Ο χρήστης manosk έγραψε:
Καλύτερα να κάνει καθένας ό,τι τον γεμίζει. Το να πεταχτεί ο καμένος/η καμένη από μια σχέση ή ένα γάμο και να πει ότι 'όλες είναι πουτάνες' ή 'όλοι είναι γουρούνια' στον αναποφάσιστο είναι λάθος (ως και ζηλοφθονία που κάποιος ίσως επιτύχει εκεί που ο ίδιος/η ίδια απέτυχε).

Σωστο.

Ο γάμος και οι σοβαρές σχέσεις γενικότερα είναι ΕΠΕΝΔΥΣΗ. Όσο καλύτερα κάνεις την επιλογή, όσο περισσότερη προσοχή επιδείξεις, όσο προσπαθήσεις να στηρίξεις αυτό που επέλεξες, τόσο αυξάνεις τις πιθανότητες να επιτύχεις.

Κατα τη γνωμη μου δεν πρεπει να προσπαθεις. Η προσπαθεια δημιουργει απωθημενα που αναδυονται αργοτερα.
Ουτε βεβαια θεωρω το γαμο επενδυση, εκτος αν μιλαμε για πραγματικα μεγαλη προικα...

Αν δεν έχεις γκόμενα, τότε εργένης και όλα μια χαρά.

Αν έχεις, τότε το πολύ συζείς, εννοείται Τώρα που με μια συμβολαιογραφική πράξη έχεις και τις οικονομικές ελαφρύνσεις, δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος για κάτι περισσότερο

Σόγια κλπ εννοείται ότι δεν σου πρήζουν τπτ και για κανένα λόγο. Ή αλλιώς υπάρχει και ένα εγχειρίδιο συμφορουμίστα περί του τρόπου συμπεριφοράς σε περίεργους τε και παρείσακτους ξένους

Επίσης το σπίτι να είναι δικό σου Την ημέρα της κρίσης θα πετάξεις τα πράγματά της από το μπαλκόνι φωνάζοντας 'You're fuckin pwned biatch, τράβα στη μάνα σου'
Αλλιώς δλδ τι; Θα φωνάζεις καθώς τα μαζεύεις και φεύγεις; -> fail. Δεν παίζει. Άσε που θα σου πετάξει και κανά 'ας έκανες backup' [βλ. παλιότερη διαφήμιση] και το fail θα γίνει epic

Όσο για τα παιδιά, απλώς φροντίζεις να μην μάθουν ποιος είναι ο βιολογικός τους πατέρας και όλα θα είναι μια χαρά

Ο χρήστης saxon_747 έγραψε:
[...]
Ουτε βεβαια θεωρω το γαμο επενδυση, εκτος αν μιλαμε για πραγματικα μεγαλη προικα...

Εχω ακολουθησει το 'friends with benefits' , εχω συζησει για 5-6 χρονια , εχω υπαρξει παντρεμενος για 1 χρονο (μετα χωρισα). Το καλυτερο ? 'friends with benefits' + οτι πολυ καλο απο πλευρας εμφανισης (και δεν ειναι ζωον) προκυψει στη διαδρομη. Αλλα περι ορεξεως ...

ΥΓ Απαραιτητη προυποθεση , να τεθει σε εφαρμογη η θεωρια των 'recursive functions' , δλδ καποιες (αυτες με προσωπικοτητα και χαρακτηρα) απο τις πολυ καλες εμφανισιακα θα παιρνουν την θεση των 'friends with benefits' καθως περνουν τα χρονια.

