Συλληπητήρια Νικόλαε.

Ο χρήστης Coyot έγραψε:
Ένας Σαλονικιός ποιητής έγραψε ότι
'Στην Ελλάδα, οι νεκροί ταξιδεύουν. Τιμούν με το πτώμα τους τον τόπο που δεν τίμησαν με το σώμα τους'
Ένας Ηπειρώτης πεζογράφος είχε περιγράψει την επιστροφή, από Αθήνας, του νεκρού στη γενέθλια Γη, στην Ήπειρο,
'ο μισός έξω απ' το πορτ-μπαγκάζ' (λόγω φερέτρου).

Ο πατέρας μου φρόντισε να ταξιδέψει όρθιος έως το χωριό (όπου και ήταν η ανέκαθεν διακηρυγμένη επιθυμία του να ταφεί), επ' ευκαιρία εκδρομής. Η εκδρομή θα περιελάμβανε το χωριό μας, καθώς και το χωριό αγαπημένου ξαδέρφου στη Βόρειο Ήπειρο.
Αν και ο φάδερ διέμενε μόνιμα εις Αθήνας από το 47 ως φοιτητής Νομικής (μεταβαίνων στο χωριό τα καλοκαίρια για διάβασμα, μετά καραμπίνας με στόχο τις αλεπούδες - και τον ίδιο τον εαυτό του εάν τυχόν ξεγλιστρούσε προς νότον κάποια κομμουνιστική συμμμορία), τίμησε και εν ζωή τον τόπο του με διάφορους τρόπους, αν μη τι άλλο εμπνέοντας τη λατρεία για τον τόπο αυτόν σε εμάς τα παιδιά του, που γεννηθήκαμε και ζήσαμε αλλού.
Στο εν Ιωαννίνοις ξενοδοχείο, επήλθε το τέλος ξαφνικά, μετά από μόλις 10 μαρτυρικά λεπτά (μια χαρά, σε σχέση με τα 9 μαρτυρικά χρόνια της μάνας).
Ετάφη την Κυριακή ως άρχων του υπερκείμενου του χωριού όρους, με υπέροχη φθινοπωρινή χλωμή λιακάδα. Προηγουμένως, του διάβασα στην εκκλησιά τον αγαπημένο του κύριο Κωστή (τον Κωστή Πέτρου Καβάφη, που μου διάβαζε κι αυτός απ' όταν ήμουν μωρό). Συγκεκριμένα, το 'Απ' τες Εννιά': '...αισθήματα των πεθαμένων, τόσο λίγο εκτιμηθέντα...'
Το ποίημα μιλά και για την τολμηρή ηδονή των νεανικών χρόνων με επιμονή - ελογόκρινα μισή φράση που επανήρχετο επιμόνως στην Ηδονή, ίνα μη σοκαρισθεί το χριστεπώνυνο πλήρωμα του χωρίου, και κυρίως ο Πάπαρδος, μαρμαράς επίσης το επάγγελμα, που θα αναλάβει εργολαβικώς το μνήμα...

Την επομένη, Δευτέρα, πραγματοποιήθηκε τελικώς η εκδρομή στη Β. Ήπειρο, έστω και άνευ του πατρός μου.
Πήρα λίγο χώμα από τον κήπο του πατρικού - παππουδικού ορθότερα- σπιτιού του ξαδέλφου (γέννημα- θρέμμα Ν. Υόρκης) για να εμπλουτίσω το μνήμα του πατέρα μου, που τόσο αγαπούσε το θειό μου (ξάδερφό του - και πατέρα του νεοϋρκέζου ξαδέρφου μου).
Τιμήσαμε το μνήμα της γιαγιάς του, της μάνας του θειού μου, που έζησε φυλακισμένη σε ένα δωμάτιο του σπιτιού της επί 45 χρόνια (το λοιπό σπίτι είχε επιταχθεί από το Κόμμα ως αποθήκη), περιμένοντας μάταια να ξαναδεί το γιό της (το συχωρεμένο το θειό μου), τη νύφη της και τα αγγόνια της. Ο άνδρας της πέθανε το '54 σε κομμουνιστικό στρατόπεδο εξοντώσεως, και τα οστά του δεν βρέθηκαν ποτέ.
Η ίδια πέθανε το 89, δύο μόλις χρόνια πριν την πτώση του καθεστώτος και το άνοιγμα των συνόρων. Σε αυτά τα 45 χρόνια, ανταλλάχθηκαν καμιά δεκαριά λογοκριμένες επιστολές μεταξύ μάνας και γιού (οι φωτογραφίες της νύφης και των αγγονιών αφαιρούνταν ούτως ή άλλως), καθώς και 3 τηλεφωνικές συνδιαλέξεις άνευ λέξεων (μόνον κλάμματα) - η μία ετερματίσθη βιαίως από την τουρκαλβανιά κομμούνα operator, όπου ο θειός από Ν. Υόρκη άκουσε τη Γιουγκοσλάβα τότε operator, μέσω και της οποίας γινόταν η σύνδεση, να ξεχέζει την τουρκαλβανιά (είχε καταφέρει ο θειός να αρθρώσει τη φράση 'μάνα, βάστα').

