Ο χρήστης 21 Quadra έγραψε:
Χαρακτηριστικό της αστικής τάξης, εκτός από τα χρήματα, ήταν ο τρόπος εργασίας και η εκμετάλλευση εργατικής δύναμης. Ένας Μπόμπολας είναι πραγματικός αστός.
Και ένα άρθρο της αξέχαστης Μαλβίνας:
«Αυτοί οι τύποι, οι μικροαστοί, δε σκέφτονται ποτέ τους να αυτοκτονήσουν γιατί η ζωή τους ανήκει στο Θεό, αλλά στην ουσία, επειδή δεν αποφασίζουν ούτε για τη ζωή τους, ούτε για το θάνατό τους.** Είναι αμνήμονες εκεί που τους συμφέρει, αλλά οραματιζόμενοι το μέλλον δε ζουν ποτέ ένα παρόν της προκοπής.** Κάνουν μακροπρόθεσμα όνειρα που, κατά κανόνα, τα προφταίνει ο θάνατος. Χτίζουν ντουβάρια. Αγοράζουν οικοπεδάκια. Δεν ψάχνουν τσάντες, γιατί σπάνια ερωτεύονται και όπως όλοι οι βλάκες, ποτέ δε νιώθουν ανίσχυροι. Τρέμουν τις υποχρεώσεις, αλλά τελικά παντρεύονται μια υπομονετικιά, αφού την πρήξαν επί χρόνια τόσο, που δε θέλει πια ούτε να τους χέσει. Κάνουν δύο μόγγολα, γιατί “ένα ίσον κανένα”.** Ή τρία, αν τα δύο πρώτα είναι κορίτσια. **Και βέβαια, τους αρέσουνε πολύ οι βιζιτούδες, τις οποίες πάντα ρωτάνε μετά το πήδημα: “Πώς ξέπεσες έτσι;” Όχι, δεν έχουν αρκουδάκι οι μικροαστοί. Μόνο σκουπίδια. Σε τρόφιμα, σε ιδέες, σε τρόπο ζωής, σε πράξεις. Την ξέρω απέξω κι ανακατωτά την Αδελφότητα (…). Τρέμει μην πιαστεί κορόιδο και πάντα πιάνεται. Υπεκφεύγει. Στρεψοδικεί. Αναβάλλει. Υποκρίνεται. Ζητάει τα πάντα και δε δίνει τίποτα. Παριστάνει τη Δίκαιη. Αρνείται τα τεστ πατρότητας για να γλιτώσει τη Διατροφή και πάντα είναι από κοντά ένας μειλίχιος και τίμιος επαρχιακός δικηγοράκος, πρόθυμος να σπιλώσει την άπορη κακομοίρα. Ο Μικροαστός δε θέλει μπλεξίματα. Γι’ αυτό δε μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι. Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος. Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς, στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του. Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστούς». Απόσπασμα από το άρθρο Βλέπει τσόντα ο Πρόεδρος; (Περιοδικό 01, 1995) [Πηγή: http://www.doctv.gr]
Μια ερώτηση κρίσεως αν και θα μείνει αναπάντητη και θα με κράξουν οι περισσότεροι, αλλά δεν πειράζει, ρωτάω λοιπόν, πόσοι από εμάς θα τολμούσαμε να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας μέσα σε αυτό το κείμενο ?
Και αν συμφωνήσουμε ότι είναι έτσι όπως τα λέει η Μαλβίνα, ότι δηλαδή ο μικροαστός δεν θέλει να μπλέξει, τα άτομα αυτά είναι εκείνα που ζητάνε να ποδηγετηθούν, ζητάνε να έχουν κάποιον που να τον νιώσουν ανώτερο τους, εγώ λέω ότι ο μικροαστοός του κειμένου είναι έτοιμος να δεχθεί για αρχηγό όποιον νομίζει ότι του ταιριάζει, όποιον του βάλει στο μυαλό ότι είναι αναντικατάστατος και όποιον του τάξει μια μικρή εξουσία στη μίζερη ζωή του, τη δική του την εξάντλησε και την εξαντλεί καθημερινά στη γυναίκα του και στα παιδιά του ( γιατί η περιγραφή της Μαλβίνας ταιριάζει στην ουσία της σε μίζερη ζωή )
Ε! δεν είναι μακρυά οι σειρήνες της Χ.Α από τα άτομα που αναζητούν αρχηγό στη ζωή τους, που ψάχνουν ως πρόβατα μια στάνη να ενταχθούν και αυτοί για να νιώσουν ότι ανήκουν κάπου, ότι θα προσφέρουν κάτι που θα αξίζει περισσότερο από τη μιζέρια τους.
Έτσι η ένταξη τους σε μια ομάδα που είναι λίγο εκτός, λίγο κυνηγημένη, λίγο ψιλοπαράνομη, τους γεμίζει αυτοπεποίθηση και εντάσσονται στο κοπάδι νιώθοντας ξεχωριστοί αφού ασχολήθηκε μαζί τους ο αρχηγός για τον οποίον είναι έτοιμοι να πέσουν στη φωτιά χωρίς να κρίνουν ή να διακρίνουν αν είναι σωστά όσα τους λέει ο μεγάλος, ο ένας, ο τεράστιος, ο αλάνθαστος.
Τα παραπάνω αφορούν τη ΧΑ ή τα κομματόσκυλα και τα πράσινα/μπλε/κόκκινα πρόβατα της δεκαετίας του 1980, πριν 34 χρόνια;;;
Εμένα πάντως με παραπέμπουν σε άλλη εποχή και δεν μου θυμίζουν σε τίποτα την βρωμερή εποχή που ζούμε.
Στην εποχή που ζούμε το μόνο που μπορεί κάποιος να διακρίνει γύρω του είναι το μίσος, η άρνηση, ο μηδενισμός, η απογοήτευση, η απαισιοδοξία, ο θυμός, η απέχθεια και το 'σώζων εαυτόν σωθήτω'. Και από ότι φαίνεται ακολουθούν και χειρότερες καταστάσεις.
Αν τώρα όλο αυτό το αρνητικό κλίμα επιβίωσης τροφοδοτεί ακραίους σχηματισμούς, προσωπικά το θεωρώ λογικότατο, ειδικά από την στιγμή που από ότι φαίνεται η χώρα τούτη θέλει τους μπαμπούλες της. Οι ασπιρίνες ποτέ δεν γιάτρεψαν βαριές αρρώστιες. Τα χαϊδολογήματα, τα ευχολόγια και τα όμορφα λογάκια δοκιμάστηκαν και δεν κατάφεραν τίποτα, παρά μόνο διατήρησαν τους βολεμένους, τους ευνοούμενους και τα ανίψια του συστήματος.