Κι όμως, είναι επένδυση ο γάμος και μάλιστα από τις σοβαρότερες, αν όχι η σοβαρότερη. Ο όρος 'επένδυση' δεν έχει φυσικά υλιστική έννοια, αλλά ψυχολογική. Σε έναν επιτυχημένο γάμο αισθάνεσαι περίφημα, σε έναν αποτυχημένο αισθάνεσαι σκατά.
Τώρα, για το τι σημαίνει επιτυχημένος γάμος υπάρχουν αρκετές απόψεις. Άλλοι θεωρούν επιτυχημένο τον γάμο που αποτελεί καλή ένωση περιουσιών και κοινωνικού στάτους. Άλλοι τον γάμο που ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, τον στηρίζει, τον ανεβάζει. Άλλοι τον γάμο με διακριτούς ρόλους (άντρας το χρήμα, γυναίκα τα παιδιά και το σπίτι) χωρίς κόντρες για το τι πρέπει να κάνει ο καθένας. Άλλοι τον γάμο που έχει ως αποτέλεσμα μια καλή οικογένεια με αξιόλογα τέκνα και ενδοοικογενειακή ισορροπία. Είπαμε, καθένας ας κάνει αυτό που τον γεμίζει, στάνταρ συνταγή δεν υπάρχει.

Προσωπικά συμβουλή δεν θα δώσω ποτέ. Ο καθένας κάνει αυτό που πιστεύει, άλλωστε ο μόνος λόγος να ζητήσει τη γνώμη άλλου είναι για να του ρίξει την ευθύνη αν κάτι πάει στραβά.
Ένα έχω να πω, όμως: Τα παιδιά δεν είναι φορτίο, ρε! Χαρά και νιάτα δίνουν. Μπορεί να σου τρώνε μια ... καρρέρα, αλλά από την άλλη σου δίνουν δύναμη να την βγάλεις.
Αν τα βλέπετε σαν φορτίο, κάντε στείρωση.
Χτες.

Ο ύμνος της γυναίκας

Youtube Video

Γιατί μιλάνε μόνο οι ελεύθεροι - χωρισμένοι;;; (εντάξει, εκτός από τον σύντροφο εξ' Ηλείας )

Προσωπικά (στα σοβαρά) πιστεύω ότι όλα είναι θέμα χαρακτήρα ΚΑΙ των δύο. Προσωπικά ποτέ δεν έκανα την έξαλλη ζωή για να μου λείψει, ούτε όμως και η γυναίκα μου με περιμένει με την παντόφλα όταν βγω κάπου... (ούτε εγώ το ίδιο όμως! )

Βασικά Κωνσταντίνε, το ερώτημα που έθεσες είναι λάθος. Ο γάμος χωρίς παιδιά δεν είναι τίποτα. Άμα θέλεις να χωρίσεις, θα σε σταματήσει ένα χαρτί που έχεις υπογράψει; Απλά θα έχεις μεγαλύτερη διαδικασία. Το θέμα είναι όταν έρχονται τα παιδιά. Εκεί σοβαρεύει το πράγμα και είναι μία μεγάλη απόφαση που δεν πρέπει να παίρνεται ελαφρά τη καρδία (αν και συχνά αυτό γίνεται). Εκεί υπάρχει σοβαρό και ουσιαστικό εμπόδιο για τυχόν χωρισμό που περιπλέκει τα πράγματα. ΑΝ όμως ξεκινάς μία σχέση με το χωρισμό στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου, τότε μην κάνεις παιδιά. Όλα που αναφέρεις (συμβίωση, απλή σχέση, γάμος) για εμένα τα ίδια είναι.

Επίσης, πριν κάνεις παιδί θα πρέπει να είσαι σίγουρος πως δεν θα σου λείψουν τα ξενύχτια, οι κρεπάλες, τα ταξίδια για την πλάκα και οι μικρές ή μεγάλες πολυτέλειες της ζωής. Γιατί, τουλάχιστον για ένα διάστημα το παιδί έχει τρομερές απαιτήσεις από τους γονείς του και μόνος του ο ένας δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα. Δεν λέω ότι όλα αυτά θα κοπούν μαχαίρι, αλλά θα περιοριστούν πολύ! Προσωπικά προτιμώ την κόρη μου. Εάν κάποιος δεν είναι σίγουρος για την επιλογή του, ας κάνει τη χάρη στον εαυτό του και στα παιδιά του και ας αποφασίσει να μην κάνει παιδιά. Αυτά δεν φταίνε σε τίποτα να πληρώνουν τις δικές μας ανασφάλειες, κόμπλεξ και την αναποφασιστικότητα.