Η τιμή απεδώθη με τον παραδοσιακό τρόπο, όχι παπάδες, αλλά μόνο κεριά αναμμένα και τραγουδιστό ηπειρώτικο (δροπολίτικο εν προκειμένω) μοιρολόι από την καλλίφωνη 'κάκω' (θειάκω) Πολυξένη προς την αείμνηστη κάκω (θειάκω) Μάρθα:
'Άει μωρ' κάκω μ' καημένη, ήρθε τ' αγγόνι σου, ήρθαν τ' ανήψια σου, κι εσύ 'σαι μες στη Γης,
κάκω μ' φαρμακωμένη, που στον πηραν τον άντρα σ' τα σκυλιά, και τον ετυράννισαν, και τον εσκότωσαν,
αχ μωρ' κάκω μ' και που νά ξερες που 'ν' τα κόκκαλά του, σκορπισμένα από Αυλώνα ως Κουρβελέσι,
κάκω μ' σκλαβωμένη σ' έναν οντά, που περίμενες τα παιδιά σου, σαράντα χρόνια περίμενες,
και δεν τά ιδες μωρ' κάκω μ', ήρθαν τα παιδιά μωρ' κάκω μ', βγες να τα ιδείς κάκω μ' γλυκειά φαρμακωμένη...'

Θα ηταν περηφανος πιστευω ο πατερας σου και με αυτο που εγραψες...
να ζησετε να τον θυμαστε με αγαπη.

Μικρά είναι τα λόγια...

Τα θερμά μου συλληπητήρια.

Τα θερμά μου Συλληπητήρια Coyot

Toν έκανες περήφανο, να τον θυμάσαι για να ζει μαζί σου, οι άνθρωποι πεθαίνουν 2 φορές όταν τους ξεχνάμε.

Να είστε καλά όλοι.

Συλλυπητήρια Coyot, το πνεύμα του θα σε συνοδεύει πάντα.

Θερμά συλληπητήρια.

Ευχαριστώ και πάλι παίδες

Ο χρήστης ililias έγραψε:
Καλέ μου Έλληνα συνεταιριστή, αν ρωτούσες ακόμα κ στο καφενείο, θα σου έλεγαν ότι αν ρίχνεις κάθε 3 κ λίγο την τιμή κανείς δεν θα αγοράζει, περιμένοντας ότι θα την ρίξεις κι' άλλο.
Αλλά τι σου λέω, εγώ που έχω το αγγούρι στονγκώλο, εσένα που παίρνεις μηνιάτικο >10.000 Εuro, έ;
Σωστά...

Τι σου έκαναν βρε Ηλία και τα πήρες ?

Ο χρήστης ililias έγραψε:
Καλέ μου Έλληνα συνεταιριστή, αν ρωτούσες ακόμα κ στο καφενείο, θα σου έλεγαν ότι αν ρίχνεις κάθε 3 κ λίγο την τιμή κανείς δεν θα αγοράζει, περιμένοντας ότι θα την ρίξεις κι' άλλο.
Αλλά τι σου λέω, εγώ που έχω το αγγούρι στονγκώλο, εσένα που παίρνεις μηνιάτικο >10.000 Εuro, έ;
Σωστά...

τι κανουν Ηλια ριχνουν την τιμη της σταφιδας συνεχεια;

Ελευθερη αγορα ---> ψαχνει την ισορροπια της

Ο χρήστης ililias έγραψε:
Κάθε 2 - 3 μέρες. Κ όσο την ρίχνουν, φυσιολογικότατα, κανείς δεν αγοράζει.
Πρώτα την κατάντησαν το ακριβότερο προϊόν στον κόσμο (κ την έβγαλαν όλοι από τις συνταγές), τώρα πάνε να την καταντήσουν το φτηνότερο - κ να μην το θέλει κ κανένας γιατί φοβούνται μην πέσει η τιμή πιο κάτω κ απ' το κάτω.
Αλλά δεν τα έχω πάρει, ψυχραιμότατος είμαι. 28 χρόνια στην αγορά, 28 χρόνια οι ίδιες 'εξυπνάδες', από τους ίδιους ανθρώπους. Συνήθισα.

παντως αν ειναι να σου μεινει μπορεις να την μοιρασεις στα μελη του φορουμ με τα ταχυδρομικα σε χρεωση δικη μας.
αληθεια εχει ημερομηνια ληξης; και ποσο ειναι;
αν ναι υπαρχει καποιο σημειο χρονικο που απο κει και περα πρεπει να πουλησεις για να μην σου μεινει;
ελπιζω ολα να πανε καλα.
α κατι ακομα , τωρα που ειναι και οι αμερικανοι στο παιχνιδι υπαρχει διεθνης τιμη;

Ο χρήστης ililias έγραψε:

Κ κάτι άλλο, μονολογώντας πάλι: Έτρωγαν, λέει, τα άλογα των Μακεδόνων ιπποφαές κ είχαν ωραίο τρίχωμα κλπ κλπ. Οι ίδιοι οι Μακεδόνες, έτρωγαν σταφίδα. Κ εμείς τώρα τρώμε αυτό που τάιζαν τ' άλογά τους πληρώνοντάς το 30 Ε το κιλό κ δεν δίνουμε σημασία σ' αυτό που έτρωγαν οι ίδιοι κ κοστίζει 5 φορές λιγότερο. O tempora, o mores.

Και παράγεται και στην Κίνα...