Aκόμα θυμάμαι Ηλία τις νταλίκες και το εργοστάσιο φούλ δουλειά στου Κουνινιώτη που τους είχα δώσει κάτι μηχανήματα, είχα πελάτες την περιοχή και ανεβοκατέβαινα πολύ συχνά, ακόμα θυμάμαι τον οργασμό δουλειάς στην περιοχή Αιγίου και Πάτρας, όλα αυτά αρχές 10ετίας ΄80, στο λιμάνι φόρτωναν συνέχεια όλοι και η Ένωση και άλλοι, δουλειά, πολύ δουλειά.

Τώρα ?

Δεν έχεις άδικο μελαγχολείς, και ακόμα περισσότερο όταν τα νούμερα είναι αμείλικτα και προέρχονται από ανθρώπους του χώρου που δεν επιδέχονται αμφισβήτηση.

Ο χρήστης ililias έγραψε:
Δεν χαλάει, ούτε θα μου μείνει. Αλλά αν θέλετε, πολύ ευχαρίστως να σας στείλω.
Σ' αυτούς έμεινε κ πέρυσι, σ' αυτούς θα μείνει κ φέτος, γιατί εκτός των άλλων δεν καταλαβαίνουν πως όσο πας να πιάσεις τον πελάτη από τον λαιμό, πνιγμένος θα βρίσκεσαι εσύ, στο τέλος.
1,3 εκ Ε ζημιές έγραψαν πέρυσι, αλλά οι μισθοί εκεί, αμείωτοι. Όλα καλά, ο λογαριασμός σε άλλους...
1 εκατομμύριο τόνοι ομοειδών προϊόντων καταναλώνονται στην παγκόσμια αγορά, εμείς έχουμε 20.000 τόνους κ δεν μπορούμε να την πουλήσουμε, ενώ μόλις 30 χρόνια πριν πουλούσαμε 150.000. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη 'διεθνής τιμή', λειτουργούν οι νόμοι της ελεύθερης αγοράς. Με συνεννόηση, όλοι (εκτός από εμάς) τα καταφέρνουν κ να πουλάνε τα προϊόντα τους κ να είναι ευχαριστημένοι (από τους παραγωγούς μέχρι τους καταναλωτές).

Κ κάτι άλλο, μονολογώντας πάλι: Έτρωγαν, λέει, τα άλογα των Μακεδόνων ιπποφαές κ είχαν ωραίο τρίχωμα κλπ κλπ. Οι ίδιοι οι Μακεδόνες, έτρωγαν σταφίδα. Κ εμείς τώρα τρώμε αυτό που τάιζαν τ' άλογά τους πληρώνοντάς το 30 Ε το κιλό κ δεν δίνουμε σημασία σ' αυτό που έτρωγαν οι ίδιοι κ κοστίζει 5 φορές λιγότερο. O tempora, o mores.

Αχ βρε Ηλία. Με όσα βλέπω γύρω μου, σε μελετάω πολλές φορές!!

Δεν ξερω γιατι,αλλα η σημερινη ημερομηνια μου εχει μεινει στη μνημη..

14/03/1993

14 χρονων σκατο, εβλεπα τον πρωτο αγωνα Φ1 της χρονιας απο το Κυαλαμι. Και καπου στα μεσα του αγωνα διεκοψαν για ενα εκτακτο γεγονος.
Ενα γκολφ στην αναβαση Ριτσωνας πηγε ευθεια σε μια στροφη και σκοτωσε 2 ανθρωπους(νομιζω 2)

Ισως να ηταν απο τα πρωτα ατυχηματα που ειδα οn camera ,ισως για αυτο να μου εχει χαρακτει και καθε 14/03 το σκεφτομαι.