Πάντως, όσο κουραστικό και να είναι (και έχουμε αρκετά ζωηρό μωρό ), αξίζει χίλιες φορές παραπάνω κούραση!

Και πίστεψέ με, αν κάνεις παιδιά συνειδητά, τότε δεν θα θέλεις να βγαίνεις!

Ο χρήστης konstantinosV έγραψε:
Άντε να χωρίσεις να φας αγωγή για αξίωση στα αποκτήματα και διατροφή και να σε δικάζει γυναίκα καλλίτερα να σου κάνουν καταγγελία στη ΔΟΥ

Αυτό πονάει περισσότερο και από παλούκωμα...

Πάντως, για εμένα κανείς δεν χρειάζεται να προβληματίζεται εκ των προτέρων. Καλός ο γάμος, καλά και τα παιδιά ( ), αλλά και να μην έρθει τι να γίνει. Καλύτερα η μη σχέση από μία κακή σχέση (που θα έχει επίπτωση και σε αθώα παιδιά που δεν φταίνε σε τίποτα για το αν εμείς θέλαμε ντε και καλά να κάνουμε παιδιά για να ησυχάσουμε από τη μαμά ή να εκπληρώσουμε το όνειρό της ζωής μας με όποιο τρόπο ή κόστος)... Το βασικό είναι να βρεις έναν άνθρωπο με τον οποίο να συνεννοείσαι και να σε καταλαβαίνει και όλα τ' άλλα έρχονται...

@mjacob
Χοντρο ειναι και να την χωριζεις και να της πετας τα πραγματα στο δρομο. Αρα , καλυτερα το σπιτι να ειναι δικο της. Ερχονται και 4-5 φιλοι/φιλες να σε βοηθησουν για την μετακομιση , κανετε και ενα ψιλο παρτακι στο σπιτι της.

Ο χρήστης dimitris fasoulis έγραψε:
@mjacob
Χοντρο ειναι και να την χωριζεις και να της πετας τα πραγματα στο δρομο. Αρα , καλυτερα το σπιτι να ειναι δικο της. Ερχονται και 4-5 φιλοι/φιλες να σε βοηθησουν για την μετακομιση , κανετε και ενα ψιλο παρτακι στο σπιτι της.

Ναι μωρέ νταξ. Εγώ προσωπικά άλλωστε δεν έχω βιώσει ποτέ άσχημο χωρίσμο [με τσακωμούς και φωνές και κλπ. Διατηρώ πάντα άψογες σχέσεις].

Από την άλλη όμως, η μετακόμιση παίζει να είναι από τα πράγματα που βαριέμαι πιο πολύ. Γενικώς δλδ οτιδήποτε εμπεριέχει κούραση το βαριέμαι οπότε κάθε λύση που κάνει τη ζωή πιο απρόσκοπτη είναι αυτομάτως προτιμητέα

Ομολογουμένως όμως αυτό με το παρτάκι δεν το είχα σκεφτεί

Ο χρήστης ililias έγραψε:

Ένα έχω να πω, όμως: Τα παιδιά δεν είναι φορτίο, ρε! Χαρά και νιάτα δίνουν. Μπορεί να σου τρώνε μια ... καρρέρα, αλλά από την άλλη σου δίνουν δύναμη να την βγάλεις.
Αν τα βλέπετε σαν φορτίο, κάντε στείρωση.
Χτες.

Διαβάζοντας τον τίτλο από δεξιά προς αριστερά βρίσκουμε την σωστή απάντηση!!

