαι! Ας πάει και το παλιάμπελο! Ναι, αλλά στα 8 χλμ. ξανασυναντάμε άσφαλτο για άλλα 3,5 χλμ. Έλεος! Τη βάψαμε! Μετά την άσφαλτο ξαναρχίζει το χώμα, καταπληκτικά γρήγορο και καλό, αλλά στα τελευταία 5 χλμ. επανερχόμαστε στα ελληνικά δεδομένα: Πέτρες φυτεμένες, αυλάκια, ανηφόρα, αλλά ευτυχώς σε ευθεία. (Στο συγκεκριμένο κομμάτι στον αγώνα, ανέβαινα με 5η και 7500 και τελείωνα την ανηφόρα με 3η και 5500. ΕΊπατε τίποτα;).
Εδώ λοιπόν αρχίζει η διαφορά νοοτροπίας των γειτόνων μας σε σχέση με μας.
Αρχικά ο σχεδιασμός: Τρεις ειδικές που γίνονται από 3 φορές. Ο σκληρότερος αγώνας της Ιταλίας. Τουλάχιστον έτσι λένε οι ίδιοι. 3 περάσματα ανά ειδική, με λάστιχα ασφάλτινα σειράς. Πραγματικά με τα φτωχά ιταλικά μου δεν κατάλαβα αν υπάρχει όριο ταχύτητας στις αναγνωρίσεις, αλλά όλοι πήγαιναν ΑΡΓΑ. Προφανώς έχουν αντιληφθεί ότι μόνο έτσι μπορούν να βρουν τις γραμμές τους. Κουτόφραγκοι!
Δύο μέρες στα βουνά της Β. Ιταλίας και δεν συνάντησα σκουπίδια στους δρόμους. Τι τα κάνουνε γαμώ το, τα τρώνε;
Shake down. Για να πας εκεί πέρναγες τη μισή μεγάλη διαδρομή ανάποδα, έκανες ότι έκανες και επέστρεφες από την ειδική! Κανένα πρόβλημα. Στην άσφαλτο της Τσεσούνα λοιπόν, σε μια αριστερή διαρκείας, υπάρχει ένα αγροτόσπιτο. Είχαμε παρκάρει απ’ έξω για το shake down. Η τσίκνα μου έσπαζε τη μύτη. Κάτι είχαν στα κάρβουνα! Έρχεται λοιπόν ένας μαντράχαλος πενηντάρης (γύρω στα 2 μ. ύψος)και παίρνει σηκωτό το Σκαλκόν και κάτι του φώναζε. Πάγωσα! Γαμώ το θα παίξουμε ξύλο! Όχι ρε πο…τη μου. Ο Νόντας μου μετέφρασε: « Έχει έρθει ο αρχηγός (Μπιαζόν) και σύ κοιτάς αυτοκινητάκια;» «Γρήγορα όλοι για φαγητό». Από την άλλη μεριά του δρόμου, δεν είχα καλή οπτική από εκεί που καθόμουν, παρατήρησα καμιά δεκαριά ομάδες, και τον αρχηγό, που πέρναγαν να τσιμπήσουν κάτι πριν τον τεχνικό έλεγχο. Γέλια, πειράγματα και άπειρος χαβαλές, χωρίς ίχνος αλκοόλ.
Τεχνικός έλεγχος στο Ένεγκο, ένα τουριστικό χωριό των 2000 κατοίκων, στα 900 μ. υψόμετρο. Είχαν στήσει μια τεράστια τέντα και οι έφοροι έψαχναν τα πάντα. Στη γραμματεία κάναμε και μαθήματα ελληνικών, (άπειρο γέλιο), και πάμε παρακάτω. Στις 8 το βράδυ ξεκίναγε ο αγώνας με την απλή από Ένεγκο για Ασιάγκο, 29 χλμ. σε 45 λεπτά και μετά διανυκτέρευση. Η εκκίνηση δινόταν από μία ράμπα τεραστίων διαστάσεων, φτιαγμένη από κορμούς δέντρων. Εντυπωσιακή! Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν το γεγονός ότι από τους 2000 κατοίκους του χωρίου, απουσίαζαν από την εκκίνηση οι 20 ασθενείς υπέργηροι και 2, 3 μωρά που κοιμόντουσαν! Ανέβηκα τελευταίος φυσικά στη ράμπα, αλλά η έκπληξή μου ήταν τεράστια, όταν το χειροκρότημα που πήρα ήταν κατά πολύ μεγαλύτερο σε διάρκεια από του Φιόριο! Κάτι θυμήθηκα από τον υπέρ του αδυνάτου λόγο. Σε 45 λεπτά άφιξη στο κέντρο του αγώνα το Ασιάγκο. Μαγεία! Ο εκφωνητής είπε ότι είμαστε Έλληνες, μας ευχαρίστησε για τη συμμετοχή μας, είπε ότι τρέχουμε με το μικρότερο αυτοκίνητο του αγώνα και ότι είμαστε οι μόνοι τολμήσαντες να συμμετάσχουμε με όχημα μικρότερο από 2000 κ. ε. Έγινε χαμός! Πήγαν να με πάρουν τα ζουμιά. Δεν περίμενα από τους «ψυχρούς» βόρειους να αντιδράσουν έτσι. Γύρω από το Μίκρα μαζεύτηκαν άπειροι τύποι κάθε ηλικίας. Έβλεπαν την αεροφωτογραφία του παραλληλοδρόμιου και προσπαθούσαν να συλλαβίσουν τη λέξη. Με χτύπαγαν φιλικά στην πλάτη και μεταξύ των άλλων μου έλεγαν «Τζού, τζού». Συγκίνηση!