Αυτα

Ούτε χρόνος δεν πέρασε απ΄το θάνατο του πατέρα.
Και η μάνα, αν και 'προπορευόταν' χρονικά λόγω καρκίνου, τελικά τον ακολούθησε την προηγούμενη βδομάδα!
Μετά απο 3 χρόνια, μιά εγχείρηση και 44 χημειοθεραπείες σε 4 κύκλους, ο καρκίνος πλέον έτρεχε και δύσκολα θα έβγαζε την άνοιξη. Και γώ, δεν της έκρυβα τίποτε απ΄την εξέλιξη της αρρώστιας κι ας με 'έκραζαν' συγγενείς-φίλοι που της έλεγα ξεκάθαρα κάθε ιατρική διάγνωση, κάθε αποτέλεσμα εξέτασης.
Ευτυχώς, μέχρι τον Φεβρουάριο και παρά τη σοβαρότητα της ασθένειας, ήταν 'όρθια', πονούσε λίγο και σπάνια.
7/3 διαγνώσθηκε ειλεός: Εισαγωγή στο νοσοκομείο άμεση, στο σημείωμα του γιατρού.
-Δεν πάω πουθενά, αρκετά ταλαιπωρήθηκα 3+ χρόνια.
-Μα θα πεθάνεις σε 5-6 ημέρες.
-Καλύτερα!
Και το έκανε. Μου ζήτησε μόνο να είμαι δίπλα της αυτές τις ημέρες, μέχρι να ξεψυχήσει.
Και έτσι κι έγινε.
Κάθε 5-6 ώρες τη ρώταγα : Μάνα, να πάμε στο Νοσοκομείο???
Η απάντηση πάντα η ίδια : Οχι, να τελειώσει το μαρτύριο!
Αδέλφια δεν υπάρχουν για να μοιραστώ την ευθύνη της απόφασης να ακολουθήσω την επιθυμία της και να μην την πάω 'σηκωτή' στο νοσοκομείο, έστω και 'για τα μάτια του κόσμου'.
ΠΙΚΡΑ!!! Να παρακαλάς να 'φύγει' , για να απαλλαχθεί το ταχύτερο.
Μόνοι οι δυό μας στο δωμάτιο, ούτε τηλέφωνο δεν σήκωνα απ΄το πρωί της 12/3, ήταν προφανές πως δεν θα την έβρισκε η επόμενη μέρα. Οι 5 τελευταίες της ώρες απερίγραπτες, στις 17:14 το τέλος!!!

Πέρασαν 10 μέρες που την κηδέψαμε, όμως υπάρχουν στιγμές που με γυροφέρνουν οι τύψεις για την απόφασή μου, την 'εύκολη' για αυτόν που ξέρει πως δεν είναι ο μελλοθάνατος. Και μάλλον για αυτό έγραψα αυτές τις γραμμές , σαν εξομολόγηση, ζητώντας εξιλέωση.
Καλό ταξίδι μάνα, χαιρετισμούς στον πατέρα!

Συλληπητηρια Δημητρη, να ζησεις να την θυμασαι.

Συγκλονιστικο.. Ρε φιλαρακι δεν σε ξερω αλλα με πηραν τα κλαματα. Πηρες τη σωστη αποφαση.

Συλληπητήρια Δημήτρη να ζήσεις να την θυμάσαι και πάντα τις καλύτερες στιγμές

Οντως συγκλονιστικο..
Καλη δυναμη.

Συλλυπητήρια και μπράβο για τη γενναιότητα της απόφασης σου.

συλληπητηρια

Δημήτρη μου τα θερμά μου συλλυπητήρια. Έζησες μέσα σε έναν χρόνο τον χαμό και των δυο γονιών σου, πράγμα που είναι τραγικό άπαξ, πόσο δε μάλλον δις. Όμως μην κατηγορείς τον εαυτό σου. Από την στιγμή που η κατάσταση ήταν μη αναστρέψιμη, δεν θα άλλαζε κάτι αν της έδιναν 1-2 μήνες ακόμα ζωής σε μια νοσοκομειακή κλίνη. Το μόνο που θα επιτύγχανε αυτό θα ήταν το δικό της σωματικό άλγος και τον δικό σας ψυχικό πόνο με το να την βλέπετε να υποφέρει. Δύσκολη απόφαση αλλά στην τελική, ήταν δική της και την σεβάστηκες. Αυτό εξ' ορισμού την κάνει ορθή! Να ζήσετε να την θυμόσαστε όπως ήταν γερή στα πόδια της και όχι τις τελευταίες δραματικές ημέρες. Ελπίζω τα παιδιά σου να το πήραν όσο πιο απαλά γίνεται.

Ο χρήστης giannik1977 έγραψε:
Συγκλονιστικο.. Ρε φιλαρακι δεν σε ξερω αλλα με πηραν τα κλαματα. Πηρες τη σωστη αποφαση.

+1

Τα θερμά μου συλλυπητήρια Δημήτρη!

Sent from the chip in my skull

Τα συλλυπητήρια μου.
Ελπίζω να μη βρεθώ σε αντιστοιχη κατάσταση ποτέ, αν όμως χρειαστεί, μακάρι να βρω τη δύναμη να κάνω το ίδιο

Θερμά συλλυπητήρια Δημήτρη.

Μην οικτίρεις τον εαυτό σου... μεσα στη θλίψη της απώλειας αισθάνεσαι λίγος, ειναι φυσικο.
Το αναποδο ομως ειναι η αλήθεια... δεν ησουν εσυ λίγος, ήταν απλα αυτη πολυ δυνατή. Πως να εναντιωθεις σε ενα τοσο δυνατό ανθρωπο? Σε καποιον που ξερει τι θέλει?

Να ζησετε να τη θυμαστε ετσι, δυνατή μεχρι το τελος...
Τα θερμα μου συλληπητήρια.

Συλλυπητήρια Δημήτρη