Γάμος=μόνο όταν θελήσεις πραγματικά να κάνεις οικογένεια! Δε βρίσκω άλλο λόγο για να κάνεις το βήμα!
Οπότε κάνε την εργένικη ζωή σου και δεν ξέρεις πότε (και από που) θα σου έρθει!

PS Μιας και είδα τα αποτελέσματα...
Πολλοί παντρεμένοι μαζευτήκαν εδώ ή οι φίλοι σου θέλουν να σε ξεφορτωθούν

στα 27 μου δε μ'έχει πιάσει ακόμα το σύνδρομο αυτό. έχω μια σχέση σχεδόν ένα χρόνο, μένω με τους δικούς μου γιατί έχω άλλα έξοδα (δάνειο, αυτοκίνητο κλπ) και θα θελα κάποια στιγμή να κάνω οικογένεια αλλά όχι άμεσα. επίσης μ'αρέσει η εργένικη ζωή (πώς γίνονται όλα αυτά δε ξέρω )

Ο χρήστης markvag έγραψε:
Το βασικό είναι να βρεις έναν άνθρωπο με τον οποίο να συνεννοείσαι και να σε καταλαβαίνει και όλα τ' άλλα έρχονται...

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με την παραπάνω φράση.
Χρειάζεται τον κατάλληλο άνθρωπο για να κάνεις τα κατάλληλα πράγματα.

Είμαι 25 ετών (μιας και ο konstantinos Vζήτησε και ηλικία) και έχω περάσει από διάφορες φάσεις της ζωής μου και με κάποιες εμπειρίες στην πλάτη μου.Με όλες μου τις σχέσεις μπορώ να πω ότι συνεννοούμασταν και τα βρίσκαμε και καταλαβαινόμασταν.Αναφέρω τα 2 άκρα τα οποία έζησα:
-Είχα σχέση που φαινόταν (από την κοπέλα) ότι είναι απλά για σχέση που στην καλύτερη θα κατέληγε στη συμβίωση (και με τίποτα σε γάμους και οικογένεια) και πραγματικά εκείνη την περίοδο όχι ο γάμος...αλλά ούτε η επισημοποιήση (γνωρίζω τους γονείς της, γνωρίζει τους γονείς μου κτλ) δεν περνούσε από το μυαλό μου.
-Έχω (τώρα) σχέση που φαίνεται ότι οδεύει προς κάτι πραγματικά σοβαρό (πχ αρραβώνες, γάμος κτλ).

Ειλικρινά πιστεύω ότι εμείς έχουμε και τα 2 κίνητρα μέσα μας (ή να ζήσουμε ελεύθεροι και ωραίοι ή να νοικοκυρευτούμε και να παντρευτούμε).Ανάλογα το έτερον ήμισυ, μας βγαίνει είτε το ένα είτε το άλλο.

Μόνο μείον που βρίσκω εγώ στο γάμο είναι ότι οι περισσότερες γυναίκες* (το βλέπω να συμβαίνει συνέχεια γύρω μου και είναι πολύ λυπηρό) με το που παντρεύονται 'αφήνονται'.Τι εννοώ...Κάνουν πράγματα που χαλάνε τη μαγεία της σχέσης.Άμα πχ η άλλη είναι άβαφη όλη μέρα, κυκλοφορεί όλη την ώρα μέσα στο σπίτι με τη ρόμπα και ατιμέλητη κτλ-κτλ...ε...στο τέλος είτε το δικό της κώλο πιάνεις (συγνώμη για την κακιά λέξη αλλά κάποια πράγματα πρέπει να λέγονται με το όνομά τους) , είτε το δικό σου, είναι ένα και το αυτό.
Δε λέω να κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι λες και θα πάει στα μπουζούκια, αλλά να φοράει πχ το κάτω μέρος μιας φόρμας (αν μπορεί και να διαγράφει λίγο ) με μία ωραία (ανοιχτή κατά προτίμηση ) μπλούζα για να είναι άνετη όταν κάνει δουλειές στο σπίτι, δεν πιστεύω ότι είναι κάτι ανέφικτο.
Μερικές μικρές πινελιές χρειάζονται προσοχή σε ένα γάμο ή συμβίωση.