Το πρωί στην εκκίνηση τρεις και ο κούκος. (Όχι ο Νικος). Πάμε για σέρβις στο αεροδρόμιο του Ασιάγκο στα 4 χλμ. και εκτός από τους μηχανικούς, δεν υπάρχει ψυχή ζώσα. Ο Ανδρινόπουλος με εμψυχώνει: «Χοντρέ μη μας κάνεις ρεζίλι!» . Άκου «χοντρός», αφού έπεσα στα 114. Πλάκα μου κάνει!
Στα 35 περίπου χλμ. φτάνουμε στην 1η, τη Γκέτερλε. Μόνο το κοντρόλ και 2, 3 αυτοκίνητα θεατών. Μαύρη φτώχεια σκέπτομαι και εδώ. Σκέτη Ελλάδα.
3,2,1, πάμε!!!!! 500 σχεδόν ευθεία, κατηφορική, μουδιασμένα και στη επερχόμενη δεξιά να σου καμιά πενηνταριά θεατές. 150 μ. σπαστήρι του κερατά και καμιά 300αριά νοματέοι να αλαλάζουν και να χτυπιούνται. Ρε εδώ έχει κόσμο! Με πιάνει το ελληνικό φιλότιμο και το γκάζι στο πάτωμα! Το πολύ – πολύ να μείνουμε. Πρώτη φορά θα είναι; Σε λίγο αρχίζουν οι ανθρωπομπαριέρες. Και να θες να πας σιγά, δεν γίνεται. Ντρέπεσαι! Χιλιάδες κόσμος σε μια ειδική 8 χλμ. Να επευφημούν. Να σου δίνουν κουράγιο. Να σε αναγκάζουν να πατήσεις! Γαμώ το ποια σπαστήρια; Όλα ίσωμα!
Στη 2η, το Κόρνο που είναι κοντά στο Ασιάγκο, έγινε το αδιαχώρητο! Έβλεπες μόνο κόσμο. Κόσμο να χτυπιέται στη άκρη του δρόμου και να σε χειροκροτεί. Κόσμο που λατρεύει τους αγώνες και ξέρει από αγώνες. Είπαμε: Υπέρ του αδυνάτου.
Στην άσφαλτο της 3ης παρατηρώ ότι δεν έχω βεντιλατέρ. Κόβω ρυθμό και οι επευφημίες μετριάζονται κατά πολύ. Οι τύποι φαίνεται να πριμοδοτούν τη προσπάθεια. Καλό αυτό. Δεν σας είπα. Οι τύποι είναι χιλιάδες! Πολλές χιλιάδες! Και είναι 11 το πρωί. Σέρβις πάρκ, οι Ιταλοί με τον Ανδρινόπουλο κάνουν τα μαγικά τους, ενώ οι άπειροι θεατές στο σέρβις πάρκ κυκλώνουν το Μίκρα , παρατηρούν την αεροφωτογραφία, συλλαβίζουν το παραλληλοδρόμιο και χαιρετούν.
Δεν υπάρχει μαρκάρισμα ελαστικών, φυσικά και δεν υπάρχει ελικόπτερο και πάμε για ανεφοδιασμό από μάνικα σε προκαθορισμένο σημείο.
102 οκτάνια φυσικά, προαγορασμένη βενζίνα.