Για θέματα συμβίωσης δεν έθιξα, γιατί πιστεύω ότι αν είναι να χωρίσεις, ένα χαρτί δεν πρόκειται να σε σταματήσει.Απλά θα κάνει τις διαδικασίες πιο χρονοβόρες.

Κάτι σημαντικό για μένα: αν είναι να συζήσεις ή να παντρευτείς, πρέπει να είναι στο δικό σου σπίτι και όχι στο δικό της. Οι γυναίκες έχουν ένα τρόπο σε κάποιο (μεγάλο) καβγά να το πετάξουν αυτό και πίστεψέ με Κωνσταντίνε, αυτό θα σε πειράξει πολύ εκείνη τη στιγμή.Αντίθετα οι άνδρες δε νομίζω ότι θα το πετούσαμε ποτέ αυτό (πχ εκφράσεις του στυλ 'στο σπίτι ΜΟΥ θα κάνω ό,τι θέλω').
Και στην τελική...αν χωρίσεις, την πετάς ΕΣΥ έξω από το σπίτι...Δε σε πετάει αυτή έξω.Αυτή ψάχνει που θα μείνει και όχι εσύ.
Από την άλλη πλευρά βέβαια, εσύ ζεις με τους τοίχους και τις αναμνήσεις κάθε μέρα, ενώ αυτή όχι.Και δεν ξέρω και ποιο από τα παραπάνω είναι πιο δύσκολο (ειδικά αν μιλάμε για μακροχρόνια σχέση).

Επίσης θεωρώ φυσικό επακόλουθο του γάμου, να κάνεις παιδιά (κάποια στιγμή...όχι άμεσα-σύντομα!πχ σε 2-3 χρόνια από τότε που παντρεύτηκες), αλλά όταν αποφασίσεις να κάνεις παιδιά, να είσαι σίγουρος 100% ότι με την γυναίκα που είσαι τώρα θα μπορείς να την 'αντέξεις' για το υπόλοιπο της ζωής σου.(τα παιδιά δε μας φταίνε σε τίποτα να έχουν χωρισμένους γονείς)

ΑΛΛΑ...μην παντρευόμαστε γιατί είναι έτσι το κοινωνικό πρότυπο.Παντρεύεσαι γιατί το θέλεις.Δυστυχώς ξέρω αρκετές περιπτώσεις που παντρεύτηκαν γι'αυτό το λόγο (δεν το ήθελαν δηλαδή πραγματικά) και είναι πολύ λυπηρό.Και το χειρότερο είναι ότι κάποια στιγμή αυτό βγαίνει στην επιφάνεια και δεν υπολογίζεις πραγματικά τίποτα (αφού νιώθεις ότι ο γάμος πλέον σε πνίγει).

*όχι ότι και οι άντρες δεν το έχουμε αυτό, αλλά σε λιγότερο βαθμό πιστεύω.

1)Γάμος έχει νόημα μόνο αν έχεις σκοπό να κάνεις παιδιά
2)Ένας απ τους αγαπημένους μου καθηγητές στο πανεπιστήμιο, σε κάποια απ τις ατελειωτες παπαροσυζητήσεις μου είχε πει το εξής:
Ο εργένης ζεί σαν άνθρωπος και πεθαίνει σα σκύλος, ο παντρεμένος ζει σα σκύλος και πεθαίνει σαν άνθρωπος

3)Με τα μυαλά που κουβαλάς mjacob και λοιποί, εμού συμπεριλαμβανομένου, μην απορείς πού πάει ο κόσμος.
Αν δεν υπάρξει ένα μικρο mjacobακι, ένα μικρό koutsanακι, έστω ένα μικρό drifterακι, ποιος θα αντιπαρατεθεί το μικρό manoskακι στο μελλοντικό 4τφ????

(πάλι καλά που υπάρχει ο τασος με τον σπάιντερμαν )

Επειδή οι ανύπαντρες μητέρες έχουν μεγάλες φορολογικές ελαφρύνσεις αρχίζω να είμαι κατά του γάμου και υπέρ της συγκατοίκησης ακόμα και αν υπάρχουν ή υπάρχει σκοπός να γίνουν παιδιά. Τα παιδιά τα αναγνωρίζεις κανονικά και το μόνο που μένει είναι η κοινωνική κατακραυγή.
Πάντως εγώ συζώ εδώ και 2 χρόνια σχεδόν και είμαι περίπου στην ηλικία σου οπότε σου συνιστώ να κάνεις το ίδιο.

Ο χρήστης konstantinosV έγραψε:
Ίδού το ερώτημα και είναι σοβαρό, οπότε όσο γίνεται ας μπορέσουμε να κάνουμε καλό διάλογο μαζί με καλαμπούρι βέβαια.

Λοιπόν είναι ένα θέμα παιδιά που με απασχολεί εδώ και λίγο καιρό αρκετά δλδ πολύ περισσότερο από πρωτύτερα που δεν μ'απασχολούσε καθόλου .

Να ξεκαθαρίσω το εξής, είμαι 32 ετών, έχω την δουλίτσα μου, χωρίς δανειακές υποχρεώσεις, ένα εισόδημα ικανοποιητικό για μένα και γενικά ζω σχετικά άνετη ζωή καλύπτοντας τα έξοδά μου και έχοντας και λίγα στην άκρη για τα χόμπυ μου.

Επίσης είμαι χωρίς σχέση εδώ και μερικούς μήνες. Και σκέφτομαι το εξής. Ας πούμε ότι γνωρίζω μια κοπέλα και είμαστε μαζί και συννενοούστε και όλα πηγαίνουν καλά. Μετά από ένα διάστημα που γίνεται το αλληλοτσεκάρισμα του ανθρώπου αν μπορεί το ζευγάρι να 'κάνει χωριό' τί κάνουμε?

Συζούμε?

Άκρως προβληματισμένος

Μετα απο ,οσα ,πολυ σωστα αναφερεις ,σου μενουν δυο επιλογες κ επειδη η μοναξια δεν ξερω αν αντεχεται η εξης μια .........
Γιατι ντε κ καλα να κανεις κατι στο οποιο δεν πιστευεις κ δεν σε εκφραζει .
Απο την στιγμη που επιλεγεις τον γαμο τα παντα αλλαζουν κ κανεις ακριβως αυτα που κριτικαρεις κ πλεον την αλλαγη σου την βλεπουν μονο οι αλλοι κ οχι εσυ.

Ο χρήστης rx8_drifter έγραψε:
1)Γάμος έχει νόημα μόνο αν έχεις σκοπό να κάνεις παιδιά
2)Ένας απ τους αγαπημένους μου καθηγητές στο πανεπιστήμιο, σε κάποια απ τις ατελειωτες παπαροσυζητήσεις μου είχε πει το εξής:
Ο εργένης ζεί σαν άνθρωπος και πεθαίνει σα σκύλος, ο παντρεμένος ζει σα σκύλος και πεθαίνει σαν άνθρωπος

3)Με τα μυαλά που κουβαλάς mjacob και λοιποί, εμού συμπεριλαμβανομένου, μην απορείς πού πάει ο κόσμος.
Αν δεν υπάρξει ένα μικρο mjacobακι, ένα μικρό koutsanακι, έστω ένα μικρό drifterακι, ποιος θα αντιπαρατεθεί το μικρό manoskακι στο μελλοντικό 4τφ????

(πάλι καλά που υπάρχει ο τασος με τον σπάιντερμαν )

Σε 30 χρόνια θα σας πετάξουμε στη θάλασσα.

Ευτυχώς με την έκλυτη ζωή που κάνουμε, αποκλείεται να ζούμε μέχρι τότε