Η 4η είναι επανάληψη της 1ης και ακυρώνεται για τα τελευταία 6 αυτοκίνητα, αφού ο 6ος από το τέλος, ένα Κλειώ Α7 του Μουναρέτο μένει από σπασμένο ψαλίδι και μας κόβει το δρόμο. 400 μ. πριν από το συμβάν, 2 κριτές μου ανεμίζουν κίτρινες σημαίες. 200 μ. πριν, άλλοι 2 κουνάνε τις σημαίες τους. Στα 100 μ. πριν, άλλος ένας μου κάνει νόημα να σταματήσω. Που βρεθήκανε τόσοι κριτές γαμώ το! Σε 500 μ.;
Εδώ έγινε κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω. Ενώ τα τελευταία 6 αυτοκίνητα κάναμε απλή την ειδική, μας έδωσαν χρόνους διαφορετικούς σαν να την ολοκληρώσαμε. Το ίδιο έγινε και στην 5η, που ακυρώθηκε και την κάναμε απλή, τσεκάροντας τις σημειώσεις μας. Εκεί παρατήρησα τον αριθμό των κριτών, που ήταν ανά ζεύγη, σχεδόν κάθε 300- 400 μέτρα. Πρωτοφανές!. Η 6η (Τσεσούνα 2) πάει καλά για μας. Κατεβάζουμε 37 σε σχέση με το 1ο πέρασμα και οι χειρονομίες των άπειρων πλέον θεατών, μας δίνουν φτερά. Σέρβις, κύκλωμα του Μίκρα από θεατές, χτυπήματα στην πλάτη και τζού τζού. Τελικά έμαθα ότι είναι το giu, που πάει να πει κάτω, κάτω (το γκάζι). Αυτή τη φορά έλεγαν και μπράβο, πράγμα που εύκολα κατάλαβα.
Η 7η, η Γκέτερλε 3, πάει καλά. Συνήθισα τις επευφημίες και μεταξύ μας μου άρεσε. Στην 8η Κόρνο 3, το Μίκρα αλλού πάταγε αλλού βρισκόταν υποτασσόμενο στις επιταγές του πλήθους των θεατών, μέχρι που μια πέτρα κατέστρεψε το εμπρός δεξί Fedima και άρχισε να γλιστρά επικίνδυνα. 4 χλμ. αργά μέχρι τον τερματισμό, αλλαγή ελαστικού και πάμε για την 9η, Τσεσούνα 3 των 23 χλμ. Στην απλή η ανάρτηση βρόνταγε επικίνδυνα. Ο Ανδρινόπουλος τηλεφωνικά απαιτεί: «Φέρτο πίσω». Κάνουμε την ειδική σαν βόλτα, ανεβάζοντας 6 λεπτά από τον χρόνο μας, συγκαταβατικοί χαιρετισμοί των θεατών, χειροκρότημα από τα άπειρα ζεύγη των κριτών και άφιξη στο Ασιάγκο, φυσικά ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ γενικής, αλλά πανευτυχείς. Μέχρι να ανεβούμε στη ράμπα τερματισμού, οι παρευρισκόμενοι χειροκροτούσαν ασταμάτητα την προσπάθεια του γεροέλληνα που ήρθε με το Μίκρα του στα χώματά μας. Λάμπις, Λάμπις, χτυπήματα στην πλάτη και πλατιά χαμόγελα συνέθεταν το σκηνικό. Μπράβο, μπράβο!.
Μας έκαναν απονομή ένα κεραμικό αυτοκινητάκι που έγραφε 1ος κλάσης Α5 και στην απορία μου, «μα ποια απονομή; Μόνοι μας τρέχαμε», απάντησαν ότι οι δικοί μας δεν τόλμησαν, εσείς ήρθατε και τερματίσατε, έστω και 30οι από τους 55 που ξεκίνησαν. Με πιάσανε τα ζουμιά.
Ρεζιλεύτηκα στο άνοιγμα σαμπάνιας, αλλά τελικά τα κατάφερα. Γέλια ο κόσμος!
Ευχαριστώ τον Αντριάνο Σκαλκόν και τη Ρέις ρέντ εβολούσιον για την κάλυψη των πολλών εξόδων (1200€ η συμμετοχή για τα έως 1400 κ. ε.) Ευχαριστώ το γιατρό μας Νόντα Παππά για τη συνοδήγηση και διερμηνεία, τον Κο Στριγάρη των Μινωικών για τις διευκολύνσεις ταξιδίου.
Τι να πω για τον Γιώργο Ανδρινόπουλο τον μηχανικό μου αλλά πάνω από όλα φίλο, που με δικά του έξοδα ήρθε στην Ιταλία και με βοήθησε όσο δεν παίρνει!.
Αν με ρωτήσετε, ναι του χρόνου να είμαστε καλά, πάλι θα πάω στα ιταλικά σπαστήρια του Ασιάγκο. Οι τύποι είναι αλλού.
Ο Αντριάνο Σκαλκόν, δυστυχώς έχασε το πρωτάθλημα στα 2000 κ. ε. , όταν όντας 1ος και μετά από πολλές ατυχίες, έσβησε το μοτέρ του στην 9η, χάνοντας περίπου 1.30 λεπτό από τον αντίστοιχο χρόνο του και έπεσε 2ος.
Μπορείτε να δείτε χρόνους και φωτογραφίες στη επίσημη σελίδα του αγώνα http://www.scuderiacittadischio.it
Λάμπης Κουρτέσης (τρισευτυχισμένος)